Hipermoderniteit
Hipermoderniteit (supermoderniteit) is 'n tipe, modus of stadium van die samelewing wat 'n inversie van moderniteit weerspieël. Hipermodernisme stipuleer 'n wêreld waarin die objek deur sy eie eienskappe vervang is. Die nuwe eienskap-gedrewe wêreld word gedryf deur die opkoms van tegnologie en streef na 'n konvergensie tussen tegnologie en biologie en meer belangrik inligting en materie. Hipermodernisme vind sy bekragtiging in die klem op die waarde van nuwe tegnologie om natuurlike beperkings te oorkom. Dit verwerp essensialisme en bevoordeel eerder postmodernisme. In hipermodernisme het die funksie van 'n objek sy verwysingspunt in die vorm van 'n objek eerder as dat funksie die verwysingspunt vir vorm is. Met ander woorde, dit beskryf 'n tydperk waarin teleologiese betekenis omgekeer word vanuit die oogpunt van funksionalisme ten gunste van konstruktivisme.
| Postmodernisme |
|---|
| Voorafgegaan deur Modernisme |
| Postmoderniteit |
| Vakgebiede |
|
| Verwant |
|
| Kritiek op postmodernisme |
Beskrywing van hipermoderniteit
Hipermoderniteit beklemtoon 'n hiperboliese skeiding tussen verlede en hede as gevolg van die feit dat:
- Die verlede-georiënteerde eienskappe en hul funksies rondom voorwerpe
- Objekte wat wel in die hede bestaan, bestaan slegs as gevolg van een of ander nuttige eienskap in die hipermoderne era.
Hipermoderniteit keer moderniteit om, om die eienskappe van 'n objek toe te laat om selfs meer individualiteit as modernisme te verskaf. Moderniteit vasgevang vorm binne die grense van beperkte funksie; hipermoderniteit stel voor dat funksie nou so vinnig ontwikkel dat dit sy verwysingspunt van vorm self moet neem. Beide positiewe en negatiewe samelewingsveranderinge vind plaas as gevolg van hiper-individualisme en verhoogde persoonlike keuse.
Postmoderniteit het die idee van die verlede as verwysingspunt verwerp en voorwerpe uit die verlede saamgestel met die uitsluitlike doel om vorm van funksie te bevry. In postmodernisme was waarheid kortstondig aangesien die fokus was om nie-vervalsbare beginsels te vermy. Postmoderniteit het 'n totale ineenstorting van moderniteit en sy geloof in vooruitgang en verbetering in die bemagtiging van die individu beskryf.
Supermoderniteit
As dit van hipermoderniteit onderskei word, is supermoderniteit 'n stap verder as die ontologiese leegheid van postmodernisme en maak dit staat op aanneemlike heuristiese waarhede. Terwyl modernisme gefokus het op die skepping van groot waarhede (of wat Lyotard "meesternarratiewe" of "metanarratiewe" genoem het), en postmoderniteit daarop gemik was om die vernietiging daarvan (dekonstruksie); supermoderniteit werk buitekant van meta-waarheid. In plaas daarvan word eienskappe uit voorwerpe van die verlede onttrek op grond van hul huidige relevansie. Aangesien eienskappe beide waar en onwaar is, is 'n waarheidswaarde nie nodig nie, insluitend vervalsbaarheid. Supermoderniteit kureer nuttige eienskappe van moderne en postmoderne objekte om nihilistiese postmoderne tautologie te ontsnap. Die raakskermfoon is 'n uitstekende voorbeeld van supermodernisme in aksie. Verwante skrywers is Terry Eagleton After Theory, en Marc Augé Non-Places: Introduction to an Anthropology of Supermodernity.
Bronnelys
- S. Charles and G. Lipovetsky, Hypermodern Times, Polity Press, 2006.
- S. Charles, Hypermodern Explained to Children, Liber, 2007 (in Frans).
- R. Colonna, L'essere contro l'umano. Preludi per una filosofia della surmodernità, Edises, Napoli, 2010 (in Italiaans).