Hilda Postma

Hilda Postma (Burgersdorp, 7 September 1895[1] - Johannesburg, 1 Augustus 1993[2]) was 'n Afrikaanse skrywer wat veral bekend geraak het vir haar kindergedigte.

Hilda Postma, hier afgeneem omstreeks 1948.

Die Bloemfonteinse Normaalkollege, 1907.

Voorblad van Ons Outjies, in 1931 uitgegee deur Van Schaik.

Postma was 'n dogter van ds. Stephanus Postma, 'n seun van ds. Dirk Postma, die grondlegger van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika en van die Teologiese Skool op Burgersdorp, die voorloper van die Noordwes-Universiteit. Haar suster Rikie Postma het Afrikaanse kinderprosa geskryf. Twee jaar ná Hilda se geboorte verhuis die gesin na Middelburg, Kaap waarheen haar vader as predikant van die plaaslike Gereformeerde gemeente beroep is. Ds. Postma is in 1904 daar oorlede toe Hilda se moeder met ses kinders agterbly. Op Middelburg het die kinders 'n deeglike opleiding ontvang in die tyd toe Engels die skooltaal en Nederlands die tweede taal was.

Hilda se moeder trou in 1918 met J.S.M. Rabie en die gesin verhuis na Bloemfontein, waar Hilda in 1922 haar kleuterskooleksamen aan die Normaalkollege met lof aflê. In 1924 kry sy 'n aanstelling aan die Hoër Meisieskool Oranje waar sy tot minstens 1949 werksaam was.

Haar eerste gediggie, My lappop, het die eerste prys verower in 'n wedstryd vir kindergedigte deur Die Huisgenoot uitgeskryf. Haar kindergedigte was destyds baie gewild by die jeug. Van haar het onder meer die volgende boeke verskyn: Na towerland, en Varkiebroer; Ons Afrikaanse A.B.C.-boek (1923); Ons Outjies (1920) en Tuinversies (1947).

Haar suster Rikie Postma het haar Kersverhaal van Befana afgesluit met dié gedig van Hilda:

Gerug het deur die land gegaan,
die Wyse uit die Ooste kom,
Met kostelike goed belaan,
Goud, wierook en mirr’ vir Hom.
En vele, ver, en van naby,
Gaan buite Bethlehem en bring,
Elk met aanbiddend hart en bly,
Sy eie gaw’ ook hoe gering.
Net een, Befana, sy is nie daar,
Het nie nou tyd, het nie nou oor,
Te druk begaan oor eie swaar,
Sy sal hul blydskap later hoor.
Maar nie meer kom hul daar die pad,
Vergeefs nog wagtend daar sit sy.
Die Wyse met hul hemels-skat,
Is langs ’n ander weg verby.
O hart vol sorg en aardsbelang,
Laat alles tog ’n wyle wag.
Die jaar is maande, weke lang’
Maar het één enkel Kersfeesdag!

Hilda het nooit getrou nie en is in 1993 in die ouderdom van 97 in Johannesburg oorlede waarna sy uit die Gereformeerde kerk Potchefstroom begrawe is. Van haar persoonlike besittings word in die Middelburgse Kultuurhistoriese Museum bewaar.[3]