Henri Moissan

Moissan is op 28 September 1852 in Parys gebore, die seun van Francis Ferdinand Moissan, 'n werknemer van Chemin de fer de l’Est, die oostelike spoorwegmaatskappy, en Joséphine Améraldine (gebore Mitel), 'n naaldwerkster.[3] In 1864 het hulle na Meaux verhuis, waar hy die plaaslike skool bygewoon het. In 1870 het hy die skool verlaat sonder die grade universitaire wat nodig was om na universiteit toe te gaan. In 1871 het Moissan begin studeer om 'n apteeker te word en in 1872 het hy by 'n apteker in Parys begin werk, waar hy die lewe van 'n persoon wat met arseen vergiftig is gered het. Hy het toe besluit om chemie te studeer en het eers aan die laboratorium van Edmond Frémy, 'n Franse chemikus, en later aan die laboratorium van Pierre Paul Dehérain, 'n Franse plantfisioloog, begin werk. Dehérain het hom oorreed om 'n akademiese loopbaan te volg. In 1874 het hy die baccalauréat geslaag, wat nodig was om aan die universiteit te studeer, na 'n vroeëre mislukte poging. In 1879 het hy as eersteklas apteker aan die École Supérieure de Pharmacie gekwalifiseer, en het sy doktorsgraad aan die Faculté des Sciences in 1880 behaal. Gedurende sy tyd in Parys het hy 'n vriend van die chemikus Alexandre Léon Étard en die plantkundige Vasque geword.[4]

In 1874 het hy sy eerste wetenskaplike artikel oor koolstofdioksied en die metabolisme van suurstof in plante gepubliseer. Hy het plantfisiologie verlaat en hom daarna na anorganiese chemie gewend. Sy navorsing oor pieroforiese yster is goed ontvang deur die twee mees prominente Franse anorganiese chemici van destyds, Henri Etienne Sainte-Claire Deville en Jules Henri Debray. Nadat Moissan sy doktersgraad, oor sianogeen en die reaksies daarvan op die vorming van sianure in 1880 voltooi het, het sy vriend Landrine hom 'n pos in 'n analitiese laboratorium aangebied. Sy huwelik, met Léonie Lugan, het in 1882 plaasgevind. Hulle het in 1885 'n seun gehad.[3]

Gedurende die 1880s het Moissan op die chemie van fluoor en veral die vervaardiging van fluoor self gefokus. Hy het nie sy eie laboratorium gehad nie, maar het verskeie laboratoriums gebruik, byvoorbeeld die van Charles Friedel. Daar het hy toegang gehad tot 'n sterk battery bestaande uit 90 Bunsen-selle wat dit moontlik gemaak het om 'n gas wat deur die elektrolise van gesmelte arseentrichloried geproduseer is, waar te neem.

Op 26 Junie 1886 het Moissan deur die elektrolise van waterstoffluoried fluoor opgelewer. Die Franse wetenskapsakademie het drie verteenwoordigers, Marcellin Berthelot, Henri Debray en Edmond Frémy, gestuur om die resultate te verifieer maar Moissan kon dit nie herhaal nie, weens die afwesigheid van kaliumfluoried in die waterstoffluoried wat in die vorige eksperimente voorgekom het. Nadat hy die probleem opgelos het en die produksie van fluoor verskeie kere gedemonstreer het, is 'n prys van 10 000 frank aan hom toegeken.[5]

In die daaropvolgende jare tot 1891, het hy hom toegespits op die studie van die chemie van fluoor. Hy het talle fluoorverbindings ontdek, soos bv. in 1901 het hy SF₆ saam met Paul Lebeau ontdek. Sy navorsing oor die vervaardiging van boor en kunsmatige diamante en die ontwikkeling in 1900 van 'n elektries-verhitte oond wat 3 500 °C kan bereik met behulp van 2 200 ampère teen 80 volt.[5] Sy nuut ontwikkelde boogoond het gelei tot die produksie van boriede en carbiede van talle elemente (bv. silikonboried), wat nog een van sy navorsingsgebiede was.[5]

In Februarie 1907 kort nadat hy teruggekeer het van Stockholm, waar hy die Nobelprys ontvang het, na Parys het hy skielik gesterf. Sy dood is toegeskryf aan 'n akute geval van blindedermontsteking.