Henoteïsme

Henoteïsme (van die Griekse ἑνός θεοῦ henos theou, "van een god") is die aanbidding van ’n enkele, oorkoepelende god sonder om die moontlike bestaan van laer gode te ontken.[1] Friedrich Schelling (1775-1854) het die term uitgedink en Friedrich Welcker (1784-1868) het dit gebruik om primitiewe monoteïsme onder antieke Grieke te beskryf.[2]

Max Müller (1823-1900), ’n Duitse filoloog en oriëntalis, het die term wyer gebruik in sy geskrif oor Indiese gelowe,[3][4] veral Hindoeïsme. In laasgenoemde noem en loof geskrifte verskeie godhede asof hulle ’n opperste goddelike essensie is.[1]

Verwysings
  1. Charles Taliaferro; Victoria S. Harrison; Stewart Goetz (2012). The Routledge Companion to Theism. Routledge. pp. 78–79. ISBN 978-1-136-33823-6.
  2. Robert Karl Gnuse (1997). No Other Gods: Emergent Monotheism in Israel. Bloomsbury Academic. pp. 132–133 met voetnoot 6. ISBN 978-1-85075-657-6.
  3. Müller, Max. (1878) Lectures on the Origin and Growth of Religion: As Illustrated by the Religions of India. Londen: Longmans, Green and Co.
  4. Ilai Alon; Ithamar Gruenwald; Itamar Singer (1994). Concepts of the Other in Near Eastern Religions. BRILL Academic. pp. 370–371. ISBN 978-9004102200.

Skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.