Hennie Muller

Hennie is in Witbank gebore as die jongste van vyf seuns van Stephanus Muller en sy vrou Maria Sophia Hendrika Scholtz Vosloo. Muller se moeder is ’n maand na sy geboorte oorlede en sy vader vyf maande later. Hy en sy broers het uitmekaar gespat en Hennie is deur sy tante, Isobel Fourie en haar man Chris, grootgemaak. Op Laerskool Ficksburg het hy op vleuel gespeel. Daarna het hy aan die Hoërskool Marthinus Wessels in Wakkerstroom die Junior Sertifikaat behaal. Hy was baie vinnig, 10.4 sekondes vir 100 jaarts as ’n veertienjarige, het ook in hoogspring goed gedoen en was vir drie agtereenvolgende jare Victor Ludorum van sy skool. Hy het steeds vleuel maar later ook losskakel gespeel. Toe hy 15 was het hy al vir die dorp se tweede span op heelagter uitgedraf. Hy het skool verlaat in Graad 10 (St. 8) en by die East Rand Proprietary Mine (ERPM-myn) in Boksburg saam met sy broers gaan werk.

Aanvanklik het Muller steeds vleuel gespeel in die juniorspanne, maar nadat Jack Kipling, sy afrigter, hom na agsteman verskuif het, het hy in 1942 na die eerstespan opgeskuif. In 1943 het hy vir die eerste keer vir Transvaal uitgedraf. In 1945 verander hy van beroep en gaan werk in Parow in die motorbedryf. Hy 1946 haal hy die span van die Westelike Provinsie. In 1947 was hy terug by ERPM en was weer vir Transvaal beskikbaar. Hy het egter dié jaar ’n skoueroperasie ondergaan en kort na sy herstel het al sy knieligamente tydens ’n wedstryd geskeur. Na drie weke in die hospitaal en nog ses weke in gips oorkom hy die kniebesering.

In 1949 speel hy Springbokproewe en word gekies as die Springbokagsteman om teen die All Blacks in vier toetse te speel. Hy voer in 1950 Transvaal aan wat die Curriebeker vir die derde keer wen. Hy word gekies as onderkaptein vir die toerspan na Brittanje en Frankryk in 1951/52. Nadat Basil Kenyon ’n ernstige oogbesering opgedoen het, het Muller Suid-Afrika in al vyf toetse aangevoer, onder meer teen Skotland op Murrayfield waar Suid-Afrika met 44-0 gewen het.

In 1953 gaan werk hy weer in Kaapstad en speel weer vir die Westelike Provinsie wat hy ook aanvoer. Hy voer ook die Springbokke aan in al vier toetse teen die Wallabies in dié jaar. Dit was ook sy laaste toets. Na sy uittrede was hy nog betrokke as afrigter in die sport.

Vanweë sy besondere spelpatroon as agsteman het Muller die bynaam Windhond gekry. Hoewel hy baie klem op sy spoed laat val het, het hy fiksheid as belangriker beskou. In sy tyd was hy ’n omstrede speler vanweë sy besondere wyse van verdedigende spel. Tydens lynstane het hy baie diep gestaan – regoor die senters, soos die reëls toe nog toegelaat het. Sy teenstanders het hom daarvan beskuldig dat hy die spel versmoor. Hy het egter nooit buite die reëls gespeel nie en eers later is die reëls aangepas om die lengte van die lynstane te beperk. Muller was goed daarin om dié tekortkominge in die reëls te omseil. Hy het die Springbokke in 13 toetse verteenwoordig en in 9 aangevoer. Tydens sy toetsloopbaan het hy drie drieë gedruk, een strafdoel en twee doelskoppe aangeteken sodat sy 16 punte in die na-oorlogse periode die vierde meeste was.

In 1952 is hy bekroon met die Sportman-van-die-jaartoekenning.

Na sy uittrede het Muller op afrigting gekonsentreer en het hy die Westelike Provinsie onder hande geneem. In 1960 was hy Springbokbestuurder teen die All Blacks en Springbokafrigter tydens die toer na Australië en Nieu-Seeland in 1965.

Hy sterf in 1977 terwyl hy besig was met ’n motiveringstoespraak voor leerlinge van die Laerskool Goodwood-Park in Goodwood.

• 30 Super Springboks. Paul Dobson. 1995. ISBN 0-7981-3411-9
• Van Rooyen, Q. (1987). Beyers, C.J. (red.). Suid-Afrikaanse Biografiese Woordeboek. Pretoria: Chris van Rensburg nms. die RGN. p. 962. ISBN 0-7969-0419-7.

• Hennie Muller by www.genslin.us/bokke (as speler)
• Hennie Muller by www.genslin.us/bokke (as afrigter)
• Hennie Muller. scrum.com. URL besoek op 26 Desember 2007.
• Llewellyn, Dai. Inducted: England v South Africa (20/11/04). rfu.com. URL besoek op 26 Desember 2007.