Hans Buchner

Hans Buchner (ook bekend as Joannes Buchner, Hans von Constanz; gebore 26 Oktober 1483 in Ravensburg; sterf in Maart 1538, waarskynlik in Konstanz) was 'n belangrike Duitse orrelis en komponis.

Quem terra, pontus, 'n Pre-Tridentien Mis

Buchner was 'n student van Paul Hofhaimer, en het moontlik vir keiser Maximilian I, keiser van die Heilige Romeinse Ryk, gewerk in Hofhaimer se afwesigheid. Vanaf 1506 werk hy in Constance as die orrelis vir die katedraal. Sy verhouding met Heinrich Isaac is onduidelik, maar drie van die verse wat hy getoonset het kan gevind word in dieselfde transposisies as die Choralis Constantinus (hy het ook die Victimae paschali laudes getoonset, terwyl Isaac 'n ander Paas-sekwensie gebruik het, die Laudes salvatori). Toe die biskop in die loop van die Reformasie gedwing is om sy setel na Meersburg te verskuif het Buchner hom gevolg ten einde in sy pos voort te gaan, terwyl hy 'n woning in Konstanz behou het. In 1529 doen hy aansoek om 'n pos by Speyer, maar eis blykbaar 'n te hoë salaris. Hy is dikwels gevra om nuwe orrels te ondersoek, soos dié van Zurich en Heidelberg.

Sy belangrikste nalatenskap is die Fundamentbuch, 'n versameling bestaande uit orrelmusiek wat ook 'n inleiding bevat tot speeltegnieke en improvisasie. Buchner se Versamelde Orrelwerke (Sämtliche Orgelwerke) is deur Jost Harro Schmidt geredigeer as volumes 54 & 55 van Das Erbe deutscher Musik (Litolff/Frankfurt, 1974). Onder sy leerlinge was die Switserse orrelis en komponis Fridolin Sicher.