Haakon VII van Noorweë

Haakon VII (3 Augustus 1872 – 21 September 1957), tot 1905 bekend as prins Carl van Denemarke, was ’n Deense prins wat die eerste koning van Noorweë geword het ná die ontbinding in 1905 van die unie met Swede. Hy het van November 1905 tot met sy dood in September 1957 regeer.

Haakon VII
Koning van Noorweë
Bewind	18 November 1905 – 21 September 1957
Voorganger	Oscar II
Opvolger	Olaf V
Huis	Glücksburg
Vrou	Maud van Wallis
Kinders	Olaf V
Vader	Frederik VIII van Denemarke
Moeder	Louise van Swede
Volle naam	Christian Frederik Carl Georg Valdemar Axel
Gebore	(1872-08-03)3 Augustus 1872, naby Kopenhagen
Oorlede	21 September 1957 (op 85), Oslo

As een van ’n paar verkose monarge het Haakon gou die respek en toegeneentheid van sy volk afgedwing. Hy het ’n belangrike rol daarin gespeel om die Noorse volk te verenig in hul teenstand van ’n Duitse inval en die daaropvolgende vyf jaar lange besetting van sy land tydens die Tweede Wêreldoorlog. Hy word beskou as een van die grootste Noorse konings van die 20ste eeu en word veral vereer vir sy moed tydens die Duitse inval – hy het gedreig om te abdikeer as die regering met die invallende Duitsers saamwerk – en vir sy leierskap en bewaring van Noorse eenheid tussen die besetting.

Hy het koning van Noorweë geword voordat sy pa en ouer broer koning van Denemarke geword het. Gedurende sy bewind het sy pa, sy broer en sy neef Frederik IX die Deense troon bestyg, onderskeidelik in 1906, 1912 en 1947. Hy is op 21 September 1957 op 85-jarige ouderdom dood nadat hy byna 52 jaar lank regeer het. Hy is opgevolg deur sy enigste seun, Olaf V.