Giulio Andreotti

Giulio Andreotti OMI SMOM OCSG OESSH (US: /ˌɑːndreɪˈɒti/ AHN-dray-OT-ee, Italiaanse: [ˈdʒuːljo andreˈɔtti]; 14 Januarie 1919 - 6 Mei 2013) was 'n Italiaanse politikus en staatsman wat gedien het as die 41ste Eerste minister van Italië (1972–1973, 1976–1979 en 1989–92) en leier van die Christen-demokrasieparty; hy was die sesde langste dienende minister sedert die Italiaanse eenwording en die tweede langsdienende eerste minister ná Silvio Berlusconi. Andreotti word algemeen beskou as die magtigste en prominentste politikus van die sogenaamde Eerste Republiek.

Sedert 'n protokol van Alcide De Gasperi, het Andreotti op 'n jong ouderdom 'n kabinetsrang verwerf en in die loop van 'n veertig jaar lange politieke loopbaan al die belangrikste kantore van die staat beklee, wat gesien is as 'n gerusstellende figuur deur die staatsdiens, sakegemeenskap, en Vatikaan. In die buitelandse beleid het hy die integrasie van die Europese Unie in Italië gelei en nouer betrekkinge met die Arabiese wêreld gevestig. Bewonderaars van Andreotti het gesien dat hy politieke en sosiale teenstrydighede bemiddel het, wat die transformasie van 'n wesenlik landelike land in die vyfde grootste ekonomie ter wêreld moontlik gemaak het. Kritici het gesê dat hy niks gedoen het om 'n beskermingstelsel uit te daag wat tot deurdringende korrupsie gelei het nie. Andreotti het die Vatikaan en 'n kapitalistiese struktuur sterk ondersteun terwyl hy die Italiaanse Kommunistiese Party teengestaan ​​het. Na die gewilde Italiaanse sentiment van destyds, het Andreotti ook die ontwikkeling van 'n sterk Europese gemeenskap ondersteun wat neo-liberale ekonomie speel. Alhoewel Andreotti aan die regse behoort, was hy nie teëstand teen die implementering van die Europese Sosiale Fonds en die Streekfonds in die opbou van die Europese ekonomie nie.

Op die hoogtepunt van sy aansien as staatsman is Andreotti aan strafregtelike vervolging onderwerp. Aanklagte van samespanning met Sisiliaanse Mafia kon howe nie bewys dat hy ná 1980 sy bande met hulle gehandhaaf het nie en het die saak betyds beslis. Die opspraakwekkendste bewering kom van aanklaers in Perugia, wat hom aangekla het dat hy die moord op 'n joernalis beveel het. Hy is tydens 'n verhoor skuldig bevind, wat gelei het tot klagtes dat die regstelsel 'mal geword het'. Nadat hy vrygespreek is van alle aanklagte (eintlik, deels as gevolg van beperkings op wetgewing), het Andreotti opgemerk: "Afgesien van die Puniese oorloë, waarvoor ek te jonk was, word daar die skuld gegee vir alles wat in Italië gebeur het."

Andreotti het in talle ministeriële poste gedien, onder meer as Minister van Binnelandse Sake (1954 en 1978), Minister van Finansies (1955–58), Minister van Tesourie (1958–59), Minister van Verdediging (1959–66 en 1974), Minister van Planning and the Budget (1974–76) en Minister van Buitelandse Sake (1983–89) en was lewenslank 'n senator van 1991 tot sy dood in 2013. Hy was ook 'n joernalis en skrywer. Andreotti is soms Divo Giulio genoem (van die Latynse Divus Iulius, 'Goddelike Julius', 'n bynaam van Julius Caesar na sy postuum-verheerliking).