Geslote stad

Kontrolepunt in die geslote stad Zelenogorsk, in Krasnojarsk-krai, Rusland.

Geslote stede word soms slegs op geklassifiseerde kaarte voorgestel wat nie vir die algemene publiek beskikbaar is nie.[1] In sommige gevalle is daar dalk geen padtekens of aanwysings na geslote stede nie, en dit word gewoonlik weggelaat van spoorlynroosters en busroetes.

Soms kan geslote stede verskuil aangedui word as 'n nabygeleë onbeduidende dorpie, met die naam van die stop wat die geslote stad bedien, dubbelsinnig of misleidend gemaak. Vir posaflewering word 'n geslote stad gewoonlik as die naaste groot stad genoem en 'n spesiale poskode, byvoorbeeld Arzamas 16, Chelyabinsk 65. Die werklike nedersetting kan nogal ver van sy naamgenote wees; byvoorbeeld, Sarov, aangewys as Arzamas-16, is in die Moldawiese Sosialistiese Sowjetrepubliek, terwyl Arzamas in Nizjni Nowgorod-oblast is (sowat 75 kilometer weg). Mense wat nie in 'n geslote stad woon nie, was onderhewig aan dokumentkontrole en sekuriteitskontrolepunte, en uitdruklike toestemming was nodig vir hulle om te besoek.[3] Om na 'n geslote stad te hervestig, sal 'n mens veiligheidsklaring nodig hê deur die organisasie wat dit bestuur, soos die KGB in die geval van Sowjet-geslote stede.

Geslote stede is soms deur 'n veiligheidsomtrek met doringdraad en torings bewaak. Die feit van so 'n stad se bestaan is dikwels geklassifiseer, en daar is van inwoners verwag om nie hul woonplek aan buitestanders bekend te maak nie. Hierdie gebrek aan vryheid is dikwels vergoed deur beter behuisingsomstandighede en 'n beter keuse van goedere in kleinhandel as elders in die land.[1] Ook in die Sowjetunie het mense wat met geklassifiseerde inligting werk 'n salarisbonus ontvang.

Kaart wat federale eenhede aandui wat geslote stede bevat wat vir kernnavorsing en -ontwikkeling gebruik was.

Geslote stede is vanaf die laat 1940's in die Sowjetunie gevestig onder die eufemistiese naam van "posbusse", wat verwys na die praktyk om pos aan hulle via posbusse in ander stede te adresseer. Hulle het in twee afsonderlike kategorieë geval.

1. Die eerste kategorie het bestaan uit relatief klein gemeenskappe met sensitiewe militêre, industriële of wetenskaplike fasiliteite soos wapenaanlegte of kernnavorsingsterreine.[4] Voorbeelde is die moderne dorpe Ozyorsk (Chelyabinsk-65) met 'n plutoniumproduksie-aanleg, en Sillamäe, die terrein van 'n uraanverrykingsfasiliteit. Selfs Sowjet-burgers is nie toegang tot hierdie plekke toegelaat sonder behoorlike magtiging nie. Daarbenewens is sommige groter stede gesluit vir ongemagtigde toegang deur buitelanders, terwyl hulle vryelik toeganklik was vir Sowjet-burgers. Dit het stede soos Perm ingesluit, 'n sentrum vir Sowjet-artillerie, ammunisie, en ook vliegtuigenjinproduksie, en Wladiwostok, die hoofkwartier en primêre basis van die Sowjet-Stille Oseaan-vloot.

1. Die tweede kategorie het bestaan uit grensstede (en sommige hele grensgebiede, soos die Kaliningrad-oblast, Saaremaa en Hiiumaa), wat vir veiligheidsdoeleindes gesluit is. Vergelykbare geslote gebiede het elders in die Oosblok bestaan; 'n aansienlike gebied langs die binne-Duitse grens en die grens tussen Wes-Duitsland en Tsjeggo-Slowakye is onder soortgelyke beperkings geplaas (hoewel buitelanders teen die 1970's laasgenoemde per trein kon oorsteek). Burgers moes spesiale permitte hê om sulke gebiede te betree.

Die liggings van die eerste kategorie geslote stede is gekies vir hul geografiese kenmerke. Hulle is dikwels op afgeleë plekke diep in die Oeral en Siberië gevestig, buite bereik van vyandelike bomwerpers. Hulle is naby riviere en mere gebou wat gebruik is om die groot hoeveelhede water te voorsien wat nodig is vir swaar nywerhede en kerntegnologie. Bestaande burgerlike nedersettings in die omgewing is dikwels as bronne van konstruksie-arbeid gebruik. Alhoewel die sluiting van stede as 'n streng tydelike maatreël ontstaan het wat onder gunstiger toestande genormaliseer moes word, het die geslote stede in die praktyk 'n lewe van hul eie gekry en 'n noemenswaardige institusionele kenmerk van die Sowjet-stelsel geword.[5]

Enige beweging na en van geslote gebiede is streng beheer. Buitelanders is verbied om hulle binne te gaan en plaaslike burgers was onder streng beperkings. Hulle moes spesiale toestemming hê om daarheen te reis of te vertrek, en enigiemand wat verblyf gesoek het, moes deur die NKVD en sy opvolgagentskappe ondersoek word. Toegang tot sommige geslote stede is fisies afgedwing deur hulle te omring met doringdraadheinings wat deur gewapende wagte gemonitor is.