Fidjiaanse nasionale rugbyspan

Britte, Nieu-Seelanders en inheemse polisiemagte het in 1884 vir die eerste keer rugby by Ba op die eiland Viti Levu gespeel. Gedurende die vroeë 1890’s het die plaaslike pers vir die eerste keer oor dié sport verslag gedoen, waarvolgens dit in die bevolking begin versprei het. Aanvanklik was dit in wedywering met sokker, maar rugby het spoedig die voortou gekry en is tot op hede die oorheersende balsport in Fidji.[22] Volgens Robert F. Dewey, ’n historikus aan die DePauw-universiteit, was rugby destyds ’n belangrike manier om die plaaslike trots en strydlustige manlikheid uit te druk. Nadat baie tradisionele rituele gedurende die koloniale tydperk verdwyn het, was rugby ’n goeie plaasvervanger vir die uitvoering van ou konflikte. Buitendien was die atletiese vaardighede van die inheemse spelers glo heel geskik vir die rugbyspel. ’n Soortgelyke ontwikkeling het in twee ander Stille Oseaan-eilandstate plaasgevind: Samoa en Tonga.[19]

Van 1904 is aparte toernooie aangebied, waartydens Europese setlaars en inheemses net onder mekaar gespeel het; dié toernooie was egter net los gestruktureer. In 1913 het die Nieu-Seelandse loodgieter Paddy Sheehan, wat by die oprigting van die Grand Pacific Hotel in die hoofstad Suva gewerk het, met die Pacific Club die eerste formeel georganiseerde klub gestig. Onmiddellik daarna is die Fidjiaanse Rugbyvoetbalunie (Fiji Rugby Football Union, FRFU) gestig en die goewerneur Ernest Bickham Sweet-Escott het die Escott Shield as kampioenskaptrofee geskenk.[9] Sheehan het as die eerste president van die beheerliggaam daarvoor gesorg dat die Nieu-Seelandse All Blacks tydens hul terugkeer van hul suksesvolle toer na Kalifornië ’n tussenstop in Suva maak om in ’n wedstryd te speel. Dit het op 13 Desember 1913 plaasgevind en met ’n 3–67-nederlaag vir die uitsluitlik uit Europeërs saamgestelde span geëindig. Sheehan, wat ook as kaptein en afrigter gedien het, het met sy drie die enigste punte vir Fidji aangeteken.[23]

As gevolg van die destydse rasseskeiding was die FRFU in die eerste jare vir Europeërs voorbehou. In 1914 het Ratu Epeli Ganilau ’n toernooi vir “inheemses” (natives) met vier klubs, wat saam die Fiji Native Union gevorm het, van stapel gestuur.[9] Dié beheerliggaam was met die FRFU geassosieerd en het ook die meeste nasionale spelers gelewer, maar die rasseskeiding het vir die volgende drie dekades bly bestaan. Eers in 1945 is die Fiji Native Union volledig in die FRFU geïntegreer. Sedert 1963 dra die beheerliggaam die naam Fidjiaanse Rugbyunie (Fiji Rugby Union, FRU). Die meeste hoofafrigters, raadslede en ander funksionarisse was steeds van ’n Europese afkoms wat eers met die onafhanklikheidwording in 1970 begin verander het. Die Fidjiaanse Indiërs, wat aan die einde van die 19de eeu deur die Britse koloniste uit Brits-Indië hier gevestig is, was egter steeds uitgesluit. Tot op hede word hierdie bevolkingsgroep nie deur die Fidjiaanse rugbykultuur betrek nie.[24]

Die Fidjiaanse span in 1924

Die Fidjiaanse span in 1932

Die Fidjiaanse span in 1939

In 1924 het die FRFU en die geassosieerde Fiji Native Union die eerste Fidjiaanse nasionale rugbyspan saamgestel. Dit het net uit spelers van die vyf bestaande “inheemse” klubs bestaan en geen Europese speler ingesluit nie. Die eerste toetswedstryd is op 15 Augustus 1924 op neutrale bodem in die Samoaanse hoofstad Apia teen Tonga gespeel en met 6–0 gewen.[9] Volgens ’n legende is die wedstryd op ’n rugbyveld met ’n groot boom op die middellyn gespeel, maar destydse koerantberigte vermeld niks daarvan nie.[11] Die wedstryd het om 7 v.m. afgeskop om die Samoaanse toeskouers kans te gee om ná die wedstryd te gaan werk. Die Fidjiaanse spelers was volledig in swart geklee (na die Nieu-Seelandse voorbeeld) en het kaalvoet uitgedraf. Aansluitend het hulle vir nege wedstryde na Tonga getoer. Die eerste toetswedstryd in Nukuʻalofa is met 6–9 verloor, die tweede met 14–3 gewen en in die derde het hulle met 0–0 gelykop gespeel. Op pad huis toe is Fidji deur Samoa met 9–3 geklop.[9][25]

Met uitsondering van die jaar 1930 het Fidji en Tonga tussen 1924 en 1934 al om die twee jaar ’n toetsreeks van drie wedstryde teen mekaar gespeel. Toe die Tongane in 1926 vir die eerste keer Fidji besoek het, het die Fidjiaanse spelers in ’n wit trui met ’n geborduurde Palmembleem begin uitdraf; saam met die swart broeke vorm dit steeds die gewone speeldrag. In 1928 het die beheerliggaam vir die eerste keer ’n studentekompetisie aangebied. Op daardie stadium was die meeste rugby-aktiwiteite veral op Suva en Nausori beperk. In ’n berig deur die beheerliggaam is die rede hiervoor genoem: “Dit is moeilik om die spel buite Suva te vestig, aangesien amper elke geskikte plek reeds ’n krieketveld met ’n betonblad in die middel het.” Die Nieu-Seelandse Maori (die Maori's se keurspan) het in Augustus 1938 vir die eerste keer na Fidji getoer. Die gasheer het vir die eerste keer in stewels uitgedraf, maar hulle het die neiging gehad om dit tydens die wedstryd uit te trek en oor die kantlyn te gooi. Van die vyf wedstryde tydens die toer was drie toetswedstryde. In die eerste het hulle met 3–3 gelykop gespeel, Fidji het die tweede met 11–5 en die Maori die derde met 6–3 gewen, waarvolgens die reeks onbeslis geëindig het.[9][26]

Die Fidjiane het in 1939 Nieu-Seeland vir die eerste keer besoek. Die spankaptein tydens die toer van agt wedstryde, Ratu George Cakobau, was van mening dat sy span ’n oorloogsdans in antwoord op die Nieu-Seelandse Haka moes opvoer. Sedertdien word die Cibi voor elke wedstryd deur die nasionale span gedans. Die Fidjiane het sonder vrees gespeel en die toeskouers met hul onvoorspelbare spelstyl vermaak. Hulle was die eerste span nog wat tydens ’n toer na Nieu-Seeland onoorwonne gebly het, ’n prestasie wat geen ander span kon naboots nie. Hulle het van die eerste sewe wedstryde teen provinsiale keurspanne ses gewen en een gelykop gespeel. Ter afsluiting het die Fidjiane in Hamilton teen die Nieu-Seelandse Maori te staan gekom en met 14–4 geseëvier. Hulle kon egter nie teen die All Blacks speel nie.[9][27]

Die Fidjiaanse span in 1948

Die Fidjiaanse span in 1957

Die Fidjiaanse span in 1961

Die Tweede Wêreldoorlog het ’n meerjarige onderbreking van die internasionale speelprogram tot gevolg gehad. In 1947 het hulle Tonga vir twee toetswedstryde gehuisves, wat hul albei verloor het. In 1948 het die Nieu-Seelandse Maori Fidji besoek; van die drie toetswedstryde het die Fidjiane twee gewen.[28] Drie jaar later het die teenbesoek in Nieu-Seeland gevolg, waartydens die nasionale span oor ’n tydperk van sewe weke in 14 wedstryde gespeel het. In Wellington het hulle teen die Nieu-Seelandse Maori te staan gekom en hulle met 21–14 geklop. Ook dié keer het hulle nie die All Blacks ontmoet nie.[29]

In Julie en Augustus 1952 het die Fidjiane vir die eerste keer Australië besoek, nadat hulle deur die Australiese Rugbyunie genooi is. Die provinsiale beheerliggaam van Nieu-Suid-Wallis was destyds amper bankrot en moes by die belangrikste klubs vir skenkings aanklop om ’n vooruitbetaling vir die Fidjiane se bestedings in dié deelstaat te kon bekostig.[30] In die eerste ses van die tien wedstryde tydens die toer het Fidji onoorwonne gebly; onder andere het hulle teen die Nieu-Suid-Wallis Waratahs met 14–14 gelykop gespeel en die Queensland Reds met 24–17 geklop, wat die toeskouers se belangstelling in die twee toetswedstryde in Sydney aansienlik verhoog het. Die eerste ontmoeting met die Australiese nasionale span, die Wallabies, het in ’n 9–15-nederlaag geëindig. Die pers was eens, dat dit veral aan die reënerige weer en die nat speelveld te wyte was dat die Fidjiane se speelvaardighede glo belemmer is. Die besoekers het die tweede toetswedstryd naelskraap met 17–15 gewen. Daarmee het Fidji vir die eerste keer daarin geslaag om ’n tradisionele rugbyland te verslaan.[31]

In 1954 het Fidji ’n tweede toer van 16 wedstryde na Australië onderneem, wat weens die Fidjiane se aanskoulike speelstyl weereens rekordskare gelok het. Hul enigste nederlaag teen ’n provinsiale keurspan was teen die Waratahs. Die eerste toetswedstryd in Brisbane het die Wallabies met 22–19 gewen, terwyl Fidji die tweede in Sydney met 18–16 gewen het. Albei wedstryde is deur erge vuilspel gekenmerk.[32] In dieselfde jaar het hulle die Nieu-Seelandse Maori gehuisves en in 1955 het hulle vir die eerste keer in 27 jaar weer Samoa besoek. In 1957 het die Fidjiane weer na Nieu-Seeland getoer, waar hulle onder andere die Maori in Wellington met 36–13 en in Dunedin met 17–8 verslaan het.[33] Die volgende toer na Australië in Mei en Julie 1961 het 14 wedstryde ingesluit, waarvan drie toetswedstryde was. Terwyl die Fidjiane in Brisbane en Sydney deur die Wallabies verslaan is, het hulle in Melbourne met 3-elk gelykop gespeel.[34]

Die Fidjiaanse span in 1964

In 1963 is die eerste Suid-Stille Oseaan-spele in Suva aangebied en Fidji het tydens die rugbytoernooi onoorwonne gebly en dié toernooi beklink. Die FRU het in 1964 vir die eerste keer ’n interkontinentale toer gereël wat die nasionale span deur Wallis, Frankryk en Kanada geneem het. Tydens dié toer het Fidji onder andere wedstryde teen die verskeie nasionale spanne gespeel, maar net dié teen Frankryk is as ’n toetswedstryd erken. Die Fidjiane het die toeskouers weer met hul aggressiewe en aantreklike speelstyl vermaak. Veral die ontmoeting met die Walliese nasionale span in Cardiff het ’n skare van meer as 60 000 gelok.[35] Die mededingers uit Samoa en Tonga het nie aan die Suid-Stille Oseaan-spele 1969 se rugbytoernooi deelgeneem nie; Fidji het die ander deelnemende spanne heeltemal oorheers en in die eindstryd die gasheer Papoea-Nieu-Guinee met 88–3 oorrompel.[36]

Ná ’n eenmaandse toer deur Nieu-Seeland met ’n gemengde rekord (onder andere ’n gelykop en ’n nederlaag teen die Nieu-Seelandse Maori) het aan die einde van die jaar 1970 die tweede toer na Europa en Noord-Amerika gevolg, waartydens 13 van die 16 wedstryde in Engeland gespeel is. Op 24 Oktober het die Fidjiane in Newcastle upon Tyne ’n verrassing behaal, toe hulle die Barbarians met 29–9 verneder het. Hierdie prestasie is veral noemenswaardig aangesien die Barbarians amper net nasionale spelers van die boonste rakke op die veld gesit het.[37] Tydens die toere van 1972 en 1976 het hulle vier deels naelskraapse nederlae teen die Wallabies behaal. In teenstelling met die Australiërs het die Nieu-Seelanders in 1974 wedstryde teen die Fidjiane nie as toetswedstryde erken nie, maar nietemin het die All Blacks ná hul toer na Australië na Suva vertrek om vir die eerste keer teen die Fidjiaanse nasionale span te speel. Die gaste het die wedstryd op 11 Junie net met groot moeite naelskraap 14–13 gewen.[38] Die Fidjiane het op 15 Augustus 1977 een van die grootste verrassings nog behaal, toe die Britse Leeus op hul pad huis toe van hul driemaandse toer na Nieu-Seeland ’n tussenhalte in Fidji gemaak het en voor ’n opgewonde skare van 20 000 met 21–25 verslaan is.[39]

Tydens die Suid-Stille Oseaan-spele 1979 in Suva het Fidji in die eindstryd teen Tonga met 3–6 verloor en die silwermedalje verower. In 1980 was daar twee premières: Italië het Fidji besoek (en is met 16–3 geklop) en die Fidjiane het hul eerste toer na Suid-Amerika onderneem; die hoogtepunte was die eerste twee toetswedstryde teen die Argentynse nasionale span wat Fidji albei verloor het. In 1982 het die nuwe, jaarlikse Stille Oseaan-drienasiestoernooi gereelde wedstryde aan die drie voorste Stille Oseaan-rugbylande besorg; in 1983 het Fidji dié toernooi vir die eerste keer beklink. In dieselfde jaar het hulle tydens die Suid-Stille Oseaan-spele met die goue medalje weggestap. Dit was ook hul laaste deelname aan dié toernooi, aangesien die klasverskil met die meeste ander deelnemers te groot was: Byvoorbeeld het hulle Niue met 120–4 verneder, tot op hede hul hoogste oorwinning. Tydens die toer na Europa gedurende herfs 1985 het Fidji in sy eerste toetswedstryd teen Wallis gespeel, wat die gasheer oortuigend met 40–3 gewen het. Daarteenoor was hul eerste wedstryd teen Ierland (wat nie as ’n toetswedstryd erken is nie) meer gebalanseerd en die Fidjiane het in Dublin naelskraap met 15–16 verloor.[40] Die hoogtepunt van die jaar 1986 was die eerste besoek van die Walliesers aan Fidji wat die gaste met 22–15 gewen het.[41]

Weens hul voortgesette goeie prestasies teen sterker geagte spanne was Fidji in 1987 een van die 16 lande wat deur die Internasionale Rugbyraad (IRR; nou Wêreldrugby) uitgenooi is om aan die eerste rugbywêreldbekertoernooi in 1987 in Australië en Nieu-Seeland deel te neem. Daarmee het gepaard gegaan die Fidjiaanse beheerliggaam se aansluiting by die voorheen redelik eksklusiewe IRR, waarvolgens amper alle wedstryde met die tradisionele rugbylande as toetswedstryde erken is. Tydens die Rugbywêreldbeker het Fidji Argentinië in die groepfase geklop (met 28–9), maar ook twee nederlae teen Nieu-Seeland (met 13–74) en Italië (met 15–18) gely. Aangesien by gelyke punte vir die kwarteindstrydkwalifisering die aantal drieë gedruk belangrik was, en nie soos in die huidige formaat die punteverskil nie, het die Fidjiane bo Italië en Argentinië die tweede plek gehaal en tot die kwarteindrondte gevorder. In die kwarteindstryd het hulle teen Frankryk met 16–31 verloor.[42]

Benewens die jaarlikse Stille Oseaan-drienasiestoernooi het hulle in die daaropvolgende jare ook ’n aantal toere onderneem. Onder andere het Fidji vir die eerste keer teen Engeland, Skotland en Japan te staan gekom. Die Rugbywêreldbeker 1991, wat deur die destydse Vyfnasies aangebied is, het vir Fidji teleurstellend verloop: Hulle het in aldrie hul groepwedstryde teen Kanada (met 3–13), Frankryk (met 9–33) en Roemenië (met 15–17) verloor, waardeur hulle die laaste plek ingeneem het.[43]

Gedurende die vroeë 1990’s het die span ernstig gesukkel en suksesse was maar skaars. Weens sy laaste plek tydens die Rugbywêreldbeker 1991 moes Fidji aan die rugbywêreldbekerkwalifisering deelneem. Gedurende die uitspeelwedstryde wat uit ’n tuis- en wegwedstryd teen Tonga bestaan het, het hulle met ’n totale telling van 26–34 die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika misgeloop.[44] Nadat die IRR in Augustus 1995 al die beperkinge rakende spelersbetaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui het, was dit vir Fidji en die ander Stille Oseaan-eilandstate terselfdertyd vloek én seën. Aan die een kant kon die nasionale span professionele spelers insluit wat oorwegend by klubs in Nieu-Seeland, Australië, Europa en Japan gespeel het. Aan die ander kant het die FRU altyd met die risiko gesit dat hierdie spelers meer as drie jaar oorsee gebly het en volgens die IRR se woonplekreël deur die onderskeie beheerliggame gekeur kon word, waarvolgens hulle nie meer vir die nasionale span beskikbaar was nie. Buitendien het die finansieel sterk mededingers die plaaslike liga erg verswak.[45] Ná jare sonder sukses het die beheerliggaam met die heropbou van die nasionale span begin, maar die prestasies was aanvanklik min gesaai. Byvoorbeeld het ’n toer vir ses wedstryde gedurende herfs 1995 na Wallis en Ierland in ses nederlae geëindig. ’n Kort toer gedurende die somer van 1996 deur Nieu-Seeland en Suid-Afrika het beter verloop, en die hoogtepunt was die eerste toetswedstryd teen die Springbokke op Loftus op 2 Julie. Fidji het die toets met 18–43 verloor, maar hulle kon drie dae later as troosprys die Blou Bulle, een van die sterkste provinsiale spanne, met 44–37 klop.[46]

Die daaropvolgende rugbywêreldbekerkwalifisering was suksesvol en Fidji het een van die Oseaniese plekke bespreek. Tussen die twee kwalifiseringsrondtes het hulle op 26 Junie 1998 vir ’n verrassing gesorg, toe hulle die Skotse besoekers in Suva met 51–26 oorrompel het.[47] Gedurende somer 1999 het Fidji vir die eerste keer deelgeneem aan die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap, ’n toernooi vir die spanne in en rondom die Stille Oseaan, en die vierde plek onder ses deelnemers beklee. Tydens die Rugbywêreldbeker 1999, wat weer in die destydse Vyfnasies gehou is, het Fidji ná oorwinnings teen Namibië (met 67–18) en Kanada (met 38–22), asook ’n naelskraapse nederlaag teen Frankryk (met 19–28) die tweede plek gehaal en tot die uitspeelrondte gevorder, maar hulle is deur Engeland met 45–24 geklop.[48]

Fidji teen Suid-Afrika tydens die Rugbywêreldbeker 2007

Lynstaan tydens Fidji se groepwedstryd teen Kanada in die Rugbywêreldbeker 2007

Toetswedstryd tussen Italië en Fidji in 2010

Lynstaan tydens Fidji se groepwedstryd teen Suid-Afrika in die Rugbywêreldbeker 2011

In 2001 het Fidji die laaste Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap beklink, nadat hulle in die eindstryd in Tokio Samoa met 28–17 geklop het.[49] Die Stille Oseaan-drienasies in 2002 het terselfdertyd as rugbywêreldbekerkwalifisering gedien. Fidji en Samoa het hul toernooiplekke met drie oorwinnings en ’n gelykop elk bespreek, bowendien het Fidji danksy sy beter punteverskil dié toernooi gewen.[50] As gevolg van die wêreldwyd toenemende professionalisering en die afnemende beskikbaarheid van spelers het die tradisionele rugbytoere uit die amateurtydperk eindelik verdwyn. Fidji het sy laaste rugbytoer in Augustus 2003 onderneem en na Suid-Amerika getoer. Tydens die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2003 in Australië het die Fidjiane in die groepfase die Verenigde State (met 19–18) en Japan (met 41–13) geklop, maar hulle het teen Skotland (met 20–22) en Frankryk (met 18–61) verloor. Vervolgens het hulle met hul derde plek die kwarteindrondte misgeloop.[51]

In 2002 was die FRU een van die stigtingslede van die Stille Oseaan-eilande Rugbyalliansie wat die doelwit gehad het om die samewerking tussen die Stille Oseaan-rugbylande te verbeter. In 2004 het die lede die gesamentlike keurspan Stille Oseaan-eilanders byeengeroep, wat volgens die Britse en Ierse Leeus se voorbeeld al om die twee jaar pleks van die onderskeidelike nasionale span ’n aantal toetswedstryde teen die vername rugbylande gespeel het. Op mediumtermyn sou dié span homself vir ’n moontlike uitbreiding van die Super 12 of die Drienasiesreeks beskikbaar stel.[11] In altesaam elf wedstryde het hulle agt nederlae gely en drie oorwinnings aangeteken. In 2009 het die Samoaanse beheerliggaam die alliansie verlaat, aangesien hulle glo naas die sportiewe ook nie in die finansiële doelwitte geslaag het nie. Sedertdien het die Stille Oseaan-eilanders ondanks verskeie herlewingspogings nie meer byeengekom nie.[15] Nes die ander Stille Oseaan-rugbylande het Fidji toenemend gebuk gegaan onder die feit dat die beste spelers kontrakte by oorsese klubs onderteken het en vervolgens van hul onderskeie klubs afhanklik was. Dit en ander nadele het daartoe gelei dat die beheerliggame van Fidji, Samoa en Tonga in 2000 die kontinentale beheerliggaam Vereniging van Oseaniese Rugbyunies (Federation of Oceania Rugby Unions, FORU; nou Oseanië Rugby) van stapel gestuur het. Die FORU het vir ’n medebeslissingsreg by die IRR se uitvoerende raad aangeklop en dit is in 2004 toegestaan. Die meer as ’n dosyn lede moet egter twee setels deel en word dus steeds erg benadeel teenoor die “groot” rugbylande.[52]

Tydens die 2005-midjaarrugbytoetsreeks het Fidji weg teen Nieu-Seeland met 0–91 hul ergste nederlaag nog gely; die in Fidji gebore All Black Sitiveni Sivivatu, wat volgens die woonplekreël gekeur is, het met vier drieë die meeste punte aangeteken.[53] Ses weke later het die Fidjiane vir die rugbywêreldbeker gekwalifiseer. In 2006 is die vorige Stille Oseaan-drienasies met die nuwe Stille Oseaan-nasiesbeker vervang. Tydens die eerste toernooi het die FRU vyf spelers vir die res van die jaar geskors, nadat hulle in Japan dronk in ’n bakleiery betrokke was.[54]

Die 2007-midjaarrugbytoetsreeks het as voorbereiding op die rugbywêreldbeker gedien. Vir dié toernooi kon die Fidjiane nie op hul beste spelers staat maak nie, aangesien hulle deur hul klubs nie beskikbaar gestel is nie. Erg verswak is hulle weg deur die Wallabies met 0–49 geklop.[55] Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk het Fidji weer oor alle spelers beskik. In die groepfase het hulle twee oorwinnings teen Japan (met 35–31) en Kanada (met 29–16) aangeteken. Vir die wedstryd teen Australië het die hoofafrigter ’n aantal sleutelspelers laat rus, waardeur die 12–55-nederlaag geen verrassing was nie. Die volstomspan het in die wedstryd Wallis oorheers en in ’n tot die eindfluitjie noue wedstryd ’n verrassende oorwinning met 38–34 aangeteken. Daarmee het hulle vir die eerste keer sedert 1987 die kwarteindrondte gehaal. Hulle is egter deur die latere kampioen Suid-Afrika met 37–20 geklop. Met hul kwarteindrondtedeelname het hulle regstreeks vir die daaropvolgende rugbywêreldbeker gekwalifiseer.[56]

Nadat hulle tydens die eerste drie Stille Oseaan-nasiesbekertoernooie onderpresteer het, het die Fidjiane tydens die 2009-toernooi die tweede plek behaal en hulle is net deur die Junior All Blacks, die Nieu-Seelandse tweede span, verbygesteek. In 2010 het hulle weer as naaswenner geëindig, dié keer na Japan, wat ’n beter punteverskil gehad het. In dieselfde jaar is hulle in toetswedstryde deur Australië en Frankryk maklik verslaan. Daarteenoor het hulle in November 2010 in Cardiff teen die Walliesers in ’n verrassende 16–16-gelykop gespeel.[57] Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland is die Fidjiane in ’n sterk groep geloot. In hul eerste wedstryd het hulle Namibië met 49–25 geklop, maar in die ander drie wedstryde het hulle swak nederlae gely: met 3–49 teen Suid-Afrika, met 7–27 teen Samoa en met 0–66 teen Wallis.[58]

Fidji teen Wallis tydens die Rugbywêreldbeker 2011

Ná hul tweede plek in 2012 het Fidji tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2013 vir die eerste keer die titel gewen. Daarteenoor het hulle al hul toetswedstryde teen vlak-een-spanne verloor. Een rede hiervoor was die spelers se gebrek aan dissipline. Byvoorbeeld het die Fidjiane in November 2013 in Cremona teen Italië vyf geel kaarte gesien. Hoewel hulle met tye net elf pleks van 15 spelers op die veld gehad het, was die nederlaag met 31–37 nogal naelskraap.[59] Sewe maande later het hulle in Suva met ’n 25–14-oorwinning wraak geneem. Tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering in dieselfde maand was ’n maklike 108–6-oorwinning teen die Cookeilande genoeg. Tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2015 het die Fidjiane hul tweede titel gewen; in die eindstryd in die Kanadese stad Burnaby het hulle Samoa met 39–29 geklop.[60] Soos vier jaar voorheen is Fidji tydens die Rugbywêreldbeker 2015 in ’n “doodsgroep” geloot. Die openingswedstryd op die Londense Twickenham-stadion teen die gasheer Engeland het soos verwag in ’n 11–35-nederlaag geëindig. Ná twee verdere nederlae teen Australië (met 13–28) en Wallis (met 13–23) het Fidji reeds die kwarteindrondte misgeloop; hul maklike oorwinning teen Uruguay met 47–15 was nie meer van belang nie.[61]

In 2016, 2017 en 2018 het Fidji in die Stille Oseaan-nasiesbekertoernooi drie opeenvolgende titels ingepalm en in al daardie toernooie onoorwonne gebly. In 2017 het die toernooi ook as rugbywêreldbekerkwalifisering gedien. Tydens die 2017 midjaarrugbytoetsreeks het Fidji Italië en Skotland tuis verslaan. In November 2018 het hul 21–14-wegoorwinning teen Frankryk groot opskudding veroorsaak; dit was hul eerste oorwinning teen dié span.[62] Hul prestasies tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan was gemeng. Op hul 21–39-nederlaag teen Australië het ’n onverwagse 27–30-nederlaag teen die buiteperd Uruguay gevolg. Die derde groepwedstryd teen Georgië het in ’n maklike 45–17-oorwinning geëindig. In hul laaste wedstryd het die Fidjiane teen Wallis met 17–29 verloor. Met hul derde plek het hulle die uitklopfase misgeloop, maar regstreeks vir die volgende toernooi gekwalifiseer.[63]

Sowel in 2020 as in 2021 is die Stille Oseaan-nasiesbekertoernooi weens die wêreldwye Covid-19-pandemie afgelas. Pleks daarvan is Fidji vir die Herfsnasiesbeker in November 2020 na Groot-Brittanje genooi. Weens ’n aantal besmettings het die span al die groepwedstryde misgeloop en hulle is as nederlae geag.[64] Hulle kon net in die wedstryd om die sewende plek speel en het met 38–24 teen Georgië gewen.

Aan die begin van 2022 het Wêreldrugby ’n nuwe reël geïmplementeer wat vir die Stille Oseaan-eilandstate as baie voordelig beskou word. Hiervolgens kan nasionale spelers van ’n “groot” rugbyland na ’n ander land oorskakel, ongeag die aantal toetswedstryde wat tot dusver gespeel is. Hiervoor moes 36 maande verloop het sedert die laaste toetswedstryd en die speler moet in die betrokke land gebore wees; ’n oorskakeling is ook moontlik met ’n ouer of grootouer wat daar gebore is. Volgens verwagtinge sal talle spelers met ’n Fidjiaanse, Samoaanse of Tongaanse herkoms tydens die Rugbywêreldbeker 2023 vir hul oorspronklike land kan speel.[65] Tydens die Stille Oseaan-nasiesbekertoernooi 2023 het die Fidjiane onoorwonne gebly en hul sesde titel ingepalm. In hul laaste opwarmingswedstryd voor die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk kon Fidji op Twickenham sy eerste oorwinning nog teen Engeland aanteken.[66] Tydens die hooftoernooi het die Fidjiane hul eerste oorwinning teen Australië in 69 jaar aangeteken (met 22–15) en Georgië naelskraap geklop (met 17–12), maar hulle het ook naelskraapse nederlae teen Wallis (met 26–32) en ietwat verrassend Portugal (met 23–24) gely. Daarmee het hulle pleks van die Australiërs die uitklopfase gehaal, maar teen Engeland verloor (met 24–30).[67]

Fidji het tot dusver aan amper elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem, met uitsondering van die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika. Hul beste prestasie tot dusver was hul vordering tot die kwarteindrondte in 1987, 2007 en 2023.

Die Stille Oseaan-drienasies was van 1982 tot 2005 die tradisionele jaarlikse toernooi tussen die drie Stille Oseaan-rugbylande Fidji, Samoa en Tonga. Hulle het die toernooi elf keer gewen.

• Titeloorwinnings (11): 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1994, 1995, 1996, 1998, 2002, 2004

Fidji se enigste jaarlikse toernooi sedert 2006 is die Stille Oseaan-nasiesbeker, waartydens hulle teen Samoa en Tonga speel (soms word ook ander nasionale span genooi). Hulle het die toernooi ses keer gewen.

• Titeloorwinnings (6): 2013, 2015, 2016, 2017, 2018, 2023

Fidji het drie keer aan die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap deelgeneem en die laaste toernooi gewen.

• Titeloorwinnings (1): 2001

Fidji het vyf keer aan die Suid-Stille Oseaan-spele se rugbytoernooi deelgeneem en drie keer gewen.

• Titeloorwinnings (3): 1963, 1969, 1983

Gedurende die amateurtydperk het Fidji maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het oorsese spanne na Fidji getoer. Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Noordelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Europese spanne na Fidji en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks reis Fidji na Europa. In teenstelling met die meeste ander rugbylande speel Fidji nie vir enige trofee teen sy opponente nie.

Die volgende spelers het die Fidjiaanse span gevorm tydens die Rugbywêreldbeker 2023:[74]

Agterspelers (backs) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Frank Lomani Skrumskakel Fijian Drua 22 Simione Kuruvoli Skrumskakel Fijian Drua 04 Ratu Peni Matawalu Skrumskakel Fijian Drua 05 Caleb Muntz Losskakel Fijian Drua 02 Teti Tela Losskakel Fijian Drua 03 Sireli Maqala Senter Aviron Bayonnais 03 Iosefo Masi Senter Fijian Drua 01 Waisea Nayacalevu Senter RC Toulon 32 Semi Radradra Senter Lyon Olympique Universitaire 13 Josua Tuisova Senter Racing 92 21 Vinaya Habosi Vleuel Fijian Drua 03 Kalaveti Ravouvou Vleuel Bristol Bears 03 Selestino Ravutaumada Vleuel Fijian Drua 02 Jiuta Wainiqolo Vleuel RC Toulon 04 Ilaisa Droasese Heelagter Fijian Drua 01

Voorspelers (forwards) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Tevita Ikanivere Haker Fijian Drua 06 Sam Matavesi Haker Northampton Saints 24 Zuriel Togiatama Haker Fijian Drua 02 Mesake Doge Stut Fijian Drua 06 Jone Koroiduadua Stut Fijian Drua 05 Eroni Mawi Stut Saracens 22 Peni Ravai Stut Reds 39 Luke Tagi Stut Aviron Bayonnais 09 Samu Tawake Stut Fijian Drua 02 Temo Mayanavanua Slot Northampton Saints 08 Isoa Nasilasila Slot Fijian Drua 04 Lekima Tagitagivalu Slot Section Paloise 02 Levani Botia Losvoorspeler Stade Rochelais 23 Te Ahiwaru Cirikidaveta Losvoorspeler Fijian Drua 02 Meli Derenalagi Losvoorspeler Fijian Drua 00 Vilive Miramira Losvoorspeler Fijian Drua 01 Viliame Mata Agsteman Edinburgh Rugby 23 Albert Tuisue Agsteman Gloucester Rugby 17

Waisale Serevi (2014)		Nicki Little (2007)

Seremaia Bai (2009)		Vereniki Goneva (2012)

Leone Nakarawa (2014)		Ben Volavola (2014)

Een voormalige Fidjiaanse speler is vir sy uitstekende prestasie in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:[75]

Vervolgens die belangrikste statistieke van Fidji se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen: Oktober 2023)