Faroëreilande

Die sewentien bewoonde eilande van die Faroëreilande is:

Streymoy — Eysturoy — Vágar — Mykines — Suðuroy — Stóra Dímun — Skúvoy — Sandoy — Hestur — Koltur — Nólsoy — Borðoy — Kalsoy — Kunoy — Viðoy — Svínoy — Fugloy.

Die agtiende, onbewoonde eiland is Lítla Dímun. Daar is ook ’n groot aantal kleiner onbewoonde eilandjies en skere. Sommige van die groter eilande word deur dyke met mekaar verbind, terwyl ander oor veerbootroetes beskik.

Die hoofstad van die eilande, Tórshavn, is geleë op die grootste eiland, Streymoy. Die eiland is met ’n damwal verbind met die tweede grootste eiland, Eysturoy. Vanaf Borðoy loop ’n damwal na sowel Viðoy as Kunoy. Hierdie drie eilande vorm saam met Kalsoy, Svínoy en Fugloy die Noordeilande. Die nasionale lughawe van die Faroër is op Vágar geleë, sodat lugpassasiers wat na Tórshavn op pad is ook ’n veerbootrit moet onderneem.

Die mees westelike eiland Mykines is beroemd vir sy papegaaiduikerbevolking. Die hele argipel het origens ’n ryk voëllewe: die styl, rotsagtige kus maak die neste onbereikbaar vir vyande.

Suðuroy, die mees suidelike eiland

• Noord-Rona, Skotland (onbewoon): 260 km
• Shetland (Foula) (Skotland): 285 km
• Orkney (Westray) (Skotland): 300 km
• Skotse vasteland: 320 km
• Ysland: 450 km
• Ierland: 670 km
• Denemarke: 990 km

’n Volle sonsverduistering was op 20 Maart 2015 vanaf die Faroëreilande sigbaar gewees.[11]

Faroese papegaaiduikers is baie algemeen en is deel van die plaaslike kookkuns

Die voëlfauna van die Faroëreilande word gedomineer deur seevoëls en voëls is getrokke tot oop land soos struikagtige gebiede, waarskynlik weens die gebrek aan bosagtige en ander geskikte habitatte. Baie spesies het spesifieke Faroëse subspesies ontwikkel: eider, Europese spreeu, winterkoninkie, duikhoender en swartduikhoender.[15] Die witbontraaf was endemies aan die Faroëreilande, maar is nou uitgesterf.

Slegs ’n paar wilde dierspesies word vandag in die Faroëreilande gevind en is almal deur die mens daarheen gebring. Veral drie spesies gedy vandag op die eilande: die sneeuhaas (Lepus timidus), die bruin rot (Rattus norvegicus) en die huismuis (Mus domesticus). Buiten hierdie was daar ook eens ’n plaaslike inheemse skaapras genaamd Faroërs (afgebeeld op die wapenskild), en tot die middel van die 19de eeu het verskeie wilde skape op Lítla Dímun oorleef.[16]

Grys seehonde (Halichoerus grypus) is algemeen rondom die kuslyn. Die waters om die Faroëreilande is die habitat van verskeie walvisagtige spesies. Die bekendste is die langvinloodswalvis (Globicephala melaena) wat steeds jaarliks gejag word deur die eilandbewoners in ooreenstemming met ’n lang plaaslike tradisie.[17] Skaars moordvisse (Orcinus orca) word ook soms gesien in die Faroëse fjords.

Die huisdiere van die Faroëreilande is ’n gevolg van 1 200 jaar se geïsoleerde teling. Die gevolg is dat baie van die eilande se mak diere nêrens anders ter wêreld gekry word nie. Faroëse huishoudelike dierrasse sluit in Faroërponie, Faroërbees, Faroërskaap, Faroërgans en Faroëreend.

Danksy befondsing deur NAVO, die Britse Museum (afdeling vir natuurgeskiedenis) en die Carlsberg-stigting is Faroëse see-alge tydens ’n opname versamel. Hulle word tans in die Ulstermuseum bewaar (katalogusnommers: F3195-F3307). Dit is een van tien exsiccatae-stelle.

Die Faroëreilande is sedert 1388 onder Deense beheer. Die Verdrag van Kiel van 1814 het die Deens-Noorweegse unie ontbind en Noorweë het onder beheer van die Koning van Swede geval terwyl die Faroëreilande, Ysland en Groenland Deense besittings gebly het. Die Løgting is in 1816 afgeskaf en die Faroëreilande sou geregeer word as ’n gewone Deense provinsie met die Amtmand as die hoof van die regering. In 1851 is die Løgting heringestel maar het hoofsaaklik ’n adviseurende rol gespeel tot 1948.

Koningin Margrethe II, die monarg van die Deense koninkryk, tydens ’n besoek aan Vágur in 2005

Aan die einde van die Tweede Wêreldoorlog was dele van die bevolking ten gunste van onafhanklikheid van Denemarke en op 14 September 1946 is ’n onafhanklikheidsreferendum gehou oor die vraag van afskeiding. Dit was ’n raadplegende referendum: die parlement was onder geen verpligting om gehoor te gee aan die stemming nie. Dit was die eerste keer dat die Faroërs gevra is of hulle onafhanklikheid wou hê en of hulle wou voortgaan onder die Deense koninkryk. Die uitslag was ’n klein oorwinning ten gunste van afskeiding maar die koalisie in die parlement kon nie ooreenstemming bereik oor hoe die uitslag geïnterpreteer moet word nie; en as gevolg van hierdie onoplosbare verskille het die koalisie ontbind. ’n Parlementêre verkiesing is ’n paar maande later gehou waarin steun vir die partye wat onder Denemarke wou bly toegeneem het. Dit het gelei tot ’n koalisie van hierdie partye. Gebaseer hierop kon hulle afskeiding verwerp. ’n Skikking is egter bereik en die Folketing het ’n wet vir tuisregering goedgekeur wat in 1948 in werking getree het. Die Faroëreilande se status as ’n Deense provinsie is daardeur tot ’n einde gebring; die Faroëreilande is ’n hoë graad van selfregering verleen ondersteun deur ’n subsidie van Denemarke om te vergoed vir uitgawes wat die eilande namens Denemarke moes aangaan.

Op die oomblik is die eilandbewoners ongeveer gelyk verdeel tussen diegene wat pro onafhanklikheid is en diegene wat wil voortgaan as deel van die Deense koninkryk. Binne albei kampe is daar ’n hoeveelheid verskillende opinies. Van diegene wat ten gunste van onafhanklikheid is, is sommige ten gunste van ’n onmiddellike verklaring van eensydige onafhanklikheid. Ander sien dit as iets wat oor tyd verkry sal word met volle toestemming van die Deense regering en die Deense volk. In die kamp van die unioniste is daar ook baie wat ’ geleidelike toename in outonomiteit voorsien terwyl sterk bande met Denemarke steeds gehandaaf word.

In 2011 is ’n nuwe Faroëse konsepgrondwet opgestel. Die konsepgrondwet is egter deur die voormalige Deense Eerste Minister, Lars Løkke Rasmussen, as onverenigbaar met die Deense grondwet beskryf. Indien die Faroëse politieke partye daarmee sou wil voortgaan, moet hulle volgens hom hul onafhanklikheid verklaar.[20]

Soos duidelik gestel in albei Roomse Verdrae, is die Faroëreilande nie deel van die Europese Unie nie. ’n Protokol in die verdrag van die toetreding van Denemarke tot die Europese Gemeenskappe stipuleer dat Deense burgers wat in die Faroëreilande woon, nie as Deense burgers beskou kan word binne die betekenis van die verdrae nie. Daarom is Deense mense wat in die Faroëreilande woon nie burgers van die Europese Unie nie (hoewel ander EU-burgers wat daar woon steeds EU-burgers is). Die Faroëreilande maak ook nie deel uit van die Schengen vryebewegingsooreenkoms nie, maar daar is geen grensbeheer wanneer tussen die Faroëreilande en enige van die Schengenlande gereis word nie. (Die Faroëreilande is sedert 1966 deel van die Nordiese Paspoortunie en sedert 2001 is daar geen grensbeheer tussen die Nordiese lande en die res van die Schengen-area nie, as deel van die Schengen-ooreenkoms.)[21]

Reliëfkaart van die Faroëreilande

Op administratiewe vlak is die eilande verdeel in 30 munisipaliteite (kommunur) waarbinne daar ongeveer 120 nedersettings is.

Daar is tradisioneel ook die ses syssels (sýslur): Norðoyar, Eysturoy, Streymoy, Vágar, Sandoy en Suðuroy). Deesdae verwys syssel tegnies na “polisiedistrik” maar die term word steeds algemeen gebruik om ’n geografiese streek aan te dui. In vroeër tye het elke syssel sy eie vergadering (ting), die sg. somervergadering (várting) gehad.

Die Faroëreilande het eie sendings in Brussel, Reykjavik, Londen en Moskou asook 'n amptelike verteenwoordiging in Kopenhagen. Sendings in die buiteland is in samewerking met die Deense Departement van Buitelandse Sake gevestig. Aan hul hoofde is diplomatieke status toegeken.[22]

Faroëse seël deur Anker Eli Petersen wat die koms van die Christendom na die eilande gedenk

Indien die eerste inwoners van die Faroëreilande Ierse monnikke was, het hulle waarskynlik as ’n klein groepie setlaars gelewe. Later, toe die Wikings die eilande gekoloniseer het was daar ’n aansienlike toename in die bevolkingsgetalle. Dit het egter eers in die 18de eeu meer as 5 000 geword. In 1349 is ongeveer die helfte van die bevolking uitgewis as gevolg van die Swart Dood.

Dit was eers met die koms van die diepsee visbedryf (en gevolglik ’n onafhanklikheid van landbou in die eilande se ruwe terrein) en met algemene opgang in die gesondheidsdiens dat vinnige bevolkingsaanwas in die Faroëreilande moontlik was. Van die 18de eeu af het die bevolking oor ’n tydperk van 200 jaar tienvoudig vermeerder.

Aan die begin van die 1990’s het die Faroëreilande ’n ekonomiese krisis beleef wat tot ’n groot uittog van die bevolking gelei het; hierdie neiging is egter omgekeer in die daaropvolgende jare.

Die Faroëse bevolking is redelik eweredig versprei oor die eilande; dit is eers onlangs dat noemenswaardige verstedeliking plaasgevind het. Industrialisering is merkwaardig gedesentraliseer en die area het om dié rede ’n lewensvatbare plattelandse kultuur kon handhaaf. Nietemin het nedersettings met slegte hawefasiliteite verloor in die ontwikkeling van landbou na visserye en in die mees afgeleë landbou-areas, ook bekend as die buite-eilande, is daar min jongmense. In onlangse dekades is die nedersetting-gebaseerde sosiale struktuur egter onder druk geplaas en moes dit plek maak vir ’n styging in sentra wat met mekaar verbind is wat beter goedere en dienste kan lewer as die buite-eilande wat nie goeie verbindings het nie. Dit beteken dat winkels en dienste nou besig is om te skuif na die sentra en die Faroëse bevolking is stadig maar seker om agter die besigheid aan te trek.

In die 1990’s is die ou nasionale beleid van die ontwikkeling van die nedersettings (Bygdamenning) laat vaar en die regering het in die plek daarvan ’n proses begin van streeksontwikkeling (Økismenning). Die term streek verwys na die groot Faroëse eilande. Die regering was egter nie daartoe in staat om deur die strukturele hervorming te druk van samesmelting van die klein plattelandse munisipaliteite om sodoende volhoubare, gedesentraliseerde entiteite te skep wat die streeksontwikkeling kon dryf nie. Soos wat streeksontwikkeling op ’n administratiewe vlak moeilik was het die regering meer begin belê in infrastruktuur om die streke met mekaar te verbind.

In die algemeen kan die Faroëreilande al hoe minder beskou word as ’n gemeenskap wat gebaseer is op afsonderlike eilande en provinsies. Die groot beleggings in paaie, brûe en ondersese tonnels het die eilande saamgebind en ’n koherente ekonomiese en kulturele sfeer gespek wat naastenby 90% van die bevolking dek. Vanuit hierdie perspektief is dit redelik om die Faroëreilande as ’n uitegspreide stad te beskou of om selfs daarna te verwys as die Faroëse Netwerkstad.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Godsdiens van die Faroëreilande.

’n Seël wat V.U. Hammershaimb, ’n 19de-eeuse Faroëse taalkundige en teoloog gedenk

Volgens die Færeyinga Saga, het Sigmundur Brestisson in 999 Christenskap na die eilande gebring. ’n Argeologiese terrein in Leirvík het egter voorgestel dat Keltiese Christenskap ten minste 150 jaar daarvoor aangekom het. Die kerkhervorming van die Faroëreilande is op 1 Januarie 1540 voltooi.

Volgens amptelike statistieke van 2002 was 84,1% van die Faroëse bevolking lede van die staatskerk, die Faroëse Volkskerk (Fólkakirkjan), ’n vorm van Lutheranisme. Die Fólkakirkjan het in 2007 ’n onafhanklike kerk geword waar dit voorheen ’n bisdom van die Kerk van Denemarke was. Faroëse lede van die geestelikes wat ’n historiese belangrikheid het sluit in V.U. Hammershaimb (1819–1909), Frederik Petersen (1853–1917) en waarskynlik die mees noemenswaardige, Jákup Dahl (1878–1944), wat ’n groot rol gespeel het in die gebruik van die Faroëse taal in die kerk in plaas van Deens.

In die laat 1820’s is die Christelike evangeliese geloofsbeweging, die Vergadering van gelowiges, in Engeland gestig. In 1865 het ’n lid van hierdie beweging, William Gibson Sloan, vanaf Shetland na die Faroëreilande gereis. Met die draai van die 20ste eeu het die Faroëse Vergadering van gelowiges se getalle by 30 gedraai. Vandag is ongeveer 10% van die Faroëse bevolking lede van die Oop Broedergemeenskap (Brøðrasamkoman). Ongeveer 3% behoort aan die charismatiese beweging wat iewers in die laat 1920’s begin het en hul goue jare in die 1970’s en 1980’s beleef het. Daar is verskeie charismatiese kerke regoor die eilande met die grootste genaamd Keldan (Fonteinwater) met 200 tot 300 lidmate. Ongeveer 2% behoort aan ander Christelike kerkverbande soos die Adventiste wat ’n privaatskool in Tórshavn bedryf. Jehova se getuies het ook vier gemeentes (met ongeveer 80 tot 100 lidmate). Die Rooms-Katolieke Kerk bestaan uit ongeveer 170 lidmate en die munisipaliteit van Tórshavn bedryf hulle ou Fransiskaanse skool. Daar is ook ongeveer vyftien Baha’i’s wat op vier plekke vergader. Die Ahmadiyyad Moslemgemeenskap is in 2010 tot stand gebring in die Faroëreilande. Anders as Denemarke, Swede en Ysland met Forn Siðr, het die Faroëreilande geen georganiseerde Ásatrú-gemeenskap nie, maar daar is heelwat heidense oorlewering, liedere en rituele wat in indiwidue se huise of in openbare plekke bedryf word, eerder as in kerkgeboue.

Die bekendste kerkgeboue in die Faroëreilande sluit die Tórshavn-katedraal, St. Olaf se Kerk en die Magnus-katedraal in Kirkjubøur in; die Vesturkirkjan en die Mariakerk wat in Tórshavn is; die kerk van Fámjin; die agthoekige kerk in Haldarsvík; en Christianskirkjan in Klaksvík.

In 1948 het Victor Danielsen (Vergadering van gelowiges)die eerste Bybelvertaling in Faroëes vanuit verskillende moderne tale voltooi. Jákup Dahl en Kristian Osvald Viderø (Fólkakirkjan) het die tweede vertaling in 1961 voltooi. Die tweede is vertaal vanuit die oorspronklike Bybelse tale (Hebreeus en Grieks) na Faroëes.

Kettingdansers

Die Faroëse kettingdans, 'n soort rondedans, vorm saam met ou ballades (soos die Faroëse Sigurdliedere), wat as begeleiding voorgedra word, 'n eersterangse kultuurgoed wat uniek in Europa is. In geen ander land is middeleeuse tradisies op 'n soortgelyke outentieke manier tot in die moderne tyd bewaar nie. Dit was juis die ballades wat die Faroëse taal, wat ná 1540 nie meer as skryftaal gebruik is nie, van uitwissing gered het.

Jens Christian Djurhuus was 'n tradisionele skald wat nog in die 19de eeu ballades in die oorgelewerde styl geskryf het. Die bekendste Faroëse ballade, Ormurin Langi, het uit sy pen gekom. 'n Meer onlangse voorbeeld is die Grindavísan ("Grindwalvis-wysie") wat deur Christian Pløyen, 'n Deense amptenaar, geskryf is. Alhoewel hierdie ballade uit die pen van 'n buitelander gekom het en in Deens geskryf is, word dit op elke Grindadráp (Grindwalvis-jagtog) gesing.

Die Faroëse kettingdans is nie beperk tot volkspele nie maar vorm 'n vaste bestanddeel van die alledaagse kultuur wat nie vir gehore opgevoer nie, maar as 'n gemeenskaplike dans waaraan elkeen deelneem.

Die gemeenskaplike sang is 'n tweede tradisie wat steeds voortleef, onder meer wanneer mense by familiefeeste saamkuier om ure lank ou en nuwe liedere te sing. Die belangrikste fees is Ólavsøka waartydens duisende om middernag in Tórshavn onder vrye hemel vergader.

Die jaarlikse ólavsøka-parade op 28 Julie

Die nasionale vakansiedag, Ólavsøka, is op 29 Julie en gedenk die afsterwe van Sint Olaf. Die vieringe word in Tórshavn gehou, begin op die aand van 28 Julie en hou aan tot 31 Julie.

Die amptelike viering begin op 29 Julie met die opening van die Faroëse parlement, ’n gebruik wat 900 jaar terug dateer.[32] Dit begin met ’n diens wat gehou word in die Tórshavn-katedraal; alle parlementslede asook burgerlike en kerkamptenare loop in ’n stoet die kerk binne. Die dominees gee om die beurt ’n preek. Ná die diens keer die stoet terug na die parlement vir die openingseremonie.

Ander vieringe word gekenmerk deur verskillende sportkompetisies, die roeikompetisie (in Tórshavn-hawe) is die gewildste, kunsuitstallings, popkonserte en die bekende Faroëse Dans. Die dag word verder gevier deur verskeie ander fasette. Die Faroëse volksdrag word ook tydens die geleentheid gedra.

Die Nordiese Huis

Die Nordiese Huis (Norðurlandahúsið) is die belangrikste kulturele instelling in die Faroëreilande. Die doel daarvan is om die Skandinawiese en Faroëse kultuur plaaslik en in die Nordiese streek te ondersteun en bevorder. Erlendur Patursson (1913–1986), ’n Faroëse lid van die Nordiese Raad, het die idee van die Nordiese kultuurhuis in die Faroëreilande aangespreek. ’n Nordiese kompetisie vir argitekte is in 1977 gehou waaraan 158 argitekte deelgeneem het. Die wenners was Ola Steen van Noorweë en Kolbrún Ragnasdóttir van Ysland.

Deur aan die volkstradisies getrou te bly, het die argitekte die Nordiese Huis ontwerp om soos ’n betowerde heuwel van elwe te lyk. Die huis is in 1983 in Tórshavn geopen. Dit is ook ’n kulturele organisasie onder die Nordiese Raad van Ministers. Die nordiese Huis word beheer deur ’n beheerkomitee van agt waarvan drie van die Faroëreilande is en die vyf ander van ander Nordiese lande. Daar is ook ’n raadgewende liggaam van vyftien lede wat Faroëse kultuurorganisasies verteenwoordig. Die Huis word bestuur deur ’n direkteur wat aangestel word deur die beheerkomitee vir ’n termyn van vier jaar.

Rasmus Rasmussen en Símun av Skarði (digter)

Faroëse literatuur in die tradisionale sin van die woord het eers werklik ontwikkel in die laaste 100–200 jare. Dit is hoofsaaklik as gevolg van die isolasie van die eiland en ook omdat die Faroëse taal eers in 1890 in ’n gestandaardiseerde vorm neergeskryf is. Die Deense taal is ook bevorder ten gunste van Faroëes. Die Faroërs het nietemin verskeie digters en skrywers opgelewer.

Een van die mees invloedryke mense in die Faroëse musiekbedryf is die Deens-gebore Kristian Blak

Die Faroëreilande het ’n musiekbedryf. Die eilande het ’n eie simfonie-orkes, die klassieke ensemble Aldubáran en vele verskillende kore; die bekendste een is Havnarkórið. Die bekendste Faroëse komponiste is Sunleif Rasmussen en die Deen Kristian Blak. Blak is ook die hoof van die platemaatskappy Tutl.

Die eerste Faroëse opera is geskryf deur Sunleif Rasmussen. Dit is getiteld Die Tuin van ’n Mal Man (Í Óðamansgarði)[33] en die eerste vertoning het op 12 Oktober 2006 plaasgevind by die Nordiese Operahuis. Die opera is gebaseer op ’n kortverhaal deur die skrywer William Heinesen.

Jong Faroëse musikante wat onlangs gewildheid verwerf het is Eivør Pálsdóttir, Anna Katrin Egilstrøð, Annika av Matras, Lena Andersen, Teitur Lassen, Høgni Reistrup, Høgni Lisberg, Heiðrik á Heygum, Guðrið Hansdóttir en Brandur Enni.

Bekende musiekgroepe sluit in Týr, Gestir, The Ghost, Boys In A Band, ORKA, Tveyhundrað, Grandma’s Basement, SIC, en die ontbinde Clickhaze.

Die fees van kontemporêre en klassieke musiek, Summartónar word elke somer gehou. Groot opelud musiekfeeste vir populêre musiek met plaaslike en internasionale kunstenaars is G! Festival in Gøta in Julie en Summarfestivalurin in Klaksvík in Augustus.

Skerpikjøt

Tradisionele Faroëse kos is hoofsaaklik gebaseer op vleis, seekos en aartappels en gebruik min vars groente. Skaapvleis is die basis van baie maaltye en een van die gewildste trakterings is skerpikjøt, gerypte, windgedroogte skaapvleis wat effens taai is. Die droogskuur, bekend as ’n hjallur, is ’n standaardkenmerk in baie Faroëse huise, veral in die klein nedersettings. Ander tradisionele kosse is ræst kjøt (half-gedroogte skaapvleis) en ræstur fiskur (gerypte vis). ’n Ander Faroëse spesialiteit is Grind og spik (loodswalvisvleis en -spek). ’n Soortgelyke vleis/spekdis gemaak met harslag is garnatálg. In die vorige eeu het die vleis en spek van ’n loodswalvis kos vir ’n lang tyd voorsien. Vars vis en seevoëls soos die Faroëse papegaaiduiker en sy eiers, maak ook ’n groot deel uit van die plaaslike dieet. Gedroogde vis word ook graag geëet.

Daar is een brouery genaamd Föroya Bjór wat sedert 1888 bier maak wat hoofsaaklik na Ysland en Denemarke uitgevoer word. ’n Plaaslike spesialiteit is fredrikk, ’n spesiale brousel wat in Nólsoy gemaak word. Die produksie van sterk alkohol soos snaps word nie op die eilande toegelaat nie, daarom word die Faroëse brandewyn Aqua Vita in die buiteland gemaak.

Sedert die besetting deur die Britte het die Faroërs al hoe meer Britse kos begin eet, veral vis-en-tjips en lekkergoed wat in winkels regoor die eiland te vinde is.

Dooie loodswalvisse op die strand in die nedersetting Hvalba op die suidelikste Faroëse eiland Suðuroy, 11 Augustus 2002

Daar is rekords van dryfjagte in die eilande wat tot 1584 terugdateer.[34] Dit word deur Faroëse owerhede beheer maar nie deur die Internasionale Walvisjagkommissie nie aangesien daar nie ooreenstemming is oor die Kommissie se wetlike outoroteit om klein walvisagtiges te jag nie. Honderde langvinloodswalvisse (Globicephala malaena) word jaarliks hoofsaaklik gedurende die somer doodgemaak. Die jagtogte, wat grindadráp genoem word, is nie-kommersieel en word deur ’n gemeenskap georganiseer; dit beteken dat enigeen daaraan kan deelneem. Die jagters omsingel eers die loodswalvisse in ’n groot halfsirkel van bote. Daarna dryf hulle die walvisse stadig in ’n baai of die vlakwater van ’n fjord. Wanneer ’n walvis in die vlak water is, word ’n haak in sy luggat gehaak sodat die dier aan wal getrek kan word. Sodra die dier op land is, of in kniediep water geïmmobiliseer is, word ’n snit dwarsoor die bokant naby die luggat gemaak om die kop gedeeltelik af te sny. Die dooie dier word dan verder aan wal gesleep nadat die oorblywende walvisse op dieselfde manier doodgemaak is.[35]

Sommige Faroërs beskou die jagtogte as ’n belangrike deel van hulle kultuur en geskiedenis. Diereregtegroepe, soos die Sea Shepherd-organisasie kritiseer dit egter as wreed en onnodig, terwyl die jagters meen dat die meeste joernaliste nie genoegsame kennis van die vangmetode of die ekonomiese betekenis ten toon stel nie. Sea Shepherd-organisasie het ’n veldtog in die Faroëreilande geloods, bekend as Operation Ferocious Isles. Op hul webblad noem hulle dat “soveel as 1 000 bedreigde langvinloodswalvisse jaarliks brutaal doodgemaak word in die Faroëreilande. Die slagting vind hoofsaaklik gedurende die somermaande plaas gedurende sogenaamde “tradisionele” gemeenskapsjagte waarna die plaaslike bewoners verwys as grindadráp of eenvoudig die maling. Hierdie aktiwiteit moet egter genoem word wat dit werklik is — massaslagting.”[36]

Hierdie grindadráp is wettig en verskaf kos aan baie mense in die Faroëreilande.[37][38][39]

Die roeier Katrin Olsen was in 2008 die eerste Faroëse deelnemer aan die Olimpiese Somerspele, maar het vir Denemarke deelgeneem

Die Faroëreilande ding mee in die tweejaarlikse Eilandspele wat in 1989 daar plaasgevind het. Tien sokkerspanne ding mee om die Faroëreilande Premierliga, tans op nommer 51 volgens UEFA se Liga-koëffisiënt. Die Faroëreilande is ’n volle lid van UEFA en die Faroëreilande se nasionale sokkerspan ding mee in die kwalifiserende wedstryde vir die UEFA Europese Sokkerkampioenskap. Die Faroëreilande is ook ’n volle lid van FIFA en ding daarom ook mee in die kwalifiserende rondes vir die Sokker-Wêreldbeker. Die land het sy heel eerste mededingende wedstryd gewen toe hulle die span van Oostenryk met 1-0 geklop het in ’n kwalifiserende wedstryd vir die 1992-UEFA Europa-beker. Op 7 Junie 2011 het die Faroëreilande sy eerste oorwinning in die UEFA Europa-beker se kwalifiserende ronde in 16 jaar gekry deur die span van Estland met 2-0 in Toftir te wen. Die Faroëreilande ding ook mee in die Paralimpiese Spele maar het nog nie aan die Olimpiese Spele deelgeneem nie aangesien hy daar saam met Denemarke moet deelneem.

Hekel is ’n tradisionele handwerk. Die mees kenmerkende eienskape van Faroëse kanttjalies is die midde-agter knoopplaatvorm. Elke tjalie bestaan uit twee driehoekige sypanele, ’n trapesiumvormige rugknoopplaat, ’n rantafverking en ’n skouervorm.