FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1990

Die volgende 24 spanne het vir die finale toernooi gekwalifiseer:[5]

Uitslag van die kwalifisering:

   Geen deelname

   Land het homself onttrek of is nie deur FIFA aanvaar nie

   Land het nie gekwalifiseer nie

   Land het gekwalifiseer

Span	Verskynings by eindstryde	Agtereenvolgende deelnames	Laaste verskyning	Vorige beste prestasie
Argentinië	10de	5	1986	Kampioen (1978, 1986)
België	8ste	3	1986	Vierde plek (1986)
Brasilië	14de	14	1986	Kampioen (1958, 1962, 1970)
Colombia	2de	1	1962	Groepfase (1962)
Costa Rica	1ste	1	–	Debuut
Egipte	2de	1	1934	Agtste eindrondte (1934)
Engeland	9de	3	1986	Kampioen (1966)
Ierland	1ste	1	–	Debuut
Italië	12de	8	1986	Kampioen (1934, 1938, 1982)
Joego-Slawië	8ste	1	1982	Vierde plek (1930, 1962)
Kameroen	2de	1	1982	Groepfase (1982)
Nederland	5de	1	1978	Naaswenner (1974, 1978)
Oostenryk	6de	1	1982	Derde plek (1954)
Roemenië	5de	1	1970	Agtste eindrondte (1934, 1938)
Skotland	7de	5	1986	Groepfase (1954, 1958, 1974, 1978, 1982, 1986)
Sowjetunie	7de	3	1986	Vierde plek (1966)
Spanje	8ste	4	1986	Vierde plek (1950)
Suid-Korea	3de	2	1986	Groepfase (1954, 1986)
Swede	8ste	1	1978	Naaswenner (1958)
Tsjeggo-Slowakye	8ste	1	1982	Naaswenner (1934, 1962)
Uruguay	9de	2	1986	Kampioen (1930, 1950)
Verenigde Arabiese Emirate	1ste	1	–	Debuut
Verenigde State	4de	1	1950	Derde plek (1930)
Wes-Duitsland	12de	10	1986	Kampioen (1954, 1974)

Die volgende tabel dui die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1990 se daaglikse program aan. ’n Pers blokkie dui op wedstryde tydens die groepfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase, ’n blou blokkie op die bronseindstryd en ’n geel blokkie op die eindstryd.

Die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1990 is deur 24 nasionale sokkerspanne uitgespeel. Vir die groepfase is die 24 deelnemende spanne in ses groepe van vier spanne elk verdeel; elke span het een wedstryd teen elk van die ander spanne in dieselfde groep gespeel, dus het elke span drie wedstryde in die groepfase gespeel. Twee punte is vir ’n oorwinning toegeken, een vir ’n gelykop en geen punte vir ’n nederlaag: spanne wat met dieselfde aantal punte geëindig het, is volgens aangetekende doele gerangskik.

Klassifisering binne elke groep was gegrond op die volgende puntestelsel:

• Twee wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
• Een vir ’n gelykop;
• geen vir ’n nederlaag.

Aan die einde van die groepfase is die spanne gerangskik van die eerste na die vierde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee top spanne en die vier beste derde-plek-spanne wat na die uitklopfase deurgedring het. As twee spanne gelyk op punte was, is die rangorde deur hul aantal aangetekende doele bepaal.

Van die begin van dié fase af het die toernooi ’n uitklopformaat aangeneem wat uit 16 wedstryde bestaan het: agt agtste eindstryde, vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.

Die wenner en naaswenner van elk van die groepe het saam met die vier beste derde-plek-spanne na die uitklopfase deurgedring. Elke wedstryd in die uitklopstadium moes met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná negentig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag was, is daar verder gespeel om die wenner te bepaal. Aanvanklik is daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, 15 minute in elke rigting. As daar steeds nie ’n wenner was ná 120 minute nie, is die wenner deur ’n strafskopkompetisie bepaal.

24 spanne het aan die groepfase deelgeneem. Die boonste twee spanne in elke groep en die vier beste spanne van die ses derde plekke het na die uitklopfase deurgedring.