FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1986

Die volgende 24 spanne het vir die finale toernooi gekwalifiseer:[4]

Uitslag van die kwalifisering:

   Geen deelname

   Land het homself onttrek of is nie deur FIFA aanvaar nie

   Land het nie gekwalifiseer nie

   Land het gekwalifiseer

Span	Verskynings by eindstryde	Agtereenvolgende deelnames	Laaste verskyning	Vorige beste prestasie
Algerië	2de	2	1982	Groepfase (1982)
Argentinië	9de	4	1982	Kampioen (1978)
België	7de	2	1982	Tweede rondte (1982)
Brasilië	13de	13	1982	Kampioen (1958, 1962, 1970)
Bulgarye	5de	1	1974	Groepfase (1962, 1966, 1970, 1974)
Denemarke	1ste	1	–	Debuut
Engeland	8ste	2	1982	Kampioen (1966)
Frankryk	9de	3	1982	Derde plek (1958)
Hongarye	9de	3	1982	Naaswenner (1938, 1954)
Irak	1ste	1	–	Debuut
Italië	11de	7	1982	Kampioen (1934, 1938, 1982)
Kanada	1ste	1	–	Debuut
Marokko	2de	1	1970	Groepfase (1970)
Meksiko	9de	1	1978	Kwarteindrondte (1970)
Noord-Ierland	3de	2	1982	Kwarteindrondte (1958)
Paraguay	4de	1	1958	Groepfase (1930, 1950, 1958)
Pole	5de	4	1982	Derde plek (1974, 1982)
Portugal	2de	1	1966	Derde plek (1966)
Skotland	6de	4	1982	Groepfase (1954, 1958, 1974, 1978, 1982)
Sowjetunie	6de	2	1982	Vierde plek (1966)
Spanje	7de	3	1982	Vierde plek (1950)
Suid-Korea	2de	1	1954	Groepfase (1954)
Uruguay	8ste	1	1974	Kampioen (1930, 1950)
Wes-Duitsland	11de	9	1982	Kampioen (1954, 1974)

Die volgende tabel dui die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1986 se daaglikse program aan. ’n Pers blokkie dui op wedstryde tydens die groepfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase, ’n blou blokkie op die bronseindstryd en ’n geel blokkie op die eindstryd.

Die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 1986 is deur 24 nasionale sokkerspanne uitgespeel. Vir die groepfase is die 24 deelnemende spanne in ses groepe van vier spanne elk verdeel; elke span het een wedstryd teen elk van die ander spanne in dieselfde groep gespeel, dus het elke span drie wedstryde in die groepfase gespeel. Twee punte is vir ’n oorwinning toegeken, een vir ’n gelykop en geen punte vir ’n nederlaag: spanne wat met dieselfde aantal punte geëindig het, is volgens aangetekende doele gerangskik.

Klassifisering binne elke groep was gegrond op die volgende puntestelsel:

• Twee wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
• Een vir ’n gelykop;
• geen vir ’n nederlaag.

Aan die einde van die groepfase is die spanne gerangskik van die eerste na die vierde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee top spanne en die vier beste derde-plek-spanne wat na die uitklopfase deurgedring het. As twee spanne gelyk op punte was, is die rangorde deur hul aantal aangetekende doele bepaal.

Van die begin van dié fase af het die toernooi ’n uitklopformaat aangeneem wat uit 16 wedstryde bestaan het: agt agtste eindstryde, vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.

Die wenner en naaswenner van elk van die groepe het saam met die vier beste derde-plek-spanne na die uitklopfase deurgedring. Elke wedstryd in die uitklopstadium moes met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná negentig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag was, is daar verder gespeel om die wenner te bepaal. Aanvanklik is daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, 15 minute in elke rigting. As daar steeds nie ’n wenner was ná 120 minute nie, is die wenner deur ’n strafskopkompetisie bepaal.

24 spanne het aan die groepfase deelgeneem. Die boonste twee spanne in elke groep en die vier beste spanne van die ses derde plekke het na die uitklopfase deurgedring.