Europese Sokkerkampioenskap 2016

Die volgende 24 spanne het vir die finale toernooi gekwalifiseer:

Uitslag van die kwalifisering:

   Geen deelname

   Nie ’n geassosieerde lid van UEFA nie

   Land het nie gekwalifiseer nie

   Land het gekwalifiseer

Span	Verskynings by eindstryde	Agtereenvolgende deelnames	Laaste verskyning	Vorige beste prestasie
Albanië	1ste	1	–	Debuut
België	5de	1	2000	Naaswenner (1980)
Duitsland	12de	12	2012	Kampioen (1972, 1980, 1996)
Engeland	9de	2	2012	Derde plek (1968)
Frankryk	9de	7	2012	Kampioen (1984, 2000)
Hongarye	3de	1	1972	Derde plek (1964)
Ierland	3de	2	2012	Groepfase (1988, 2012)
Italië	9de	6	2012	Kampioen (1968)
Kroasië	5de	4	2012	Kwarteindrondte (1996, 2008)
Noord-Ierland	1ste	1	–	Debuut
Oekraïne	2de	2	2012	Groepfase (2012)
Oostenryk	2de	1	2008	Groepfase (2008)
Pole	3de	2	2012	Groepfase (2008, 2012)
Portugal	7de	6	2012	Naaswenner (2004)
Roemenië	5de	1	2008	Kwarteindrondte (2000)
Rusland	11de	4	2012	Kampioen (1960)
Slowakye	1ste	1	–	Debuut
Swede	6de	5	2012	Halfeindrondte (1992)
Switserland	4de	1	2008	Groepfase (1996, 2004, 2008)
Spanje	10de	6	2012	Kampioen (2008, 2012)
Tsjeggië	9de	6	2012	Kampioen (1976)
Turkye	4de	1	2008	Halfeindrondte (2008)
Wallis	1ste	1	–	Debuut
Ysland	1ste	1	–	Debuut

Die volgende tabel dui die Europese Sokkerkampioenskap 2016 se daaglikse program aan. ’n Pers blokkie dui op wedstryde tydens die groepfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase en ’n geel blokkie op die eindstryd.

Die Europese Sokkerkampioenskap 2016 is deur 24 nasionale sokkerspanne uitgespeel. Vir die groepfase is die 24 deelnemende spanne in ses groepe van vier spanne elk verdeel; elke span het een wedstryd teen elk van die ander spanne in dieselfde groep gespeel, dus het elke span drie wedstryde in die groepfase gespeel. Drie punte is vir ’n oorwinning toegeken, een vir ’n gelykop en geen punte vir ’n nederlaag: spanne wat met dieselfde aantal punte geëindig het, is volgens aangetekende doele gerangskik.

Klassifisering binne elke groep was gegrond op die volgende puntestelsel:

• Drie wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
• Een vir ’n gelykop;
• geen vir ’n nederlaag.

Aan die einde van die groepfase is die spanne gerangskik van die eerste na die vierde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee top spanne en die vier beste derde-plek-spanne wat na die uitklopfase deurgedring het. As twee spanne gelyk op punte was, is die rangorde deur hul aantal aangetekende doele bepaal.

Van die begin van dié fase af het die toernooi ’n uitklopformaat aangeneem wat uit agt wedstryde bestaan het: agt agtste eindstryde, vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.

Die wenner en naaswenner van elk van die groepe het saam met die vier beste derde-plek-spanne na die uitklopfase deurgedring. Elke wedstryd in die uitklopstadium moes met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná negentig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag was, is daar verder gespeel om die wenner te bepaal. Aanvanklik is daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, 15 minute in elke rigting. As daar steeds nie ’n wenner was ná 120 minute nie, is die wenner deur ’n strafskopkompetisie bepaal.

24 spanne het aan die groepfase deelgeneem. Die boonste twee spanne in elke groep en die vier beste spanne van die ses derde plekke het na die uitklopfase deurgedring.