Etologie

VHP'e is instinktiewe response wat in die teenwoordigheid van identifiseerbare, sensoriese stimuli plaasvind. VHP'e word vandag as instinktiewe gedragsopeenvolgings beskou wat so te sê sonder variasie binne die spesie voorkom en amper onvermydelik voltooiing bereik.[4]

Karl von Frisch het hierdie VHP'e in sy studie van die waggeldans ("danstaal") in byekommunikasie ondersoek.[5] Op grond van sy waarnemings van vaste handelingspatrone en die omstandighede waarin dit voorkom, het Lorenz uiteindelik 'n teorie oor die evolusie van dierekommunikasie ontwikkel.

Assosiatiewe leer in dieregedrag is enige leerproses waarvolgens 'n nuwe respons met 'n spesifieke stimulus geassosieer word.[6] Voorbeelde van assosiatiewe leer is wanneer 'n goudvis na die oppervlak swem wanneer iemand hom gaan voer, of die opgewondenheid van 'n hond wanneer hy sy eienaar met 'n leiband sien.

Voorbeeld van inprenting by 'n Amerikaanse eland

Organismes se vermoë om lede van dieselfde spesie te onderskei is ook van kardinale belang vir reproduktiewe sukses. Sodanige onderskeid kan aantal faktore gebaseer word. Hierdie belangrike tipe leer vind egter slegs binne 'n baie beperkte periode plaas en staan bekend as inprenting.[7] Een voorbeeld hiervan is die kuikens van ganse en hoenders wat hulle ma's amper direk nadat hulle uitgebroei het, spontaan begin volg. Daar is ontdek dat hierdie respons deur 'n arbitrêre stimulus nageboots kan word indien die eiers kunsmatig gebroei word en die stimulus gedurende 'n kritieke tyd teenwoordig is en vir 'n paar dae ná die uitbroei volgehou word.

Nabootsing is 'n gevorderde soort gedrag waar een dier die gedrag van 'n ander dophou en presies nadoen. Die Nasionale Instituut van Gesondheid het bevind dat mantelape die geselskap van navorsers wat hulle naboots bo dié van ander navorsers verkies.[8] Verder is nabootsing ook in onlangse navorsing oor sjimpansees waargeneem; nie net het die sjimpansees die handelinge van 'n ander individu nageboots nie, maar wanneer hulle voor 'n keuse gestel is, het hulle verkies het om die meer senior, ouer sjimpansee eerder as die jonger sjimpansee na te boots.[9]

Daar is verskeie maniere waarop diere deur middel van waarnemingsleer kan leer, al is nabootsing nie teenwoordig nie. Een so 'n manier is stimulusversterking waar individue se belangstelling in 'n voorwerp geprikkel word nadat 'n ander se individu se interaksie met die voorwerp dopgehou is.[10] 'n Voorbeeld waarmee kat- en hondeienaars sal kan identifiseer, is hulle diere se vermoë om deure oop te maak. Mense se gebruik van die handvatsel lei daartoe dat hulle troeteldiere se belangstelling in die handvatsel geprikkel word. Vervolgens leer hulle deur 'n metode van leer-en-probeer hoe die handvatsel werk en om die deur oop te maak.

'n Noukeurig gedokumenteerde voorbeeld van sosiale oordrag het onder 'n groep makake op die Hachiijojima-eiland, Japan, plaasgevind. Die makake het in die binnelandse woud gewoon totdat 'n groep navorsers in die 1960's begin het om vir hulle op die strand aartappels te gee; kort voor lank het hulle dit na die strand gewaag, die aartappels op die sand opgetel, skoongemaak en geëet.[11] Ongeveer 'n jaar later het een van die ape met 'n aartappel tot by die branders geloop, dit met een hand in die water gesit en met die ander gewas. Hierdie gedrag is kort daarna deur individue in haar trop gevolg; wanneer hulle geboorte geskenk het, is hierdie gedrag ook by hulle kleintjies waargeneem – 'n vorm van sosiale oordrag.[12]

Onderrig is 'n hoogs gespesialiseerde aspek van leer waar die "onderwyser" (demonstreerder) sy of haar gedrag aanpas ten einde die waarskynlikheid te verhoog dat die "leerder" (waarnemer) die gewenste eindresultaat van die gedrag bereik. Moordviskoeie leer hulle kleintjies om pinnipedia te vang deur hulle in die rigting van die strand te stoot en hulle aan toe moedig om die prooi aan te val. Aangesien die moordviskoei haar gedrag aanpas om haar kleintjies te leer jag, is dit bewys van onderrig.[13] Hierdie onderrriggedrag is ook teenwoordig in die voël- en insekwêreld.

Een voordeel van groepslewe kan 'n afname in verorbering deur roofdiere wees. Indien die hoeveelheid aanvalle deur roofdiere dieselfde bly ondanks die toenemende grootte van die prooigroep, het individue deur die verdunningseffek 'n kleiner kans om gevang te word.[17] 'n Roofdier wat deur 'n massa individue verwar word, vind dit moeiliker om een teiken uit te sonder.[18] In groepe kan diere hulle verorberingsrisiko ook aktief deur meer effektiewe verdedigingstaktieke verlaag, of deur vroeër bespeuring van roofdiere deur verhoogde waaksaamheid.[17]

Nog 'n voordeel van groepslewe is 'n groter kans om kos op te spoor. Groeplede kan inligting oor voedselbronne uitruil.[19] Roofdiere baat ook daarby om in groepe te jag; hulle kan meer strategies jag en groter prooi aanval.[17]

Lewe in 'n groep kan egter ook nadele inhou. Om saam met ander diere te lewe kan die oordrag van parasiete fasiliteer, en in te groot groepe is daar ook groter mededinging vir hulpbronne en mannetjies/wyfies.[20]