Erich von Manstein

Fritz Erich Georg Eduard von Manstein (24 November 1887 - 9 Junie 1973) was 'n Duitse bevelvoerder van die Wehrmacht, die gewapende magte van Nazi-Duitsland gedurende die Tweede Wêreldoorlog. Hy behaal die rang van veldmaarskalk.

Gebore in 'n aristokratiese Pruisiese familie met 'n lang geskiedenis van militêre diens, het Manstein op 'n jong ouderdom by die leër aangesluit en diens gedoen aan beide die Westelike en Oostelike Front gedurende die Eerste Wêreldoorlog (1914-18). Hy het aan die einde van die oorlog die rang van kaptein gehad en was aktief in die tussen oorlogtydperk om Duitsland te help om haar gewapende magte te herbou. In September 1939, tydens die inval in Pole aan die begin van die Tweede Wêreldoorlog, dien hy as stafhoof by Gerd von Rundstedt se leërgroep Suid. Adolf Hitler het die strategie van Manstein vir die inval in Frankryk van Mei 1940 gekies, 'n plan wat later deur Franz Halder en ander lede van die Hoogste Bevelsorde verfyn is.

In afwagting van 'n sterk reaksie van die Geallieerdes as die vernaamste aanval op die inval deur Nederland plaasvind, het Manstein 'n innoverende operasie bedink - later bekend as die Sichelschnitt ('sekelgesny') - wat 'n aanval deur die woud van die Ardennes voorgestel het en 'n vinnige tog na die Engelse kanaal, en sodoende word die Franse en Geallieerde leërs in België en Vlaandere afgesny. Na afloop van die veldtog is hy tot generaal bevorder, en was hy aktief tydens inval van die Sowjetunie in Junie 1941. Hy het die Spilmoondhede gelei in die beleg van Sevastopol (1941–1942) en die Slag van die Kerch-skiereiland, en is op 1 Julie 1942 tot veldmaarskalk bevorder, waarna hy aan die beleg van Leningrad deelgeneem het.

Die lotgevalle van Duitsland in die oorlog het in Desember 1941 ongunstig gekeer, en in die daaropvolgende jaar tydens die rampspoedige Slag van Stalingrad het Manstein in Desember 'n mislukte hulpverleningspoging ('Operasie Winterstorm') beveel. Later, bekend as die "terugslagslag", het die teenoffensief van Manstein in die Derde Slag van Kharkov (Februarie – Maart 1943) aansienlike grondgebied herwin en gelei tot die vernietiging van drie Sowjet-leërs en die terugtrekking van drie ander. Hy was een van die primêre bevelvoerders by die Slag van Kursk (Julie – Augustus 1943). Sy voortdurende meningsverskille met Hitler oor die oorlogvoering het gelei tot sy ontslag in Maart 1944. Hy het nooit 'n ander bevel verkry nie en is in Augustus 1945 deur die Britte gevange geneem, 'n paar maande na die nederlaag van Duitsland.

Manstein het in Augustus 1946 getuienis gelewer tydens die hoofverhoor in Nürnberg van oorlogsmisdadigers, en 'n referaat opgestel wat saam met sy latere memoires die mite van die skoon Wehrmacht help kweek - die mite dat die Duitse weermag nie strafbaar was vir die gruweldade van die Holocaust. In 1949 word hy in Hamburg verhoor weens oorlogsmisdade en is hy op nege van sewentien aanklagte skuldig bevind, insluitende die swak behandeling van krygsgevangenes en die versuim om die burgerlike lewens op sy bedryfsfeer te beskerm. Sy vonnis van agtien jaar gevangenisstraf is later tot twaalf verminder, en hy het slegs vier jaar uitgedien voordat hy in 1953 vrygelaat is.

As militêre adviseur vir die Wes-Duitse regering in die middel van die vyftigerjare, het hy gehelp om die gewapende magte weer in te stel. Sy memoires Verlorene Siege (1955), wat in Engels vertaal is as Lost Victories, was baie krities oor Hitler se leierskap en het slegs die militêre aspekte van die oorlog behandel en die politieke en etiese kontekste daarvan geïgnoreer. Manstein is in 1973 naby München oorlede.