Embrio

In dierkunde loop die ontwikkeling van die sigoot tot ’n embrio deur spesifieke, herkenbare stadiums van ’n blastula, gastrula en organogenese. In die blastulastadium is daar gewoonlik ’n vloeistofgevulde holte, die blastoseel, wat omring is deur ’n sfeer of plaat van selle, wat ook die blastomeer genoem word.

Die binnekant van ’n Ginkgo-saad, met die embrio wat sigbaar is.

Tydens gastrulasie ondergaan die selle van die blastula ’n gekoördineerde proses van selverdeling en/of migrasie om twee (diploblastiese) of drie (triploblastiese) kiemlae te vorm. As daar drie lae is, word dit die endoderm, ektoderm en mesoderm genoem. Die posisie en rangskikking van die kiemlae hang streng van die spesie af en wissel na gelang van die soort embrio wat gevorm word.

Tydens organogenese lei molekulêre en sellulêre wisselwerking tussen die kiemlae, saam met die selle se ontwikkelingspotensiaal, of vermoë om te reageer, tot die verdere differensiasie van orgaanspesifieke seltipes. Tydens neurogenese vorm sekere selle van die ektoderm byvoorbeeld die brein, ruggraat en perifere senuwees.

In plantkunde is ’n "embrio" deel van ’n saad. Dit bestaan uit weefsel wat later die blare, stam en wortels sal vorm, sowel as een of meer saadlob. Sodra die embrio begin ontkiem – uit die saad groei – word dit ’n saailing of kiemplantjie genoem.

Mosplante en varings vervaardig ook ’n embrio, maar nie sade nie. By hierdie plante begin die embrio sy bestaan geheg aan die binnekant van die argegonium van die gametofiet waaruit die eiersel ontstaan het. Die struktuur en ontwikkeling van die embrio verskil van plantgroep tot plantgroep. Dit word nie meer as ’n embrio beskou sodra dit tot buite die omsluitende argegonium ontwikkeling het nie.