Eero Saarinen

Eero Saarinen (20 Augustus 1910 – 1 September 1961) was 'n Fins-Amerikaanse argitek en industriële ontwerper wat as een van die mees vooraanstaande, onortodokse en omstrede meesters van 20ste eeuse boukuns beskou word.[1]

Die Gateway Arch in St. Louis, Missouri

Eero Saarinen
Gebore	(1910-08-20)20 Augustus 1910 Kirkkonummi, Finland
Sterf	1 September 1961 (op 51) Ann Arbor, Michigan
Nasionaliteit	Finland  Verenigde State
Beroep	Argitek
Bekend vir	Gateway Arch Washington Dulles Internasionale Lughawe TWA Flight Center Tulpe-stoel
Ouer(s)	Eliel en Louise Saarinen

In die dekades ná die Tweede Wêreldoorlog het Saarinen met sy ontwerpe van die mees indrukwekkende argitektoniese uitdrukkings van Amerikaanse identiteit geskep, waaronder die St. Louis Gateway Arch (1948–64), die General Motors Technical Center in Warren naby Detroit (1948–56) en die lugredery TWA se terminaal op New York se John F. Kennedy-lughawe (1956–62).

Toe Saarinen in 1961 in die ouderdom van 51 ontydig oorlede is, was hy een van die wêreld se vernaamste argitekte met meer as dertig bouwerke wat hy self ontwerp en 'n verdere dertig wat hy saam met sy vader, Eliel Saarinen, ontwerp het. Eliel Saarinen, 'n befaamde argitek wat bekendheid verwerf het met sy ontwerp vir die Cranbrook Academy in Bloomfield Hills, Michigan, het sy seun Eero al vroeg vertroud gemaak met kuns en argitektuur.

Tot in die vroeë 1950's was Eero in die ateljee van sy vader werksaam voordat hy sy eie praktyk gestig het. Sy opdraggewers was van die mees invloedryke instellings van sy tyd, en so het Eero Saarinen onder meer residensiële kolleges en 'n hokkieveld vir die Yale-universiteit, 'n ouditorium en kapel vir die Massachusetts Institute of Technolgy, die Amerikaanse ambassades in Londen en Oslo, en sakegeboue vir General Motors, IBM en Bell Laboratories ontwerp wat baanbrekers vir moderne voorstedelike kantoorparke sou word.

In sy ontwerpe het die grense tussen dissiplines soos argitektuur, kuns en landskapsbeplanning dikwels begin vervaag. 'n Ander kenmerk was die gebrek aan 'n enkele deurlopende en herkenbare boustyl – iets waaroor Saarinen soms gekritiseer is, maar wat eintlik voortgespruit het uit sy strewe om vir elke opdraggewer 'n optimale ontwerp te lewer.

Vir elkeen van sy bouwerke het Saarinen nuwe materiale en tegnieke getoets en op 'n vernuwende manier gebruik gemaak van graniet, geglasuurde bakstene, weerkaatsende glas, beton en gordynmuur-tegnologie wat noukeurig aangepas is by die behoeftes van die opdraggewer. Dit was juis die buigsaamheid van sy ontwerpe wat 'n kategorisering volgens boustyle bemoeilik het.