Swartbaard

Edward Teach (ook gespel Edward Thatch, omstreeks 1680[1][2] - 22 November 1718), beter bekend as Swartbaard, was ’n Engelse seerower wat in die Wes-Indiese Eilande en aan die ooskus van Brittanje se Noord-Amerikaanse kolonies aktief was. Min is oor sy vroeë lewe bekend, maar hy was dalk ’n matroos op kaapvaartskepe voordat hy hom gevestig het op die eiland New Providence in die Bahamas, wat die basis van kaptein Benjamin Hornigold was.

Swartbaard
’n Illustrasie van Swartbaard (omstreeks 1736) in kaptein Charles Johnson se boek A General History of the Pyrates.
’n Illustrasie van Swartbaard (omstreeks 1736) in kaptein Charles Johnson se boek A General History of the Pyrates.
GeboortenaamEdward Teach
Geborec. 1680
Oorlede22 November 1718
(op 35-40)
Noord-Carolina
Rede vir doodTydens aksie
BynaamSwartbaard
Loopbaan
Jare aktief1716-1718
RangKaptein
GebiedAtlantiese Oseaan
Wes-Indiese Eilande
SkepeQueen Anne's Revenge
Adventure

Lewe as seerower

Omstreeks 1716 het Teach by Hornigold se bemanning aangesluit en dié het hom in bevel geplaas van ’n sloep wat hy oorgeneem het.[2] Die twee het daarna aan verskeie rooftogte deelgeneem en het later nog twee skepe by hulle vloot gevoeg. Hornigold het teen die einde van 1717 uitgetree en twee skepe saam met hom geneem.

Edward Teach wat oor die plank loop op ’n sigaretkaart.

Teach het ’n Franse slaweskip met die naam La Concorde oorgeneem en dit tot Queen Anne's Revenge herdoop. Hy het dit met 40 kanonne en meer as 300 bemanningslede toegerus en ’n bekende seerower geword. Sy bynaam kom van sy dik swart baard en vreesaanjaende voorkoms; hy het na berig word stukke lont aangesteek en dit onder sy hoed geplaas om sy vyande die skrik op die lyf te jaag. Hy het ’n alliansie van seerowers gestig, die hawestad Charles Town, Suid-Carolina, afgesper en ’n losprys vir die inwoners geëis. Hy het Queen Anne's Revenge toe laat strand en hom in Bath, Noord-Carolina, ook bekend as Bath Town, gevestig.

Hy was egter gou terug op die see, waar hy die aandag getrek het van Alexander Spotswood, die goewerneur van Virginië. Spotswood het ’n groep soldate en matrose bymekaargemaak om die seerower te vang, en dit het hulle op 22 November 1718 ná ’n woeste geveg gedoen. Teach en verskeie van sy bemanningslede is tydens die geveg dood.[3]

Swartbaard was ’n slim leier wat die gebruik van geweld afgeraai het en eerder op sy vreesaanjaende voorkoms staatgemaak het om die reaksie van sy slagoffers te kry wat hy wou hê. Hy is ná sy dood geromantiseer en het die inspirasie geword vir ’n argetipiese seerower in fiksie oor baie genres.

Verwysings
  1. Perry, Dan (2006), Blackbeard: The Real Pirate of the Caribbean, Thunder's Mouth Press, ISBN 1-56025-885-3, https://archive.org/details/blackbeardrealpi00parr
  2. Konstam, Angus (2007), [ op Google Boeke Blackbeard: America's Most Notorious Pirate], John Wiley & Sons, ISBN 978-0-470-12821-3, op Google Boeke
  3. Lee, Robert E. (1974), Blackbeard the Pirate (2002 ed.), North Carolina: John F. Blair, ISBN 0-89587-032-0

Nog leesstof
  • Duffus, Kevin (2008), The Last Days of Blackbeard the Pirate, Looking Glass Productions, Inc, ISBN 978-1-888285-23-9
  • Moore, David D. (1997), A General History of Blackbeard the Pirate, the Queen Anne's Revenge and the Adventure, Tributaries
  • Pendered, Norman C. (1975), Blackbeard, The Fiercest Pirate of All, Manteo, NC: Times Printing Co.
  • Shomette, Donald G. (1985), Pirates on the Chesapeake: Being a True History of Pirates, Picaroons, and Raiders on Chesapeake Bay, 1610–1807, Maryland: Tidewater Publishers

Skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.