Eduard Buchner

Buchner is in München gebore en sy ouers was 'n geneesheer en buitengewone doktor (Engels: Doctor Extraordinary) in forensiese medisyne. Sy ouer broer was Hans Ernst August Buchner, 'n bakterioloog en pionier op die gebied van immunologie.[3] In 1884 het hy begin chemie studeer onder toesig van Adolf von Baeyer en plantkunde onder Carl Nägeli aan die Botaniese Instituut in München. Na 'n tydperk saam met Otto Fischer (neef van Emil Fischer[4]) aan die Universiteit van Erlangen, het Buchner in 1888 onder toesig van Theodor Curtius 'n doktorsgraad aan die Universiteit van München verwerf.[2]

Buchner is in 1889 aan die Universiteit van München as assistent-dosent in die organiese laboratorium van Adolf von Baeyer aangestel. In 1891 word hy bevorder tot lektor aan dieselfde universiteit.[2]

In 1893 het Buchner na die Universiteit van Kiel geskuif en daar is hy in 1895 aangestel as professor. In die volgende jaar word hy aangestel as Buitengewone Professor vir analitiese en farmaseutiese chemie in die chemiese laboratorium van H. von Pechmann aan die Universiteit van Tübingen.[2]

In Oktober 1898 word hy aangestel as voorsitter van Algemene Chemie aan die Landbou-Universiteit van Berlyn, waar hy self sy assistente volledig opgelei het, en sy rehabilitasie ontvang het in 1900.[2][5]

In 1909 word hy oorgeplaas na die Universiteit van Breslau (verander na die Universiteit van Wrocław in 1945[6]), en in 1911 verhuis hy na die Universiteit van Würzburg.[2]

Buchner het die Nobelprys vir Chemie in 1907 ontvang.[2] Die eksperiment waarvoor Buchner die Nobelprys verower het was vir die vervaardiging van 'n selvrye uittreksel van gisselle en om aan te toon dat dit suiker kon fermenteer. Dit het nog 'n slag vir vitalisme toegedien deur aan te toon dat die aanwesigheid van lewende gisselle nie nodig was vir fermentasie nie.

Die selvrye uittreksel is vervaardig deur droë gisselle, kwarts en kieselghur (diatomiet[Nota 2]) te kombineer en dan die gisselle met 'n stamper en vysel te verpoeier. Hierdie mengsel word dan vogtig, aangesien die gisselle se inhoud uit die selle kom. Sodra hierdie stap voltooi is, sou die vogtige mengsel deur 'n pers geplaas word en die gevolglike "perssap" moes by glukose, fruktose of maltose gevoeg word. Daar is waargeneem dat koolstofdioksied ontwikkel, soms dae lank. 'n Mikroskopiese ondersoek het geen lewende gisselle in die uittreksel getoon nie.

Buchner het veronderstel dat gisselle proteïene in hul omgewing afskei om suikers te fermenteer, maar daar is later gevind dat fermentasie binne die gisselle plaasvind. Die Russiese doktor in fisiologiese chemie, Maria Manasseina het beweer dat sy 'n generasie vroeër as Buchner die selvrye fermentasie ontdek het,[7] maar Buchner en sy kollega, Rudolf Rapp, was van mening dat sy oortuig was van die bestaan ​​van 'n ensiem van fermentasie maar dat haar eksperimentele bewyse onoortuigend was.[8][9]

Buchner is in 1900 met Lotte Stahl getroud. Met die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog het hy as vrywilliger gedien en het tot die rang van majoor gevorder. Hy was in bevel van 'n munisievervoereenheid aan die westelike front en later die oostelike front. In Maart 1916 keer hy terug na die Universiteit van Würzburg. In April 1917 is hy weer 'n vrywilligersoldaat. Op 11 Augustus 1917, terwyl hy in Focșani, Roemenië gestasioneer was, is hy deur 'n projektielfragment getref en is hy twee dae later oorlede. Hy het in die Slag van Mărășești gesterf en is begrawe in die begraafplaas van Duitse soldate van Focșani, Roemenië.[10]

Alhoewel sommige glo dat die Büchner-fles en die Büchner-tregter na hom vernoem is, is hulle in werklikheid na die industriële chemikus Ernst Büchner vernoem.[1]