Drum (tydskrif)

Drum is in 1951 as African Drum begin deur die voormalige toetskrieketspeler en skrywer Bob Crisp[3] en Jim Bailey, 'n oud-Britse Lugmag vlieënier, seun van die Suid-Afrikaanse finansierder sir Abe Bailey.

Aanvanklik onder Crisp se redakteurskap het die tydskrif 'n paternalistiese, stamgedrewe benadering van Afrikane gehad,[4] maar binne 'n kort tydjie is Crisp vervang en die klem het verskuif na die dinamiese stedelike swart townships.

Die koerant het in sy vroeë jare 'n reeks uitstaande redakteurs gehad:

• Anthony Sampson, 1951–55[5]

• Sylvester Stein, 1955–58[6]

• Sir Tom Hopkinson, 1958–?

Beide Sampson en Stein het boeke oor hul tye as redakteur geskryf, Drum: A Venture into the New Africa (1956, heruitgegee in 2005 as Drum: the making of a magazine)[7] en Who Killed Mr Drum? (1999) onderskeidelik.

Drum se bloeityd in die 1950's het tussen die Defiance Campaign (uitdagingsveldtog) en die tragedie by Sharpeville voorval. Dit was die dekade van potensiële Swart opkoms, die dekade toe die Vryheidsmanifes geskryf is en die dekade toe die ANC-alliansie die Defiance Campaign van stapel gestuur het. Die doel was om 'n gelyke samelewing te bevorder. Die Nasionalistiese regering het gereageer met apartheidsonderdrukkings en verraadverhore.

Dit was ook die dekade van die beweging na die stede, van Sophiatown, van Swart Jazz, die jazz-opera King Kong met 'n swart rolverdeling, 'n aanvaarding van die Amerikaanse kultuur, van sjebiens (onwettige drinkplekke) en flambojante Amerikaanse styl rampokkers (tsotsis) met chroombelaaide Amerikaanse motors wat 'n sleng genaamd Tsotsitaal gepraat het.

Dit was 'n tyd van optimisme en hoop. Drum was 'n "rekord van naïwiteit, optimisme, frustrasie, uittarting, moed, dans, drank, jazz, gangsters, ballingskap en dood".[8]

Drum het die wêreld van die stedelike Swart mens beskryf; die kultuur, die kleur, drome, ambisies, hoop en stryd. Lewis Nkosi het Drum se jong skrywers beskryf as "die nuwe Afrikane wat weggedryf is van die stamreservaat – verstedelik, gretig, vinnig praatend en direk."[9]

Peter Magubane het die atmosfeer in die nuuskamer beskryf. "Drum was 'n ander huis; dit het nie apartheid gehad nie. Daar was geen diskriminasie in die kantore van Drum tydskrif nie. Dit was eers toe jy Drum verlaat het en die wêreld buite die hoofdeur ingekom het dat jy geweet het jy is in apartheidland. Maar terwyl jy in die Drum-tydskrif was, was almal daar 'n familie."[10]

Drum se groep swart joernaliste het Henry ("Mnr DRUM") Nxumalo, Can Themba, Todd Matshikiza, Nat Nakasa, Lewis Nkosi en ander soos William "Bloke" Modisane, Arthur Maimane, Stan Motjuwadi en Casey Motsisi ingesluit. Saam was hulle bekend as "die Drum Boys". Hierdie groep het geleef volgens die lese "lewe vinnig, sterf jonk met 'n mooi lyk".[8] Die meeste van hierdie joernaliste het voortgegaan om werke in eie reg te publiseer.[11] Die ander joernaliste wat daar gewerk het, sluit in Bessie Head,[12] Lionel Ngakane,[13] Richard Rive en Jenny Joseph.[14]

Dit was nie net die skrywers nie – fotos was ook belangrik. Die hooffotograaf en artistieke direkteur was Jürgen Schadeberg, wat in 1950 in Suid-Afrika aangekom het nadat hy 'n oorloggeteisterde Berlyn verlaat het. Hy het een van die seldsame Europese fotograwe geword om die daaglikse lewe van Swart mense te fotografeer. Hy het 'n generasie opkomende swart fotograwe opgelei, insluitend Ernest Cole, Bob Gosani en later Peter Magubane. Magubane het by Drum aangesluit omdat "hulle te doen gehad het met sosiale kwessies wat swart mense in Suid-Afrika geraak het. Ek wou deel van daardie tydskrif wees".[15] Alf Khumalo was nog 'n bekende fotograaf op die personeel.

Henry Nxumalo was die eerste joernalis en het in ondersoekende beriggewing gespesialiseer. Hy het byvoorbeeld werk op 'n aartappelplaas gekry waar hy die uitbuitingstoestande (amper slaweagtige omstandighede) waaronder die swart arbeiders gewerk het, blootgelê het. In 1957 is Nxumalo vermoor terwyl hy 'n aborsie-knoeiery ondersoek het.[16] Sy storie was die basis vir die 2004-rolprent Drum.[17]

Todd Matshikiza het snaakse en ingeligte jazz-artikels oor die ontluikende township-jazztoneel geskryf.

Dolly (die raadgee tannie) het menige verwarde, jong geliefde gehelp om hul lewens weer op koers te kry. Die "Dear Dolly"-briewe is geskryf deur Dolly Rathebe, 'n gewilde aktrise, plakkaatnooi en sangeres. In werklikheid is hulle deur ander Drum-skrywers geskryf, veral Casey Motsisi.

Arthur Maimane, onder die skuilnaam Arthur Mogale, het 'n gereelde reeks getiteld "The Chief" geskryf waar hy rampokker-voorvalle beskryf het waarvan hy in die sjebiens gehoor het. Don Mattera, 'n vooraanstaande Sophiatown-rampokker, het hieroor aanstoot geneem. "Die rampokkers was vies met hom en daar was 'n woord uit dat ons hierdie ou moet uitvee."[8]

Die kantoortelefonis, David Sibeko, het leier van die Pan Africanist Congress of Azania geword.[18]

Drum het ook fiksie aangemoedig. Es'kia Mphahlele (die fiksie-redakteur van 1955 tot 1957) het dit aangemoedig en gelei. Gedurende daardie tyd is meer as 90 kortverhale gepubliseer deur skrywers soos Todd Matshikiza, Bloke Modisane, Henry Nxumalo, Casey Motsisi, Arthur Maimane (alias Mogale), Lewis Nkosi, Nat Nakasa, Can Themba en ander. Hierdie stories het die mense van die straat beskryf; jazz-musikante, rampokkers, sjebien-koninginne en bedrieërs en is geskryf in 'n unieke Sophiatown-beïnvloed mengsel van Engels en Tsotsitaal. Hierdie kreatiewe tydperk is die Sophiatown-renaissance genoem.[19]

Die ruggraat van die tydskrif was misdaad, ondersoekende beriggewing, seks (veral as oor die kleurgrens heen) en sport. Dit is gevul deur verbeeldingryke fotografie.

Die formule het gewerk en gemaak vir kompulsiewe lees. Elke uitgawe van Drum is deur tot 9 mense gelees, van hand tot hand oorgedra op straat, in die klubs of op die treine. Dit het 'n simbool geword van die swart stedelike lewe. 240 000 eksemplare is elke maand oor Afrika versprei.[20] Dit was meer as enige ander Afrika tydskrif.

Drum is in 8 verskillende lande versprei: Unie van Suid-Afrika, Sentraal-Afrikaanse Federasie, Kenia, Tanganjika, Uganda, Ghana, Nigerië en Sierra Leone.[20]

Ongelukkig het die belofte en drome wat dit beskryf weens die onwrikbare krag van apartheid in frustrasie en wanhoop verander. In 1955 is Sophiatown platgestoot en die skrywers het gesterf of oorsee gegaan,[21] en "...Die kreatiewe uitset van die Sophiatown Renaissance het tot 'n einde gekom toe die stootskrapers ingerol het...."[22]

Teen Mei 1965 het Drum vervaag en bloot 'n tweeweeklikse byvoeging geword tot die Golden City Post,[23] nog 'n Bailey-maatskappy. Dit is in 1968 herleef. In 1984 het Naspers DRUM Publications, die uitgewer van City Press, Drum en True Love & Family, verkry.

Die moedermaatskappy van die tydskrif is Media24 wat in Julie 2020 aangekondig het dat die gedrukte weergawe van die tydskrif gestaak sou word.[2]