Disprosium

Die element is deur die Franse chemikus Paul-Émile Lecoq de Boisbaudran in 1886 ontdek. Dit was nogtans eers in 1950 dat die Kanadees Spedding en sy span die element met ioonuitwisseling van die ander lantaniede geskei het en tot die suiwer metaal gereduseer het volgens:

2DyF_{3}+3Ca\to 2Dy+3CaF_{2}

Dit is 'n glansende silwerwit metaal wat in die lug taamlik stabiel is, maar selfs in verdunde sure maklik oplos en waterstof vrystel. Indien dit suiwer is, is dit sag genoeg om met 'n mes gesny te word.

Disprosium word in die kerntegnologie en die metallurgie toegepas. Daar is ook lasers wat die element bevat.[1] Soos by ander lantaniede is die suiwer metaal se bereiding baie kompleks en vereis so'n 600 stappe. Ter vergelying yster vereis net drie. China domineer die mark en daaroor is in die Westelike lande in 2023 baie onrus. Dysprosium is een van die 'kritiese minerale' omdat dit ook militêre aanwendings het.[2] Saam met neodimium is dit vereis vir die vervaardiging van baie sterk permanente magnete.[3]

Verwysings

"Live Science" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2019.
Halton, Ben, and Kim Beazley (2023). “The Fundamentals.” AUKUS and Critical Minerals: Hedging Beijing’s Pervasive, Clever and Coordinated Statecraft. Australian Strategic Policy Institute. pp. 9–18. Besoek op 15 Julie 2023.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
Kullik, Jakob. (2019). Below the Radar: The Strategic Significance of Rare Earths for the Economic and Military Security of the West. Federal Academy for Security Policy. Besoek op 15 Julie 2023.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

Eksterne skakels

Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Disprosium.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir disprosium.
(en) webelements.com/dysprosium/

Chemie onbekend

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] "Live Science" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2019.

[2] Halton, Ben, and Kim Beazley (2023). “The Fundamentals.” AUKUS and Critical Minerals: Hedging Beijing’s Pervasive, Clever and Coordinated Statecraft. Australian Strategic Policy Institute. pp. 9–18. Besoek op 15 Julie 2023.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

[3] Kullik, Jakob. (2019). Below the Radar: The Strategic Significance of Rare Earths for the Economic and Military Security of the West. Federal Academy for Security Policy. Besoek op 15 Julie 2023.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)