Disenterie

Die algemeenste vorm van disenterie is basillêre disenterie, wat gewoonlik 'n ligte siekte is, wat simptome veroorsaak wat normaalweg bestaan ​​uit ligte ingewande en gereelde ontlasting of diarree. Simptome kom gewoonlik na 1-3 dae voor en is gewoonlik nie meer na 'n week teenwoordig nie. Die frekwensie van drange om te defekteer, die groot hoeveelheid vloeibare ontlasting en die teenwoordigheid van bloed, slym of pus hang af van die patogeen wat die siekte veroorsaak. Tydelike laktose-onverdraagsaamheid kan ook voorkom. In sommige gevalle kan ernstige buikkrampe, koors, skok en delirium simptome wees.[3][11][12][13]

In uiterste gevalle kan mense meer as een liter vloeistof per uur uitskei. Dikwels sal individue kla oor diarree met bloed, gepaard met buikpyn, rektale pyn en 'n lae koors. Vinnige gewigsverlies en spierpyn gaan soms ook met dysenterie, terwyl naarheid en braking skaars is. Soms sal die amoebiese parasiet die liggaam deur die bloedstroom binnedring en buite die ingewande versprei. In sulke gevalle kan dit ander organe soos die brein, longe en meestal die lewer ernstiger besmet.[14]

Hierdie beeld wys hoe die ingewande van 'n disenterie-pasiënt na drie maande lyk

Disenterie is die gevolg van bakteriële of parasitiese infeksies. Virusse veroorsaak gewoonlik nie die siekte nie. Hierdie patogene bereik gewoonlik die dikderm nadat hulle mondelings ingegaan het, deur inname van besmette voedsel of water, orale kontak met besmette voorwerpe of hande, ensovoorts. Elke spesifieke patogeen het sy eie meganisme of patogenese, maar in die algemeen is die resultaat skade aan die dermvoerings, wat tot die inflammatoriese immuunrespons lei. Dit kan verhoogde liggaamlike temperatuur, pynlike spasmas van die dermspiere veroorsaak (kramp), swelling as gevolg van vloeistof wat uit die ingewande van die ingewande lek (oedeem) en verdere weefselskade deur die immuunselle van die liggaam en die chemikalieë, genaamd sitokiene, wat vrygestel word. bestry die infeksie. Die resultaat kan benadeel word deur die opname van voedingstowwe, oormatige verlies van water en minerale deur die ontlasting as gevolg van die afbreek van die beheermeganismes in die dermweefsel wat normaalweg water uit die ontlasting verwyder, en in ernstige gevalle, die toediening van patogene organismes in die bloedstroom. Bloedarmoede kan ook ontstaan ​​as gevolg van bloedverlies deur diarree.

Bakteriese infeksies wat bloedige diarree veroorsaak, word tipies as indringend óf toksogeen beskou. Indringerspesies veroorsaak direkte skade as hulle in die slymvlies binnedring. Die toksogene spesie val nie binne nie, maar veroorsaak sellulêre skade deur gifstowwe af te skei, wat lei tot bloedige diarree. Dit is ook in teenstelling met gifstowwe wat waterige diarree veroorsaak, wat gewoonlik nie sellulêre skade aanrig nie, maar eerder sellulêre masjinerie oorneem vir 'n leeftyd van die sel.[15]

Sommige mikroörganismes - byvoorbeeld bakterieë van die genus Shigella - skei stowwe bekend as sitotoksiene uit, wat die dermweefsel tydens kontak doodmaak en beskadig. Daar word vermoed dat Shigella bloeding veroorsaak as gevolg van indringing eerder as toksien, omdat selfs nie-toksogene stamme disenterie kan veroorsaak, maar E. coli met shiga-agtige gifstowwe val nie die dermslimosa binne nie en is dus toksienafhanklik.

Definisies van dysenterie kan wissel volgens streek en volgens mediese spesialiteit. Die U.S. Centers for Disease Control and Prevention (CDC) beperk sy definisie tot "diarree met sigbare bloed".[16] Ander definieer die term breër.[17] Hierdie verskille in definisie moet in ag geneem word by die definiëring van meganismes. Byvoorbeeld, die gebruik van die CDC-definisie vereis dat dermweefsel so erg beskadig word dat die bloedvate gebars het, sodat sigbare hoeveelhede bloed verlore kan gaan met ontlasting. Ander definisies benodig minder spesifieke skade.

'n Diagnose kan gemaak word deur 'n geskiedenis te neem en 'n kort ondersoek te doen. Disenterie moet nie met hematochezia verwar word nie, dit is die deurgang van vars bloed deur die anus, gewoonlik in of met ontlasting.

Pogings om disenterie te voorkom, is onder meer handewas en voedselveiligheidsmaatreëls tydens reis in hoër-risiko-gebiede.[7]

'n Disenterie-pasiënt in 'n Burmese hospitaal in 1943

Disenterie word bestuur deur vloeistowwe te handhaaf met behulp van orale rehidrasie-terapie. As hierdie behandeling nie voldoende onderhou kan word nie weens braking of die aroma van diarree, kan die pasiënt in die hospitaal opgeneem word vir binneaarse vloeistofvervanging. In ideale situasies mag geen antimikrobiese terapie toegedien word totdat mikrobiologiese mikroskopie en kultuurstudies die spesifieke infeksie bepaal het nie. As daar nie laboratoriumdienste beskikbaar is nie, kan dit nodig wees om 'n kombinasie van medisyne toe te dien, insluitend 'n amo-middel om die parasiet dood te maak, en 'n antibiotikum om enige gepaardgaande bakteriële infeksie te behandel.

As daar vermoed word dat shigellose voorkom en dit nie te ernstig is nie, kan dit redelik wees - gewoonlik minder as 'n week. As die geval ernstig is, kan antibiotika soos siprofloksasien of TMP-SMX nuttig wees. Baie stamme van Shigella word egter weerstandig teen gewone antibiotika, en effektiewe medisyne is dikwels nie in ontwikkelende lande beskikbaar nie. Indien nodig, sal 'n dokter antibiotika moet reserveer vir diegene wat die grootste risiko aan sterfte het, insluitend jong kinders, mense ouer as 50 en almal wat aan dehidrasie of wanvoeding ly.[19]

Met die korrekte behandeling verdwyn die meeste simptome van amoebiese en bakteriële disenterie binne tien dae, en die meeste individue word gesond binne twee tot vier weke na die behoorlike behandeling. As die siekte onbehandeld gelaat word, wissel die prognose met die immuunstatus van die individuele pasiënt en die erns van die siekte. Uiterste dehidrasie kan die herstel vertraag en verhoog die risiko vir ernstige komplikasies aansienlik.[20]

Onvoldoende inligting bestaan, maar na raming het Shigella die dood van 34 000 kinders onder die ouderdom van vyf in 2013 veroorsaak en 40 000 sterftes by mense ouer as vyf jaar.[21] Amoebiasis besmet jaarliks ​​meer as 50 miljoen mense, van wie 50 000 sterf.[22]

Die saad, blare en bas van die kapokboom is in tradisionele medisyne gebruik deur inheemse mense van die reënwoudstreke in die Amerikas, Wes-Sentraal-Afrika en Suidoos-Asië.[23][24][25] Bacillus subtilis is vanaf 1946 dwarsdeur Amerika en Europa bemark as 'n immuunstimulerende hulpmiddel vir die behandeling van dermsiektes in die ingewande en die urienweg soos rotavirus en Shigella, maar het in gewildheid gedaal na die bekendstelling van antibiotika vir verbruikers.[26]

• (en) What Is Dysentery and How Is It Treated? – Healthline
• (en) What Is Dysentery? – WebMD
• (en) Dysentery – ScienceDirect
• Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.