Dierewelsyn

Die verskaffing van goeie welsyn vir diere word soms gedefinieer deur 'n lys van positiewe omstandighede wat voorsien moet word vir die dier. Hierdie benadering is geneem deur die Vyf Vryhede en die drie beginsels van professor John Webster.

Die Vyf Vryhede is:

• Vryheid van dors en honger – deur geredelike toegang tot vars water en 'n dieet om volle gesondheid en krag te handhaaf.
• Vryheid van ongemak – deur die toegang tot 'n geskikte omgewing, insluitend skuiling en 'n gemaklike rusarea.
• Vryheid van pyn, beserings en siekte – deur voorkoming of 'n vinnige diagnose en behandeling.
• Vryheid om aan normale gedrag uiting te gee – deur die toegang tot voldoende ruimte, behoorlike fasiliteite, en die teenwoordigheid van die dier se eie soort.
• Vryheid van vrees en nood – deur die versekering van omstandighede en behandeling wat geestelike lyding uitskakel

John Webster definieer die welsyn van diere deur drie positiewe toestande te bepleit: Om 'n natuurlike bestaan te voer, om fiks en gesond te wees, en om gelukkig te wees.[13]

In die verlede is die welsyn van plaasdiere hoofsaaklik gesien in terme van die vraag of die dier goed produseer.[2] Die argument was dat 'n dier in swak omstandighede nie goed sou produseer nie. Die feit is egter dat baie plaasdiere hoogs produktief bly ten spyte van omstandighede waar goeie welsyn definitief in die gedrang kom, bv. henne in batteryhokke.

Ander in die veld, soos professor Ian Duncan[14] en professor Marian Dawkins[15] fokus meer op die gevoelens van die dier. Hierdie benadering dui op die geloof dat diere beskou moet word as lewende wesens. Duncan skryf dat die welsyn van diere te doen het met die gevoelens wat deur hulle ervaar word: die afwesigheid van sterk negatiewe gevoelens, gewoonlik genoem lyding, en (waarskynlik) die teenwoordigheid van positiewe gevoelens, gewoonlik genoem plesier. In enige assessering van die welsyn van die dier, is dit hierdie gevoelens wat geassesseer behoort te word.[16] Dawkins het geskryf dat daar nie hare gekloof moet word nie; die welsyn van diere behels hulle subjektiewe gevoelens.[17]

Yew-Kwang Ng definieer dierewelsyn in terme van ekonomiese welsyn. Hy sê dat welsynsbiologie die studie is van lewende dinge en hul omgewing met betrekking tot hul welsyn (gedefinieer as geluk of genot minus lyding). Ten spyte van probleme met die vasstelling en meet van welsyn en die relevansie tot normatiewe kwessies, is die welsyn van die biologie 'n positiewe wetenskap.[18]

In die Saunders Comprehensive Veterinary Dictionary word die welsyn van diere gedefinieer as die vermyding van mishandeling en uitbuiting van diere deur die mens deur volgehoue toepaslike standaarde vir akkommodasie, voeding en algemene versorging; die voorkoming en behandeling van siektes en die versekering van vryheid van teistering en onnodige ongemak en pyn.[19]

Die American Veterinary Medical Association (AVMA) definieer dierewelsyn as: 'n Dier se welstand is goed (indien gestaaf deur wetenskaplike bewyse) as dit gesond is, gemaklik, goed gevoed en veilig; dit natuurlike gedrag kan openbaar en nie swaarkry in swak toestande van pyn, vrees en spanning nie. [20] Hulle hou agt beginsels voor vir die ontwikkeling en evaluering van beleidsaspekte vir dierewelsyn:

• Die verantwoordelike gebruik van diere vir menslike doeleindes soos kameraadskap, voedsel, vesel, ontspanning, werk, onderwys, uitstalling, en dat navorsing wat gedoen word tot voordeel van beide mense en diere, in ooreenstemming is met die Veearts se Eed.
• Besluite ten opsigte van dieresorg, -gebruik, en -welsyn sal gemaak word deur die balansering van wetenskaplike kennis en professionele oordeel, met inagneming van etiese en sosiale waardes.
• Diere moet voorsien word van water en voedsel, die korrekte hantering en gesondheidsorg, in 'n omgewing wat geskik is vir hul sorg en gebruik, met deurdagte oorweging vir die tipiese biologie en gedrag van hulle spesie.
• Diere moet versorg word op 'n manier wat vrees, pyn, stres en lyding uitskakel.
• Prosedures wat verband hou met diere se behuising, bestuur, sorg en gebruik moet deurlopend geëvalueer word en indien nodig, verfyn of vervang word.
• Bewaring en bestuur van dierebevolkings moet menslik, sosiaal verantwoordelik en wetenskaplik omsigtig gedoen word.
• Diere moet altyd met respek en waardigheid behandel word en, wanneer dit nodig is, voorsien word van 'n genadige en pynlose dood.
• Die veeartsenykundige beroep sal voortdurend daarna streef om dieregesondheid en -welsyn te verbeter deur middel van wetenskaplike navorsing, onderwys, samewerking, voorspraak en die ontwikkeling van wetgewing en regulasies.[20]

Die Terrestrial Animal Health Code van die World Organisation for Animal Health definieer dierewelstand as "die manier wat 'n dier die omstandighede hanteer waarin dit leef.” 'n Dier is in 'n goeie staat van welsyn as (soos aangedui deur die wetenskaplike bewyse) dit gesond is, gemaklik, goed gevoed, veilig, in staat is om ingebore gedrag uit te druk, en as dit nie ly in onaanvaarbare toestande soos pyn, vrees en nood nie. Goeie welsyn van diere vereis siektevoorkoming en veeartsenykundige behandeling, toepaslike skuiling, bestuur, voeding, en die menslike hantering by doodmaak en slag. Die welsyn van diere verwys na die toestand van die dier; die behandeling wat 'n dier ontvang word gedek deur ander terme soos dieresorg, veeteelt en menslike behandeling.[21]

Professor Donald Broom definieer die welsyn van 'n dier as "die gesteldheid van die dier met betrekking tot sy pogings om om te gaan met sy omgewing.” Hierdie toestand sluit in wat en hoeveel hy moet doen om dit te hanteer en tot watter mate hy daarin slaag of nie slaag nie, asook die gepaardgaande gevoelens. Hy beweer dat die welsyn sal wissel oor 'n kontinuum van baie goed tot baie swak en studies van die welsyn sal die effektiefste wees as 'n wye verskeidenheid van maatreëls gebruik word.[22] John Webster het hierdie omskrywing gekritiseer vir "geen poging om te sê wat is goeie of wat is slegte welsyn nie.[23]