Kruistog
Die Kruistogte was 'n reeks godsdiensoorloë wat in die Middeleeue deur die Christelike Latynse Kerk begin, gesteun en soms aangevoer is. Die bekendste van dié militêre veldtogte was dié in die tydperk tussen 1095 en 1291 na die Heilige Land met die doel om Jerusalem en die omringende gebied van Moslemse heerskappy te bevry. In die Eerste Kruistog, wat gelei het tot die oorwinning van Jerusalem in 1099, is dosyne militêre veldtogte gereël wat eeue lank die fokuspunt van Europese geskiedenis was. Die veldtogte het ná die 15de eeu skerp gedaal.
Die term "kruistog" is tydens die Middeleeue nog nie gebruik nie; dit dateer uit 'n later tydperk en verwys na die kruise, wat deelnemers van die kruistogte op hulle kleding aangebring het nadat hulle die kruisvaarderseed afgelê het. In eietydse bronne word ander terme gebruik – soos die Latynse expeditio ("veldtog"), iter ("reis") en peregrinatio ("pelgrimsvaart"). Deelnemers aan kruistogte het na hulself dikwels as peregrini verwys om die beweegrede van 'n gewapende pelgrimsvaart te beklemtoon.[1] Die godsdienstige pelgrimskarakter word ook bevestig deur die feit dat die gemiddelde kruisridder die inkomste van vier tot vyf jaar moes bestee om aan 'n kruistog te kan deelneem.[2]
Franse kruisridders het hul optogte na die Heilige Land in neutrale terme beskryf wat die reiskarakter daarvan beklemtoon het – as voyage de Jérusalem, voyage vers la Terre sainte, passage of voyage d'outre-mer. Die Franse term croisade dateer van die 15de eeu. Die Oksitaanse crozada kom egter reeds in bronne van omstreeks 1250 voor.[3] Ooreenkomstige Duitse, Nederlandse en Afrikaanse terme (respektiewelik Kreuzzug, kruistocht en kruistog) het eers in die moderne tyd gebruiklik geraak.
'n Krities-historiese ondersoek van die Kruistogtydperk vereis 'n noukeurige onderskeiding tussen die godsdienstige en politieke beweegredes vir die grootskaalse Middeleeuse militêre en logistieke ondernemings wat ons vandag as kruistogte in die nouer sin beskryf, en geloofsoorloë in die algemeen. As besondere historiese verskynsels sou kruistogte in die nouer sin ondenkbaar wees sonder die spesifieke godsdienstige, politieke en maatskaaplike konteks van die Hoë en Laat Middeleeue, veral die Middeleeuse Christelike geloofswêreld waarin verlossing 'n sentrale rol speel. Vanuit hierdie konteks het die Latynse Kerk en die kruisridders hulle beperk tot die bevryding en beskerming van Christelike heiligdomme in die Heilige Land, met name Jerusalem – die stad waar die wederkoms van Jesus Christus verwag is. Die tydperk van geloofsoorloë het klaarblyklik nie geëindig met die laaste kruistog en die begin van die vroeë moderne tyd nie.[4]
Onomstrede is die grootskaalse impak wat die Kruistogte op die Westers-Christelike beskawing gemaak het. Aansienlike toegewings is aan Italiaanse stadstate gemaak vir die bystand wat hulle aan Kruisvaarders verleen het. Hulle kon kolonies en handelsposte in die oostelike Middellandse See vestig waardeur florerende handelsbetrekkinge met oosterse markte tot in die Ottomaanse tydperk gewaarborg is. Twee van Italië se seerepublieke of Repubbliche Marinare, Venesië en Genua, het as nuwe Europese moondhede begin optree. In godsdienstige opsig is die gemeenskaplike identiteit van die Westerse Latynse Kerk onder leierskap van die pous gekonsolideer. Op kultureel-literêre gebied was die Kruistogte die historiese bron vir verhale van heldedom, ridderlikheid en vroomheid wat diep spore sou laat in die Middeleeuse literatuur en filosofie. Op maatskaplike en politieke gebied is die nou verbintenis tussen Westerse Christendom, feodalisme en militarisme verstewig.
Wyer betekenis
In die breër sin word kruistog soms retories en metafories gebruik om 'n oorlog, wat 'n godsdienstige oogmerk het, te regverdig. Kruistogte word dus dikwels as heilige oorloë teen groepe of volkere, wat as interne of eksterne teenstanders van die Christendom beskou is, gedefinieer. Hierdie teenstanders het naas Moslems ook ortodokse Griekse en Russiese Christene, heidense Slawiese volkere, Mongole, ketters soos die Kathare, Bogomiele en Hussiete en die politieke opponente van die pousdom ingesluit.
Party ywerige aktiviste mag egter ook na hulle bedrywighede verwys as kruistogte soos die kruistog teen ongeletterdheid, ensovoorts. 'n Meer algemene moderne gebruik van die term is wanneer daar tipies op sarkastiese of verkleinerende wyse na dwepers verwys word.
Geskiedkundige agtergrond
Die oorsprong van die kruistogte lê in die ontwikkelings in die weste in die vroeë Middeleeue, sowel as die agteruitgang van die Bisantynse Ryk. Die agteruitgang van die Karolingiese Ryk in die latere 9de eeu tesame met die relatiewe stabiliteit van plaaslike Europese grense na die kerstening van die Wikings, Slawiërs en die Magjare het gepaard gegaan met toenemende geweldpleging deur adellikes wat mekaar in vetes (privaat oorloë) beveg het. Naas burgerlike landelike bevolkings en kooplui is ook die kerk en sy besittings deur die oorlogsvoering bedreig.
Die kerk het probeer om die geweld stop te sit deur die sogenaamde Godsvredebeweging (Pax Dei) en 'n tydelike staking van vyandeklikhede (Treuga Dei), een van die vroegste Europese vredebewegings wat aanvalle op ongewapende persone (geestelikes, boere en reisende handelaars), geboue (kerke, kloosters, openbare pleine, strate en paaie) asook vee verbied en 'n algehele wapenstilstand gedurende vastetye en op feesdae verklaar het. Oortreders kon uit die kerk geban word. Dit was ietwat suksesvol, maar opgeleide vegters het altyd na 'n manier gesoek om uiting te gee aan hulle gevegslus. Vertoë vir hulp vanaf die Bisantynse Keiser Alexius I om weerstand te bied teen die Moslem-aanvalle is dus gretig ontvang.
'n Latere geleentheid om uiting aan hierdie gewelddadigheid te gee het hom ook voorgedoen met die Reconquista in Spanje wat Spaanse ridders en huursoldate vanuit ander dele van Europa betrek het in die stryd teen die Islamitiese More. In 1063 het Pous Alexander II sy pouslike seën aan die Spaanse Christene gegee in hul oorlog teen die Moslems.
Die agtergrond in die Christelike Weste moet ook gesien word in die lig van die ontwikkelinge in die Islamitiese ooste. Die teenwoordigheid van Moslems in die Heilige Land strek terug tot die oorspronklike Arabiese oorname van Palestina in die 7de eeu. Dit het nie baie met die pelgrimstogte na die heilige plekke van die Christendom ingemeng nie en Wes-Europeërs was toe nie so besorg oor die verlies van die verre Jerusalem toe hulle self invalle deur Moslems en ander vyandiggesinde nie-Christene soos die Wikings en die Magjare in die gesig gestaar het nie. Die suksesse van die Moslem-magte was egter besig om ernstige druk op die Oos-Ortodokse Bisantynse Ryk te plaas.
'n Keerpunt in westerse houdings jeens die ooste het in die jaar 1009 gekom toe die Fatimidiese kalif van Kaïro, al-Hakim bi-Amr Allah, die Kerk van die Heilige Graf in Jerusalem, een van die belangrikste heiligdomme van die Christendom, saam met die rotsgraf van Jesus Christus laat vernietig het. Sy opvolger het die Bisantynse Ryk toegelaat om die Kerk van die Heilige Graf te laat herbou onder streng voorwaardes en het pelgrimstogte ook weer toegelaat, maar baie gerugte het die rondte begin doen oor Moslem-wreedheid teenoor Christen-pelgrims; hierdie gerugte het 'n belangrike rol gespeel in die ontstaan van die kruistogte later in daardie eeu.
'n Ander belangrike kenmerk van die Kruistogte is die kerklike propaganda, wat 'n religieuse regverdiging vir die militêre optrede teen die Moslems gee. Die tradisionele Christelike pelgrimstog na die Heilige Graf is nou tegelykertyd as 'n oorlog teen heidense volke gepropageer.
In Europa begin die verhoudings tussen die Christelike meerderheid en nie-Christelike minderhede dramaties versleg. Die klein Joodse gemeenskappe, wat glad nie nie by die Christelik-Islamitiese konflik betrokke is nie, is nogtans die eerste slagoffers van die Christelike magte, wat orals in Wes-Europa opgesweep raak deur die Kruistog-retoriek van die klerus. Die vyandbeeld, wat aanvanklik op die Turkse Moslems as die teenstanders van die Oos-Romeinse Christendom beperk is, sluit vinnig die hele Islamitiese wêreld in en uiteindelik elkeen wat as 'n vyand van Christus beskou is. Dit is nou veral Joodse burgers wat in afgryslike pogroms vermoor word. Destydse klerici het anti-Joodse pogroms egter skerp veroordeel.
Oorlogvoering in Islam
Militêre geweld het van begin af 'n sentrale rol in die uitbreiding van Islam gespeel. Die profeet Mohammed was self betrokke by 'n reeks veldtogte waarmee die bewoners van Mekka tot oorgawe gedwing is. Ook word aan hom 'n hadith (uitspraak) oor die samehang tussen swaard en paradys toegeskryf: "Die poorte van die paradys is onder die skadu van die swaard".[5]
Die vinnige uitbreiding van die Islamitiese geloof in die 7de en 8ste eeue was die resultaat van veroweringsveldtogte en die godsdienstige ywer van Moslem-stryders. Om nuwe gebiede onder Islamitiese beheer te bring, is as 'n godsdienstige verpligting beskou. So het die eenheid van geloof en geweldpleging in Islam vroeër en vinniger na vore gekom as in die Latynse Kerk waar godsdienstige redes net geleidelik as regverdiging vir geweld aanvaar is.
Geskiedkundige verband
In 1071 het Islamitiese Seldjoeke-magte (die Seldjoeke was 'n Islamitiese heerserhuis van Turkse stamme in Sentraal-Asië) Palestina binnegeval en Jerusalem, wat destyds deel uitgemaak het van die Bisantynse Ryk, ingeneem. Vervolgens het kleiner Moslem-magte, wat in destydse bronne as "wilde hordes" beskryf is, steeds weer aanvalle op Christene geloods en kerke en altare vernietig. Die Bisantynse keiser Alexios I Komnenos was nie meer in staat om die toenemende militêre bedreiging deur Seldjoeke met eie troepe en middele af te weer nie. In 1095 was die keiser genoodsaak om die militêre bystand deur Wes-Europese magte aan te vra. Sy versoek is aan Pous Urbanus II gerig.
Alhoewel daar reeds 'n skeuring begin plaasvind het tussen die Katolieke Westerse kerk en die Grieks-Ortodokse oosterse kerk, het Alexius I hulp van mede-Christene verwag. Die reaksie was egter baie groter en minder behulpsaam as wat Alexios I verwag het, toe die Pous 'n oproep gedoen het om 'n invalsmag saam te stel, nie net om die Bisantynse Ryk te beskerm nie maar ook om Jerusalem weer terug te neem.
Toe daar in 1095 voorspraak gemaak is vir die Eerste Kruistog was die Christen prinse van noordelike Iberië al vir 'n honderd jaar besig om hulle pad uit die berge van Galisië, Asturië, die Baskiese land en Navarra met toenemende sukses uit te veg. Die val van die Moorse Toledo aan die hand van die Koninkryk van León in 1085 was 'n groot oorwinning, maar die draaipunt van die Reconquista het nog in die toekoms gelê. Die onenigheid onder Islamitiese emirs was 'n noodsaaklike faktor vir die groeiende sukses.
Terwyl die Reconquista 'n prominente voorbeeld was van 'n omvattende Christelike veldtog teen Europese gebiede wat eeue gelede deur Moslemmagte eweneens met militêre geweld verower is, was dit nie die enigste voorbeeld daarvan nie. Die Noorse avonturier Robert Guiscard het die voet van Italië, Kalabrië, in 1057 oorwin en het die tradisioneel Bisantynse gebied beskerm teen invalle van die Moslems van Sisilië. Die seevarende lande van Pisa, Genua en Katalonië het was almal aktief betrokke in gevegte teen die Islamitiese vestings van Mallorca en Sardinië wat die kuslyn van Italië beveilig het teen Moslem-strooptogte. Die toenemende wurggreep van die Moslem-magte op Wes-Europa was 'n sterk aansporing vir mense om positief te reageer op die Bisantynse keiser, Alexios I se oproep tot 'n heilige oorlog om die Christendom te beskerm en om die verlore gebiede te terug te neem.
Die pousdom van Pous Gregorius VII, wat 'n interne stryd gevoer het oor bedenkinge rondom die geldigheid van 'n heilige oorlog en die vergieting van bloed in die naam van die Here, het uiteindelik 'n gevolgtrekking gemaak ten gunste van geregverdigde geweld. Optredes teen aanhangers van Ariaanse leringe en ander ketters het 'n geskiedkundige presedent geskep vir 'n samelewing waar geweld teenoor ongelowiges – en inderdaad ook teen ander Christene – aanvaar is en algemeen voorgekom het. Sint Augustinus van Hippo, Gregorius se intellektuele rolmodel, het die gebruik van geweld geregverdig in diens van die Stad van God en verder sou 'n vanuit 'n Christelike perspektief geregverdigde oorlog 'n aggressiewe en ambisieuse leier van Europa, soos Gregorius homself beskou het, se aansien baie verhoog. Die noordelike stamme sou dan aan Rome verbind wees en hulle moeisame ridders sou 'n uitlaat vir hulle gewelddadigheid kon vind. Vorige pogings van die kerk om sulke geweld stop te sit, soos die Godsvredebewegings, het nie altyd hul doelwit bereik nie. Suid van Rome het die Nore gewys hoe sulke energie op Arabiere (in Sisilië) en die Bisantyne (op die vasteland) losgelaat kon word. Latynse leierskap in die Levant (Mediterreense lande oos van Italië) sou die Pousdom se eis om heerskappy oor die Patriarg van Konstantinopel, wat direk aanleiding gegee het tot die Groot Skeuring van 1054, te bevestig.
In die Bisantynse tuislande is die oosterse Keiser se swakheid ontbloot met die rampspoedige nederlaag by die Slag van Manzikert in 1071, wat die Ryk se Asiese gebiede verklein het tot 'n streek in westerse Anatolië en rondom Konstantinopel. 'n Sekere teken van die Bisantynse desperaatheid was die vertoë van Alexius I Comnenus aan sy vyand die Pous vir hulp. Gregorius was egter gewikkel in die inhuldigingskrisis en kon daarom nie op die Duitse keiser staatmaak vir hulp nie, en die kruistog het dus nooit plaasgevind nie.
Vir Gregorius se gematigde opvolger Pous Urbanus II sou die kruistog 'n manier bied om die Christendom te verenig en daardeur die Pousdom versterk, en kon miskien selfs die Ooste onder sy beheer bring. Die ongelukkige Duitsers en Nore kon egter nie op staatgemaak word nie, maar die kern van die kruistog sou uiteindelik gevind word in Urbanus se tuisland onder die Noordelike Franse. Die eerste kruistogte het 'n ongeëwenaarde golf van passievolle, vrome woede ontketen wat tot uiting gekom het in die massamoord van die Jode en die gewelddadige behandeling van die Ortodokse Christene in die ooste. Die eerste fase van die Kruisvaartbeweging het sy hoogtepunt bereik en is hoofsaaklik geblus met die verwoesting van Konstantinopel in 1204.
Die kruistogte van die 13de eeu het nie sulke gewildheid geniet nie en na Akko vir die laaste keer in 1291 geval het en die uitwissing van die Oksitaanse Kathare tydens die Albigensiese Kruistog, het die ideale van die kruisvaarte in onguns verval.
Die laaste kruisvarende orde van ridders wat grondgebied oorheers het was die Hospitaalridders. Na die val van Akko het hulle beheer geneem van eiland Rhodos en in die sestiende eeu is hulle verdryf na Malta. Hierdie laaste kruisvaarders is finaal deur Napoleon Bonaparte in 1798 onttroon.
Die groot kruistogte
Tradisioneel word daar nege kruistogte tussen die 11de en 13de eeue erken, maar daar was ook 'n aantal kleiner kruistogte wat hoofsaaklik in dieselfde tydvak plaasgevind het en nie ingesluit word nie. Daar was dikwels kleiner kruistogte in die tydperk onderneem, nie net in Palestina nie maar ook in Spanje en Sentraal-Europa, nie net teen Moslems nie maar ook teen Christen ketters en persoonlike vyande van die Pousdom of ander magtige konings. Sulke kruistogte het plaasgevind tot en met die 16de eeu toe die Renaissance en Hervorming die politiese en godsdienstige klimaat in Europa betekenisvol verander het. Volgens is 'n lys van groot kruistogte.
Eerste Kruistog
Na die Bisantynse keiser, Alexius I na hulp gesoek het om sy ryk teen die Seldjoek-Turke in 1095 te verdedig het Pous Urbanus II 'n oproep gemaak op alle Christene om aan die oorlog teen die Turke deel te neem, 'n oorlog wat volle kwytskelding sou meebring. Kruisvaarder leërs het na Jerusalem gemarsjeer en verskeie stede onderweg laat val. In 1099 het hulle Jerusalem oorgeneem en groot dele van die bevolking vermoor.
As 'n gevolg van die Eerste Kruistog is verskeie klein Kruisvaarderstate geskep, waarvan die mees noemenswaardige die Koninkryk van Jerusalem is.
Tweede Kruistog
Na 'n tydperk waarin daar vrede geheers het en Christene en Moslems vreedsaam in die Heilige Land saamgeleef het, het Bernard van Clairvaux 'n beroep gedoen op 'n nuwe kruistog toe die graafskap van Edessa deur die Turke oorgeneem is. Franse en Duitse leërs het in 1147 na Klein-Asië opgeruk maar geen noemenswaardige suksesse bereik nie en het selfs die oorlewing van die Kruisvaarderstate in gedrang gebring na 'n ondeurdagte aanval op Damaskus. In 1149 het beide die leiers van die leërs na hul onderskeie lande teruggekeer sonder om enigiets te bereik.
Derde Kruistog
- Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Derde Kruistog.
In 1187 het Saladin Jerusalem herower. Pous Gregorius VIII het 'n beroep op 'n kruistog gedoen wat toe deur verskeie belangrike Europese leiers gelei is naamlik: Phillip II van Frankryk, Richard I van Engeland en Frederik I, Keiser van die Heilige Roomse Ryk. Frederik het in 1190 in Silisië verdrink., wat 'n onstabiele bondgenootskap tussen die Engelse en die Franse tot gevolg gehad het. Phillip het in 1191 teruggekeer nadat die Kruisvaarders Akko vanaf die Moslems herower het. Die Kruisvaarder-leër het toe teen die Mediterreense kus langs af beweeg. Saladin het probeer om die Kruisvaarders uit te lok maar hulle wou nie reageer nie. Hulle het die Moslems naby Arsoef verslaan en was binne sig van Jerusalem. Saladin het egter hulle planne gefnuik deur die waterbronne te vergiftig en die gesaaides te vernietig. Richard het die daaropvolgende jaar teruggekeer na hy 'n verdrag met Saladin gesluit het. Onderweg terug Engeland toe het sy skip skipbreuk gely en is hy deur die vyandig gesinde Oostenrykse hertog Leopold gevange geneem en vir 'n losprys aangehou.
Vierde Kruistog
Die Vierde Kruistog is deur Pous Innocent III in 1202 van stapel gestuur met die oogmerk om die Heilige Land vanuit Egipte binne te val. Die Venesiërs het beheer oor hierdie kruistog verkry en die doelwit na Konstantinopel verander waar hulle gepoog het om 'n Bisantynse banneling op die troon te plaas. Na 'n reeks misverstande en die verskeie uitbrake van geweld is die stad in 1204 verower. Die gewildheid van die beweging was egter nou dood en die opvolgende kruistogte kan eerder verklaar word as die Pousdom se poging om die militêre energie van die Europese volke in Sirië se rigting te verlê.
Albigensiese Kruistog
- Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Albigensiese Kruistog.
Die Albigensiese Kruistog is in 1209 van stapel gestuur om die Kathare wat as ketters beskou is in Oksitanië, Suid-Frankryk te elimineer. Dit was 'n dekade lange stryd wat net soveel of dalk meer met die noordelike Franse se begeerte om hul beheer suidwaarts uit te brei as wat dit met kettery te doen gehad het. Die Kathare asook die onafhanklikheid van die suidelike streke in Frankryk is uiteindelik sodoende vernietig.
Vyfde Kruistog
Deur gereelde optogte, in gebede en preke het die Kerk gepoog om weer 'n kruistog aan die gang te sit. Die Vierde raad van die Lateraan (1215) het 'n plan geformuleer om die Heilige Land weer terug te wen. 'n Kruisleër van Hongarye, Oostenryk en Beiere het 'n merkwaardige prestasie behaal deur Damietta in 1219 in Egipte te verower, maar het op aandring van die pouslike legaat, Pelagius voortgegaan met 'n onverskillige aanval op Kaïro. 'n Oorstroming van die Nyl het hulle gedwing om tussen vernietiging en oorgawe te kies.
Sesde Kruistog
In 1228 het Keiser Frederik II per skip vanaf Brindisi na Sirië vertrek na hy deur die pous in die ban gedoen is. Deur middel van diplomasie het hy onverwagte sukses behaal en is Jerusalem, Nasaret en Betlehem aan die Kruisvaarders oorhandig vir 'n tydperk van 10 jaar. Dit was die eerste groot kruistog wat nie deur die Pousdom aan die gang gesit is nie, 'n tendens wat vir die res van daardie eeu voortgeduur het.
Sewende Kruistog
Die pouslike belange wat deur die Tempelridders verteenwoordig is, het hulle in konflik met Egipte in 1243 gebring en het 'n Khwarezmiaanse mag deur hulle in die daaropvolgende jaar ontbied, Jerusalem bestorm. Alhoewel dit nie so 'n wydverspreide woede en verontwaardiging in Europa ontketen het soos die val van Jerusalem in 1187 gedoen het nie, het Lodewyk IX van Frankryk 'n kruistog teen Egipte georganiseer tussen 1248 en 1254. Dit was 'n mislukking en die Lodewyk het die grootste deel van die tyd in die hof van die Kruisvaarder-koninkryk van Akko deurgebring.
Agste Kruistog
Die agste Kruistog is deur Lodewyk IX in 1270 gereël. Hy het per skip vanaf Aigues-Mortes vertrek, aanvanklik met die doel om die oorblywende Kruisvaarderstate in Sirië te hulp te snel. Die Kruistog is toe uiteindelik egter na Tunisië geskuif waar Lodewyk slegs twee maande gespandeer het voor hy oorlede is.
Negende Kruistog
Die toekomstige koning van Engeland Eduard I het 'n verdere ekspedisie in 1271 geloods na hy Lodewyk op die Agste Kruistog vergesel het. Hy het bitter min in Sirië bereik en in die daaropvolgende jaar teruggekeer na die sluiting van 'n vredesverdrag. Met die val van die Antiochië (1268), Tripoli (1289) en Akko (1291) is die laaste oorblyfsels van Christelike besetting van Sirië beëindig.
Nasleep
Impak op Europa
Die Kruistogte het 'n enorme invloed op die Europese Middeleeue uitgeoefen. Met tye was groot dele van die kontinent onder 'n magtige Pousdom verenig, maar teen die 14de eeu het die ou begrip van Christendom verbrokkel en was die ontwikkeling van gesentraliseerde burokrasieë, die grondslag vir die moderne volkstaat, al goed onderweg in Frankryk, Engeland, Boergondië, Portugal, Kastilië en Aragon deels as gevolg van die oorheersing van die kerk met die aanvang van die kruistog-era.
Alhoewel Europa al vir eeue aan Islamitiese kulturele invloede blootgestel is deur kontak in Spanje en Sisilië, is baie Islamitiese denkrigtings op wetenskaplike, mediese en argitektoniese gebiede na die weste oorgedra deur die kruistogte; Europese kastele het byvoorbeeld soos in die ooste massiewe klipstrukture geword eerder as die vroeëre, kleinere houtgeboue, wat in die verlede gebruik is. Die kruistogte het ook bygedra tot die aanvang van die Renaissance in Italië, aangesien baie van die Italiaanse stadstate belangrike, winsgewende handelskolonies in die kruisvaarderstede (beide in die Heilige Land en later ook in die Bisantynse gebiede) besit het.
Resepsie in die Islamitiese wêreld
Aan die geskiedenis van die kruistogte is eeue lank geen besondere aandag in die kollektiewe herinnering van die Islamitiese wêreld geskenk nie. Die prentjie het eers teen die middel van die 19de eeu geleidelik begin verander. Omstreeks 1865 kom in vertalings van Franse geskiedenisboeke vir die eerste keer die term al-hurub al-Salabiyya ("Kruisoorloë") voor as verwysing na die historiese gebeure wat vroeër as oorloë van die Ifranj (Franke – soos alle Europeërs, ongeag hul nasionaliteit, destyds genoem is) bekend gestaan het.
Die stigting van Israel as Joodse staat in 1948 word deur Thomas S. Asbridge, Britse hoogleraar vir Middeleeuse geskiedenis in Londen, in sy werk The Crusades (2010) as wentelpunt in die Islamitiese resepsiegeskiedenis beskryf. Vervolgens word die kruistogte en enkele historiese Islamitiese persoonlikhede soos Saladin deur despote in die Nabye Ooste soos Hafiz al-Assad en Saddam Hussein vir propaganda-doelwitte geïnstrumentaliseer.
Tans onderneem aanhangers van twee uiteenlopende Islamitiese ideologieë – pan-Arabiese nasionaliste en Islamiste – met manipulatiewe herinterpretasies van die verlede die tydperk van kruistogte vir hul eie politieke agenda in te span.[7]
Impak op Joodse gemeenskappe
Die gruweldade van die kruisvaarders teenoor Jode in Duitse en Hongaarse dorpe, later ook in dié van Frankryk en Engeland, en die massamoorde van nie-vegtendes in Palestina en Sirië het deel geword van die Anti-Semitiese geskiedenis van Europa. Dit het eeue lank kwade gevoelens aan beide kante nagelaat. Die sosiale stand van Jode in Wes-Europa is deur die Kruistogte versleg. So is wetlike beperkinge dikwels tydens en na die kruistogte op hulle van toepassing gemaak. Dit het ook die weg gebaan vir die anti-Joodse wetgewing deur Pous Innocent III en was 'n keerpunt in die geskiedenis van die Jode in die Middeleeue.
Sien ook
Verwysings
- Adrian Boas (red.): The Crusader World. Abingdon, Oxon: Routledge Taylor & Francis Group 2016
- Die Presse, 24 Junie 2013: US-Autor: „Die Kreuzzüge waren Notwehr“. Besoek op 19 Julie 2018
- Encyclopédie Larousse en ligne: les croisades. Besoek op 19 Julie 2018
- Martin Kaufhold: Die Kreuzzüge. Wiesbaden: Marixverlag 2012, voorwoord
- Thomas Asbridge: The Crusades. The War for the Holy Land. London: Simon & Schuster 2012, bl. 24-25
- R. Scott Peoples: Crusade of Kings. Rockville, MD: The Wildside Press 2008, bl. 16
- Thomas S. Asbridge: Die Kreuzzüge. 7. Auflage. Stuttgart: Klett-Cotta 2016, bl. 726. ISBN 978-3-608-94921-6
- Bronliteratuur
- Carole Hillenbrand, The Crusades, Islamic Perspectives. New York, 2000.
- P.M. Holt, The Age of the Crusades: The Near East from the Eleventh Century to 1517. New York, 1986.
- Hans E. Mayer, The Crusades. Oxford, 1965.
- Jonathan Riley-Smith, The First Crusade and the Idea of Crusading. Philadelphia, 1986.
- Jonathan Riley-Smith, The Oxford History of the Crusades. Oxford, 1995.
Eksterne skakels
 |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Kruistogte. |
 |
Sien kruistog in Wiktionary, die vrye woordeboek. |
- Kenneth Setton, ed., A History of the Crusades. Madison, 1969–1989 (e-book online)
- Angeliki E. Laiou, The Crusades from the Perspective of Byzantium and the Muslim World, (e-book online Geargiveer 14 Desember 2005 op Wayback Machine), sluit 'n hoofstuk in oor die ontwikkeling van die geskiedskrywing van die kruistogte.
|
Kruistogte : Iste - IIde - IIIde - IVde - Vde - VIde - VIIde - VIIIste - IXde | |||
| |||
|
Sien ook : Reconquista |
