David Easton

Easton verwerf sy voorgraadse graad aan die Universiteit van Toronto in 1939, sy M.A. in 1943 en Ph.D. van Harvard Universiteit in 1947; 'n LL.D. by die McMaster Universiteit in 1970 en hy het in 1972 die Kalamazoo Kollege bygewoon. Hy het met Sylvia Isobel Victoria Johnstone getrou en hulle het een seun. Sy verskuiwing na Kalifornië in 1997 was gedeeltelik ter wille van sy vrou se gesondheid.

Van 1944 tot 1947 was Easton 'n dosent aan die Harvard Universiteit. Hy is in 1947 aangestel as politieke wetenskaplike assistent aan die Universiteit van Chicago; medeprofessor in 1953; professor in 1955; en was die Andrew McLeish Distinguished Service Professor in Sosiale Denke daar in 1984. Hy is in 1997 as Uitvoerende Navorsings Professor in die Departement Politieke Wetenskap, Universiteit van Kalifornië, Irvine aangestel. Soos in Chicago was sy onderrig gerig op na-graadse studente en die promotor vir hul tesisse. Hy het verantwoordelikheid aanvaar vir die UCI se nagraadse program, en oor 'n aantal jare het dit 'n dinamiese en omvattende program geword wat hulle in staat gestel het om top voornemende studente te lok. Dit behels onder meer 'n verpligte kursus vir nuwe gegradueerde studente wat die 19de en 20ste eeuse grondslag van moderne politieke wetenskap behandel het.

Easton was 'n lid van die uitvoerende komitee van die Inter-University Consortium for Political Research (1962-64); voorsitter van die Committee on Information and Behavioral Sciences Division, National Academy of Sciences-National Research Council (1968-70); en 'n mede-lid van die Center for Advanced Study in the Behavioral Sciences, Stanford Universiteit (1957-58). Hy het as konsultant vir die Brookings Instituut (1955) gedien; die Mental Health Research Institute van die Universiteit van Michigan (1955-56); die Kanadese Royal Commission on Bilingualism and Biculturalism (1964-66); en as 'n Ford Professor (1960-61), befonds deur 'n toekenning van die Ford-stigting. Easton het ook gedien op die redaksionele rade van die Journal of Political Methodology, Youth and Society, en International Political Science Abstracts, en was redakteur van Varieties of Political Theory (1966).

Hy het wyd in die Verenigde State en Europa gereis tot sy 90ste jaar.

Politieke Stelsel volgens Easton. Easton, David (1965). A Systems Analysis of Political Life, New York, bl. 32.

Easton is beskryf as een van die "eerste generasie van behavioristiese revolusionêres" in die dissipline van die politieke wetenskap. Soos ander vroeë behavioriste, het Easton aanvanklik probeer om beheer te verkry oor die massas data wat in die vroeë 1950's deur sosiale wetenskapsnavorsing gegenereer is. Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk.Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk. Easton het geargumenteer vir die ontwikkeling van 'n behoorlike wetenskap van politieke studies wat betroubare, universele kennis oor sosiale verskynsels sou lewer. Hy argumenteer dat die doel van wetenskaplike reëls en prosedure, die ontdekking van 'n hoogs algemene politieke teorie moontlik gemaak het. Easton se visie was gerig op 'n algemene teorie van politieke wetenskap wat uit 'n deduktiewe gedagtegang sou bestaan, sodat 'n beperkte aantal postulate, as aannames en aksiome, 'n hele struktuur van empiries-geldige veralgemenings in afnemende volgorde van spesifisiteit afgelei kon word. Dit bied voorspellende oorsaaklike verklarings vir politieke gedrag volgens hom.

Easton se boek The Political System het die mislukking van die politieke wetenskap van die 1950's belig om enigiets soos sistematiese teorieë van die politiek te ontwikkel of om sistematiese tegnieke te ontwikkel vir die versameling en ontleding van data, waarmee sulke teorieë gebou kan word. Die mees bekende en gebruikte definisie van politiek is deur Easton verskaf in sy identifikasie van die politieke stelsel met die "gesaghebbende toewysing van waardes vir 'n samelewing." Dit het baie politieke wetenskaplikes 'n nuttige riglyn gegee om die inhoud van die politieke wetenskap te definieer.

'n Paar jaar later, nadat Easton president van die American Political Science Association (1968–1969) geword het, het hy die leiding gegee vir 'n nuwe post-behavioristiese rewolusie, met die argument dat politieke wetenskaplike navorsing beide relevant en aksie-georiënteerd behoort te wees, sodat dit die behoeftes van die samelewing beter kan dien deur die oplos van sosiale en politieke probleme wat gedurende die 1960's geopenbaar is. Hierdie nuwe rewolusie was nie 'n verandering in die ondersoekmetodes nie, maar 'n verandering in oriëntasie wat uit 'n diepe ontevredenheid gegroei het met die rigting van kontemporêre politieke navorsing. Daar word betoog vir die skenk van meer aandag aan die openbare verantwoordelikhede van die dissipline en vir meer relevante navorsing oor kontemporêre politieke probleme en vraagstukke. Volgens John Gunnell was dit die amptelike geboortekennisgewing van die openbare beleidsonderneming in die politieke wetenskap wat die grondslag van die selfbeeld van die ortodokse politieke wetenskap in die 1970's geword het. Met hierdie verskuiwing het 'n duidelike nadruk van kommer gekom om 'n algemene verenigde teorie as die kern van die dissipline te vestig, en 'n terugtrekking van enige gefokusde konfrontasie met die geskiedenis van die politieke teorie.

Easton se vernaamste navorsingsbelangstelling is om 'n analitiese stelsel benadering te ontwikkel as 'n sentrale manier om te verstaan hoe politieke stelsels funksioneer. In latere jare het hy op strukturele beperkinge gefokus as 'n tweede belangrike element van die politieke stelsels. Hy het geskryf oor die invloed van politieke struktuur op verskeie aspekte van die politieke lewe, oor die staat en ontwikkeling van die politieke wetenskap, en op die politieke sosialisering van kinders.

In 'n reputasiestudie van politieke wetenskaplikes wat in 1978 gepubliseer is, het Easton die vierde plek behaal onder die mees prominente gedurende 1945-1960, en die tweede prominente onder dié in die tydperk 1960-1970. In 'n daaropvolgende reputasiestudie gebaseer op aantal kere, is 'n skrywer se publikasies in publikasies van ander aangehaal, en Easton was die sewende van die twintig mees belangrike politieke wetenskaplike bydraers in die tydperk 1970-79.

Easton het verskeie boeke en artikels geskryf. 'n Seleksie:

• 1951, The Decline of Modern Political Theory, in Journal of Politics 13.
• 1953, The Political System. An Inquiry into the State of Political Science, New York: Knopf.
• 1957, An Approach to the Analysis of Political Systems, in World Politics 9.
• 1965, A Framework for Political Analysis, Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
• 1965, A Systems Analysis of Political Life, New York: Wiley.
• 1966, Varieties of Political Theory, (Ed.), Englewood Cliffs.
• 1969, Children in the Political System - Origins of Political Legitimacy, (met Jack Dennis), McGraw-Hill.
• 1990, The Analysis of Political Structure, New York: Routledge.
• 1991, Divided Knowledge: Across Disciplines, Across Cultures, (Ed. met C. Schelling).
• 1991, The Development of Political Science: A Comparative Survey, (Ed. with J. Gunnell, and L. Graziano), New York: Routledge.
• 1995, Regime and Discipline: Democracy and the Development of Political Science, (Ed. met J. Gunnell en M. Stein).

• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie David Easton.