Cressida (maan)

Cressida is ’n binnemaan van Uranus. Dit is op 9 Januarie 1986 ontdek op foto's wat deur Voyager 2 geneem is en het die voorlopige naam S/1986 U 3 gekry.[6] Dit is later genoem na Cressida, die Trojaanse dogter van Calchas, ’n tragiese heldin in William Shakespeare se toneelstuk Troilus and Cressida (asook in verhale deur Geoffrey Chaucer en ander). Dit het ook die naam Uranus IX.[7]

Daar is ook ’n asteroïde met die naam "548 Kressida".
Cressida   

Voyager 2 se foto van Cressida.
Ontdekking
Ontdek deur Stephen P. Synnott / Voyager 2
Datum 9 Januarie 1986
Kleinplaneet-benamingUranus IX
Wentelbaaneienskappe
Wentelbaanradius 61 766,730 ± 0,046 km[1]
Wentelperiode 0,463569601 ± 0,000000013 d[1]
Baanhelling 0,006 ± 0,040° (tot Uranus se ewenaar)[1]
Satelliet van Uranus
Fisiese eienskappe
Afmetings 92 × 74 × 74 km[2]
Gem. radius 39,8 ± 2 km[2][3][4]
Oppervlakte ~20 000 km²[nota 1]
Volume ~260 000 km³[nota 1]
Massa 2,5 ± 0,4×1017 kg[5]
Gem. digtheid 0,86 ± 0,16 g/cm³[5]
Oppervlak-
aantrekkingskrag		 ~0,013 m/s2[nota 1]
Ontsnapping-
snelheid		 ~0,034 km/s[nota 1]
Rotasieperiode Sinchronies[2]
Ashelling 0[2]
Temperatuur ~64 K[nota 1]

Cressida behoort tot die Portiagroep satelliete, wat ook Bianca, Desdemona, Perdita, Juliet, Rosalind, Kupido, Belinda en Portia insluit.[8] Dié mane het soortgelyke wentelbane en fotometriese eienskappe.[8] Buiten sy wentelbaan,[1] radius van 41 km[2] en geometriese albedo van 0,08[8] is feitlik niks oor Cressida bekend nie.

Op die Voyager 2-foto's lyk Cressida soos ’n lang voorwerp, waarvan die lengteas na Uranus wys. Die verhouding van die asse is 0,8 ± 0,3.[2] Die oppervlak het ’n grys kleur.[2]

Cressida se wentelbaan is naby ’n 3:2-resonansie met een van Uranus se ringe. Versteurings van die ring se vorm het ’n manier verskaf om Cressida se massa te meet: 2,5 ± 0,4×1017 kg. Dit is die enigste klein maan van Uranus waarvan die massa regstreeks gemeet is.[5]

Cressida kan binne die volgende 100 miljoen jaar teen die naburige maan Desdemona bots.[9]

Sien ook

Notas
  1. Bereken uit ander parameters.

Verwysings
  1. Jacobson, R. A. (1998). "The Orbits of the Inner Uranian Satellites From Hubble Space Telescope and Voyager 2 Observations". The Astronomical Journal. 115 (3): 1195–1199. Bibcode:1998AJ....115.1195J. doi:10.1086/300263. {{cite journal}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  2. Karkoschka, Erich (2001). "Voyager's Eleventh Discovery of a Satellite of Uranus and Photometry and the First Size Measurements of Nine Satellites". Icarus. 151 (1): 69–77. Bibcode:2001Icar..151...69K. doi:10.1006/icar.2001.6597.
  3. "Planetary Satellite Physical Parameters". JPL (Solar System Dynamics). 24 Oktober 2008. Besoek op 12 Desember 2008.
  4. Williams, Dr. David R. (23 November 2007). "Uranian Satellite Fact Sheet". Nasa (National Space Science Data Center). Besoek op 12 Desember 2008.
  5. Chancia, Robert. A.; Hedman, Matthew M.; French, Richard G. (28 Augustus 2017). "Weighing Uranus' moon Cressida with the η ring". The Astronomical Journal. 154 (4): 153. arXiv:1708.07566. Bibcode:2017AJ....154..153C. doi:10.3847/1538-3881/aa880e.
  6. Smith, B.A. (16 Januarie 1986). "Satellites of Uranus". IAU Circular. 4164. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 November 2011. Besoek op 29 Oktober 2011.
  7. "Planet and Satellite Names and Discoverers". Gazetteer of Planetary Nomenclature. USGS Astrogeology. 21 Julie 2006. Besoek op 6 Augustus 2006.
  8. Karkoschka, Erich (2001). "Comprehensive Photometry of the Rings and 16 Satellites of Uranus with the Hubble Space Telescope". Icarus. 151 (1): 51–68. Bibcode:2001Icar..151...51K. doi:10.1006/icar.2001.6596.
  9. Duncan, Martin J.; Lissauer, Jack J. (1997). "Orbital Stability of the Uranian Satellite System". Icarus. 125 (1): 1–12. Bibcode:1997Icar..125....1D. doi:10.1006/icar.1996.5568. {{cite journal}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)

Skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.