Cooper Car Company
Die Cooper Car Company was 'n Engelse motorvervaardiger.
Die maatskappy is in 1947 deur Charles Cooper en sy seun John Cooper gestig. Hulle het saam renmotors begin bou in Charles se klein motorhuis in Surbiton, Surrey, Engeland. In die laat 1950's en vroeë 1960's het Cooper groot sukses in Formule Een en Indianapolis 500 behaal, insluitend die F1-wêreldtitel met Jack Brabham in 1959 en 1960.
Die beter balans van die Coopers weens die plasing van die enjin agter in plaas van voor het verseker dat hierdie konstruksie die maatstaf in Formule 1 geword het. Die laaste Formule-Coopers het in 1968 verdwyn (Cooper T86) weens 'n gebrek aan sukses op die F1-toneel; die handelsmerk se laaste oorwinning was by die 1967 Suid-Afrikaanse Grand Prix.
Die eerste motors wat Cooper gebou het, was enkelsitplekke; klein 500cc Formule 3-renmotors bestuur deur John Cooper en Eric Brandon. Hulle was deur 'n JAP-motorfietsenjin aangedryf. Omdat materiaal skaars was ná die Tweede Wêreldoorlog, is die motors gebou deur twee Fiat Topolino-onderdele te verbind. Omdat die motor met 'n motorfietsenjin toegerus was, is gedink dat dit beter sou wees om die enjin agter die bestuurder te plaas, aangedryf deur 'n ketting.
Mini Cooper
Cooper is tot vandag toe instrumenteel om Groot-Brittanje vir motorsport belangrik te hou. Die Cooper-naam het bekend geraak met die Mini Cooper, 'n sportiewe variant van die Mini. Die Cooper-naam word vanaf 1961 tot vandag met die Mini verbind, soos met die Mini John Cooper Works WRC tydrenmotor.
 |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Cooper Car Company. |
Oorsprong
Die eerste motors wat deur die Coopers gebou is, was enkelsitplek 500-cc Formule Drie-renmotors wat deur John Cooper en Eric Brandon bestuur is, en aangedryf deur 'n JAP-motorfietsenjin. Aangesien materiale onmiddellik ná die Tweede Wêreldoorlog 'n tekort was, is die prototipes gebou deur twee ou Fiat Topolino-voorkante saam te voeg. Volgens John Cooper was die genialiteit wat die Coopers 'n motorlegende sou maak - die ligging van die enjin agter die bestuurder - destyds bloot 'n praktiese saak. Aangesien die motor deur 'n motorfietsenjin aangedryf is, het hulle geglo dit was geriefliker om die enjin agter te hê wat 'n ketting aandryf. Trouens, daar was niks nuuts oor 'middel'-enjin-renmotors nie, maar daar is geen twyfel dat Coopers die pad gelei het in die popularisering van wat die oorheersende reëling vir renmotors sou word nie. Hierdie motor, wat die Cooper 500 genoem word, het hierdie motor se sukses in heuwels en op baan, insluitend Eric wat die 500-ren by een van die eerste naoorlogse byeenkomste by Gransden Lodge Airfield gewen het, vinnig 'n vraag van ander bestuurders geskep (insluitend, oor die jare, Stirling Moss, Peter Collins , Jim Russell, Ivor Bueb, Ken Tyrrell en Bernie Ecclestone) en het gelei tot die stigting van die Cooper Car Company om meer te bou. Die besigheid het gegroei deur 'n goedkoop toegang tot motorsport vir oënskynlik elke aspirant-jong Britse bestuurder te bied, en die maatskappy het die wêreld se eerste en grootste naoorlogse, spesialisvervaardiger van renmotors vir privateers geword.
Cooper het gedurende die 1940's en 1950's tot 300 enkel- en tweesilindermotors gebou en die F3-kategorie oorheers en 64 van 78 groot wedrenne tussen 1951 en 1954 gewen. Hierdie volume konstruksie was uniek en het die maatskappy in staat gestel om tot die senior te groei. kategorieë; Met 'n gewysigde Cooper 500-onderstel, 'n T12-model, het Cooper sy eerste smaak van topvlak-renne gehad toe Harry Schell vir die 1950 Monaco Grand Prix gekwalifiseer het. Alhoewel Schell in die eerste rondte uitgetree het, was dit die eerste verskyning van 'n agterenjin-renjaer by 'n Grand Prix-byeenkoms sedert die einde van die Tweede Wêreldoorlog.
Die voorenjin Formule Twee Cooper Bristol-model is in 1952 bekendgestel. Verskeie herhalings van hierdie ontwerp is aangedryf deur 'n aantal legendariese jaers – onder wie Juan Manuel Fangio en Mike Hawthorn – en het die maatskappy se groeiende reputasie bevorder deur in Grand Prix-renne te verskyn, wat destyds volgens F2-regulasies uitgevoer is. Totdat die maatskappy in 1955 sportmotors met agterenjin begin bou het, het hulle regtig nie bewus geword van die voordele daarvan om die enjin agter die bestuurder te hê nie. Gebaseer op die 500-cc-motors en aangedryf deur 'n aangepaste Coventry Climax-brandweerpompenjin, is hierdie "Bobtails" genoem. Met die swaartepunt nader aan die middel van die motor, het hulle gevind dat dit minder geneig is tot draaie en baie meer effektief is om die krag na die pad af te sit, en daarom het hulle besluit om 'n enkelsitplek-weergawe te bou en dit in Formule begin inskryf. 2 wedrenne.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
Normdata  |
|---|