Cloisonnisme

Cloisonnisme is ’n styl in postimpressionistiese skilderwerk met sterk en plat vorms wat deur donker lyne geskei word. Die term is in Maart 1888 gevestig deur die Franse kunsresensent Edouard Dujardin by die Salon van die Société des Artistes Indépendants.[1] Die kunstenaars Émile Bernard, Louis Anquetin, Paul Gauguin, Paul Sérusier en ander het in die laat 19de eeu in dié styl begin skilder. Die naam is afgelei van die woord cloisonné, ’n tegniek in keramiekwerk. Baie van dieselfde kunstenaars het hul werk beskryf as sintetisme, ’n verwante beweging.

Paul Gauguin, Die Geel Christus (Le Christ jaune), 1889, olie op doek; Albright-Knox-kunsmuseum, Buffalo, New York.

In Die Geel Christus deur Gauguin (1889), wat dikwels beskou word as die tipiese cloisonnistiese werk, het die skilder die beeld gedegradeer tot areas van enkelkleure wat deur dik, swart buitelyne geskei word. In sulke werke het Gauguin min aandag geskenk aan klassieke perspektief en subtiele oorgange van kleur – twee van die kenmerkende beginsels van post-Renaissance-skilderwerk.