Citroën Rosalie

Die 8CV was die kleinste weergawe van die Rosalie. Dit was toegerus met 'n viersilinderenjin van 1452 cc en agterwielaandrywing. Dit is aangedryf deur 'n drie-handratkas, en het trommelremme aan al die wiele gehad. Die motor was 4,27 meter lank en het 'n topsnelheid van 90 kilometer per uur bereik.

Die 10CV was die gemiddelde grootte, met 'n viersilinderenjin van 1767 cc. Citroen beweer dat die motor 'n snelheid van 100 kilometer per uur kon haal. Met 'n lengte van 4,57 meter was hierdie motor langer as die 8CV, en hy het ook 'n kragtiger enjin. In byna elke ander tegniese opsig was die motor identies aan die 8CV. Kommersieel was hy 'n groot sukses. Dit is in baie meer weergawes beskikbaar, waaronder die Rosalie 10CV Légère, 'n ligter variant, wat volgens die fabriek vinniger was.

Die 15CV was die grootste variant, toegerus met 'n sessilinderinlynenjin van 2650 cc. Weens die lengte van hierdie enjin moes die motor 'n groter enjinkompartement hê, wat hierdie model selfs 4,72 meter lank maak. Baie verskillende bakopsies was beskikbaar, waaronder 'n bak met ligter dele, wat 'n topsnelheid van 120 kilometer per uur gehaal het. Vir die Berline- /sedanweergawes was die topsnelheid 115 kilometer per uur.

Kort nadat die eerste Traction Avants aan die Franse pers bekendgestel is, het Citroën besluit om die produksie van die Rosalie te staak. Citroën het alle beskikbare kragte nodig gehad om die 7A te vervaardig. Gevolglik was daar benewens André Citroën se nuwe vertoonstuk eintlik geen toekoms vir 'n agterwielaangedrewe motor nie. Die produksie van die Rosalie (reeks B), met die soorte 8CV, 10CV en 15CV, is gestaak en in September 1934 rol die laaste Rosalie van die monteerlyn. Die matrysvorms is egter behou, wat blykbaar 'n verstandige besluit was.

'n Hele nuwe periode breek nou by Citroën aan; dié van die voorwielaandrywing Traction Avant. Die eerste tipe het egter te kampe gehad met verskeie tandekryprobleme. As gevolg hiervan, in die herfs van 1934, is die kortstondige sukses van die Traction Avant gevolg deur baie probleme en daarom klagtes van eienaars. In dieselfde tydperk is Citroën geteister deur ernstige finansiële probleme. Die eerste duisend Type 7 Traction Avants het almal met hul konstantespoedkoppelings gesukkel, asook feilbare kruiskoppelings.[2] Dit geld ook vir die eksperiment met die outomatiese ratkas, waarmee die trekkrag volgens André Citroën se idees uitgevoer moes word. Die ontwikkelde stelsel het nie gewerk nie, wat baie kapitaal vermors het.

Verskaffers het begin aandring op die betaling van hul uitstaande rekeninge. Op 21 Desember 1934 word bankrotskap amptelik verklaar, waarna André Citroën ná 'n paar besprekings gedwing is om sestig persent van sy aandeelpakket aan Michelin as sy grootste krediteur oor te dra. Na die oorname van Michelin by die fabriek, is besluit om die produksie vol te hou langs die monteerlyn van die Traction Avant. Terselfdertyd was dit moontlik om te reageer op die meer konserwatiewe klante wat 'n voorwielaangedrewe motor te modern gevind het.