Volksrepubliek China

Olimpiese Somerspele 2008 in Beijing – nuwe perspektiewe op China se toekomstige strategieë word geopen

Die afsterwe van Mao Zedong en premier Zhou Enlai in 1976 en die kort en onbloedige magstryd, wat daarop gevolg het, het die weg gebaan vir die magsoorname van Deng Xiaoping in 1978. In sy beleid van staatkundige en ekonomiese hervormings, waarna hy later self as die «Tweede Rewolusie» sou verwys, het die sogenaamde «Vier Moderniserings» (四个现代化/四個現代化, Sì Ge Xiàndàihuà) sentraal gestaan. Oorspronklik is hierdie hervormingsbeleid reeds in 1963 deur Zhou Enlai geformuleer, maar eers deur Deng Xiaoping verwesenlik – met die modernisering van landbou, nywerhede, verdediging, en wetenskap en tegnologie. Dit het gepaard gegaan met die geleidelike oorgang van 'n bevel- tot 'n meer markgedrewe ekonomie waarin meer ekonomiese bevoegdhede aan besluitnemers op provinsiale en munisipale vlak verleen is.

Buitelandse ondernemings is uitgenooi om met uitgebreide handelsaktiwiteite en regstreekse beleggings deel te hê aan China se ekonomiese vooruitgang. Toe die Amerikaanse vervaardiger van sportskoene Nike in 1980 sy voorneme aangekondig het om aanlegte in Asiatiese lande te vestig, was die verwysing na China nouliks meer as 'n voetnota vir 'n baanbrekende proses waarvan al die implikasies eers later geëvalueer sou word – Thailand, Maleisië en die Filippyne is as meer belangrike produksielande geag.[13]

Tot 1984 is veertien hawestede van spesiale ekonomiese sones voorsien waar buitelandse beleggers maklik met inheemse ondernemings kon saamwerk. Vanaf die middel- tot die laat 1990's is talle staatsondernemings – die tradisionele basis van China se stedelike ekonomiese sektor – ontbind om die vestiging van privaat ondernemings en die ontwikkeling van plattelandse streke te bevorder.

Anders as die politieke maghebbers in die Sowjetunie, dekades lank die invloedrykste kommunistiese staat ter wêreld, het China se leiers nie daarin belang gestel om teen die Verenigde State op militêre gebied opgewasse te wees nie ('n strategie wat uiteindelik misluk het), maar besluit om van hul land (omstreeks 1980 nog een van die armer state in Asië) en sy bevolking van een miljard die kapitalistiese wêreld se werkswinkel te maak en grootskaals tot die wêreldmark toe te tree.

Gedurende die ampstermyne van president Hu Jintao en premier Wen Jiaobao tussen 2002 en 2012 het China nuwe diplomatieke inisiatiewe geloods om na sy buurlande en die internasionale statewêreld uit te reik en hulle daarvan te oortuig dat die land se ekonomiese en buitelandse beleid aan vreedsame doelwitte gewy sou wees. 'n Beroep is op hulle gedoen om saam te werk tot wedersydse voordeel. Hierdie periode het sy hoogtepunt bereik met die opspraakwekkende Olimpiese Somerspele van 2008 wat in Beijing gehou is. In China se politieke kringe het die wêreldklas-sportfees 'n uitstekende reputasie aan die senior amptenaar besorg wat met die voorbereiding daarvan belas was – die nuwe lid van die Politburo en nuwe verrysende ster in China se politieke lewe, Xi Jinping.[14]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Kommunistiese Party van China.

18de Nasionale Kongres van die Kommunistiese Party van China in 2012

Die Kommunistiese Party van China (KPC) se gesag is in die Chinese grondwet verskans en mag nie aangetas word nie. So is daar ook geen werklike opposisie nie. Die party is volgens die beginsels van demokratiese sentralisme georganiseer. Partystrukture is identiek met staatsstrukture – so word die Nasionale Volkskongres deur die Sentraalkomitee van die KPC gevorm, terwyl die Permanente Komitee van die Nasionale Volkskongres gelykstaan aan die KPC se Politburo.

Al is meerdere politieke partye formeel toegelaat, vind samewerking tussen hulle en die KPC binne die raamwerk van die «gemeenskaplike stryd vir die opbou van 'n sosialistiese staat onder leiding van die KPC» plaas. So bestaan daar geen amptelike parlementêre opposisie nie.

Vanaf 1978 het die KPC 'n merkwaardige transformasie van 'n klasseparty tot 'n ekonomies liberale staatsparty ondergaan. So staan lidmaatskap in die party sedet 2002 oop vir alle lae van die samelewing, insluitende entrepreneurs. Terwyl vroeër 'n stryd tussen verskillende ideologiese faksies binne die KPC gewoed het, wedywer sedert 2006 entrepreneursverenigings, vakbonde, landbou-organisasies, munisipaliteite of intellektueles om invloed. So word daar met uitdruklike toestemming van die partyleiding 'n openbare diskoers oor kontroversiële onderwerpe gevoer.

Binne die KPC is daar tans drie groot strominge:[15]

• Die Nuwe Linksgesindes staan krities teenoor die beleid van liberalisering en verwys op die negatiewe sosiale gevolge daarvan. Hulle pleit vir groter staatsinvloed.
• Neoliberaal gesindes pleit vir minder staatsinvloed in die Chinese ekonomie.
• Die Demokratiese Liberale dring op politieke hervorminge.

In 2012 is vir die eerste keer in die geskiedenis van China meer as 50 persent van die bevolking in stedelike nedersettings gehuisves. In 2017 het hierdie syfer gestyg tot 58,7 persent. Daar word verwag dat die stedelike bevolking in die volgende vyftien jaar met 300 miljoen sal groei sodat omstreeks 2032 die een-miljard-kerf oorskry word. Die hoogs dinamiese verstedelikingsproses is een van die groot uitdagings vir die Chinese regering, onder meer as gevolg van toenemende omgewingsbesoedeling, vinnig groeiende verkeerstrome, 'n ernstige behuisingstekort met stygende huurgelde en eiendomspryse, 'n tekort aan gekwalifiseerde werkgeleenthede en kinderversorgingsfasiliteite, gebrekkige infrastruktuur en die afname van beskikbare landbougrond.

Om migrasiestrome na die grootste metropole Beijing en Shanghai te verminder, word kleiner miljoenestede aantrekliker gemaak deur makliker toegang tot onderwysinstellings en minder strenge toepassing van wetlike gesinsbeplanningsinstrumente.

Beijing

'n Nagtelike aansig van Tianjin, die vierde grootste Chinese metropool

Wuhan – brug oor die Yangtzerivier

Die Volksrepubliek China het dosyne groot stede, insluitende 3 van die 55 globale stede.

Sedert die 1990's word in China 'n breë diskoers gevoer oor die wese van die land se burgerlike samelewing – alhoewel met 'n geheel ander konsepsuele grondslag as in westerse lande. Die Chinese term gongmin shehui of "maatskappy van die openbare volk" beklemtoon die maatskaplike verantwoordelikheid van burgers ten opsigte van openbare goedere en die noodsaaklikheid van goeie gedrag, maar nie soseer die kwessie van politieke mag nie. So word 'n nie-konfrontatiewe model van 'n burgerlike samelewing ontwikkel waardeur die partystaat nie uitgedaag of bevraagteken word nie.

Verskille met westerse samelewings spruit nie alleen uit die afwykende politieke stelsels voort nie, maar ook uit die feit dat die proses van staatsbou in China nog aan die gang is. Staatsinstellings, wat reëls vir die saamleef van mense ontwikkel en sowel aan die indiwidu asook aan groepe 'n vaste en veilige raamwerk gee waarin verwagtinge vervul kan word, soos byvoorbeeld 'n moderne regstelsel, ontstaan eers geleidelik. Nog word die staat deur sy burgers as 'n oormagtige instelling ervaar wat kontrole uitoefen oor hulle handelinge en hulle beperk soos hy dit nodig ag. Burgers begin algaande die speelreëls aanleer wat in 'n vinnig veranderende samelewing moet geld om die omgang met mekaar te reël, maar word ook konfronteer met kwessies rakende die kontrole van administratiewe handelinge en gesag.

'n Transseksuele danser in Lüshun

Alhoewel volgens 'n meningspeiling, wat in 2013 gedoen is, nog 57 persent van die respondente die aanvaarding van gelyke regte vir LGBT-mense verwerp het, het die Chinese regering homoseksualiteit in 1997 gewettig en 'n verbod op konversieterapieë geplaas. Sedert 2001 word seksuele aantrekking tot dieselfde geslag ook nie meer as sielkundige versteuring geklassifiseer nie. Selfdegeslaghuwelike of burgerlike verbintenisse word nog nie amptelik erken nie, alhoewel sekere regte aan lewensmaats van dieselfde geslag toegeken word.[16]

Op provinsiale vlak is daar tans vyf outonome gebiede wat deur etniese minderhede bewoon word:

• die Outonome Gebied Tibet, wat deur Tibettane bewoon word, in die suidweste van China;
• die Outonome Gebied Guangxi, wat deur Zhuang bewoon word, in die suide van China;
• die Outonome Gebied Binne-Mongolië, wat deur Mongole bewoon, word in Noord-China;
• die Outonome Gebied Ningxia, wat deur Hui-Chinese bewoon word, in Noordwes-China; en
• die Oeigoerse Outonome Gebied Xinjiang ('n Chinese naam wat «Nuwe Grensland» beteken), wat deur Oeigoere bewoon word, in die weste van China.

Die Volksrepubliek China is tans die grootste motormark ter wêreld (nadat dit die Verenigde State in 2009 verbygesteek het), alhoewel die groeitempo laat in 2018 begin verstadig het. Vir belangrike motoruitvoerders soos Duitsland is China lankal die belangrikste buitelandse mark. Die afset van motors met alternatiewe aandrywingsmetodes het in 2018 met meer as 62 persent gestyg tot sowat 1,26 miljoen eenhede. Die Chinese regering bevorder aktief die oorskakeling na elektriese en waterstofaangedrewe voertuie. Ook die verbinding van motorvervoer met draadlose internet-infrastruktuur geniet hoë prioriteit as toekomsprojek.

Die getal padsterftes per 100 000 motorvoertuie is volgens die statistieke van die Wêreldgesondheidsorganisasie (WHO) met 104 (in 2015) nog kommerwekkend hoog – vergeleke met 101 in Suidoos-Asië en 33 in die Amerikas.[18] Sestig persent van alle padsterftes raak voetgangers, fietsryers en motorfietsryers. Baie paaie in bergagtige streke van China word as gevaarlik geag, veral omdat hulle dikwels nie geskik is vir swaar vragwaens nie.

Die COMAC C919-straler tydens 'n toets op Shanghai se Pudong-lughawe

Passasiersgetalle het in 2018 volgens Chinese statistieke teenoor die vorige jaar met sowat 10,9 persent gestyg tot meer as 610 miljoen. Teen die einde van 2018 was daar in China 224 burgerlike lughawens, waarvan 37 jaarliks meer as tien miljoen passasiers hanteer.

Voortgesette groei dryf die vraag na nuwe vliegtuie. So word daar verwag dat Chinese lugrederye tot 2037 sowat 7 700 nuwe vliegtuie sal bestel. Die staatsonderneming Commercial Aircraft Corporation of China (COMAC) is besig om 'n eie nuwe passasiersvliegtuig (COMAC C919) te ontwikkel wat op internasionale markte met Europese en Amerikaanse stralers soos Airbus A320 en Boeing 737 sal kan meeding – teen laer pryse en bedryfskoste. Die suksesvolle nooiensvlug het in Mei 2017 plaasgevind sodat die C919 volgens die verwagtinge van deskundiges laat in 2020 in bedryf gestel kan word.

Kultuur speel 'n belangrike rol in die verwesenliking van die «Chinese droom van die herrysing van die Chinese nasie», soos staatspresident Xi Jinping dit gestel het. China se ekonomiese groei het grootskaalse belegging in kulturele bedrywighede moontlik gemaak, maar ook bygedra tot die kultuurbedryf se kommersialisering. Die aard en inhoud van die kulturele lewe is afhanklik van die ideologiese konteks wat deur party en staat bepaal word.

China se beeldende kunstenaars het hul eie styl begin ontwikkel wat inheemse tradisies met westerse invloede verbind en groot sukses in die buiteland behaal.

Pers- en inligtingsvryheid in konvensionele media soos dag- en weekblaaie, tydskrifte, radio en televisie is net soos die in aanlynmedia aan staatskontroles onderworpe. Die Kommunistiese Party en die staat oorheers die medialandskap en strewe daarna om beslissende invloed op openbare meningsvorming uit te oefen. So word hulle deur die bevolking nie noodsaaklik as betroubare inligtingsbron beskou nie. Op die nuusdekking aangaande gevoelige onderwerpe, veral ten opsigte van die amptelike beleid van staat en party, word beperkings geplaas wat in die 21ste al hoe groter geword het.

Sosiale media in die internet bly die belangrikste forum vir meningsuiting en -vorming. Die getal internetgebruikers neem vinnig toe. So is daar in China se sosiale media reeds sowat 800 miljoen gebruikers aktief. Digitale kommunikasiekanale word deur die regering as die drywende krag vir ekonomiese en maatskaplike modernisering beskou. Hulle is nogtans aan 'n ingewikkelde lisensiëringstelsel en strenge sensuur onderworpe. Die tegnologiese sensuurargitektuur word voortdurend uitgebou.

Tradisionele bote in Suzhou, 'n stad langs die Groot Kanaal van China wat deur die Venesiaanse ontdekkingsreisiger Marco Polo volgens oorlewering as die «Venesië van die Ooste» beskryf is

China is een van die veiligste reisbestemmings ter wêreld, met betreklik lae misdaadsyfers. Wapenbesit, prostitusie, dobbelary, pornografie en dwelmhandel is onwettig sodat georganiseerde misdaad van die meeste van sy tradisionele besigheidsvelde ontneem word. Vir moord, dwelmhandel en verkragting kan die doodstraf opgelê word. Buitelanders word nouliks slagoffers van misdaad.

Anders as byvoorbeeld in Europa is veiligheidskontroles in China nie beperk tot lughawens nie. Die Chinese polisie kontroleer ook passasiers in bus-, trein- en moltreinstasies. Wapens, ammunisie, messe, plofstowwe, gifstowwe en ander gevaarlike items mag nie saamgeneem word nie. Sommige veiligheidsreëls word deur inheemses en besoekers moontlik soms as lastig ervaar. Dit is egter die owerheid se verklaarde doelwit om die veiligheid van inwoners en besoekers te verseker.

'n Stygende lewenstandaard en groot belangstelling in vakansies in die buiteland het die getal Chinese, wat 'n internasionale reis onderneem, tussen 2002 en 2012 van 16,6 tot eer as 80 miljoen laat styg. In die kategorie buitelandse toeriste neem Chinese intussen die derde plek in. Ook Chinese toeriste se uitgawes vir buitelandse reise is die derde hoogste wêreldwyd.[19][20]

Chinese werknemers het per jaar sowat 115 werkvrye dae. Die getal binnelandse Chinese toeriste het tot drie miljard in 2012 gestyg.