Céline Dion

Céline is die jongste van 14 kinders van Adhémar Dion en Thérèse Tanguay, altwee Frans-Kanadees, en is grootgemaak as 'n Rooms-katoliek, in 'n baie arm huis, maar, soos sy dit self genoem het, 'n baie gelukkige huis in Charlemagne, Quebec, Kanada. Musiek was altyd deel van hulle gesin (Céline is vernoem na 'n liedjie "Celine" deur 'n Franse kunstenaar genoem "Hugues Aufray"), net soos wanneer sy en haar broers en susters in hulle ouers se kuierplek 'Le Vieux Baril' opgetree het. Van kleins af, het Celine al gedroom om 'n sangeres te word. In 'n onderhoud met People's tydskrif in 1994, noem sy dat sy haar ouers en familie baie gemis het, maar sy het net een droom gehad, dis om 'n sangeres te word.

Op die ouderdom van 12, tesame met haar ma en een van haar broer Jacques, komponeer hulle haar eerste liedjie "Ce n'était qu'un rêve" ("It Was Only a Dream"). Haar broer Michel, stuur die opname na 'n bestuurder René Angélil, wie se adres hy gekry het agter op een van Ginette Reno se albums. Angélil was in trane oor Céline se stem en het besluit om haar 'n 'ster' te maak. Hy neem 'n verband uit op sy huis uit om vir haar eerste opname 'La voix du bon Dieu' te betaal in 1981, wat Céline 'n kitsster gemaak het in Quebec. Haar gewildheid versprei na ander dele van die wêreld toe sy die "1982 Yamaha World Popular Song Festival" in Tokio gewen het, asook 'n goue medalje vir 'beste liedjie' met "Tellement j'ai d'amour pour toi" ("I Have So Much Love for You").

Teen 1983, om onder andere die eerste Kanadees te word om goue status vir 'n liedjie te kry in Frankryk ("D'amour ou d'amitié" ("Of Love or of Friendship"), het sy verskeie Felix awards gewen, wat insluit "Best Female performer" en "Discovery of the Year". Verdere sukses kom wanneer sy Switserland verteenwoordig in die 1988 Eurovision Song Contest met die liedjie "Ne partez pas sans moi" ("Don't Go Without Me") en dan ook die kompitisie wen. Maar Amerikaanse sukses was nog op pad, gedeeltlik omdat sy 'n eksklusiewe Franse kunstenaar was. Op 18, toe sy 'n Michael Jackson vertoning sien, het sy vir Angelil gesê sy wil 'n ster wees soos hy. Al het Angelil volkome in haar talent geglo, het hy geweet sy sal 'n totale 'makeover' moes kry om wêreldwyd bemark te word. Céline het vir 'n paar maande uit die kollig gebly, toe sy haar tande laat regmaak het, en Engels aangeleer het in 1989. Dit was die eerste tekens van haar moontlike wêreldwye sukses.

Twee jaar nadat sy Engels aangeleer het, het Céline haar eerste Engelse album, 'Unison' (1990), gemaak. Sy het die hulp bekom van suksesvolle musikante, insluitend Vito Luprano en Kanadese vervaardiger David Foster. Die album het meestal bestaan uit 1980's 'soft rock' liedjies. Unison het ook goeie kommentaar van kritici gekry. Enkelliedjies op die album sluit in 'If there was any other way', 'The last to know', 'Unison', and 'Where does my heart beat now'. Laasgenoemde het haar eerste enkelliedjie geword om in die top 10 op die 'Billboard hot 100' op nommer 4 te wees.

Céline se werklike deurbraak het gekom nadat sy 'n duet 'Beauty and the Beast' saam met Peabo Bryson opgeneem het vir die Disney animasiefliek (die titelliedjie). Die liedjie word dan ook haar tweede VS Top 10 treffer, en wen 'n Academy Award vir beste liedjie, en 'n Grammytoekenning vir 'Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal'. 'Beauty and the beast' het voorgekom op Céline se 1992 album, getitel "Céline Dion", wat ook 'n sterk 'rock' gevoel het, tesame met elemente van 'soul' en klassieke klanke. Enkelliedjies van die album wat groot sukses behaal het, sluit in 'Love can move moutains', 'If you asked me to', en 'Nothing broken but my heart'.

Soos haar vorige albums, gaan hierdie een ook net oor die liefde. Ook gedurende hierdie tyd, stel Céline haar Franse album 'Dion chante Plamondon (1991) vry. Die album het meestal bestaan uit herhalings, maar het ook 4 nuwe liedjies bevat soos "Des mots qui sonnent," "Je danse dans ma tête", "Quelqu'un que j'aime", Quelqu'un qui m'aime" en "L'amour existe encore". Dit was oorspronklik net vrygestel in Kanada en Frankryk, maar in 1994 ook wêreldwyd, haar eerste Franse album om dit reg te kry. "Un garçon pas comme les autres (Ziggy)" het 'n groot treffer geword in Frankryk, 'n top 2 liedjie en word goud gesertifiseer. In Quebec, was die album reeds goud gesertifiseer die dag toe dit vrygestel is. Die album het meer as 1 500 000 eksemplare verkoop.

Teen 1992, het Unison en Céline Dion (Die album) en mediaverskynings haar al amper supersterstatus gegee in Noord-Amerika. Maar terwyl sy sukses in Amerika behaal het, het haar Kanadese aanhangers begin kla dat sy hulle afskeep. Later het sy weer haar aanhangers teruggewen toe sy geweier het om 'n Felix award vir 'English artist of the year' te ontvang. Sy het gesê dat sy 'n Franse kunstenaar is, en altyd een sal bly. Daar was ook verwikkelinge in haar persoonlike lewe, nadat haar bestuurder René Angélil ook haar geliefde geword het. Hy is 26 jaar ouer as sy. Hulle het die verhouding stil gehou omdat hulle bang was dat die publiek dit nie sou goedkeur nie.

1993–1995: Gewildheid word gevestig

In 1993 kondig Céline haar gevoelens vir haar bestuurder aan en sê dat hy haar 'colour of my love' is. Dit was dan ook die naam van haar derde Engelse album "The colour of my love". En in plaas van dat aanhangers hulle kritiseer, was hulle mal oor die verhouding. In Desember 1994 trou hulle, dit was ook uitgesaai op Kanadese televisie. Haar album 'The colour of my love' het sy dan ook opgedra aan René, dit het oor romanse en liefde gegaan. Tot op daardie stadium, was dit haar suksesvolste album met meer as 6 miljoen verkope in die VS, 2 miljoen in Kanada, en was nommer 1 in verskeie lande. Die album lewer dan ook Céline se eerste nommer 1 treffer in Amerika, Australië en Kanada op 'The power of love'. Die enkelliedjie 'When I fall in love', 'n duet met Clive Griffin, behaal ook sukses in Amerika en Kanada en word genomineer vir 2 Grammys waarvan hul een gewen het. Die album was ook Céline se eerste groot sukses in Europa, en veral in die VK. Die album en ook die treffer 'Think twice' het meer as sewe weke agtereenvolgens in die topplek op die Britse treffersparade gebly. 'Think twice' het ook dan die 4de liedjie geword, deur 'n vroulike kunstenaar, om meer as 'n miljoen kopieë te verkoop in die VK, terwyl die album eindelik meer as 2 miljoen eksemplare verkoop het.

Céline het aanhou om Franse albums te maak tussen haar Engelse albums deur. Sy stel 'n Franse album 'À l'Olympia vry, 'n album wat lewendig opgeneem is by een van haar konserte by die Olympia Teater in Parys in 1994. Die album het ook 'n lewendige weergawe bevat van die liedjie 'Calling you' en het op nommer 75 op die Franse enkeltrefferslys verskyn. Haar volgende Franse album D'eux verskyn in 1995 en word ook haar album in Frans wat die meeste verkoop het. Die album was meestal geskryf en vervaardig deur Jean-Jacques Goldman en Céline behaal groot sukses met die liedjies "Pour que tu m'aimes encore" en "Je sais pas". 'Pour que tu m'aimes encore' het die top 10 op die Britse trefferslys gehaal, iets wat amper nooit gebeur met 'n Franse liedjie nie, en 'Je sais pas' haal die nommer 1 plek op die 'French singles chart'. Die liedjies word later vir Céline se volgende Engelse album 'Falling into you', in Engels geskryf, 'If that's what it takes' en 'I don't know'.

In die middel 1990's verander Céline se musiekstyl van sterk 'rock', na meer 'pop' en 'soul' style (alhoewel die elektriese kitaar nog steeds baie belangrik is in haar musiek). Van toe af, word sy gereeld vergelyk met mense soos Whitney Houston en Mariah Carey. Céline wen in 1996 die toekenning vir "World’s Best-selling Canadian Female Recording Artist of the Year" vir die derde keer. Reeds in die middel 1990's word Céline as een van die besverkoper vroulike sangers in die wêreld geklassifiseer.