Duitsland

Die Waddesee naby Keitum op die eiland Sylt

Duitsland beskik oor 'n relatief groot aantal eilande wat in die Noordsee meesal as eilandkettings net voor die kuslyn lê. Die twee groot eilandgroepe van die Noordsee is die Noord- en Oos-Friese Eilande. Die Noord-Friese Eilande, waaronder Sylt, Föhr, Amrum en Pellworm, asook die klein Halligen-eilandjies, maak deel uit van Sleeswyk-Holstein, die noordelikste deelstaat. Die eilande was oorspronklik deel van die vasteland, maar is as gevolg van geologiese aktiwiteite van die vasteland afgesny, nádat die gebiede daartussen gedaal het en oorvloed is.

Die Noord-Friese Eilande lê langs die kuslyn van die deelstaat Nedersakse en is geleidelik uit sandbanke gevorm.

Die eilande in die Oossee maak deel uit van die sogenaamde strandmeerkus. Hulle word deur groter oppervlaktes gekenmerk; die grootstes van hierdie eilande is Rügen en Usedom. Die uiterste oostelike deel van Usedom behoort tot Pole.

Die grootste eilande in die binneland is die "blomme-eiland" Mainau, Lindau en die kloostereiland Reichenau in die Bodenmeer en Herrenchiemsee in die Chiemmeer.

Die bevrore Koningmeer (Königssee) in Beiere

Die mere in Duitsland is grotendeels as gevolg van die laaste ystydperk gevorm, toe voormalige gletservalleie met water opgevul is. Die meeste van die groter mere is dus in gebiede geleë wat vroeër deur binnelandse ysmassa's bedek was, of in die voorland van die gletsers, veral in Mecklenburg en die Alpevoorland.

Die grootste meer waaraan Duitsland 'n aandeel het, is die Bodenmeer (Duits: Bodensee) naby die grens met Switserland en Oostenryk. Die grootste meer wat in sy geheel in Duitsland lê, is die Müritz met 'n oppervlak van 117 vierkante kilometer, wat deel uitmaak van die Mecklenburgse Mereplato.

Die grootste mere na die Bodenmeer en Müritz is die Chiemmeer (Beiere, 80 vierkante kilometer), die Schwerinse Meer (Mecklenburg-Voorpommere, 61 vierkante kilometer), die Starnbergse Meer (Beiere, 56 vierkante kilometer), die Ammermeer (Beiere, 46,6 vierkante kilometer), die Plauer Meer (Mecklenburg-Voorpommere, 38,7 vierkante kilometer), die Kummerowse Meer (Mecklenburg-Voorpommere, 32 vierkante kilometer), die Steinhuder Meer (Nedersakse, 29,12 vierkante kilometer), en die Groot Plönse Meer (Sleeswyk-Holstein, 29 vierkante kilometer).

Mis hang oor die Saarschleife, 'n rivierkronkel in Saarland

Die ses groot rivierstelsels van Duitsland is Ryn, Donau, Elbe, Oder, Weser en Eems. In hidrografiese opsig behoort die suide van Duitsland tot die Donau se dreineringsgebied – Europa se grootste rivier na die Russiese Wolga met 'n lengte van meer as 2 800 kilometer (waarvan 647 kilometer op Duitse staatsgebied) wat in die Swartsee uitmond. Groot dele van die Oos-Holsteinse Heuwel- en Mereland noord en noordoos van die Mecklenburgse Mereplato maak deel uit van die Oossee se hidrografiese gebied. Alle ander streke word deur die Ryn, Eems, Weser en Elbe gedreineer wat in die Noordsee uitmond.

Met 'n lengte van 865 km is die Ryn die langste rivier in Duitsland. Die Europese Waterskeiding loop oos van die Rynvallei oor die hoofkam van die Swartwoud en volg daarna die Swabiese en Frankiese Gebergtes. Van die Ryn se totale lengte van 1 320 kilometer loop 865 kilometer deur Duitsland. Die rivier speel 'n belangrike rol in die kulturele geskiedenis van die land en sy mites en legendes, maar vervul daarnaas ook 'n ekonomiese funksie as een van die besigste waterweë in Europa.

Die Elbe ontspring in die Reusegebergte, digby die Pools-Tsjeggiese grens en mond na sowat 1 165 kilometer, waarvan 725 in Duitsland, naby die hawestad Cuxhaven in die Noordsee. Sy belangrikste takriviere is die Saale en die Havel. Die Oder vorm saam met die Neisse Duitsland se grensrivier met Pole, terwyl die Weser se stroomgebied heeltemal in Duitsland lê. Die Eemsrivier vloei deur die uiterste noordweste van Duitsland.

Die huidige Bondspresident Frank-Walter Steinmeier

Die Berlynse Reichstags-gebou, setel van die nasionale parlement, die Bundestag

Die regtelike en politieke bedeling van die Bondsrepubliek Duitsland is in die Grundgesetz ("grondwet") geformuleer. Die eerste 19 artikels, waarin fundamentele regte verskans is, is in glaspanele voor die Jakob-Kaiser-huis, 'n kantoorgebou van die Duitse parlement te Berlyn, ingegraveer

Die huidige Bondskanselier Olaf Scholz

Volgens die artikel 20 van die Duitse Grondwet (Grundgesetz) is die Bondsrepubliek Duitsland 'n demokratiese, federale en sosiale regstaat. Sy hoofstad en regeringsetel is Berlyn. Duitsland is in administratiewe opsig verdeel in 16 deelstate (Bundesländer), wat gedeeltelik selfregerend is. Vyf van die deelstate is verder verdeel in 22 administratiewe distrikte (Regierungsbezirke).

Die Bondspresident (Bundespräsident) fungeer as die staatshoof en verteenwoordiger van die republiek op internasionale vlak. Hy oefen egter geen politieke mag uit nie. Die president van die parlement (Bundestagspräsident), die Bondskanselier (Bundeskanzler) en die president van die Federale Raad van die deelstate (Bundesratspräsident, wat ook as visestaatshoof fungeer) volg as ampsdraers in die rangorde.

Die Bondskanselier is die regeringshoof en bepaal die grondbeginsels van die regering se binne- en buitelandse beleid.

In ooreenstemming met die federale staatsbestel beskik ook die deelstate oor hulle eie uitvoerende, wetgewende en regsprekende gesag. Die Bundesrat (Raad van die Deelstate, letterlik "Bondsraad") het net soos die Bundestag, die nasionale parlement, uitvoerende bevoegdhede. Besluite oor voorgestelde nasionale wetgewing word deur albei kamers gemeenskaplik geneem. Wetsontwerpe van die nasionale parlement wat die regte van die deelstate sou raak, moet deur die Bundesrat goedgekeur word. Die Duitse Grondwet mag, met die uitsondering van die artikels oor fundamentele menseregte, met 'n tweederdes-meerderheid in albei kamers gewysig word.

Die parlemente van die deelstate besluit oor die plaaslike wetgewing: die onderwys, polisie en ander belangrike instellings word deur die deelstate beheer. Die politieke partye het 'n groot invloed op die wetgewing, en ofskoon die afgevaardigdes nie gedwing mag word om teen hulle gewetens op te tree nie, word die meeste wetsontwerpe deur die parlementslede van die meerderheidsparty gemeenskaplik goedgekeur om die doelwitte van dié party te verwesenlik.

Op nasionale vlak vorm die federale regering onder die leiding van die Bondskanselier die uitvoerende gesag, terwyl die deelstate regerings onder die leiding van 'n eerste minister het. Die stadstate Berlyn, Hamburg en Bremen het Regerende Burgemeesters as hulle regeringshoofde. Die administrasies van die deelstate word deur ministers beheer.

Die Konstitusionele Hof (Bundesverfassungsgericht) in Karlsruhe het die hoogste gesag oor die grondwet. Die hoogste nasionale geregshowe is die Federale Geregshof (Bundesgerichtshof) in Karlsruhe en Leipzig, die Federale Administratiewe Gereg (Bundesverwaltungsgericht, wat regsake in verband met die administrasies hanteer) in Leipzig en die Geregshof van Finansies in München. Die meeste regsake word deur die deelstate beheer, terwyl die nasionale geregshowe as appélhowe dien.

Die Hemelskyf van Nebra

Die oudste nedersettings in die gebied van die huidige Duitsland het 700 000 tot 500 000 jare gelede ontstaan. Die Homo sapiens neanderthalensis, wat nou verwant is aan die huidige mens, is na die Neanderthal naby die stad Mettmann genoem. Die Neanderthal-mense is sowat 40 000 jare gelede deur die huidige mens, die Homo sapiens sapiens, verdring.

Akkerbou, veeteelt en permanente nedersettings het in die Laat Steentydperk ontwikkel. Belangrike argeologiese vondse uit hierdie periode, soos die Hemelskyf van Nebra, dui daarop dat die beskawings teen hierdie tyd kultureel al hoogs ontwikkel was en kennis van sterrekunde gehad het.

Die eerste verwysings na die Keltiese en Germaanse stamme in Duitsland is van Griekse en Romeinse oorsprong. Omtrent 500 v.C. het Keltiese stamme die suidelike Duitsland oorheers, terwyl die Germane hulle in die noorde gevestig het. Oor die eeue heen het die Germaanse stamme suidwaarts begin trek. In die 1ste eeu n.C. het die Germane al die Donau bereik, wat destyds die grenslyn tussen die Germaanse en Keltiese gebiede gevorm het. Keltiese leenwoorde en plekname is deur die Germane oorgeneem.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Romeinse Ryk.

'n Model van die keiserlike stad Augusta Treverorum

Germanië gedurende die Romeinse tyd (Foto van die kaart dateer uit die 19de eeu)

Vanaf 50 v.C. het die Romeine na Germanië begin kom. Julius Caesar (100–44 v.C.) het met sy soldate die gebied wes van die Ryn verower. Vanaf hierdie punt in die geskiedenis is die gebied wat vandag Duitsland heet vir 400 jare in twee gedeel: die weste was deel van die magtige Romeinse Ryk, en die ander kant van die Ryn is deur die "Barbare" geregeer — soos die Romeine die destydse Germaanse stamme genoem het.[17]

Germaanse krygers onder die bevel van die Cheruskiese stamhoof Arminius laat die Romeinse troepe van die legaat Publius Quinctilius Varus in 9 n.C. 'n verpletterende neerlaag in die slag by die Teutoburgerwoud (wat eintlik naby Kalkriese plaasgevind het) ly. Die Romeinse keiser Augustus Octavianus sien van sy planne af om die noordoostelike grenslyn van die Romeinse Ryk vanuit die Ryn na die Elbe te verskuif.

In die Romeinse gebiede van Germanië ontwikkel 'n bloeiende Germaans-Romaanse kultuur. Stede soos Keulen (wat destyds as Colonia Claudia Ara Agrippinensium bekend staan) ontwikkel tot ekonomiese sentrums met enkele tienduisend inwoners. Keulen self word die hoofkwartier van die Romeinse glasbedryf in Laer-Germanië.

Augusta Treverorum, die huidige Trier, word in 293 die keiserlike hoofkwartier van Constantius Chlorus, een van die vier keisers van die Romeinse tetrargie. Tot by die begin van die Germaanse volksverhuising bly Trier een van die belangrikste keiserlike stede in die Romeinse Ryk.

Omtrent 400 bereik die volksverhuising die gebied van die huidige Duitsland. Keulen word in 455 deur die Franke verower en word later deel van die Frankiese Ryk van koning Clovis I. Met sy doop volgens die Rooms-Katolieke ritus en die aanvaarding van Latyn as liturgiese taal van die kerk word Clovis in 499 een van die grondleggers van die Christelike Westerse beskawing.

Die veranderende strekking van die Frankiese Ryk van 481 tot 814

Verdeling van die Frankiese Ryk in Wes-, Midde- en Oos-Frankeland volgens die Verdrag van Verdun in 843

Die verspreiding van Duitse dialekte in die Heilige Romeinse Ryk omstreeks 962. Soos sy naam reeds aandui, is hierdie ryk nie as 'n nasionale Duitse staat beskou nie

Die 19de eeuse Duitse geskiedskrywing het 'n eensydige beeld van die vroeë Duitse volkswording voorgehou waarvolgens groot dele van die Romeinse Ryk deur Germaanse stamme verower is wat later die Frankiese Ryk sou stig. In 843 is daardie ryk in 'n Frans- en 'n Duitssprekende deel (Frankryk en Duitsland) verdeel, en voortaan het die Duitse nasie as 'n volk van Germaanse afkoms bestaan. Min aandag is aan die feit geskenk dat 'n groot persentasie Duitssprekendes in werklikheid van Romaanse, Keltiese en Slawiese afkoms is.[18] Terwyl volgens genetiese ontledings sowat 50 persent van Duitsers aan moederskant van Germaanse herkoms is, het 45 persent van alle manlike Duitsers Keltiese voorvaders.[19]

Dikwels is die oorspronklik Keltiese bevolking van Suid- en Wes-Duitsland, wat nou verwant aan die Galliërs was en handels- en kulturele bande met die Etruskers in Italië gehandhaaf het, die Romaanse bevolking in die vroeëre Romeinse provinsies van Duitsland en die Slawiërs, wat gebiede oos van die Elberivier en in Bo- en Sentraal-Franke bewoon het, as deel van 'n gemeenskaplike "Indo-Europese beskawing" beskou. Die Britse rassis Houston Stewart Chamberlain (1855–1927), wat met sy werke ook aanklank by Duitse Nasionaalsosialiste gevind het, het na die "Slawokeltogermane" as die "oerstof" van die Europese geskiedenis verwys.[20]

Die Nasionaalsosialistiese propaganda het 'n nuwe rassistiese mite geskep waarin "Germanedom" en "Duitsdom", die Germaanse en die Duitse volkskarakter as een en dieselfde ding beskryf is. Slawiese volke is as minderwaardig geag en hul bydrae tot die Duitse beskawing ontken. Sodoende het die Nasionaalsosialistiese bewindhebbers volksmoord en die verowering van Slawiese lande in Oos-Europa probeer regverdig. Duitssprekendes in die ooste van Europa moes uiteindelik in 1945 duur betaal vir dié onmenslike rasse-ideologie en is self uit hul geboortelande verdryf.

Geskiedkundiges en argeoloë het lankal die bewys gelewer dat die hipotese van 'n Germaans-Duitse kontinuïteit 'n moderne konstruksie is wat min ooreenstemming met historiese feite toon. Die vroeg-middeleeuse koninkryke, wat ná die val van die Wes-Romeinse keiserdom deur Franke, Oos- en Wes-Gote, Alamanne, Beiers en Thüringers gestig is, kan nòg volgens hul eie beskouing en waarneming nòg vanuit 'n historiese perspektief as "Duits" bestempel word nie. Hierdie verskillende stamme het hulself ook nie as deel van 'n groter volk beskou nie. Eers in die 19de eeu het Martin Luther se Bybelvertaling met sy verwysing na die "Twaalf stamme van die kinders van Israel" die aanleiding vir die herdefinisie van 'n stam as deel van 'n groter nasie gegee. As politieke term is die "Duitse volk" in analogie met die Franse konsep van 'n Peuple français ("Franse volk") en die Nation française ("Franse nasie") tydens die Franse Rewolusie gebruik.[21]

Die sambreelterm "Duitsers" dateer nogtans uit 'n vroeë historiese periode. Die Oudhoogduitse diot as etimologiese wortel van "Duits" is in die betekenis van "volk" of "gewone mense" gebruik. Diet- of Diot-paaie was byvoorbeeld die roetes wat deur 'n plaaslike bevolking op pad na kerke, begraafplase of algemene vergaderings gebruik is. Die Keltiese teut het dieselfde etimologiese oorsprong en betekenis. Die Teutone, wat deur die Romeine in 113 v.C. as 'n skrikwekkende bedreiging ervaar is, is volgens die Gallies-Keltiese term vir 'n groter groep mense genoem.

Vanaf die middeleeue is 'n onderskeiding tussen die volkstaal of lingua theodisca en die taal van geleerdes, Latyn, gemaak. Die oudste historiese dokument, waarin theodiscus voorkom, dateer van 786 en verwys na Engeland en die Engelse taal. In die Frankiese Ryk was die theodisca lingua die algemene verkeerstaal in Wes- en Bo-Franke wat onder meer vir onderhandelinge gebruik is. Karel die Grote se kleinseuns, Lodewyk en Karel, het hul politieke alliansie teen hul broer Lothar in hul plegtige "Straatsburgse Ede" amptelik in albei tale gesluit – Romaans of Latyn (Romana lingua) en Duits (Teudisca lingua) – sodat ook die gewone soldate in hul leërs die inhoud en doelwit van die ooreenkoms kon verstaan.

Ook in die 9de eeu was daar blykbaar nog geen sambreelterm vir die verskillende stamme nie. Biskop Frechulf van Lisieux († omstreeks 850) het in 'n dokument, wat omstreeks 830 geskryf is, na Franke en Gote as nationes Theodiscae verwys – stamme wat die (nie-Latynse) volkstaal gebesig het. Die Romeinse sambreelterm Germani, soos gebruik deur Caesar en Tacitus, is nie gebruik om na hierdie etniese groepe te verwys nie.

Die eerste belangrike etniese onderskeiding was dié tussen bewoners aan die linker- en die regteroewer van die Ryn nadat die Frankiese Ryk in 843 in 'n westelike en 'n oostelike ryk verdeel is. Bewoners van die Oos-Frankiese Ryk is Transrhenenses genoem – "mense van anderkant die Ryn". In Italië is 'n onderskeiding gemaak tussen inheemses en Teutisci, die Langobarde wat 'n Germaanse dialek of theodisca lingua gepraat het. Vanaf die 10de eeu is in Italië na Germaanssprekendes naas Teutonici ook as Saxones of Saksers verwys – blykbaar omdat die Ottoniese konings en hul begeleiers uit Sakse afkomstig was.

Opvallend genoeg was daar ook in die vroeë middeleeue nog geen gevoel van etniese samehorigheid nie en is etniese terme uit die buiteland, die Romaanse wêreld, oorgeneem. Die taalgrens tussen Noord- of Platduitse dialekte en Hoogduits in die suide kon moontlik tot 'n kulturele en selfs nasionale grens ontwikkel het. Dit was Karel die Grote wat die verskillende onafhanklike Germaanse stamme in 'n gemeenskaplike ryk verenig het – dikwels met geweld, soos in die geval van die Saksers – en sodoende die politieke basis vir die 10de eeuse koninkryk geskep het waarin ses stamme – Alamanne, Beiers, Friese, Franke, Saksers en Thüringers – saamgesluit het. 'n Nasionale identiteit het eers later gaandeweg ontwikkel. Die beginpunt van hierdie proses was die bedreiging deur Hongaarse aanvalle wat net deur 'n gemeenskaplike poging van alle stamhertogdomme afgeweer kon word.

So was die Italianers eeue lank die enigstes wat van "Duitsers" gepraat het. Dit is 'n bewys vir die destyds oorheersende kulturele invloed van die Romaanse wêreld dat die "Duitsers" uiteindelik hierdie Italiaanse term as leenwoord oorgeneem het om na hulself te verwys. Die werklike etnogenese van die Duitse volk, die volkswording, het egter nie voor die 19de eeu plaasgevind nie. In die eeue voor die ontwaking van 'n nasionale Duitse bewussyn het die bewoners van die oorspronklike stamhertogdomme gaandeweg hul eie streeksgebonde identiteit ontwikkel. So was ook die Duitse Keiserryk, wat in 1871 formeel geproklameer is, volgens sy grondwet 'n federasie van Duitse koninkryke, hertogdomme en ander politieke entiteite onder die bewind van 'n gemeenskaplike keiser.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Heilige Romeinse Ryk.

Die keurvorste van die Heilige Romeinse Ryk. Perkament uit die jaar 1341

Vir die grootste deel van sy geskiedenis was Duitsland geen eenheidstaat nie, maar 'n losse verbond van territoriale state binne die Heilige Romeinse Ryk van die Duitse Nasie. Die term "Duits" was eers vanaf die 8ste eeu gebruiklik en het na die volkstaal verwys wat in die oostelike deel van die Frankiese Ryk gebesig is – in teenstelling met Latyn, die taal van geleerdes. Ná die afsterwe van Karel die Grote in 814 langs die taalgrens tussen vroeë Middeleeuse Frans en Oudhoogduits uitmekaargebreek. 'n Gevoel van samehorigheid is in die oostelike gebiede langsamerhand geskep met taal as die verenigende band – na die gebied, waar Duits as omgangstaal gebesig is, is algemeen verwys as "Duitsland". Grense kon nie maklik vasgestel word nie. Terwyl die Romaans-Germaanse taalgrens in die weste al vroeg begin stabiliseer het, het die migrasie van Duitssprekende setlaars na gebiede in die ooste eers in die 14de eeu tot stilstand gekom. In baie streke het Duits- en Slawiessprekendes vermeng of eeue lank naas mekaar geleef.

Retrospektief word die ampsaanvaarding van Konrad I as koning in 911 as die oorgangspunt van die Oos-Frankiese na 'n Duitse ryk of regnum Teutonicum beskou. Nogtans was Konrad se amptelike titel, analoog met sy herkoms, aanvanklik "Frankiese koning" en later "Romeinse koning". Die ryk is vanaf die 11de eeu "Romeinse Ryk" genoem, sedert die 13de eeu "Heilige Romeinse Ryk", en eers vanaf die 15de eeu was die verwysing na 'n "Duitse nasie" gebruiklik. Die koning in hierdie ryk is deur die hoë adel verkies. Met enkele uitsonderings was die meeste monarge verwant met hul voorgangers. 'n Verdere kenmerk was die mobiliteit van ryk en koning – in die Middeleeue was daar nog geen enkele Duitse hoofstad nie. 'n Algemene ryksbelasting was eweneens onbekend; in plaas daarvan het sogenaamde "Ryksgoedere" – landerye, geboue, finansiële regte en die politieke gesag wat daaraan verbonde was – 'n inkomste aan die koning verskaf. Die koning is deur sy onderdane beskou as 'n heerser wat gebonde was aan oorgelewerde volkswette en die toestemming van hoë adellikes. Sy bevoegdhede het wetgewing, belasting, regspraak, militêre opperbevel en kerklike gesag ingesluit. Daarnaas het die koning in hoogste instansie oor regtelike en politieke geskille beslis. Met die sogenaamde Goue Bul het keiser Karel IV in 1356 die belangrikste Duitse grondwet van die Middeleeue verkondig waarin die prosedures vir die verkiesing en bekroning van die keisers van die Heilige Romeinse Ryk vasgestel is en wat sy geldigheid eers met die ontbinding van die Ryk in 1806 verloor het.

Koning Otto I het homself in 962 in Rome tot keiser laat kroon. Aan die keiserlike gesag, wat ook deur sy opvolgers uitgeoefen is, was volgens die destydse ideaal die hele Awendland onderworpe. Die politieke werklikheid het anders gelyk. Omrede konings vir hul kroning as keisers na Rome moes reis, het hulle steeds pogings onderneem om oor Italië te heers. Hendrik IV was die eerste koning wat homself – ná 'n dispuut oor die benoeming van biskoppe (die sogenaamde Investituurstryd) – aan die pous in Rome se gesag moes onderwerp – met merkwaardige simboliek. In 1077 het Hendrik kaalvoet in die sneeu by Canossa voor pous Gregorius VII boete gedoen. As politieke rolspelers is pous en koning vervolgens op dieselfde voet geplaas.

Ondanks alle formele gesag het tydens die heerskappy van die volgende heerserdinastie, die Staufers, 'n proses van territoriale opsplitsing begin waartydens geestelike en wêreldlike vorste hul politieke status tot dié van half-outonome landshere kon verhef. Terwyl ander lande in Wes-Europa tot nasionale state met sentralistiese gesag begin ontwikkel het, was in Duitsland uiteenlopende politieke kragte werksaam. So kon 'n Duitse eenheidstaat eers eeue later, in 1871, tot stand kom.[22]

Tegnologiese vooruitgang in die Europese landbousektor het gepaard gegaan met gunstige klimatiese invloedfaktore. Die Middeleeuse Warmperiode of Klimaatoptimum het danksy stygende temperature opbrengste verder vergroot en die gehalte van oeste verbeter. 'n Lang tydperk van bevolkingsgroei het die uitbreiding van bewoonde gebiede en die stigting van nuwe nedersettings noodsaaklik gemaak.

Boerderybedrywighede rondom bestaande nedersettings is uitgebrei. So is bosgebiede in landbougrond omgeskep en moerasse drooggelê. Die grootskaalse kolonisasie van streke in Oos-Europa deur Duitse setlaars, waartydens nuwe nedersettings in Slawiese gebiede oos van die Elberivier gestig is, val in hierdie fase. Heersers het stede toenemend as 'n belangrike bron van inkomste beskou en vanaf die vroeë 12de eeu aktief bygedra tot die stigting van nuwe nedersettings waaraan besondere voorregte toegeken is.[23]

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Protestantse Hervorming en Dertigjarige Oorlog.

Die Heilige Romeinse Ryk ná die Dertigjarige Oorlog in 1648

Onder die heerskappy van Maximiliaan I, wat tussen 1509 en 1519 as keiser van die Heilige Romeinse Ryk regeer, begin die Huis Habsburg 'n oorheersende politieke rol in Europa speel. Alhoewel Maximiliaan dikwels "die laaste ridder" genoem word, stel die hoogs opgeleide keiser belang in wetenskap en kuns en staan onder die invloed van die humanisme en renaissance. Nogtans bly die politieke strukture van die Ryk ingewikkeld.

Die Augustynse monnik Martin Luther, wat sedert 1517 net die wantoestande in die Rooms-Katolieke Kerk wil keer, maak deur middel van nuwe media soos pamflette en gedrukte boeke sy oortuigings in die hele land bekend. Uiteindelik lui hy die reformasie in Duitsland in. Hy vertaal die Bybel in Duits en skep sodoende 'n Duitse standaardtaal op basis van die Middelduitse dialekte.

Die politieke en godsdienstige spannings in Duitsland ontvlam in 1618 in die Dertigjarige Oorlog. Duitsland word die slagveld van die Europese moondhede soos Frankryk en Swede, wat aan die kant van die Duitse Protestantse heersers teen die keiserlike Katoliek-gesinde magte optree. Die oorlogshandelinge en daarmee gepaardgaande gruweldade en hongersnode lei tot 'n ongekende verlies aan menselewens. Meer as een derde van die Duitse bevolking sterf in die oorlog, wat eers in 1648 met die Vredesluiting van Münster tot 'n einde kom.

Die Heilige Romeinse Ryk voor die Franse Rewolusie in 1789

Die Franse koning Lodewyk XIV maak in 1685 namens sy skoonsuster Elisabeth Charlotte van die Palts aanspraak op die gebied Palts, 'n welvarende streek langs die Ryn, met die stad Heidelberg as een van sy sentrums. In die Negejarige Oorlog, wat as gevolg uitbreek, word die gebied, een van die welvarendste in Duitsland, verwoes.

Ondanks die verwoestings, wat deur die Dertigjarige Oorlog, die Negejarige Oorlog en die Spaanse Opvolgingsoorlog in Duitsland aangerig is, herstel die ryk en belef 'n nuwe ekonomiese en kulturele bloeitydperk. Op politieke gebied kan daar egter geen sprake van vernuwing wees nie.

Ook Pruise, wat tot een van die belangrikste deelstate van die Heilige Romeinse Ryk ontwikkel, bly onder sy verligte, maar outeritêre koning Frederik die Grote (1740 tot 1786) 'n absolutistiese monargie. Die magsstryd tussen Pruise en Oostenryk begin die Heilige Romeinse Ryk heeltemal verlam.

Die rewolusionêre onluste in Maart 1848: Straatversperrings in Berlyn

Ná die Franse Rewolusie van 1789 begin Frankryk onder die heerskappy van Napoleon Bonaparte sy magsgebied in Europa uitbrei. Onder die Franse invloed word die Heilige Romeinse Ryk in 1806 ontbind, terwyl Pruise danksy politieke hervormings tot 'n moderne staat ontwikkel. In die Duitse Bevrydingsoorloë ly Napoleon 'n nederlaag, maar die vereniging van die verskillende Duitse state misluk.

Omtrent 1830 neem die industrialisering van Duitsland 'n aanvang. Die verarming van talle werkers as gevolg van die toenemende meganisering van verskillende bedrywe en herhaalde misoeste lei tot politieke onluste. Nadat die owerhede onder meer in Pruise nie instem tot hervormings nie, breek in Maart 1848 opstande uit wat talle menselewens eis. Die Duitse vorste verset hulle egter teen die burgerlike rewolusie en die konstitusionele grondwet wat deur liberale voorgestel word, kom nie tot stand nie. Gedurende die vyftigerjare emigreer baie Duitsers na oorsese lande, veral na die Verenigde State.

Desondanks ontwikkel die Duitstalige Sentraal-Europa danksy sy gevorderde ekonomie en tegnologieë tot een van die belangrikste gebiede ter wêreld. Onder die indruk van die maatskaplike ellende skryf Karl Marx sy "Kritiek op die politieke ekonomie". In Pruise gebruik die kanselier Otto von Bismarck internasionale spannings om Pruise se politieke hegemonie in Duitsland te bevorder.

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Unifikasie van Duitsland, Duitse Keiserryk en Eerste Wêreldoorlog.

Die stigting van die Duitse Keiserryk in die kasteel van Versailles

Die Duitse Keiserryk tussen 1871 en 1918

Franse provokasies gee die aanleiding tot die Frans-Duitse Oorlog in 1870. Ná die Franse nederlaag gryp Bismarck die kans om 'n Duitse keiserryk onder die heerskappy van Pruise se koning Wilhelm I te stig. Die skadevergoeding wat Frankryk moet betaal, bevorder die ekonomiese oplewing in Duitsland. Die binnelandse beleid word deur die stryd teen die invloed van die Rooms-Katolieke Kerk en die Sosiaal-Demokratiese Party gekenmerk. In die magstryd met ander Europese lande besluit Duitsland om sy eie koloniale ryk te stig, onder meer in Afrika en die Suidsee.

Die Eerste Wêreldoorlog breek in 1914 as gevolg van die onrus in die Balkan en die ingewikkelde alliansies tussen die groot mondhede uit. Die Duitse planne, om eers Frankryk en daarna Rusland neer te werp, misluk. Duitse troepe word in 'n langdurige oorlog aan twee fronte verwikkel. Die Duitse nederlaag maak in 1918 ook 'n einde aan die monargiese stelsel wat deur 'n republikeinse staatsvorm vervang word.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Republiek van Weimar.

Duitsland ná die Eerste Wêreldoorlog in 1918

Die Duitse Ryk tussen 1919 en 1937

Volgens die Vredesverdrag van Versailles, waarin die Duitsers alle skuld vir die Groot Oorlog moes aanvaar, was die Duitse Ryk verplig om oorlogsreparasies aan die geallieerde moondhede te betaal – 'n klousule wat deur baie as 'n vernedering ervaar is en 'n swaar las op die na-oorlogse ekonomie geplaas het. Toe die Duitse Ryk sy skuld wanbetaal het, het Frankryk en België nie geskroom om dele van die land se vernaamste nywerheidsgebiede, veral die Ruhrgebied met sy steenkool-mynboubedryf en swaar nywerhede, te beset nie om betaling af te dwing.

Uit ekonomiese nood – naas reparasies moes ook salarisse en lone in die openbare sektor betaal word – het die Duitse regering hom na die drukpers gewend om op groot skaal nuwe geld te skep. Die gevolg was 'n hiperinflasie wat ongekende afmetings aangeneem het. Toe in November 1923 'n nuwe geldeenheid, die Rentenmark, ingevoer is om die ou "Papiermark" te vervang, was die wisselkoers 1:1 biljoen.

Die politieke situasie het eers ná jare se onluste en die invoering van die Rentenmark begin stabiliseer. Die kulturele lewe het 'n bloeitydperk tydens die sogenaamde "Goue twintigerjare" beleef, 'n periode van relatiewe politieke en ekonomiese stabiliteit wat in 1923 begin het en tot 'n groot mate deur buitelandse, veral Amerikaanse, lenings gefinansieer is. Ekonomiese en politieke toestande het met die Groot Depressie in 1929 weer dramaties begin versleg nadat Amerikaanse beleggers kredietlyne opgeskort en groot bedrae kapitaal aan die land onttrek het.

Radikale groeperings soos die Moskou-gesinde Kommunistiese Party van Duitsland (KPD) en die fascistiese Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty (NSDAP) het die demokratiese stelsel van die republiek ernstig begin ondermyn. Die deflasionêre ekonomiese beleid van die kanselier Brüning het die ekonomiese krisis vererger en die werkloosheidsyfer in Januarie 1932 tot meer as ses miljoen laat styg.

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Nazi-Duitsland en Tweede Wêreldoorlog.

Adolf Hitler en die Italiaanse Duce ("leier") Benito Mussolini

Die "Derde Ryk" in 1939

Op 30 Januarie 1933 word die leier van die NSDAP, Adolf Hitler, tot Rykskanselier van Duitsland benoem. Die verregse politici van die Duits-Nasionale Volksparty (DNVP) slaag nie daarin om Hitler en sy party in die gemeenskaplike koalisieregering "in bedwang te hou" nie, soos hulle oorspronklik beplan het. Binne enkele maande verseker Hitler sy ongedeelde mag, veral danksy die gewelddadige optrede van sy SA-groepering teen opposisiepartye. Joodse burgers en teenstanders word vervolg en vermoor.

Hitler en sy party oorheers Duitsland in 'n soort "populêre diktatuur" – die groot massa van die bevolking steun die bewind, terwyl andersdenkendes brutaal onderdruk word. Hitler forseer die bewapening en militarisering van Duitsland. Duitstalige gebiede soos Oostenryk ("Anschluss") en die Sudete-gebied in Tsjeggië word by die Duitse Ryk ingelyf. Ná 'n geheime ooreenkoms met die Sowjetiese diktator Stalin in die laat somer van 1939 beplan Hitler 'n aanvalsoorlog teen Pole. Op 23 Augustus val Duitse troepe Pole aan.

Ná sy oorwinning oor Frankryk in 1940 geniet Hitler die gewildheid van die massas. Nogtans is hy van voorneme om die Duitse ryksgebied in die ooste uit te brei en Stalin uit te skakel. Gevolglik beveel hy op 22 Junie 1941 om die Sowjetunie aan te val. Tog sedert die jaar 1942 word die Duitse ryksgebied in toenemende mate deur die oorlog geraak: Britse bomwerpers verwoes Duitse stede soos Keulen en Lübeck.

'n Poging van Duitse offisiere om Hitler deur middel van 'n sluipmoord uit te skakel misluk op 20 Julie 1944. Ná hierdie datum eis die oorlogshandelinge en bombardemente die lewens van meer Duitse soldate en burgerlikes as in die eerste vyf jare van die Tweede Wêreldoorlog. Danksy die oormag van die geallieerde troepe ly Duitsland uiteindelik 'n verpletterende neerlaag. Hitler pleeg op 30 April 1945 selfmoord in Berlyn. Russiese, Amerikaanse, Britse en Franse troepe beset Duitsland en ook die Duitse hoofstad word in vier besettingsones opgedeel.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Koue Oorlog.

Duitsland ná die Tweede Wêreldoorlog in 1947

In die Sowjetiese sone word die Sosiaaldemokratiese Party (SPD) in 1946 gedwing om met die Kommuniste (KPD) saam te smelt. Die gebied trek ook geen voordeel uit die Amerikaanse Marshall-plan nie, wat deur middel van krediete en ekonomiese hulp die heropbou van die oorlogsverwoeste Europa moontlik maak. Stalin reageer op die monetêre hervorming in die drie westelike besettingsones en die invoering van die Deutsche Mark (DM) as nuwe geldeenheid in 1948 met 'n blokkade van die westelike sones van Berlyn. Die geallieerde magte, waaronder ook die Suid-Afrikaanse Lugmag, vervoer tydens die sogenaamde Berlynse Lugbrug alle invoere vir Wes-Berlyn met vliegtuie na die stad. Stalin ly 'n politieke nederlaag en staak die blokkade in die volgende jaar.

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Duitse Demokratiese Republiek en Wes-Duitsland.

Die Berlynse Muur in 1986

Alle politieke pogings om Duitsland te herenig, misluk, aangesien Stalin nie daarin slaag om 'n neutrale Duitse staat in die lewe te roep nie en in 1949 word twee Duitse state gestig: Die Bondsrepubliek Duitsland (BRD) as 'n Westerse demokrasie en die Duitse Demokratiese Republiek (DDR) as 'n Sosialistiese staat. Die laaste Duitse krygsgevangenes word eers in 1956 deur die Sowjetunie vrygelaat.

'n Reusestroom vlugtelinge na Wes-Duitsland bedreig die politieke en ekonomiese stabiliteit van die DDR. In 1961 laat die DDR-regering die Berlynse Muur oprig. Vanaf 1965 is die Duits-Duitse grenslyn met mynvelde en 'n grensdraad versterk.

Vanaf 1966 vorm die Sosiaaldemokrate vir die eerste keer 'n koalisieregering met die Christelike Demokrate en vanaf 1969 met die liberale party FDP. 'n Beleid van vreedsame toenadering tussen Wes-Duitsland en die Oosbloklande en politieke hervormings in Wes-Duitsland kenmerk hierdie tydperk.

In die DDR volg Erich Honecker in 1971 Walter Ulbricht as staats- en partyleier op. Anders as verwag volg hy geen liberale beleid nie en die staat versnel die nasionalisering van die laaste vrye ondernemings. In die Bondsrepubliek Duitsland word die voorsitter van die Christelik-Demokratiese Unie, Helmut Kohl, ná 'n mosie van wantroue in 1982 bondskanselier as opvolger van Helmut Schmidt (SPD).

Die val van die Berlynse Muur in 1989

Sedert 1987 groei die invloed van die opposisie binne-in die DDR, na die opposisie deur die Sowjetiese perestroika-beleid aangemoedig word om meer demokratiese regte op te eis. Twee jaar later ruk die situasie in die land onder die indruk van massabetogings hand uit. Die staatsparty SED raak ontslae van Erich Honecker, maar slaag nie daarin om sy magsposisie te bewaar nie. Op 9 November 1989 word die Berlynse Muur geopen en in 1990 vind die eerste vrye verkiesing in die DDR plaas. Die DDR-parlement, die Volkskammer, besluit om by die Bondsrepubliek Duitsland aan te sluit. Die twee Duitse state word op 3 Oktober 1990 herenig en Berlyn word ná 45 jaar weer die hoofstad van die hele Duitsland.

Bron: Statistisches Bundesamt: Veränderung des Bruttoinlandsprodukts (BIP) gegenüber dem Vorjahr. Besoek op 20 Julie 2020

Bron: Germany Trade & Invest (GTAI): Standort Deutschland – Kurzer Überblick Geargiveer 14 Desember 2015 op Wayback Machine

Bron: Germany Trade & Invest (GTAI): Standort Deutschland – Kurzer Überblick Geargiveer 14 Desember 2015 op Wayback Machine

Volkswagen se Gläserne Manufaktur, 'n deurskynende motorvervaardigingsaanleg, in Dresden

'n Nywerheidsrobot monteer vensters vir Volkswagen se e-Golf

Een van die mees noemenswaardige kenmerke van Duitsland se nuwe ekonomiese opswaai in die vroeë 21ste eeu is die oplewing van die nywerheidsektor. Sy aandeel aan die bruto geografiese produk van die land het tussen 2003 en 2007 van 24,4 tot 25,6 persent toegeneem.[25] Terwyl die nywerheidsektor in die meeste geïndustrialiseerde lande al dekades lank gekrimp het sodat hulle ekonomieë tot dienste-ekonomieë begin verander het, skep die sekondêre sektor, wat sonder die boubedryf slegs 14 persent van Duitsland se werknemers in diens het, tans 'n derde van alle nuwe werkgeleenthede.

Die industriële sektor word in teenstelling met die dienstesektor deur relatief hoë lone en salarisse gekenmerk.[26] Die persentasie uitvoere het in die periode tussen 1994 en 2006 van 28,3 tot 42,3 persent gestyg. Veral Oos-Duitsland se nywerhede groei tans vinnig en lewer sowat elf persent van die totale nywerheidsproduksie op.

In 2011 en 2012 was daar weer 'n merkwaardige toename in die getal werkgeleenthede in die nywerheidsektor wat einde September 2012 5,3 miljoen werknemers in diens gehad het. Die sterkste groei is in masjienbou (+3,6 persent) en by vervaardigers van metaalprodukte (+2,9 persent) aangeteken.[27]

Ook in die volgende jare het die land sy status as nywerheidsreus met sukses verdedig. Die aantal ekonomies aktiewe persone het in 2015 met 43 miljoen die hoogste vlak ooit in die geskiedenis van die Federale Republiek van Duitsland bereik, terwyl ook alle ander ekonomiese aanwysers uiters belowend was. Vir 2016 en 2017 word met 1,5 persent weer 'n ekonomiese groeikoers bo die gemiddelde van alle EU-lidstate verwag. Lone en salarisse het aansienlik gestyg, terwyl werkloosheidsyfers in baie landsdele merkbaar gedaal en die privaat verbruik verder aangewakker het.

Ontleders verwys na twee sentrale ekonomiese faktore by Duitsland se ekonomiese suksesverhaal. So het die land, wat tradisioneel een van die grootste uitvoerders is, sy aandeel op die wêreldmarkte ondanks die Volksrepubliek van Sjina se dinamiese groei sedert die middel van die 1990's feitlik gehandhaaf – dit het in 2015 byna elf persent van die globale uitvoere beloop, 'n daling van slegs twee persent sedert die massiewe toename van Chinese uitvoere omstreeks 1995.

Die buitelandse handel het in 2014 en 2015 nuwe rekordvlakke bereik. In 2015 is goedere ter waarde van 1,196 biljoen € uitgevoer ('n styging van 6,4 persent teenoor die vorige jaar), terwyl invoere met 4,2 persent toegeneem het tot 948 miljard €. Die handelsoorskot was 247,8 miljard €.[28]

Met 'n bydrae van 23 persent tot die bruto waardeskepping het Duitsland daarnaas 'n redelik sterk nywerheidsbasis wat ongeveer dubbel so groot is as dié van ander nywerheidslande soos die Verenigde Koninkryk, die Verenigde State of Frankryk. Dit is nou verweef met die inheemse dienstesektor en fungeer sodoende regstreeks en indirek as 'n aandrywer van ekonomiese groei.[29]

Sien ook: Wynbou in Duitsland

Die bydrae van die landbou, bosbou en vissery tot die bruto geografiese produk het in 2003 tot 1,1 persent gedaal. Nogtans is Duitsland ten opsigte van die voedselproduksie byna selfversorgend: Naastenby negentig persent van die benodigde agrariese produkte word plaaslik verbou. Duitsland is die derde grootste agrariese produsent in die Europese Unie ná Frankryk en Italië.

SAP se stalletjie tydens die CeBIT-handelskou vir inligtingstegnologie in Hannover, Nedersakse

Die inligtingstegnologiebedryf is een van die mees dinamiese en innovatiewe sektore in die Duitse ekonomie. Met 'n jaarlikse omset van 222 miljard € dra die bedryf 4,5 persent tot die bruto-waardeskepping (meer as masjienbou) en het met 843 000 werknemers meer personeel in diens as die motorbedryf.[30]

Bekende inheemse ondernemings sluit SAP, 'n globale rolspeler wat kommersiële sagteware betref, asook Software AG, Datev en IMC in. In 'n hoogs geïndustrialiseerde omgewing soos Duitsland spits plaaslike IT-ondernemings hulle veral op dienste en ingebedde stelsels toe wat in reële gebruiksgoedere soos motors en elektroniese toestelle benodig word. Die integrasie van nywerhede, energie en inligtingstegnologie tot intelligente netwerke word as 'n uitdaging vir die toekoms beskou wat groot potensiaal vir ekonomiese groei inhou.

Duitsland is die grootste afsetmark vir sagteware in Europa met 'n aandeel van 24,5 persent (volgens waarde) – voor die Verenigde Koninkryk (17,3 persent) en Frankryk (15,6 persent). Duitsland se ekonomie en nywerheidsektor word deur klein en middelslagondernemings oorheers, waaronder baie hoogs gespesialiseerde en uitvoergerigte maatskappye (sogenaamde hidden champions) wat die vraag na gesofistikeerde sagteware-oplossings dryf en 'n belangrike klantesegment vir sagteware-vervaardigers verteenwoordig.[31]

Karlsruhe is 'n tipiese voorbeeld van 'n stadsontwerp uit die Baroktydperk. Die strate beweeg vanaf die graaflike slot as sentrale punt radiaal uitwaarts. Kopergravure deur Heinrich Schwarz, 1721

Met 'n oppervlakte van 357 588 vierkante kilometer en meer as 83 miljoen inwoners behoort die Bondsrepubliek Duitsland tot die mees digsbevolkte lande ter wêreld. Sy bevolking is tans ook die grootste van alle lidstate van die Europese Unie. Dit is oneweredig oor die land versprei, en naas die stadstate Berlyn, Hamburg en Bremen het die deelstaat Noordryn-Wesfale die grootste bevolkingsdigtheid. Die Oos-Duitse deelstate word – met uitsondering van Sakse – deur 'n duidelik laer bevolkingsdigtheid gekenmerk.

Die nywerheidstreke van die Ruhrgebied, Halle-Leipzig en Chemnitz-Zwickau was die eerste gebiede waar groot bevolkingskonsentrasies ontstaan het. Later het streke soos die Ryn-Neckar- en Ryn-Main-gebied, die Saarland, en die metropolitaanse gebiede van Hannover (Nedersakse), Neurenberg, München, Stuttgart en Dresden 'n vinnige bevolkingsaanwas getoon. Die vyf grootste metropolitaanse gebiede is Ryn-Roer met 11,8 miljoen inwoners, Ryn-Main (5,8 miljoen), Berlyn (4,3 miljoen), Hamburg (3,3 miljoen) en Stuttgart (2,3 miljoen). Tans is Berlyn die grootste stedelike nedersetting met meer as 3,4 miljoen inwoners. Daarnaas het drie ander stede, Hamburg, München en Keulen, 'n bevolking van meer as een miljoen. Daar is altesaam meer as 80 stede met meer as 100 000 inwoners wat in Duitse statistieke as sogenaamde Großstädte ("groot stede") geklassifiseer word.

Die ontwikkeling van stede het reeds in die Romeinse tydperk 'n aanvang geneem. In hierdie periode het nedersettings soos Keulen, Bonn, Trier, Augsburg en ander ontstaan. Middeleeuse stede is dikwels naby die setels van biskoppe gestig, soos byvoorbeeld Würzburg, Hildesheim en Maagdenburg, of het rondom keiserlike paltse begin ontwikkel, soos byvoorbeeld Aachen (Aken), Goslar en Quedlinburg. Vanaf die 11de eeu is nuwe stedelike nedersettings volgens doelgerig ontwerpte plattegronde veral in die suide van Duitsland gevestig. Daarnaas is ook nedersettings, wat gedurende die Duitse uitbreiding na die oostelike Sentraal-Europa gestig is, stelselmatig aangelê. In die Baroktydperk het heersers hul setels tot pragtige hoofstede uitgebou, waaronder Dresden, Karlsruhe en Mannheim.

Die Tweede Wêreldoorlog en die verwoestings, wat daarmee gepaard gegaan het, het net soos die verstedelikingsproses van metropolitaanse gebiede in die tweede helfte van die 20ste eeu die voorkoms van talle stede omvorm.

Duitsland se bevolkingsgroei (1800–2000)

Die jaarlikse immigrasiesyfers in die tydperk sedert 1991

Geboortes (groen) en sterfgevalle (blou) in Duitsland tussen 1950 en 2020

Van die 83 miljoen inwoners (soos op 31 Desember 2018) in 40,7 miljoen huishoudings is 42 miljoen vroulik en 41 miljoen manlik. Die persentasie buitelanders het 12,2 persent beloop.

Die Duitse bevolking van 72,9 miljoen sluit sewe miljoen immigrante van Duitse afkoms in, wat veral uit die Russiese Federasie, Pole en ander Oos-Europese lande na Duitsland gekom het (altesaam 4,2 miljoen mense in die tydperk tussen 1950 en 2002), of immigrante van dwarsoor die wêreld wat ingeburger is. In 2012 is meer as 112 300 buitelanders ingeburger – 'n styging van 5,2 persent teenoor die vorige jaar.

Van die inwoners was in 2010 24,6 miljoen (of 30,2 persent van die totale bevolking) Rooms-Katolieke, 24,2 miljoen Protestante (oorwegend Lutherane), 3,2 miljoen Moslems (waarvan 732 000 met Duitse burgerskap), 200 000 Boeddhiste en 102 000 Jode. Die Grieks-Ortodokse Metropolie van Duitsland het sowat 500 000 lede.

Die buitelandse bevolking het in 2014 gestyg tot 8,15 miljoen, van wie 6,4 miljoen uit Europa. Die grootste groepe buitelanders in 2014 was Turke (1,53 miljoen), burgers van ander lande van die Europese Unie (altesaam 3,7 miljoen, waarvan 0,7 miljoen Pole, 0,6 miljoen Italianers, 0,4 miljoen Roemene, 0,3 miljoen Grieke en 0,3 miljoen Kroate) en immigrante uit die voormalige Joego-Slawië en Rusland.[32] Die aantal Britse burgers is in 2015 op 106 000 beraam.[33]

Die sowat 60 000 Sorbe (of Wende) in die deelstate Brandenburg en Sakse, 10 000 Friese in Noordfriesland en op die eiland Helgoland, 2 000 Friese in die Saterland-streek geniet net soos sowat 50 000 Sinti en Roma kulturele en politieke beskerming as nasionale minderhede.

Die natuurlike bevolkingsaanwas bly negatief, met 682 000 geboortes teenoor 894 000 sterfgevalle in 2013. In 2011 het die aantal geboortes tot slegs 668 000 gedaal, die laagste ooit sedert die einde van die Tweede Wêreldoorlog en slegs die helfte van die geboortesyfer wat in 1964 aangeteken is toe daar in die Bondsrepubliek Duitsland en die Duitse Demokratiese Republiek altesaam 1,357 miljoen geboortes geregistreer is. Die geboortesyfer van net 8,5 per 1 000 inwoners is nou die laagste in Europa en vergelyk baie ongunstig met lande soos Frankryk (12,7) en die Verenigde Koninkryk (12,0). Vroue met kinders ervaar nog steeds baie nadele in die beroepslewe en baie egpare vrees dat hulle moontlik nie meer kinders kan bekostig nie.

In 2006 is 124 830 buitelanders ingeburger.[34] Die aantal buitelanders wat 'n Duitse paspoort ontvang het, het vir die eerste keer in vyf jaar weer toegeneem. In 2005 is slegs 117 250 buitelanders ingeburger, in vergelyking met slegs 72 000 in 1995 en 'n rekordgetal van 186 700 in 2000.

In 2006 is twee derdes van die aansoekers (83 390 mense) ingeburger nadat hulle aan die voorvereiste van ten minste agt jaar verblyf voldoen en oor 'n geldige permanente verblyfpermit beskik het. Buitelandse eggenote en kinders wat reeds in Duitsland woon word na 'n korter wagtyd ingeburger (16 570 in 2006). 'n Derde belangrike kategorie is buitelanders wat volgens 'n besluit van Duitse owerhede ingeburger word (6 440 in 2006) of as gevolg van skadeloosstelling Duitse burgerskap ontvang (5 140 in 2006).

Van die buitelanders wat in 2006 ingeburger is, het sowat 33 000 of 26,8 persent uit Turkye gekom, 12 600 uit Serwië, Montenegro of die voormalige Joego-Slawië, 6 940 uit Pole en 4 690 uit die Russiese Federasie. Die aantal immigrante uit Israel wat Duitse burgerskap ontvang het, het in 2006 met 50,2 persent die meeste toegeneem.

Aangesien die laaste sensus in die Duitse Demokratiese Republiek in 1983 en in die vroeëre Bondsrepubliek Duitsland (Wes-Duitsland) in 1987 plaasgevind het, het presiese statistieke gegewens eers weer met die gesamentlike Europese sensus van die jaar 2010/11 beskikbaar geword. Volgens die sensus, wat op 31 Mei 2013 gepubliseer is, het Duitsland 'n amptelike bevolking van 80 327 900 op 31 Desember 2011 gehad.[35]

Herkoms van buitelandse burgers in Duitsland in 2016

In 2012 het volgens voorlopige amptelike statistieke 1 081 000 (2013: 1 226 500) immigrante na Duitsland gekom, 'n styging van 13 persent of 123 000 persone teenoor die vorige jaar. 712 000 (2013: 798 000) inwoners het geëmigreer, 'n styging van 5 persent of 33 000 persone.[36]

Van die immigrante was 966 000 buitelanders (+15%) en 115 000 Duitsers wat uit die buiteland na Duitsland teruggekeer het. Die meeste immigrante was uit lidstate van die Europese Unie afkomstig. Opvallend was die sterk toename in immigrasie uit Suid-Europa, veral EU-lande wat deur die finansiële en skuldkrisis geraak word. So het die getal immigrante uit Griekeland met 10 000, dié uit Spanje met 9 000 of 45 persent en dié uit Portugal met 4 000 gestyg.

Van die emigrante, wat in 2012 geregistreer is, was 579 000 buitelanders en 133 000 Duitsers. Die amptelike statistieke maak geen verskil tussen tydelike en permanente immigrante en emigrante.

Bron: Statistisches Jahrbuch 2015

Tussen 1996 en 2013 het die meeste imigrante uit Pole gekom. In 2013 het sowat 189 000 Poolse burgers hulle in Duitsland gevestig, terwyl die getal inwoners met uitsluitlik Poolse burgerskap gestyg het tot 609 855.[37]

Bron: Statistisches Jahrbuch 2015

Volgens amptelike statistieke het 1 071 Duitsers in 2014 na Suid-Afrika geëmigreer, terwyl 1 144 vanuit die Kaap na Duitsland teruggekeer het. Tussen 2005 en 2014 het 10 943 Duitsers hulle in Suid-Afrika gevestig, terwyl 10 337 na Duitsland teruggekeer het.[38]

Volgens die Statistisches Bundesamt is in 2016 met byna 110 400 persone 2,6% meer buitelanders Duitse burgerskap verwerf as in 2015. Hierdie groei – die eerste sedert 2014 – word toegeskryf aan die merkbaar groter getal Britse inwoners wat hulle permanent in die land gevestig het en – ná die Verenigde Koninkryk se besluit om sy lidmaatskap in die Europese Unie te beëindig – wettige verblyfstatus wil kry. Die aantal Turke, aan wie Duitse burgerskap toegeken is, het – net soos in die vorige jare – weer 'n noemenswaardige afname getoon.

Die gemiddelde ouderdom van ingeburgerdes was 33 jaar, die gemiddelde verblyftydperk in Duitsland was 17 jaar. Die meeste ingeburgerde persone was afkomstig uit Europese lande (waaronder 29 persent uit EU-lidlande).

In 2010 het die gemiddelde maandelikse besteebare inkomste van Duitse huishoudings 2 981 € (41 510 ZAR) beloop.[40] Tegelykertyd is in 2009 'n sesde van die bevolking deur armoede bedreig. Van die totale uitgawes van privaat huishoudings is in 2010 34 persent aan behuising en renovasie, 14 persent aan kos en tabak, 14 persent aan vervoer, 11 persent vir kultuur en vryetydaktiwiteite, vyf persent aan klerasie en skoene, en 22 persent aan ander uitgawes bestee.

77 persent van die huishoudings het in 2011 oor 'n motor, 96,2 persent oor 'n televisietoestel, 88,1 persent oor 'n kamera, 82 persent oor 'n rekenaar, 75,9 persent oor internettoegang, 90 persent oor 'n selfoon, 99,1 persent oor 'n koelkas en 95 persent oor 'n wasmasjien beskik. 42 persent van die huishoudings het televisiekanale per satelliet ontvang, 46,4 persent per kabeltelevisie en 24,6 persent per digitale terrestriële televisie.

In 2013 het 48 persent van alle Duitse huishoudings oor huiseiendom of grondbesit beskik.[41]

Martin Luther, die Duitse reformator en hervormer van die Duitse taal, in 1529

Duits is die amps- en mees gebruikte taal in Duitsland en word ook as standaardtaal in die media gebruik. In die noorde van Duitsland, veral in die gebied tussen Hannover en Kassel, het die standaardskryftaal lankal die plaaslike Nederduitse dialekte as omgangstaal vervang. Dialekte is egter veral in Suid-Duitsland nog steeds die mees gebruiklike omgangstale.

Martin Luther se Bybelvertaling het in die 16de eeu 'n belangrike rol by die uitbreiding van die huidige Nieuhoogduitse standaardtaal gespeel. In 1781 het Johann Christoph Adelung die eerste groot woordeboek van die Duitse taal uitgegee. Die gebroeders Jacob en Wilhelm Grimm het in 1852 met die samestelling van die grootste Duitse woordeboek ooit begin wat eers in 1961 voltooi is en tans bewerk word. Die huidige Duitse spelling is tydens die 19de eeu vasgelê en steun veral op die Ortografiese Woordeboek van die Duitse Taal (Orthographisches Wörterbuch der deutschen Sprache) van Konrad Duden wat in 1880 verskyn het. Die laaste spellinghervorming in die Duitse taalgebied, wat ook Oostenryk, Alemanniese Switserland en Liechtenstein insluit, is in 1996 deurgevoer.

Die Goethe-Zentrum in Windhoek

Duits was vroeër 'n verkeerstaal in Middel-Europa, Oos-Europa en Skandinawië en het ook 'n tyd lank 'n belangrike rol as internasionale wetenskapstaal gespeel. Dit is nog steeds die mees gesproke moedertaal in die Europese Unie en die tweede belangrikste vreemde taal in die Europese onderwysstelsels na Engels. Duits is ook wêreldwyd die derde belangrikste vreemde taal in die onderwys en die tweede belangrikste taal van die internet, waar sowat agt persent van alle bladsye in Duits verskyn (teenoor sowat vyftig persent in Engels).

Naas diplomatieke betrekkinge met die buiteland val ook Duitse kultuur- en onderwysbeleid onder die Departement van Buitelandse Sake. Die bevordering van Duits op internasionale vlak staan sentraal in dié beleid. Tans is 15,4 miljoen mense besig om Duits aan te leer. Duitsonderwys in die buiteland word onder meer aangebied deur die Goethe-institute, 140 Duitse skole asook byna 2 000 ander skole wêreldwyd met intensiewe onderwys in Duits. Hierdie skole beskik oor hul eie kommunikasienetwerk, Schulen: Partner der Zukunft, kort PASCH genoem.[42]

Die belangrikste buitelandse tale in die Duitse onderwysstelsel is Engels, Frans, Russies, Spaans en Latyn. In Noordryn-Wesfale word ook Nederlands as tweede taal aangebied.

Tweetalige padteken in Bautzen. Bo is Duits en onder is Opper-Sorbies

Duitsland erken ook die tale van etniese minderhede soos Deens, Fries en Sorbies as amptelike tale, alhoewel geen van hierdie minderheidstale meer as 100 000 sprekers het nie. Ander plaaslike minderheidstale soos Moeselromaans (uitgestorwe in die 11de eeu), Polabies (uitgestorwe in die 18de eeu) en Jiddisj word nie meer gepraat nie.

Groot immigrantegroepe soos Russe (die aantal Russiessprekendes, onder wie Ruslandduitsers, word op sowat vier miljoen beraam wat van Russies die tweede grootste taal na Duits maak) en Turke gebruik dikwels hulle eie tale: in groot stede soos Berlyn beskik hierdie immigrante oor hul eie infrastruktuur wat ook dagblaaie insluit. Die plaaslike advertensiebedryf gebruik dikwels die Turkse taal en sekere amptelike kennisgewings verskyn ook in Turks.

Dubbelportret van die broers Wilhelm Grimm (links) en Jacob Grimm deur Elisabeth Maria Anna Jerichau-Baumann, 1855

Standbeeld van Goethe en Schiller by die Deutsches Nationaltheater und Staatskapelle Weimar

Duitsland het 'n baie groot bydrae tot die wêreld se kulturele erfenis gelewer en die land word dikwels ook die "land van digters en denkers" genoem.

Reeds in die Oud- en Middelhoogduitse tydperk ontstaan 'n literatuur van eersterangse gehalte en Middeleeuse digters soos Walther von der Vogelweide en Wolfram von Eschenbach behoort tot die belangrikstes in Europa. Die Nibelungenlied, wat deur 'n onbekende outeur geskryf is, en die sprokies van die Broers Grimm is literêre werke van wêreldfaam.

Die Bybelvertaling van Martin Luther staan aan die beginpunt van die moderne Nieuhoogduitse standaardtaal wat in die 16de eeu die verskillende Neder- en Hoogduitse dialekte as skryftaal begin vervang het.

Bekende Duitse skrywers tot by die 19de en vroeë 20ste eeu sluit Gotthold Ephraim Lessing, Johann Wolfgang von Goethe, Friedrich Schiller, Heinrich von Kleist, E.T.A. Hoffmann, Friedrich Hölderlin, Heinrich Heine, Annette von Droste-Hülshoff, Theodor Fontane en Rainer Maria Rilke in. 20ste eeuse wenners van die Nobelprys vir Letterkunde is Thomas Mann, Hermann Hesse, Heinrich Böll en Günter Grass. Bertolt Brecht oorheers tydens die vyftigerjare die Duitse toneelkuns.

Die filosofie is deur Duitse wysgere soos Gottfried Wilhelm Leibniz, Immanuel Kant, Johann Gottfried von Herder, Moses Mendelssohn, Novalis (bydraes tot die filosofie van die romantiese literêre beweging), Johann Gottlieb Fichte, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Karl Marx, Friedrich Engels, Ludwig Feuerbach, Arthur Schopenhauer, Albert Schweitzer, Friedrich Nietzsche, Edmund Husserl, Eduard von Hartmann, Karl Jaspers, Rosa Luxemburg, Martin Heidegger, Hannah Arendt, Hans-Georg Gadamer en Jürgen Habermas verryk, terwyl Ferdinand Tönnies, Georg Simmel, Max Weber, Max Horkheimer, Theodor W. Adorno en Niklas Luhmann groot bydraes op die gebied van die sosiologie gelewer het.

Die Semperoper in Dresden

Ten opsigte van die musiek het Duitse en Duitstalige komponiste en dirigente soos Johann Sebastian Bach, Wolfgang Amadeus Mozart, Georg Friedrich Händel, Georg Philipp Telemann, Heinrich Schütz, Ludwig van Beethoven, Felix Mendelssohn Bartholdy, Engelbert Humperdinck, Otto Nicolai, Gustav Albert Lortzing, Johannes Brahms, Robert Schumann, Richard Wagner, Johann Pachelbel, Jacques Offenbach, Wilhelm Furtwängler, Hanns Eisler, Max Reger, Johann Strauss, Paul Hindemith, Carl Orff, Karlheinz Stockhausen, Hans-Werner Henze en Helmut Lachenmann wêreldwye bekendheid verwerf.

Hoofkantoor van die internasionale televisie- en radiokanaal Deutsche Welle in Bonn

Met sy groot verskeidenheid dag- en weekblaaie, wat as gedrukte media, aanlyn-uitgawes in die internet en as digitale uigawes vir e-boeklesers, tabletrekenaars en ander toestelle versprei word, is Duitsland die grootste mark vir dagblaaie in Europa en die vyfde grootste wêreldwyd. In 2016 is op elke verskyningsdag 16,08 miljoen dag- en byna 5 miljoen week- en Sondagblaaie verkoop. Die belangrikste nasionale koerante is die poniedagblad Bild, die Süddeutsche Zeitung, die Frankfurter Allgemeine Zeitung, die Frankfurter Rundschau, Die Welt, Handelsblatt en die weekblad Die Zeit. Die belangrikste nuustydskrifte, wat weekliks uitgegee word, is Der Spiegel, Focus en Stern. Sowat 44,6 miljoen Duitsers lees volgens navorsing deur die media-analise-instituut Verbrauchs- und Medienanalyse (VuMA) meerdere kere per week in 'n dagblad. Nogtans bly die verkoopte sirkulasie daal. In 2016 is 15,3 miljoen eksemplare verkoop.[43]

Saam met die drukoplae toon ook die totale inkomste van dagblaaie – sowat €7,65 miljard in 2015 – 'n afwaartse neiging. Veral die inkomste uit advertensies het merkbaar afgeneem. Om dié ontwikkeling teen te werk, word onder meer in digitale uitgawes belê en digitale aanlyn-inhoud agter betaalmure geplaas om inkomste uit digitale verspreidingskanale te genereer.