Bevrydingsteologie

Bevrydingsteologie is 'n teologiese benadering wat die "bevryding van die onderdruktes" beklemtoon. Dit is betrokke by sosio-ekonomiese ontledings, met sosiale besorgdheid oor die armes en politieke bevryding vir onderdrukte mense[1] en spreek ander vorme van waargenome ongelykheid aan.

Bevrydingsteologie was invloedryk in Latyns-Amerika,[2] veral binne die Katolisisme in die 1960's ná die Tweede Vatikaankonsilie, waar dit die politieke praktyk geword het van teoloë soos Frei Betto, Gustavo Gutiérrez, Leonardo Boff, en Jesuïete Juan Luis Segundo en Jon Sobrino , wat die frase "voorkeuropsie vir die armes" gewild gemaak het.

“Die opsie vir die armes is bloot die idee dat, soos weerspieël in die kanonieke reg, "Die Christengelowiges is ook verplig om sosiale geregtigheid te bevorder en, met inagneming van die voorskrif van die Here, die armes by te staan." Dit dui op 'n verpligting aan die kant van diegene wat hulself Christene sou noem, om in die eerste plek vir die armes en kwesbares om te sien.” [3]

Hierdie uitdrukking is eerste gebruik deur Jesuïet Fr. Generaal Pedro Arrupe het in 1968 en kort na die Wêreldsinode van Katolieke Biskoppe in 1971 as tema "Geregtigheid in die wêreld" gekies.[4][5]

Latyns-Amerika het ook Protestantse voorstanders van bevrydingsteologie opgelewer, soos Rubem Alves,[6][7]José Míguez Bonino, en C. René Padilla, wat in die 1970's 'n beroep gedoen het op integrale sending, uitdruklik evangelisasie en sosiale verantwoordelikheid.

Teologieë van bevryding het ook in ander dele van die wêreld ontwikkel soos swart teologie in die Verenigde State en Suid-Afrika, Palestynse bevrydingsteologie, Dalit-teologie in Indië, Minjung-teologie in Suid-Korea, asook bevrydingsteologie in Ierland.