Bertrand de Jouvenel

Bertrand was die erfgenaam van 'n ou familie van die Franse adel wat uit die Champagne-streek kom. Hy was die seun van Henri de Jouvenel en Sarah Boas, die dogter van 'n Joodse nyweraar. Henri het in 1912 van Sarah geskei om die tweede eggenoot van die Franse skrywer Colette te word. In 1920, toe hy 16 was, het Bertrand 'n verhouding met sy stiefma begin, wat destyds in die laat 40's was. Die saak het Colette se huwelik beëindig en 'n skandaal veroorsaak. Dit het tot 1924 geduur. Sommige glo dat Bertrand die rol model was vir die hoofkarakter in Colette se roman Chéri, maar sy het in werklikheid ongeveer die helfte van die boek in vervolgverhaal styl gepubliseer voordat sy en haar stiefseun vir die eerste keer in die lente van 1920 ontmoet het. Hul verhouding het eintlik Colette se roman, Le Blé en herbe, geïnspireer. In die 1930's het hy deelgeneem aan die Cahiers Bleus, die hersiening van Georges Valois se Republikeinse Sindikalistiese Party. Van 1930 tot 1934 het Jouvenel 'n verhouding gehad met die Amerikaanse oorlogskorrespondent Martha Gellhorn. Hulle sou getrou het indien sy vrou getrou ingestem het tot 'n egskeiding.[1]

In sy memoires, The Invisible Writing, het Arthur Koestler onthou dat Jouvenel in 1934 onder 'n klein aantal Franse intellektuele was wat morele en finansiële ondersteuning aan die nuutgestigte Institut pour l'Étude du Fascisme belowe het, 'n selfstandige onderneming van die Popular Front. Ander persoonlikhede wat ondersteuning bied, was Professor Langevin, die Curie-familie, André Malraux, ens.[2]

In dieselfde jaar was Jouvenel egter beïndruk met die opstand van die antiparlementêre ligas wat op 6 Februarie 1934 plaasgevind het en word ontnugter met tradisionele politieke partye en het die Radikale Party verlaat. Hy het 'n koerant begin met Pierre Andreu genaamd La Lutte des jeunes (Die Stryd van die Jeug), terwyl hy gelyktydig bydra tot die regtervleuel koerant Gringoire, waarvoor hy die 1935 Neurenberg kongres in Duitsland gedek het. Hiertydens is die berugte Neurenberg-wette aanvaar. Hy het begin om koninklike en nasionalistiese kringe by te woon, waar hy met Henri de Man en Pierre Drieu la Rochelle ontmoed het.[3]

Hy was voorstander van die Franse-Duitse toenadering en het die Cercle du grand pavois geskep, wat die Comité France–Allemagne (Franse-Duitse Komitee) ondersteun het. Hier het hy vriende geword met Otto Abetz, die toekomstige Duitse ambassadeur in Parys tydens die besetting.[4] In Februarie 1936 het hy 'n onderhoud gevoer met Adolf Hitler vir die tydskrif Paris-Midi,[5] waarvoor hy gekritiseer is dat hy te vriendelik was met die diktator.

In dieselfde jaar het hy by Jacques Doriot se Parti popular français (PPF) aangesluit.[6] Hy word hoofredakteur van sy tydskrif L'Émancipation nationale (Nasionale Emansipasie), waarin hy die fascisme ondersteun. Hy het in 1938 met die PPF gebreek toe Doriot die München-ooreenkoms ondersteun het.

Jouvenel se ma het passievol Tsjeggo-Slowaakse onafhanklikheid ondersteun, en het so sy loopbaan as 'n privaat sekretaris van Edvard Beneš, Tsjeggo-Slowakye se eerste premier begin. In 1947 het hy saam met Friedrich Hayek, Jacques Rueff en Milton Friedman die Mont Pelerin Society gestig. Later in die lewe het die Jouvenel die Futuribles International in Parys gestig.

Na die Franse nederlaag in 1940 het Jouvenel in Parys gebly en onder die Duitse besetting, Apres la Defaite, gepubliseer. Hy het gevra dat Frankryk by Hitler se Nuwe Orde aangesluit het. Hy het na Switserland gevlug net voor die bevryding van Parys deur die Geallieerdes. Jouvenel was onder die baie min Franse intellektuele wat aandag verleen het aan die ekonomiese teorie en welsynsekonomie wat in die 20ste eeu in Oostenryk, Italië, die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State ontstaan het. Hierdie begrip van ekonomie word getoon deur sy werk The Ethics of Redistribution.

Dennis Hale van Boston College het twee volumes van essays deur Jouvenel geredigeer.[7]

Later in sy lewe het Jouvenel se menings na links verskuif. In 1960 het hy by Milton Friedman gekla dat die Mont Pelerin Society "verander het in 'n Manichaeïsme waarvolgens die staat niks reg en private onderneming niks verkeerd kan doen nie." [8] Hy was simpatiek teenoor die studente-protes van 1968 en krities oor die Viëtnamoorlog.[9] Hy het ook steun uitgespreek vir die sosialistiese François Mitterrand.[8]

Zeev Sternhell publiseer 'n boek, Ni Droite, ni gauche ("Nie Regs of Links nie"), waarin hy De Jouvenel daarvan beskuldig het dat hy fascistiese simpatie gehad in die 1930's en 1940's. Die Jouvenel het in 1983 gedagvaar en beweer nege stellings van laster, waarvan twee in die hof gehandhaaf is. Sternhell was egter nie verplig om 'n terugtrekking te publiseer nie, of om enige gedeeltes uit toekomstige uitgawes van sy boek weg te laat nie.[10]

• Apres la Defaite (After the Defeat) 1941
• On Power: The Natural History of Its Growth
• The Ethics of Redistribution
• Sovereignty: An Inquiry into the Political Good
• The Pure Theory of Politics
• The Art of Conjecture

• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia

• Anderson, Brian C. (Spring 2001). Bertrand de Jouvenel's melancholy liberalism, Public Interest, Issue 143.
• Luckey, William R. (October 1998). The Economics of Bertrand de Jouvenel, The Journal of Markets and Morality, Volume 1, Number 2.
• Mahoney, Daniel J. (2008). Jourvenel, Bertrand de (1903–1987). In Hamowy, Ronald. The Encyclopedia of Libertarianism. Thousand Oaks, CA: SAGE; Cato Institute. pp. 263–65. doi:10.4135/9781412965811.n159. ISBN 978-1-4129-6580-4. LCCN 2008009151. OCLC 750831024.
• Mauthner, Martin. Otto Abetz and His Paris Acolytes – French Writers Who Flirted with Fascism, 1930–1945. Sussex Academic Press, 2016, (ISBN 978-1-84519-784-1)
• Rosenberg, Daniel. Taming the Minotaur: Bertrand de Jouvenel on Liberty and Authority, Perspectives on Political Science, May 2016.
• Hale, Dennis & Landy, Mark. The Nature of Politics (Transaction, 1992), en Economics and the Good Life: Essays on Political Economy (Transaction, 1999)