Bedelary

Die antieke Grieke het onderskei tussen ptochos (Grieks: πτωχός, "passiewe armes" of "bedelaars") en die penes (Grieks: ποινής, "aktiewe armes"), met laasgenoemde wat 'n hoër sosiale status het.[2] Die Nuwe Testament bevat etlike verwysings na Jesus se status as die redder van die ptochos, wat gewoonlik vertaal word as "die armes" en beskou is as die ellendigste deel van die samelewing.

Volgens Jackson J. Spielvogel "was armoede 'n besonder opmerklike probleem in die 18de eeu, in sowel die stede as op die platteland... Daar is geraam dat die bedelaars in Bologna 25% van die bevolking was; syfers dui aan dat in Mainz 30% van die mense bedelaars of prostitute was. Teen die einde van die eeu is geraam dat 10% van die mense in Frankryk en Brittanje van aalmoese of bedelary afhanklik was vir hul kos."[3]

Die Britse armwet, wat uit die Renaissance dateer, het verskeie beperkinge op bedelary geplaas. Op verskeie tye is bedelary tot gestremdes beperk. Dié stelsel het tot die armhuis ontwikkel, 'n instelling deur die staat waar diegene wat nie andersins werk kry nie, gedwing is om dikwels onder aaklige omstandighede te werk vir 'n klein porsie kos. Die welsynstaat van die 20ste eeu het die aantal bedelaars aansienlik verminder deur uit staatsgeld regstreeks aan die basiese benodigdhede van die armes te voorsien.

'n Straatbedelaar in Indië steek sy arm in die kar.

Bedelary is 'n eeue oue sosiale verskynsel in Indië. In die Middeleeue en vroeër was bedelary beskou as 'n aanvaarbare beroep wat aanvaar is binne die tradisionele sosiale struktuur.[4] Die stelsel van bedelary en die gee van aalmoese aan bedelmonnike en die armes word steeds algemeen beoefen in Indië met meer as 400,000 bedelaars in 2015.[5]

In die hedendaagse Indië word bedelaars dikwels gebrandmerk as onverdienstelik. Mense dink dikwels dat bedelaars nie brandarm is nie en noem hulle professionele bedelaars.[6] Hierdie opvatting word deur voetsool-navorsingsorganisasies soos Aashray Adhikar Abhiyan weerlê, wat sê by verre die meeste bedelaars en ander dakloses is brandarm en kwesbaar. Hul studies dui daarop dat 99% mans en 97% vroue hulle tot bedelary wend weens uiterste armoede, desperate migrasie van plattelandse dorpies en die onbeskikbaarheid van werk.[7]

Bedelary is onwettig, maar dit behels nie tronkstraf nie en word in baie stede nie goed afgedwing nie.[13]

Bedelary is onwettig in China as:

• Jy ander dwing, mislei of gebruik om te bedel;
• Jy mense dwing om vir jou geld te gee deur aanhoudend 'n oorlas van jouself te maak.

In die eerste geval sal oortreders 10 tot 15 dae tronkstraf moet uitdien, met 'n bykomende boete wat minder is as RMB 1,000; in die tweede geval is die straf vyf dae in die tronk of 'n waarskuwing.

Volgens die strafregtelike wet van China is dit onwettig om gestremde kinders jonger as 14 te organiseer om te bedel met 'n straf van tot sewe jaar gevangenisskap.

'n Man hou 'n plakkaat met selfbespottende humor vas om mee te bedel.

Dit is onwettig om in Denemarke te bedel. Deur te bedel of iemand van jou huishouding te dwing om te bedel is onwettig nadat jy deur die polisie gewaarsku is en jy kan 6 maande tronkstraf ontvang.[14][15]

Bedelary is sedert 1987 wettig in Finland nadat die armwet ongeldig verklaar is. In 2003 het die openbare-ordewet alle reëls van plaaslike regerings vervang en bedelary ten volle gewettig.[16]

Bedelary is teen die wet in die Filippyne, hoewel dit nie afgedwing word nie.[17]

Die wet teen bedelary is in 1994 nietig verklaar, maar dit is steeds onwettig om met aggressiewe diere of kinders te bedel.

Bedelary is strafbaar met 6 maande in die tronk en 'n boete van tot 3000 euro's.

Hongarye het 'n landwye verbod en in Boedapest is dit selfs teen die wet om asblikke te deursoek.

Bedelary is 'n misdaad in stede soos Mombaai en Delhi volgens 'n wet van 1959.[18] Volgens dié wet voer amptenare van die welsynsdepartement met die hulp van die polisie klopjagte uit om bedelaars te vang, wat dan in spesiale howe genaamd 'bedelaarhowe' verhoor word. As hulle skuldig bevind word, word hulle na gesertifiseerde 'bedelaartuistes' gestuur, bekend as sewa kutir, vir 'n tydperk wat wissel van een tot tien jaar vir gevangenskap, opleiding en werk. Die regering van Delhi het dit nie net onwettig verklaar om by verkeerstekens te bedel nie, maar ook om aalmoese te géé om die 'oorlas' van bedelary te bekamp sodat die verkeer glad kan vloei.

Bedelary met kinders of diere is verbode, maar die wet word nie afgedwing nie.

Boeddhistiese monnike verskyn in die openbaar om vir aalmoese te bedel.[19] Hoewel haweloosheid in Japan algemeen voorkom, bedel sulke mense selde.

Die provinsie Ontario het sy veiligestraatwet in 1999 ingestel om spesifieke soorte bedelary te beperk, veral sekere gevalle van "aggressiewe" en beledigende bedelary.[20]

Een van die reaksies op die antibedelwette was die skep van die Ottawa-bedelaarsvakbond, wat vir die politieke regte van bedelaars baklei. Die vakbond is deel van die Industrial Workers of the World.

Brits-Columbië het sy eie veiligestraatwet in 2004 in gebruik geneem, wat ooreenstem met die Ontario-wet. Daar is ook kritici in dié provinsie wat sulke wette teenstaan.[21]

Bedelary in Luxemburg is wettig, behalwe as dit deur 'n groep is of dit 'n georganiseerde poging is. Volgens 'n organisasie is 1,639 bedelsake in Roma aangemeld. Die bedelaars is glo in hegtenis geneem, geboei en vir ure aangehou en daar is beslag gelê op hul geld.[22]

Bedelary is verbode in sommige provinsies (Noors: fylke) en daar was planne vir 'n landwye verbod in 2015, maar dit is laat vaar nadat die Sentrale Party hul steun onttrek het.

Die singende bedelaars deur die Russiese skilder Ivan Jermejof van om en by 1775.

Daar is nie 'n landwye verbod nie, maar dit is onwettig in etlike federale state.

In Portugal bedel bedelaars gewoonlik voor Katolieke kerke, by verkeersligte of by spesiale plekke in die middestad van Lissabon en Oporto. Bedelary is nie teen die wet in Portugal nie. Baie sosiale en godsdienstige instellings steun huislose mense en bedelaars en die Portugese welsynsdienste gee hulle 'n finansiële oorlewingsubsidie.

Wet 61 van 1991 verbied 'n aanhoudende gesmeek vir die barmhartigheid van die publiek deur iemand wat in staat is om te werk.[23]

In 'n karikatuur van James Gillray van 1786 kontrasteer die baie geldsakke wat aan Koning George III oorhandig word met die bedelaar wie se bene en arms afgesit is in die linkerkantste hoek.

Amerikaanse howe het herhaaldelik bevind dat bedelary beskerm word deur die vryheid van spraak-wet. In Augustus 2013 het die appèlhof 'n antibedelwet van Rapids, Michigan, verwerp op gronde van die vryheid van spraak-wet.[24]