Bangor

Bangor het 'n wisselvallige geskiedenis. Sy naam is volgens sommige deskundiges afgelei van die Iers-Gaeliese Beannchor wat as "gehoringde baai" vertaal kan word.[1]

Bangor-abdy en kerkhof

'n Plesierboot neem passasiers na Bangor

Eerste nedersettings in die gebied is in die Jongsteentydperk gevestig. Die geskiedenis van Bangor begin egter met die stigting van 'n klooster deur Sint Comgall in 558 wat tot 'n sentrum van geleerdheid gegroei het. Toe hy in 601 oorlede is, was daar byna 3 000 monnike. Twee van sy bekendste studente en volgelinge, Columbanus en Gallus, het uitgebreide Christelike sendingwerk op die Europese vasteland gedoen waartydens hulle kloosters in Luxeuil, Bobbio en Bregenz gestig het.

Terwyl voorwerpe uit die klooster se vroeë geskiedenis tans in die North Down-museum vertoon word, word die abdy se mees befaamde werk, die 7de eeuse Bangor-antifonarium ('n versameling van antifone of beurtsange en ander himnes, gebede en gedigte) buite Noord-Ierland in die Milaanse Biblioteca Ambrosiana bewaar nadat 'n monnik dit na die Bobbio-klooster saamgeneem het.

Bangor is in die volgende eeue verskeie kere deur Wikings geplunder ('n gerekonstrueerde Wiking-langhuis kan in Bangor se North Down-museum besigtig word). Die dorp se kwesbaarheid vir aanvalle vanaf die see het bygedra tot die klooster se agteruitgang. Belangrike herstelwerk is in die 12de eeu deur Sint Malachias, aartsbiskop van Armagh, gedoen. Later het Skotse setlaars, die sogenaamde Planters, hulle hier gevestig. Bangor het in die moderne tyd tot 'n gewilde Noord-Ierse strandoord ontwikkel.

Gedurende die Tweede Wêreldoorlog het die Amerikaanse generaal Dwight D. Eisenhower hier geallieerde skepe, wat aan die landing in Normandië op D-Dag sou deelneem, geïnspekteer. Bangor se North Pier is ter herdenking van generaal Eisenhower se verbintenis met Bangor deur sy kleindogter Mary Jean Eisenhower hernoem as Eisenhower Pier.