Avro Vulcan

Die Avro Vulcan was 'n Britse bomwerper en het saam met die Vickers Valiant en die Handley Page Victor die sogenaamde V-bomwerpers gevorm. Die Deltavlerk ontwerp was ongewoon vir sy tyd en het die ontwerp van die Concorde beïnvloed. In 1946 het die Britse Air Ministry Operational Requirements 'n spesifikasie vrygestel vir 'n bomwerper wat 'n 4540 kg atoombom kon dra en gooi op 'n teiken wat 2775 km ver is. Avro het geantwoord met hulle ontwerp Avro Tipe 698 wat 'n hoë-hoogte bomwerper was en 'n atoombom kon dra. Dit was die eerste vier-motorige, deltavlerk vliegtuig.

Avro Vulcan
'n Vulcan B.2 van die RAF, 1985
Tipe	Bomwerper
Vervaardiger	Avro
Nooiensvlug	30 Augustus 1952
Status	Uit diens gestel
Hoofgebruiker	Britse Lugmag
Aantal gebou	136, insluitend prototipes

Die ongewone deltaformaat vir die vlerke was gekies omrede dit groot vragdra vermoëns kombineer met hoë subsoniese snelhede teen hoë hoogtes. Om inligting in te win oor die nuwe ontwerp is sewe mini Vulcan's gebou as navorsing vliegtuie. Hulle het bekend gestaan as Avro tipe 707. Algaande het die ontwerp verander; wat begin het as 'n vlieënde vlerk met twee vlerkpunte het verander nadat 'n stertvin bygevoeg is, die neus was verleng en die romp het meer prominent geword.

Prototipe VX770 het op 30 Augustus 1952 sy nooiensvlug voltooi, gevlieg deur Vlug Kommandeer Roly Falk. In 1953 is die prototipe amptelik die Vulcan genoem. Die Vulcan het aan die Farnborough lugskou deelgeneem en op die 1955 lugskou 'n spiraalrol (barrel roll) uitgevoer.

Na nog navorsing en ontwikkeling is die vlerk ontwerp verbeter en kragtiger motors is verskaf en model B.1 is in Februarie 1957 in diens gestel. Dit het eers operasioneel geword in Julie 1957 met 83 Eskader by Waddington.

Brittanje se kernkrag magte moes effektief bly en hard en vinnig kon slaan en dit het duidelik geword dat die B.1 se risiko teen die Sowjetunie se verdediging al groter en groter word. Daar was twyfel of die B.1 diep binne die Sowjetunie teikens suksesvol sou kon tref. Om die Britse Lugmag se kanse vir sukses te verbeter is die B.2 ontwerp. Die B.2 het oor kragtiger motors beskik met elektroniese oorlogvoertoerusting in die stert (hierdie houer is vergroot) en dit is met invlug brandstof hervul toerusting toegerus. Die vlerke is ook verbeter en vergroot. Die B.2 kon twee kernwapens dra teenoor die B.1 se een. Dit kon dit self nou beter beskerm en met die langer togafstand nou moontlik het Brittanje se kernkrag magte nog 'n bedreiging vir die Sowjetunie gebly.

Maar selfs met die verbeteringe was die B.2 se bemannings se kanse skraal om sulke missies te kan oorleef. Om hulle kanse te verbeter is die kernkrag missiel, die Blue Steel ontwikkel. Tot op daardie stadium moes die Vulcan die vryval kernbom Blue Danube vrylaat oor die teiken. Die Blue Steel kon 160km vanaf die teiken gevuur word. Die Vulcan se bomlaai is verander om die Blue Steel te kan dra.

Die Sowjetunie se verdedigingstelsel het egter voortdurend verbeter en die Vulcans word meer kwesbaar teen hoë hoogtes oor vyandelike gebied. Die oplossing was om die vliegtuie teen lae hoogtes te gebruik en almal was opgradeer na die B.2A model. Hulle was toegerus met kragtiger Olympus motors, daar was terreinvolg radar in die neus geïnstalleer en 'n waarsku radar in die stertvin. Hierna egter het die Britse Vloot se Polaris duikbote die rol van kernkrag afskrikking oorgeneem en die Vulcans word gebruik vir taktiese lae-hoogte aanvalle.