Australië

Daar word beraam dat die eerste menslike bewoning van Australië tussen ongeveer 42 000 en 48 000 jaar gelede plaasgevind het.[19] Hierdie eerste Australiërs was moontlik die voorouers van die huidige inheemse Australiese volke en het moontlik oor landbrûe en ander seekruisings vanaf die huidige Suidoos-Asië oorgesteek. Meeste van hierdie mense was jagter-versamelaars met 'n ingewikkelde mondelinge kultuur en spirituele waardes wat gebaseer was op 'n eerbied vir dié land en 'n geloof in die Droomtyd. Die Torres Strait-eilandbewoners, wat aan die Melanesiese etniese groep behoort, het die Torres Strait-eilande en die ver-noordelike dele van Queensland bewoon: hulle kulturele gebruike is en bly egter steeds onderskeidelik van die Australiese inboorlinge (ook bekend as die Aborigines).

Die eerste kaart van Australië, soos gepubliseer in Nicholas Vallard se see-atlas van 1547

Die eerste aangetekende Europese waarneming van die Australiese vasteland was deur die Nederlandse navigator, Willem Janszoon, wat die kus van Cape York skiereiland in 1606 waargeneem het. Tydens die 17de eeu het die Nederlanders die hele westelike en noordelike kuslyne gekarteer en die gebied Nieu-Holland genoem, alhoewel hulle geen poging gemaak het om hulself in die gebied te vestig nie. In 1770 het James Cook langs die oostelike kus geseil en dit gekarteer: hy het dit Nieu-Suid-Wallis genoem en dit vir Groot-Brittanje opgeëis.

Europese ontdekkingsreisigers tot 1813:

   Willem Jansz (1606)

   Luiz Váez de Torres (1606)

   Dirk Hartog (1616)

   Frederick de Houtman (1619)

   Abel Tasman (1644)

   Willem de Vlamingh (1696)

   William Dampier (1699)

   James Cook (1770)

   George Bass (1797–1799)

   Matthew Flinders (1801–1803)

Die Britse kroonkolonie, Nieu-Suid-Wallis, het begin met 'n nedersetting by Port Jackson wat op 26 Januarie 1788 deur kaptein Arthur Phillip gevestig is. Hierdie datum het later Australië se nasionale dag, Australië Dag, geword. Van Diemensland, die huidige Tasmanië, is in 1803 gevestig en het in 1825 'n aparte kolonie geword. Die Verenigde Koninkryk het die westelike deel van Australië in 1829 amptelik geëis.

Aparte kolonies is gevorm uit dele van Nieu-Suid-Wallis: Suid-Australië in 1836, Victoria in 1851 en Queensland in 1859. Die Noordelike Gebied ("Northern Territory") is in 1911 gestig toe dit van Suid-Australië geskei het. Suid-Australië is as 'n "vrye provinsie" gestig, met ander woorde dit was nooit 'n strafregtelike kolonie nie. Victoria en Wes-Australië is eweneens deur vrye setlaars gestig, maar het later vervoerde gevangenes aanvaar.[20][21]

Die vervoer van gevangenes na Nieu-Suid-Wallis is in 1848 gestaak nadat plaaslike setlaars 'n veldtog teen die praktyk gevoer het.[22]

Die bevolking van die Australiese inboorlinge was 'n beraamde 350 000 in die tyd van die Europese vestiging,[23] maar het sterk afgeneem in die 150 jaar na die aankoms van die setlaars. Hierdie afname was hoofsaaklik te wyte aan besmetlike siektes gekombineer met geforseerde verskuiwing van nedersettings en kulturele disintegrasie.[24] Die verwydering van kinders van hulle families mag ook tot die daling van die inheemse bevolking bygedra het.

Sulke interpretasies van die Inboorlinge se geskiedenis word deur sommige regsgesinde kommentators teengestaan en beskryf as oordrewe, of versin vir politiese of ideologiese redes.[25] Die debat staan in Australië bekend as die "History Wars" ("Geskiedenisoorloë"). Na die 1967 referendum het die federale regering die gesag verkry om beleid te implementeer en wette te maak wat op die Inboorlinge van toepassing was. Tradisionele eienaarsreg van land ("native title") is eers in 1992 erken, toe die hooggeregshof (tydens die saak Mabo v Queensland (No 2)) die idee van Australië as terra nullius ("leë land") tydens die tyd van Europese nedersetting omgekeer het.

'n Voorstelling van die Eureka-vlag wat tydens die mynersrebellie in 1854 gebruik is. Identiese weergawes van die vlag het sedertdien 'n simbool van protes vir 'n wye verskeidenheid bewegings in Australië geword

In die 1850's het 'n goudloop in Australië begin en die Eureka Stockade-rebellie teen mynlisensiefooie in 1854 is 'n vroeë voorbeeld van burgerlike ongehoorsaamheid. Tussen 1855 en 1890 het die ses kolonies elk verantwoordelike bestuur verkry en het hulle hulle eie sake self bestuur, alhoewel hulle deel van die Britse Ryk gebly het. Die Koloniale Amp (Colonial Office) in Londen het wel die beheer van sommige sake behou, soos buitelandse sake, verdediging en internasionale verskeping.

Ná 'n dekade van beplanning, konsultasie en stemmery, is die federasie van die kolonies op 1 Januarie 1901 behaal en die Gemenebes Australië is as 'n dominium (vrygewes) van die Britse Ryk gevorm. Die Federale Hoofstadgebied ("Federal Capital Territory"), later hernoem as die Australiese Hoofstadgebied (ACT, "Australian Capital Territory"), is in 1911 gevorm uit 'n nuwe deel van Nieu-Suid-Wallis om 'n nuwe ligging te bied vir die voorgestelde nuwe federale hoofstad, Canberra (Melbourne het tussen 1901 en 1927 as tydelike setel van die regering gedien terwyl Canberra gebou is).

Beheer van die Noordelike Gebied ("Northern Territory") is van die Suid-Australiese regering na die Statebond verskuif in 1911. Australië het vrywilliglik aan die Eerste Wêreldoorlog deelgeneem.[26]

Ontwikkeling van die Australiese deelstate

Die Statuut van Westminster van 1931 het meeste van die wetlike skakels tussen Australië en die Verenigde Koninkryk formeel beëindig toe dit in 1942 deur Australië aangeneem is. Die skok van die Verenigde Koninkryk se nederlaag teen Asië in 1942 en die bedreiging deur 'n Japannese inval het veroorsaak dat Australië hom tot die Verenigde State gekeer het vir bondgenootskap en beskerming. Sedert 1951 is Australië ook 'n militêre bondgenoot van die Verenigde State onder die Anzus-verdrag (die verdrag sluit ook Nieu-Seeland in).

Ná die Tweede Wêreldoorlog het Australië immigrasie vanuit Europa aangemoedig en sedert die 1970's, na die afkondiging van die Racial Discrimination Act ("Rassediskriminasiewet"), word immigrasie vanuit Asië en ander nie-Europese dele van die wêreld ook aangemoedig. As gevolg hiervan het Australië se demografie, kultuur en selfbeeld opmerklik verander.

Die laaste grondwetlike bande tussen Australië en die Verenigde Koninkryk is in 1986 verbreek met die Australië-wet van 1986, wat enige Britse rol in die regering van die Australiese State beëindig het, asook regterlike apèlle aan die Britse Geheime Raad.[27]

'n Voorstel om na 'n republikeinse staatsvorm oor te skakel en die Britse monarg as staatshoof deur 'n president te vervang, wat deur die Parlement aangestel word, is in 1999 deur Australiese kiesers met 'n meerderheid van minder as 5% verwerp.[28] Sedert die verkiesing van die regering onder eerste minister Gough Whitlam in 1972, is daar 'n toenemende fokus op die nasie se toekoms as deel van die Stille Oseaangebied.

Australië het 'n lang geskiedenis van visuele kunste, beginnende met die rots- en basskilderings van dié land se inheemse volke. Sedert die Europese vestiging is die Australiese landskap 'n gewilde tema in kunswerke, soos gesien kan word in die werke van (onder andere) Arthur Streeton, Arthur Boyd en Albert Namatjira. Die tradisies van die inheemse Australiërs word hoofsaaklik mondelings oorgedra en is nou verbind met seremoniële aktiwiteite en verhale oor die Droomtyd. Die musiek, dans en kuns van die Aborigines het ook 'n kennelike invloed op eietydse Australiese visuele en uitvoerende kunste. Australië het 'n aktiewe tradisie van musiek, ballet en teater: baie van die uitvoerende kunste-maatskappye ontvang openbare fondse deur die federale regering se Raad vir die Kunste. Daar is 'n simfonieorkes in elke hoofstad en 'n nasionale operamaatskappy, Opera Australia, wat bekendheid verwerf het danksy die beroemde operasangeres, dame Joan Sutherland.

Australiese letterkunde word ook deur die landskap beïnvloed: die werke van skrywers soos Banjo Paterson en Henry Lawson beskryf die ervaringe in die Australiese bosveld. Die karakter van 'n koloniale Australië, soos uitgebeeld in vroeë letterkunde, resoneer met moderne Australië en dié land se waarneembare beklemtoning van egalisme, kameraadskap en anti-outoritarisme. Patrick White was in 1973 die Nobelprys vir Letterkunde toegeken: hy is tot sover ook die enigste Australiër wat hierdie prestasie behaal het en hy word erken as een van die belangrikste Engelstalige skrywers van die 20ste eeu. Australiese Engels is een van die groot weergawes van die Engelse taal: die spelling en grammatika is hoofsaaklik gebaseer op Britse Engels, maar bestaan binne-in 'n volkstaal wat unieke woorde en frases bevat; sommige hiervan word vandag ook in Standaardengels gekry.

Australië het twee openbare uitsaaikorporasies, die Australian Broadcasting Corporation (ABC) en die multikulturele Special Broadcasting Service (SBS). Verder het dié land ook drie kommersiële televisienetwerke, 'n aantal betaaltelevisiedienste en verskeie openbare, niewinsgewende televisie- en radiostasies. Australië se rolprentindustrie het beide kritieke en kommersiële sukses behaal. Elke groot stad het daaglikse koerante en daar is twee nasionale daaglikse koerante: The Australian en The Australian Financial Review. Volgens Verslaggewers Sonder Grense (VSG) was Australië in 2006 35ste op 'n lys van lande gerangskik volgens vryheid van die pers. Die lae posisie word toegeskryf aan die beperkte diversiteit van kommersiële media-eienaarskap in Australië; veral is meeste Australiese publikasies onder die beheer van die News Corporation en John Fairfax Holdings.

Die Australiese nasionale rugbyspan in 2006

Ricky Ponting slaan 'n ses vir Australië tydens 'n krieketwedstryd teen Sri Lanka in 2006

Die Nieu-Seelandse All Whites speel teen die Australiese Socceroos in 2005

Sport speel 'n baie belangrike rol in die Australiese kultuur en word ondersteun deur 'n klimaat wat buitemuurse aktiwiteite begunstig; 24% Australiërs ouer as 15 neem gereeld deel aan georganiseerde sportaktiwiteite.[39] Op internasionale vlak het Australië veral sterk spanne in krieket, hokkie, netbal, rugby league en rugby en het hulle ook sterk mededingers in fietsry, roei en swem. Ander sporte wat op nasionale vlak gespeel word sluit Australiese voetbal, perdewedrenne, sokker en motorwedrenne in. Australië het as een van net vyf nasies ook aan elke Olimpiese Somerspele van die moderne era deelgeneem (behalwe vir die Olimpiese Somerspele 1980 in Moskou wat deur verskeie Westerse lande geboikot is),[40] asook aan elke Statebondspele. Dié land het ook as gasheer van die Olimpiese Somerspele 1956 (in Melbourne) en die Olimpiese Somerspele 2000 (in Sydney) opgetree en is sedert 2000 onder die top vyf medaljewenners. Verder sal die Olimpiese Somerspele 2032 in Brisbane aangebied word. Australië was ook die gasheer van die Britse Rykspele 1938 (in Sydney), die Britse Ryk en Statebondspele 1962 (in Perth), die Statebondspele 1982 (in Brisbane), die Statebondspele 2006 (in Melbourne) en die Statebondspele 2018 (in Goudkus). Ander groot internasionale gebeurtenisse wat dikwels in Australië gehou word sluit die Australiese Ope in, een van die vier Grand Slam-tennistoernooie, asook jaarlikse internasionale krieketwedstryde (soos Die As) en die Formule Een Australiese Grand Prix. Korporatiewe en regeringsborge vir baie sporte en topatlete is algemeen in Australië. Uitgesaaide sport is gewild: van die gewildste televisieprogramme sluit die Olimpiese Somerspele en die eindwedstryde van plaaslike en internasionale rugby- en voetbaltoernooie in.[41]

Die Australiese nasionale krieketspan speel sedert 1877 krieket op internasionale vlak en hulle het vir elke krieketwêreldbekertoernooi gekwalifiseer. Hulle het dié toernooi tot dusver ses keer (in 1987, 1999, 2003, 2007, 2015 en 2023) gewen, meer as enige ander land.[42] Australië is ook 'n tweemalige wenner van die Kampioenetrofee, in 2006 en 2009. Saam met Nieu-Seeland het Australië ook twee krieketwêreldbekertoernooie aangebied: in 1992 en 2015. Die As word as die tradisionele en belangrikste toekenning in internasionale krieket beskou en word sedert 1882/83 tussen Engeland en Australië uitgespeel. Tydens die T20I-wêreldbeker 2021 in Oman en die Verenigde Arabiese Emirate het Australië sy eerste T20I-wêreldbekertitel ingepalm, nadat hulle in die eindstryd Nieu-Seeland met agt paaltjies verslaan het.[43] Australië het opgetree as gasheer van die T20I-wêreldbeker 2022 wat deur Engeland gewen is en hulle sal saam met Nieu-Seeland die T20I-wêreldbeker 2028 aanbied.[44] Nadat Australië in die Wêreldtoetskampioenskap 2021–2023-eindstryd Indië met 209 lopies verslaan het, het hulle die eerste span geword om al die IKR-trofeë in te palm.[45]

Die Australiese nasionale rugbyspan het aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en dié toernooi tot dusver twee keer gewen (in 1991 en 1999), wat hulle die derde suksesvolste span net ná Nieu-Seeland se All Blacks en Suid-Afrika se Springbokke maak.[46] In Australië is ook twee rugbywêreldbekertoernooie beslis: Die Rugbywêreldbeker 1987 (saam met Nieu-Seeland) en die Rugbywêreldbeker 2003 (op sy eie). Hulle sal ook die Rugbywêreldbeker 2027 aanbied.[47] Daarbenewens ding die Wallabies jaarliks by die Rugbykampioenskap met die nasionale rugbyspanne van Argentinië, Nieu-Seeland en Suid-Afrika mee. As deel van die Rugbykampioenskap word die Bledisloebeker teen Nieu-Seeland en die Mandela Uitdaagplaat teen Suid-Afrika jaarliks gespeel. Tydens die jaarlikse Superrugby-klubkampioenskap speel vyf Australiese rugbyspanne (Brumbies, Melbourne Rebels, Reds, Waratahs en Western Force) teen vyf spanne uit Nieu-Seeland, asook een span uit Fidji en 'n saamgestelde span vir Stille Oseaan-eilande.[48]

Sokker is die gewildste klubsport (volgens aantal deelnemers) in Australië[49][50] en sedert 1 Januarie 2006 ding die Australiese nasionale sokkerspan, bekend as die Socceroos, in die AFC se Asiatiese beker mee. Hulle het die trofee tot dusver een keer gewen, tydens die tuistoernooi van 2015. Tot die aansluiting by die AFC in 2006 het Australië die Oseanië Nasies-beker vier keer gewen, die meeste titels net ná die Nieu-Seelandse All Whites. Die Socceroos het tot dusver aan ses FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooie deelgeneem (in 1974, 2006, 2010, 2014, 2018 en 2022) en tydens die 2022-toernooi in Katar die agtste eindrondte gehaal, maar hulle is deur Argentinië met 2–1 verslaan.

Meeste Australiërs woon in stedelike gebiede. Sydney is die mees bevolkte stad in Australië

Die meeste van die beraamde 25 miljoen Australiërs is afstammelinge van 19de- en 20ste-eeuse Europese setlaars, hoofsaaklik van die Britse Eilande. Met die ingang van 2006 was ongeveer 90% van Australië se bevolking van Europese afkoms. Australië se bevolking het sedert die einde van die Eerste Wêreldoorlog verviervoudig,[52] aangespoor deur dié land se ambisieuse immigrasieprogram. Na die Tweede Wêreldoorlog tot en met 2000 het amper 5,9 miljoen van die totale bevolking hulself as nuwe immigrante in dié land gevestig. Dit beteken dat byna twee uit elke sewe Australiërs oorsee gebore is.[53]

Die getal Suid-Afrikaanse immigrante het op 30 Junie 2011 157 630 beloop – 'n styging van 31 persent sedert 30 Junie 2006.[54] Suid-Afrikaners is tans die agtste grootste migrantegroep in dié land. 96 000 van hulle was in Augustus 2012 ekonomies aktief. Die werkloosheidsyfer van Suid-Afrikaanse immigrante (4,0 persent) was laer as die nasionale gemiddeld (5,1 persent).

Meeste immigrante beskik oor nodige vaardighede, maar die immigrasiekwota maak ook voorsiening vir immigrante se familielede en vlugtelinge. In 2001 was die meeste immigrante afkomstig van (in volgorde) die Verenigde Koninkryk, Nieu-Seeland, Italië, Viëtnam en China.[39][55] Die belangrikste immigrantegroepe uit vastelandse Europa was in 2018 Italianers (916 121), Duitsers (898 674), Grieke (378 270), Pole (170 374) en Kroate (126 270).[56]

Na die afskaffing van die Wit Australië-beleid in 1973, is 'n aantal regeringsinisiatiewe gestig om rasseharmonie, gebaseer op 'n beleid van multikulturalisme, aan te moedig en te bevorder.[57] In 2005–06 het meer as 131 000 mense na Australië geëmigreer, hoofsaaklik uit Asië en Oseanië.[58] Die migrasiemikpunt vir 2006–07 was 144 000.[59][60]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Aborigines.

Die vlag van die Aborigines

In 2011 was die inheemse bevolking (die vastelandse Aborigines en die Torres Strait-eilandbewoners) 669 881 (3% van die bevolkingstotaal),[61] 'n aansienlike toename van die 2001-sensus, wat 'n inheemse bevolking van 410 003 aangetoon het. Inheemse Australiërs het hoër syfers van gevangenisneming en werkloosheid, laer vlakke onderrig en die lewensverwagting vir beide mans en vroue is 17 jaar minder as dié van ander Australiërs.[39]

Soos baie ander ontwikkelde lande, is Australië besig om 'n demografiese verskuiwing na 'n ouer bevolking te maak, met meer afgetredenes en minder mense van 'n werkersouderdom. 'n Groot aantal Australiërs (759 849 in 2002–2003[62]) woon buite hulle geboorteland.

In teenstelling met die digbevolkte stedelike gebiede, woon minder as 15% van die Australiese bevolking in die platteland. Hierdie beeld toon die Barossa-vallei in Suid-Australië, 'n bekende wynboustreek

Engels is die nieamptelike, nasionale taal[63] en word geskryf en gepraat in 'n onderskeibare weergawe van die Engelse taal, wat bekend staan as Australiese Engels. Volgens die 2001-sensus is Engels die enigste taal wat in omtrent 80% van die bevolking se huise gepraat word. Die tweede mees algemene taal wat tuis gepraat word is Chinees (2,1%), Italiaans (1,9%) en Grieks (1,4%). 'n Aansienlike gedeelte van die eerste en tweede generasie immigrante is tweetalig. Daar word geglo dat daar tussen 200 en 300 inheemse tale gepraat was teen die tyd wat dié land sy eerste kontak met Europa gemaak het. Van hierdie tale het slegs 70 oorleef, maar 50 daarvan word tans deur uitsterwing bedreig. Omtrent 50 000 (0,25%) van die bevolking het 'n inheemse taal as hul eerste taal. Australië het ook 'n gebaretaal, Auslan, wat die eerste taal van ongeveer 6500 dowe mense is.

St. Maria se katedraal in Sydney. Sowat 'n kwart van die Australiërs is Rooms-Katolieke

Australië het geen staatsgodsdiens nie. Die 2006-sensus het vasgestel dat 64% van die Australiese bevolking hulself as Christelik beskou: 26% beskou hulself as Rooms-Katoliek en 19% as Anglikaans. 5% Australiërs is volgelinge van nie-Christelike gelowe en 19% is gekategoriseer onder "geen godsdiens" (dit sluit nieteïstiese gelowe soos humanisme, ateïsme, agnostisisme en redegeloof in) en 'n verdere 12% het geweier om te antwoord of het nie 'n antwoord gegee wat geïnterpreteer kon word nie. Soos in ander Westerse lande is aktiewe kerkbywoning aansienlik laer as die totaal godsdienstiges: weeklikse kerkbywoning is omtrent 1,5 miljoen, of 7,5% van die bevolking.[64]

Die Universiteit van Adelaide is die oudste universiteit van Australië

Skoolbywoning is verplig vir kinders tussen die ouderdom van 6 en 15 jaar (tot 16 jaar in Suid-Australië en Tasmanië, en 17 jaar in Wes-Australië), wat bydra tot 'n beraamde volwasse geletterheidsyfer van 99%. Regeringsubsidies het die stigting van Australië se 38 universiteite ondersteun en alhoewel 'n aantal private universiteite ook gestig is, ontvang die meerderheid fondse van die regering. Daar is ambagtelike opleidingskolleges, wat op 'n staatstelsel gebaseer is, bekend as TAFE-institute ("Technical and Further Education"), en baie ambagte bied vakleerlingskappe om nuwe ambagsmanne en -vroue op te lei. Ongeveer 58% Australiërs tussen 25 en 64 jaar oud het ambagtelike of tersiêre kwalifikasies.[39] Australië se tersiêre slaagsyfer is 49%, die hoogste van al die OESO-lande. Die verhouding van internasionale tot plaaslike studente in tersiêre onderrig is ook die hoogste van al die OESO-lande.[65]

Die Fimiston Open Pit in Kalgoorlie is Australië se grootste dagbou-goudmyn

Die sakekern van Perth, hoofstad van Wes-Australië

Australië het 'n welvarende, Westerse gemengde ekonomie met 'n per kapita bruto binnelandse produk (BBP) wat ietwat hoër is as dié van die Verenigde Koninkryk, Duitsland en Frankryk ten opsigte van koopkragpariteit. Dié land is derde gelys in die Verenigde Nasies se 2006 Menslike Ontwikkelingsindeks en sesde in The Economist se wêreldwye lewenskwaliteitindeks in 2005. Die afwesigheid van 'n uitvoergeörienteerde vervaardigingsnywerheid is altyd as 'n groot swakheid in die Australiese ekonomie beskou. So word die Australiese ekonomie deur die dienstesektor oorheers wat byna 80 persent tot die BBP bydra.

Die belangrikste bedrywe in die dienstesektor is finansies, die bousektor en sakedienste. Die land- en mynbousektor se gesamentlike bydrae tot die BBP beloop sowat tien persent, maar desondanks kom ongeveer 70 persent van Australië se uitvoere uit hierdie twee sektore. Die bank- en mynbousektor, wat tesame sowat twintig persent van Australië se waardeskepping op hulle verenig, bied net 'n relatief klein aantal werksgeleenthede. So word nuwe werksgeleenthede veral in die kleinhandel-, mediese en boubedryf geskep. Groeiende bedrywe soos inligtings- en kommunikasietegnologie, elektroniese handel, bio-, nano- en geneeskundige tegnologie speel 'n steeds belangriker rol.

Die metropolitaanse gebiede van Sydney en Melbourne aan die ooskus dra die grootste deel tot Australië se waardeskepping by. Dié land se hoë per capita-waardeskepping, wat in 2012 51 659 A$ beloop het, en die hoë graad van verstedeliking maak van dié land 'n aantreklike mark vir verbruiksgoedere.

Bron: Australian Bureau of Statistics

Die Australiese vervaardigingsbedryf se swak prestasie word veral aan hoë arbeidskoste toegeskryf. So het die nywerheidsektor se bydrae tot die ekonomie se waardeskepping van 25 persent in die 1960's gekrimp tot slegs 7 persent in 2012. In dié jaar het 12 persent van industriële ondernemings hul produksie gestaak.

Volgens die Australiese Buro vir Statistiek beloop arbeidskoste in die vervaardigingsbedryf tans 16 persent van die totale produksiekoste. Hul aandeel is betreklik hoog in die drukkery- (29%) en die meubelbedryf (27%), maar aansienlik laer in die metaal- (9%) en chemiese bedryf (14%).

Terwyl sowat sestig persent van alle nywerheidsgoedere plaaslik vervaardig word, speel invoere 'n steeds belangriker rol, veral in die masjienboubedryf (73%) en die tekstielbedryf (62%). Die persentasie plaaslik vervaardigde inhoud is veral hoog in die voedsel- en drankebedryf (87%) en die glas- en keramiese bedryf. Voedselverwerking lewer die grootste waardeskepping met 18 miljard A$, naas masjienbou (12 miljard A$) en metaalvervaardiging (11 miljard A$).

Die Holden 48–215, waarna nieamptelik ook as Holden FX verwys is, was GM-Holden se eerste plaaslik ontwikkelde motor wat in 1948 onder die naam Holden bemark is

Holden HZ Sandman Ute (1977) in die National Holden Motor Museum, Victoria

Chrysler Australia se Dodge AP2D (1965–1966)

In die laat 19de en vroeë 20ste eeu het dit gelyk asof Australië sy eie lewensvatbare motorbedryf sou kon ontwikkel. So het die Shearer Agricultural Machinery Company in Suid-Australië reeds voor 1900 'n stoomwa ontwikkel, net soos sy mededinger Thomson in Melbourne. Enkele jare later, kort ná die stigting van die Australiese Gemenebes, het Tarrant met die vervaardiging van petrolgedrewe motorvoertuie begin. Vervaardigers was destyds optimisties oor die toekoms van motorvervaardiging in Australië en het 'n aantal pogings onderneem om die bedryf uit te brei. Maar hulle is van die begin af deur moeilikhede in die gesig gestaar. Die Australiese mark het veral vanweë sy relatief klein omvang en die groot afstande tussen die groter nedersettings groot uitdagings gebied. So was dit reeds in die vroeë 20ste eeu goedkoper om massavervaardigde motors van oorsee in te voer.

Australiërs was geesdriftig oor Amerikaans-vervaardigde motors soos Oldsmobile wat hulle aanvanklik slegs teen hoë pryse van katalogusse kon bestel, en hulle het dikwels in opstand gekom teen die eerste verkeersreëls. Omstreeks 1910 kon motorvoertuie danksy verbeterde bandtegnologie reeds 'n spoed van 90 km per uur bereik, terwyl munisipaliteite spoedbeperkings van 20 km per uur ingestel het. Net soos elders in die wêreld was perdewaens in hierdie tyd nog strawwe mededingers op paaie.

Holden, 'n naam wat later sinoniem met die Australiese motorbedryf geword het, was aanvanklik 'n Adelaide-gebaseerde koetsmaker en het eers in 1917 omgeskakel na bakwerke vir motorvoertuie. In 1922 het die onderneming reeds 555 bakwerke per maand vir verskillende motorbouers vervaardig. Die Amerikaanse vervaardiger Ford het in hierdie tydperk die eerste Australiese monteerfabriek vir sy massavervaardigde Model T geopen. Pryse het binnekort begin daal sodat middelklasgesinne hul eerste motor kon bekostig. Die Australiese motorbedryf het sy eerste bloeitydperk beleef.

Die depressie van die 1930's het die bedryf in 'n swaar krisis gedompel. Terwyl Holden in 1927 nog 21 000 motors op die Australiese mark kon verkoop, het hierdie syfer twee jaar later gedaal tot slegs 4 786.[71] Holden is deur bankrotskap gedreig en uiteindelik in 1931 vir slegs 1,75 miljoen Australiese pond deur die Amerikaanse motorreus General Motors (GM) oorgeneem. In 1936 is die eerste monteerfabriek vir motors in Port Melbourne, Victoria geopen.

Hierdie deurbraak was aan druk van regeringskant te danke – politici in Canberra het die plaaslike bedryf se afhanklikheid van ingevoerde onderdele gedurende die Tweede Wêreldoorlog as sorgwekkend beskou en met die oprigting van 'n nasionale motoraanleg gedreig. GM het onder die politieke druk geswig en begin om 'n Australiese sessilinder-motor, die Holden 48–215, te ontwikkel wat vanaf November 1948 vir die plaaslike mark vervaardig is. In die volgende jare is jaarliks 20 000 eksemplare vervaardig – die begin van Holden se suksesverhaal.

Die ander groot motorvervaardigers – naas GM-Holden het Ford, Chrysler en die Britse BMC oor aanlegte in Australië beskik – het eweneens begin om plaaslike inhoud te verhoog. Tot 95 persent van alle onderdele is plaaslik vervaardig (voorskrifte is later verslap tot 85 persent plaaslike inhoud). Hierdie beleid het Australië in krisistye onafhanklik van invoere gemaak, nuwe werksgeleenthede geskep en immigrante na dié land gelok. Sessilinder-voertuie was baie gewild in 'n land met groot afstande soos Australië en het vervolgens 'n standaard geword – tot die eerste oliekrisis in 1973. Ondanks invoer- en ander beskermende tariewe het Japanse viersilinder-motors sedertdien steeds meer aanklank by Australiese kopers gevind.

Twee groot Japanse vervaardigers, Toyota en Nissan, het ná onderhandelinge met die Australiese regering ingestem om plaaslike aanlegte op te rig. In Australië het hulle egter met hoër produksiekoste as in Japan en 'n stagnerende mark gesukkel. 'n Ander uitdaging was die groot getal motor- en onderdelevervaardigers op die klein Australiese mark. Teen die middel van die 1980's het vyf vervaardigers jaarliks 400 000 eenhede geproduseer. 'n Kwart van alle voertuie is deur Holden vervaardig wat in koöperasie met die Japanse motorbouer Isuzu ook 'n kompakmotor ontwikkel het.

In Desember 2013 het Holden bekendgemaak dat hulle hul vervaardigingsaanlegte in 2017 sal sluit. Toyota Australia sal dan die laaste oorblywende motorvervaardiger in Australië wees nadat Ford sy produksie al vroeër gestaak het. Holden se besluit beteken dat ook talle onderdelevervaardigers hul fabrieksdeure sal moet sluit, en dit plaas sodoende 'n vraagteken oor die toekoms van die plaaslike motorbedryf aangesien dit moontlik nie meer die kritiese massa vir sy handhawing sal hê nie. Tans verskaf die bedryf 6 600 werksgeleenthede in die deelstaat Suid-Australië en 33 000 in Victoria.[72] Die Australiese regering het reeds aangekondig dat geen verdere subsidies vir die bedryf beskikbaar gestel sal word nie. Ekonome verwys daarop dat motorvervaardiging in Australië moontlik nie meer lewensvatbaar sal wees nie.

In teenstelling met Holden, wat hulle hoofsaaklik op die binnelandse mark toegespits het en tot en met 2002 die grootste vervaardiger in dié land was, is Toyota se produksie uitvoergerig. Sewentig persent van plaaslikvervaardigde voertuie word na oorsese bestemmings uitgevoer. Holden was daarenteen steeds meer afhanklik van staatsubsidies.

Canning Vale, 'n nywerheidsgebied in Wes-Australië

Die eksklusiewe ekonomiese sone van Australië en sy oorsese gebiede

Nog tot in die 1990's het die Australiese ekonomie ten opsigte van sy in- en uitvoere sterk op die Verenigde State en die Verenigde Koninkryk gefokus. Intussen is ekonomiese aktiwiteite veral op die Pasifiese streek gerig. Terwyl vryehandelsooreenkomste met oorsese lande onderteken is, is daar enkele handelsgeskille met Asiatiese lande. So maak Japan die verlaging van invoertariewe vir Australiese landbouprodukte afhanklik van hoër motoruitvoere na Australië, terwyl die Volksrepubliek China in September 2013 'n invoerverbod op verkoelde vleis geplaas het om ekonomiese druk uit te oefen.[73]

Die belangrikste uitvoergoedere is steenkool, ystererts, goud, ruolie en olieprodukte en aardgas. Australië is daarnaas besig om sy kapasiteite vir die uitvoer van vloeibare aardgas te vergroot. Dié land is reeds sedert die middel van die 1980's die grootste steenkooluitvoerder ter wêreld. Australië se grootste uitvoermarkte sluit Japan, die Volksrepubliek China, die Verenigde State van Amerika, Suid-Korea en Nieu-Seeland in.[39]

Daar is tradisioneel 'n tekort op dié land se lopende rekening wat in die vroeë 21ste eeu jaarliks tussen twee en ses persent van die BBP beloop het en sowel met die skuldlas van privaat huishoudings asook omvangryke beleggings in mynbouprojekte verbind word. Die belangrikste invoergoedere naas ruolie en geraffineerde olie is voertuie en geneesmiddels.

Die Hawke-regering het die proses van ekonomiese hervorming aan die gang gesit deur die Australiese dollar vry te laat sweef in 1983 en die finansiële stelsel gedeeltelik te dereguleer.[74] Die John Howard-regering het die proses van mikro-ekonomiese hervorming voorgesit deur gedeeltelike deregulering van die arbeidsmark en die privatisering van besighede wat in staatsbesit was, met name die telekommunikasienywerheid.[75] Die indirekte belastingstelsel was aansienlik hervorm in Julie 2000 met die invoer van 'n 10% goedere- en inkomstebelasting, wat die swaar steun op persoonlike en maatskappybelasting – nog steeds 'n kenmerk van Australië se belastingstelsel – ietwat verminder het.

Met die ingang van Januarie 2007 was 10 033 480 mense ekonomies aktief met 'n werkloosheidskoers van 4,6%.[76] Sedert 1996 was inflasie tipies 2–3% en basisrentekoerse 5–6%.