Auguste Rodin

Rodin is in 1840 as die tweede kind van Marie Cheffer en Jean-Baptiste Rodin in Parys gebore. Die gesin was deel van die werkersklas en Rodin se vader was 'n klerk in die polisiedepartement.[4] Rodin het hom grootliks self onderrig,[5] en het op die ouderdom van tien jaar begin teken. Tussen die ouderdom van 14 en 17 jaar het hy by die Petite École studeer, 'n skool wat spesialiseer in kuns en wiskunde, en waar hy ook die vakke teken en skilder geneem het. Sy tekenonderwyser Horace Lecoq de Boisbaudran het daarin geglo dat die persoonlikheid van sy leerlinge eerste ontwikkel moet word sodat hulle met hul eie oë kon waarneem en uit herinnering teken, en Rodin het later in sy lewe groot waardering vir hierdie onderwyser uitgespreek.[6] Hy het by die Petite École die eerste keer kennis gemaak met Jules Dalou en Alphonse Legros.

Rodin, ongeveer 1862.

In 1857 het Rodin 'n kleimodel van 'n metgesel aan die École des Beaux-Arts voorgelê ten einde toegang daartoe te verkry; hy het egter nie geslaag nie, en twee verdere aansoeke is ook afgekeur.[7] Die toelatingsvereistes by die Grande École was nie besonders straf nie,[8] en daarom was die afkeurings groot terugslae vir die jong Rodin. Rodin se onvermoë om toegang te kry kon dalk die gevolg gewees het van die beoordelaars se Neoklasistiese smaak, terwyl Rodin opgelei is in ligte, 18de eeuse beeldhouwerk. Hy het die Petite École in 1857 verlaat, en die grootste deel van die volgende twee dekades sy brood as ambagsman verdien. Hy het in die tydperk dekoratiewe voorwerpe en argtitekturele verfraaiings gemaak.

Rodin se suster Maria, wat twee jaar ouer as hy was, is in 1862 in 'n klooster aan peritonitis dood, en Rodin was oorweldig deur selfverwyt omdat hy haar aan 'n ontroue minnaar bekendgestel het. Hy het kuns die rug toegekeer en hom aangesluit by die Katolieke orde van die Kongregasie van die Allerheiligste Sakrament. Sint Pieter Juliaan Eymard, stigter en hoof van die kongregasie, het Rodin se talent herken en sy ongeskiktheid vir die orde aangevoel, en dus het hy Rodin aangemoedig om voort te gaan met sy beeldhouwerk. Rodin het teruggekeer na sy werk as versierder terwyl hy klas geloop het by die beeldhouer van dieretonele Antoine-Louis Barye. Die onderwyser se aandag aan detail en sy keurige uitbeelding van die spiere van bewegende diere het Rodin baie beïnvloed.[9]

In 1864 het Rodin begin saamwoon met 'n jong naaldwerkster genaamd Rose Beuret (gebore in Junie 1844),[10] saam met wie hy vir die res van sy lewe met 'n wisselende mate van toegewydheid gewoon het. Die paartjie het 'n seun gehad met die naam Auguste-Eugène Beuret (1866–1934).[11] Daardie jaar het Rodin sy eerste beeldhouwerk vir 'n uitstalling aangebied en ingeskryf by die ateljee van Albert-Ernest Carrier-Belleuse, 'n suksesvolle massa-produsent van objets d'art. Rodin het tot 1870 as Carrier-Belleuse se hoof-assistent gewerk en het onder meer die dekorasie van dakke, trappe en deure hanteer. Met die koms van die Frans-Pruisiese oorlog is Rodin opgeroep om in die Franse Nasionale Wag te dien, maar sy diens was van korte duur weens sy swak sig.[12] Die werk vir versierders het as gevolg van die oorlog weggekwyn, maar Rodin moes steeds sy gesin onderhou, aangesien armoede 'n voortgesette probleem vir hom was totdat hy sowat dertig jaar oud was.[13] Carrier-Belleuse het hom spoedig gevra om by hom in België aan te sluit, waar hulle aan ornamentasie vir die Brusselse Aandelebeurs gewerk het.

Rodin het beplan om 'n paar maande in België te bly, maar het inderdaad die volgende ses jaar buite Frankryk gewoon. Dit was 'n belangrike tydperk in sy lewe.[13] Hy het in die tydperk ondervinding opgedoen en vaardighede as ambagsman verwerf, maar niemand het sy kuns gesien nie. Dit het in sy werkswinkel gestaan aangesien hy nie kon bekostig om dit te giet nie. Sy verhouding met Carrier-Belleuse het intussen versleg, maar hy het ander werk in Brussel gevind, en het sommige van sy werke in kunskamers vertoon. Sy metgesel, Rose, het ook by hom aangesluit. Toe Rodin genoeg geld bymekaargemaak het, het hy Italië in 1875 twee maande lank besoek, toe hy aangetrokke gevoel het tot die werke van Donatello en Michelangelo. Hul werke het 'n diepgaande invloed gehad op sy artistiese rigting.[14] Rodin het gesê: "Dit is Michelangelo wat my bevry het van akademiese beeldhouwerk."[15] Met sy terugkeer na België, het hy begin werk aan die beeldhouwerk Die Era van Brons, 'n lewensgrootte manlike figuur, waarvan die realisme die aandag op Rodin gevestig het, maar wat gelei het tot aantygings van oneerlikheid – die werk se realisme en skaal was van so 'n aard dat kritici beweer het dat hy die werk van 'n lewende model gegiet het. Baie van Rodin se latere werk was op eksplisiete wyse groter of kleiner as lewensgrootte, deels vanweë sy begeerte om die dwaasheid van sulke bewerings te weerlê.

Auguste Rodin, John Singer Sargent, 1884

Rose Beuret en Rodin het in 1877 na Parys teruggekeer en in 'n klein woonstel aan die Linkeroewer tuisgegaan. Rodin se lewe was egter nou oorlaai met tragiek: sy moeder, wat graag wou sien dat haar seun in die huwelik tree, was dood, en Rodin se vader was blind en seniel. Rodin se skoonsuster, tante Thérèse, moes vir sy vader sorg en hom verpleeg. Rodin se elf jaar oue seun Aruguste, wie se ontwikkeling moontlik agter was, is ook in die sorg geplaas van die behulpsame Thérèse. Rodin het wesenlik sy seun vir ses jaar verlaat,[16] en sou regdeur sy lewe 'n baie beperkte verhouding met sy seun hê. Rodin se vader en sy seun het ook nou by die paartjie aangesluit in die woonstel, met Rose as die versorger. Die beweringe van vervalsing betreffende Rodin se Die Era van Brons wou ook nie gaan lê nie. Rodin het al hoe meer die geselskap van jong vroue in Parys opgesoek, en Rose het op die agtergrond gebly.

Rodin het sy brood verdien deur samewerking met meer gevestigde beeldhouers aan openbare werke, soos gedenktekens en neo-barokstukke in die styl van Carpeaux.[17] Wat betref kompetisies en wedywering vir kommissies het hy modelle van Denis Diderot, Jean-Jacques Rousseau, en Lazare Carnot gesubmiteer, maar dit was alles tevergeefs. Hy het op sy eie tyd aan studies gewerk wat gelei het tot die skepping van sy volgende belangrike werk, Sint Johannes die Doper wat Preek.

Camille Claudel (1864–1943)

Rodin in sy studio.

In 1880 het Carrier-Belleuse – nou die kunsdirekteur van die Sèvres- nasionale porseleinfabriek – Rodin 'n deeltydse werk as ontwerper aangebied. Die aanbod was deels 'n gebaar van versoening, en Rodin het dit aanvaar. Die deel van Rodin wat 18de eeuse smake en modes waardeer het, was gestimuleer, en hy hom met oorgawe gewy aan ontwerpe vir vase en tafelornamente wat die fabriek regoor Europa bekend gemaak het.[18]

Die artistieke gemeenskap het sy werk waardeer, en Rodin is na die Paryse Salons genooi deur vriende soos die skrywer Léon Cladel. Tydens Rodin se vroeë verskynings by hierdie sosiale geleenthede het hy skaam en teruggetrokke voorgekom;[19] maar in sy later jare, namate sy bekendheid toegeneem het, het hy die spraaksaamheid en temperament begin openbaar waarvoor hy beter bekend was. Die Franse staatsman Leon Gambetta het sy begeerte bekend gemaak om Rodin te ontmoet, en die beeldhouer het hom beïndruk toe hulle by 'n salon ontmoet het. Gambetta het op sy beurt voorspraak vir Rodin gedoen by verskeie regeringsministers, wat waarskynlik Edmond Turquet, die Ondersekretaris van die Department van Fynkunste, ingesluit het, en vir wie Rodin uiteindelik sou ontmoet.[19]

Rodin se verhouding met Turquet was besonder lonend: deur hom het hy in 1880 die opdrag gekry om 'n portaal vir 'n beplande museum van dekoratiewe kunste te ontwerp. Rodin het die grootste deel van die volgende vier dekades bestee aan die uitbreiding van sy Hekke van die Hel, 'n onvoltooide portaal vir 'n museum wat nooit gebou is nie. Baie van die portaal se figure het op sigself beeldhouwerke geword, insluitende Rodin se uiters bekende Die Denker en Die Kus. Saam met die opdrag van die museum het 'n gratis ateljee gekom, wat aan Rodin 'n nuwe vlak van artistiese vryheid besorg het. Hy het gou opgehou om by die porseleinfabriek te werk, aangesien sy inkomste uit private opdragte verdien is.[20]

In 1883 het Rodin ingestem om in sy afwesigheid toesig te hou oor 'n kursus vir die beeldhouer Alfred Boucher, en daar het hy die agttienjarige Camille Claudel ontmoet. Die twee het 'n passievolle maar stormagtige verhouding gehad en mekaar wedersyds op artistieke vlak beïnvloed. Claudel het Rodin as model geïnspireer en baie van sy figure is op haar gebaseer. Sy was ook 'n talentvolle beeldhouer en het hom met sy opdragte bygestaan.[21]

Hoewel Rodin besig was met Die Hekke van Hel het hy ook ander opdragte ontvang. Hy het 'n geleentheid nagejaag om 'n historiese monument vir die dorp van Calais te ontwerp. Rodin is in 1891 gekies om 'n monument te skep wat opgedra is aan die Franse skrywer Honoré de Balzac. Albei beeldhouwerke se styl was egter in stryd met die tradisionele smaak, en is met wisselende mate van afkeuring begroet deur die organisasies wat die werke aangevra het. Rodin was agter steeds besig om ondersteuning te kry van die verskillende bronne wat hom bekend gemaak het.[22]

In 1889 het die Paryse Salon Rodin genooi om 'n beoordelaar te wees in sy artistieke beoordelingspaneel. Hoewel Rodin se loopbaan aan die opkom was, het sowel Claudel as Beuret ongeduldig begin raak met Rodin se "dubbele lewe". Claudel en Rodin het 'n atelier by 'n klein ou kasteel gedeel, maar Rodin het geweier om sy bande met Beuret te verbreek, synde sy lojale metgesel gedurende die "maer jare", asook die moeder van sy seun. Gedurende een afwesigheid het Rodin aan Beuret geskryf, "Ek dink daaraan hoe baie jy my moet liefgehad het om my nukke te verduur... Ek bly, in alle liefde, jou Rodin."[23]

Claudel en Rodin se paaie het in 1898 geskei.[24] Claudel het verskeie jare daarna 'n senuwee-ineenstorting gehad en is vir dertig jaar tot haar dood in 1943 deur haar familie in 'n inrigting vir geestesongesteldheid geplaas, ten spyte van pogings deur dokters om aan haar moeder en broer te verduidelik dat sy nie ongesteld was nie.[25]

In Brussel het Rodin, nadat hy van Italië teruggekeer het, sy eerste volskaalse werk geskep naamlik, Die Era van Brons. Die werk was gemodelleer op 'n Belgiese soldaat, en het sy inspirasie geput uit Michelangelo se Sterwende Slaaf, waarop Rodin gelet het op sy besoeke aan die Louvre. Rodin het gepoog om Michelangelo se bemeestering van die menslike vorm te kombineer met sy eie sin van menslike natuur, en het sy model van alle hoeke bestudeer, op rus en in beweging. Hy het 'n leer bestyg vir bykomende perspektiewe, en het kleimodelle gemaak wat hy by kerslig bestudeer her. Die resultaat was 'n lewensgrootte, goed geproporsioneerde naakfiguur, wat op ongewone wyse met sy regterhand bo op sy kop staan, terwyl sy linkerhand aan sy linkersy is, die voorarm parallel met die liggaam.

In 1877 het die werk sy buiging in Brussel gemaak, en is daarna by die Parys Salon vertoon. Die standbeeld se klaarblyklike gebrek aan 'n tema was vir kritici 'n steen des aanstoots omdat dit nòg mitologie, nòg 'n edele historiese gebeurtenis herdenk het en omdat dit nie duidelik was of Rodin wel 'n tema in gedagte gehad het nie.[27] Rodin het aanvanklik die titel Die Oorwonne aan die werk gegee, in welke vorm die linkerhand 'n spies vasgeklem het, maar hy het die spies verwyder omdat dit teen sekere hoeke die torso versper het. Na nog twee tussentydse titels, het Rodin uiteindelik die titel Die Era van Brons aan die werk gegee, wat die Bronstydperk voorstel, en in Rodin se woorde, "die man wat uit die natuur uit opstaan".[28] Later het Rodin egter gesê dat wat hy in gedagte gehad het "bloot 'n eenvoudige stuk beeldhouwerk was sonder verwysing na enige onderwerp".[28]

Die werk se bemeestering van vorm, lig en skadu maak dat dit so realisties daaruitsien, dat Rodin van Surmoulage beskuldig is – te wete die giet van 'n werk vanaf 'n lewende persoon se liggaam. Rodin het die bewering ontken, en aan koerante geskryf en foto's geneem van die model om te wys dat die beeldhouwerk van die model verskil het. Rodin het daarop aangedring dat 'n ondersoek gehou word, en was uiteindelik onskuldig bevind deur 'n komitee van beeldhouers. Behalwe vir die valse bewerings, het die werk ook kritici gepolariseer. Dit was skaars aanvaar vir tentoonstelling by die Parys Salon, en kritici het dit vergelyk met 'n "standbeeld van 'n slaapwandelaar" en dit " 'n baie akkurate kopie van 'n lae tipe" genoem.[28] Andere het die stuk en Rodin se integriteit verdedig. Die regeringsminister Turquet het die stuk bewonder, en "Die Era van Brons" was deur die staat vir 2,200 Frank gekoop;– die prys wat dit Rodin gekos het om dit in brons te laat giet.[28]

Sint Johannes die Doper wat preek (1878).

Die tweede manlike naakfiguur, Sint Johannes die Doper wat preek, was in 1878 voltooi. Rodin het probeer om nog 'n aanklag van surmoulage te vermy deur die standbeeld groter as lewensgrootte te maak: Sint Johannes is byna 6' 7" '' lank (2 m). Terwyl Die Era van Brons staties geposisioneer is, wil dit voorkom asof Sint Johannes nadertree aan die aanskouer. Die effek word behaal, ten spyte daarvan dat beide die figuur se voete ferm op die grond geplant is- 'n tegniese prestasie wat deur die meeste kontemporêre kritici opgelet is.[29] Rodin het hierdie teenstellende posisie verkies om, in sy eie woorde, "tegelykertyd... aansigte van 'n voorwerp ten toon te stel wat eintlik slegs op opeenvolgende wyse gesien kan word".[30]

Ten spyte van die titel Sint Johannnes die Doper wat preek het die werk nie 'n duidelike godsdienstige tema gehad nie. Die model, 'n Italiaanse lyfeiene wat homself by Rodin se studio aangemeld het, het beskik oor 'n idiosinkratiese sin vir beweging wat Rodin wou vasvang of verewig. Rodin het gedink aan Johannes die Doper, en het die assosiasie na die titel van die werk oorgedra.[30] In 1880 het Rodin die werk aan die Paryse Salon gesubmiteer. Kritici was steeds meestal afwysend oor die werk, maar die stuk het derde geëindig in die Salon se kategorie vir beeldhouwerk.[30]

Ten spyte van die onmiddellike ontvangs van Sint Johannes en Die Era van Brons, het Rodin bekendheid daardeur verwerf. Studente het hom by sy studio opgesoek, sy werk geprys, en die bewerings van surmoulage verwerp. Die artistiese gemeenskap was derhalwe nou goed bekend met die naam van Rodin.

Die Hekke van Hel (onvoltooid), Kunsthaus Zürich

'n Opdrag om 'n ingang vir Parys se beplande Museum van Dekoratiewe Kunste te ontwerp was in 1880 aan Rodin toegeken.[17] Alhoewel die museum nooit gebou was nie, het Rodin regdeur sy lewe daaraan gewerk. Die Hekke van Hel was 'n monumentale groep beeldhouwerke wat tonele uit Dante se Inferno in hoë reliëf tentoonstel. Omdat Rodin dikwels 'n gebrek aan 'n duidelike begrip van sy groot werke gehad het, het hy daarvoor opgemaak met harde werk en 'n strewe na perfeksie.[31]

Die Hekke is deur Rodin uitgedink terwyl hy steeds die surmoulage kontroversie in gedagte gehad het: "...Ek het die Sint Johannes gemaak ten einde [die beweringe van gietwerk vanaf 'n model] te weerlê, maar het slegs gedeeltelik daarin geslaag. Ten einde vir eens en vir altyd te bewys dat ek net so goed soos ander beeldhouers van lewendige tonele beeldhouwerk kon doen, het ek dit my voorneme gemaak... om die beeldhouwerk op die deur van figure te maak wat kleiner as lewensgroot was."[31] Die wette van komposisie het egter geswig voor Die Hekke se ongeordende en ongetemde tentoonstelling van Hel. Die figure en groepe in hierdie werk, synde Rodin se meditasie op die toestand van Man, is fisies en moreel geïsoleer in hul foltering.[32]

Die Hekke van Hel bestaan uit honderd-ses-en-tagtig figure in sy finale figurasie.[32] Baie van Rodin se bekendste beeldhouwerke het as ontwerpe of figure vir hierdie werk begin,[9] soos bv. Die Denker, Die Drie Skadu's, en Die Kus, en was slegs later voorgestel as aparte en onafhanklike werke. Ander bekende werke wat afkomstig is van Die Hekke is Ugolino, Gevalle Karjatid wat Haar Steun Dra, Fugit Amor, Sy Wat Eens die Helmetmaker Se Pragtige Vrou Was, Die Vallende Man, en Die Verlore Seun.

Rodin se Die Denker (1879–1889) is een van die bekendste werke in die beeldhoukuns.

Die Denker (oorspronklike titel, Die Digter, na aanleiding van Dante) sou een van die bekendste beeldhouwerke in die wêreld word. Die oorspronklike was 'n hoë bronsstuk wat tussen 1879 en 1889 geskep is, en wat ontwerp was vir Die Hekke' lintel, waarvandaan die figure sou neerkyk op Hel. Terwyl Die Denker duidelik vir Dante voorstel, is aspekte of eienskappe van die Bybelse Adam, die mitologiese Prometheus,[17] en Rodin self aan dit toegeskryf.[33][34] Ander waarnemers wou die klem op die klaarblyklike intellektuele tema van Die Denker wegneem, en het in stede daarvan klem geplaas op die rowwe en ongebonde fisieke en emosionele aura wat daaruit voortvloei.[35]

Die Burgers van Calais (1884–ca. 1889) in die Victoria Toring-tuine, Londen, Engeland.

Die dorp Calais het reeds vir dekades 'n historiese monument gekontempleer, toe Rodin van die projek te hore gekom het. Hy het die opdrag nagejaag, en was geïnteresseerd in die middeleeuse motif en patriotiese tema. Die burgemeester van Calais was in die versoeking geplaas om Rodin daar en dan aan te stel toe hy besoek afgelewer het aan Rodin se studio, en die voorgenome werk was gou goedkeur, met Rodin as die argitek. Dit sou die ses inwoners van Calais gedenk wat hul lewens opgegee het om hul mede-inwoners te red.

Gedurende die Honderdjarige Oorlog het die leër van Koning Eduard III van Engeland vir Calais beleër, en Eduard het bevel gegee dat die dorp se bevolking op groot skaal gedood word. Hy het egter ingestem om die bevolking te spaar, indien ses van die belangrikste burgers of inwoners na hom toe sou kom en bereid sou wees om te sterf, ontbloot en kaalvoet met toue om hul nekke. Toe die burgers hul verskyning gemaak het, het hy bevel gegee dat hulle tereggestel word, maar het hulle kwytgeskeld toe sy koningin, Philippa van Hainault, hom gesmeek het om hul lewens te spaar. Die Burgers van Calais stel die mans voor soos hulle vertrek na die koning se kamp, met sleutels vir die dorp se hekke en vesting.

Rodin het in 1884 met die projek begin, geïnspireer deur die kronieke van die beleg deur Jean Froissart.[36] Alhoewel die dorp 'n allegoriese, heroïese stuk werk, met as hooffiguur Eustache de Saint-Pierre, die oudste van die ses mans, in die vooruitsig gestel het, het Rodin die beeldhouwerk gesien as 'n studie in die verwikkelde en komplekse emosies waaraan die ses mans onderhewig was. Toe Rodin reeds vir 'n jaar met die werk besig was, was die Calais komitee nie beïndruk met sy vordering nie. Rodin het daarop sy bereidwilligheid om die projek te beëindig, eerder as om sy ontwerp te wysig ten einde die komitee se konserwatiewe verwagtinge te bevredig, bekend gemaak, maar hulle het hom aangesê om voort te gaan daarmee.

In 1889 was Die Burgers van Calais die eerste keer tot algemene lof uitgestal. Dit is 'n brons beeldhouwerk wat twee ton (1,814 kg) weeg, en die figure daarvan is 6,6 voet (2 m) lank.[36] Die ses manlike figure wat daarin voorgestel word, vorm nie 'n verenigde, heroïese front nie;[37] maar elkeen is eerder geïsoleer van sy broers, en beraadslaag en voer sy eie indiwiduele stryd met sy verwagte noodlot. Rodin het gou daarna voorgestel dat die monument se hoë voetstuk verwyder word, want hy wou die beeldhouwerk na grondvlak skuif sodat die toeskouers "tot die hart van die onderwerp kon deurdring".[38] Op grondvlak lei die figure se posisies die toeskouer reg om die werk, en suggereer op subtiele wyse hul algemene voorstuwende beweging.[39]

Die komitee was woedend oor die nie-tradisionele voorstel van Rodin, maar Rodin sou nie ingee nie. In 1895 het Calais daarin geslaag om Burgers in sy verkose vorm uitgestal te kry: die werk was voor 'n openbare tuin op 'n hoë platform of voetstuk geplaas, en is omring deur 'n gietyster tralie. Rodin wou dit egter naby die stadsaal sien, waar dit die publiek sou meevoer. Eers ná dit skade gely het tydens die Eerste Wêreldoorlog, en na die daaropvolgende storing daarvan en Rodin se dood, is die beeldhouwerk vertoon soos Rodin dit beplan het. Dit is een van Rodin se bekendste werke.[36]

Gietwerk van Balzac (1891–1898) soos blootgestel in Jardin du Musée Rodin. Dieselfde standbeeld word gebruik vir die monument in Parys

Rodin in sy middeltydperk

Rodin in 1896 besig om te werk aan die monument aan Victor Hugo by die studio van sy assistent Henri Lebossé

Die Monument aan Balzac in Parys

Rodin het in 1889 opdrag ontvang om 'n monument van die Franse skrywer Victor Hugo te skep. Rodin het uitvoerig gehandel met die onderwerp van kunstenaar en muse. Soos baie van Rodin se openbare opdragte, was die Monument van Victor Hugo met teëstand ontvang omdat dit nie voldoen het aan konvensionele verwagtinge nie. The Times, in sy kommentaar op Rodin se monument van Victor Hugo, het in 1909 gesê "daar is 'n redelikheid aanwesig in die klagte dat [Rodin se] opvattings somtyds ongeskik is tot sy medium, en in sulke gevalle ooreis hulle sy ontsaglike tegniese vermoëns".[40] Die 1897 pleisterwerk model is eers in 1964 in brons gegiet.

Die Société des Gens des Lettres, 'n Paryse organisasie van skrywers, het onmiddellik na sy dood in 1850 'n monument van die Franse romansier Honoré de Balzac beplan. Die genootskap het in 1891 aan Rodin opdrag gegee om die gedenkmonument te skep, en Rodin het jare daaraan spandeer om die konsep vir sy beeldhouwerk te ontwikkel. Dit was vir Rodin 'n uitdaging om 'n geskikte voorstelling van Balzac te vind, gegewe die outeur se mollige voorkoms. Rodin het baie studies voortgebring: portrette, vollengte, naakte figure, figure wat 'n manteljas dra, of figure in 'n kleed  – 'n replika wat Rodin versoek het. Die uiteindelike beeldhouwerk vertoon Balzac, geklee in drapeermateriaal, kragtig-starend in die verte in, met diep gegroefde eienskappe. Rodin se bedoeling was om Balzac ten toon te stel op die oomblik wat hy 'n nuwe werk bedink[41] – om moed, arbeid en stryd uit te druk.[42]

Toe Balzac in 1898 uitgestal word, was die negatiewe reaksie nie verrassend nie.[33] Die Société het die werk verwerp, en die pers het parodieë daarop gedruk. Morey (1918) het die werk gekritiseer, en gereflekteer, "daar mag 'n tyd kom, en nodeloos om te sê sal so 'n tyd kom, dat dit nie outre sal wees om 'n grootse romansier voor te stel as 'n tamaai komediant omgewe van 'n kamerjas nie, maar selfs op die gegewe dag is die indruk wat die standbeeld wek die van 'n beledeging."[9] 'n Moderne kritikus dui inderdaad aan dat Balzac nie een van Rodin se meesterstukke is nie.[43]

Die monument het egter nog steeds in Rodin se dae sy ondersteuners gehad; 'n manifes wat Rodin ondersteun is opgetrek en geteken deur onder andere Monet, Debussy, en die toekomstige Premier Georges Clemenceau.[44] In die BBC-reeks Civilisation, het die geskiedkundige van kuns, Kenneth Clark, die monument geprys as "die grootste beeldhouwerk van die 19de eeu, miskien, inderdaad, die grootste sedert Michelangelo."[45] Eerder as om skeptici van die verdienstelikheid van die monument te oortuig, het Rodin die Société se geld vir die opdrag terugbetaal en die werk na sy tuin geskuif. Na die ondervinding het Rodin nie nog 'n openbare opdrag uitgevoer nie. Die Monument tot Balzac was slegs in 1939 in brons gegiet en op die Boulevard du Montparnasse by die kruising met Boulevard Raspail geplaas.

Auguste Rodin, 1892 deur Camille Claudel

Die gewildheid van Rodin se bekendste beeldhouwerke neig om sy algehele kreatiewe uitset te verduister. Rodin was 'n uiters aktiewe en produktiewe kunstenaar en het duisende borsbeelde, figure, en fragmente van beeldhouwerke oor 'n tydperk van meer as vyf dekades geskep. Hy het in olieverf geskilder (veral in sy dertigs) en in waterkleure. Die Musée Rodin hou 7,000 van Rodin se drukke en tekeninge in kryt en houtskool, en dertien rowwe droëpunte.[46][47] Hy het ook 'n enkele litograaf geproduseer.

Portrette was 'n belangrike deel van Rodin se oeuvre, en het hom gehelp om aanvaarding en finansiële onafhanklikheid te verkry.[48] Sy eerste beeldhouwerk was 'n borsbeeld van sy vader in 1860, en hy het ten minste ses-en-vyftig portrette tussen 1877 en sy dood in 1917 geproduseer.[49] Vroeë modelle het die mede-beeldhouer Jules Dalou (1883) en sy metgesel Camille Claudel (1884) ingesluit.

Later, toe sy reputasie gevestig was, het Rodin borsbeelde van prominente tydgenote soos die Engelse politikus George Wyndham (1905), die Ierse dramaturg George Bernard Shaw (1906), die Sosialis en voormalige minnares van die prins van Wallis wat koning Edward VII sou word, Daisy Greville (1908),[50] die Oostenrykse komponis Gustav Mahler (1909), die voormalige Argentynse president Domingo Faustino Sarmiento en die Franse staatsman Georges Clemenceau (1911) gemaak.

Sy ongedateerde tekening Studie van 'n Staande Naak Vrou, Arms Opgehef, Hande Gekruis Bo Kop is een van die werke wat in 2012 uit die versameling van Cornelius Gurlitt geneem is.[51]

Die Skadu, (1880–81) High Museum of Art, Atlanta

'n pleisterwerk van Die Era van Brons

In pleks daarvan om tradisionele akademiese posisies te kopieer, het Rodin verkies dat sy modelle op natuurlike wyse in sy studio rondbeweeg (ten spyte van hul naaktheid).[9] Rodin het dikwels vinnige sketse in klei gemaak wat later verfyn was, gegiet was in pleisterwerk, en laastens gegiet was in brons or gekerf is uit marmer. Rodin se hooffokus was die bewerking van klei.[56]

George Bernard Shaw het vir 'n portret gesit en sodoende 'n idee van Rodin se tegniek verskaf: "Terwyl hy gewerk het, is 'n aantal wonderwerke bewerkstellig. Teen die einde van die eerste vyftien minute, nadat 'n voorlopige idee van die uiteindelike menslike vorm teweeggebring is, het hy deur die gebruik van sy duim 'n borsbeeld geproduseer wat so lewendig voorgekom het dat ek dit met my sou wegneem ten einde die beeldhouer van enige verdere werk daaraan te weerhou."[56]

Hy het die evolusie van sy borsbeeld oor die tydperk van 'n maand beskryf, deur "al die stadiums van kuns se evolusie": eerste, " 'n Bisantynse meesterstuk", dan "'n gemengde Bernini", dan 'n elegante Houdon. "Die hand van Rodin het nie gewerk soos die hand van 'n beeldhouer werk nie, maar as die werk van Elan Vital. Die Hand van God is sy eie hand."[56]

Nadat hy sy werk in klei voltooi het, het hy gebruik gemaak van uiters bedrewe en vaardige assistente om die komposisies te bewerk in groter stukke in (insluitende enige van sy grootskaalse monumente, soos bv. Die Denker), om die klei komposisies te giet in pleister of brons, en om sy marmer te kerf. Rodin se groot innovasie was om te kapitaliseer op die veelvuldige- oftewel multi-stadiums en multi-prosesse van 19de eeuse beeldhouwerk asook die tydperk se afhanklikheid van gietwerk in pleister.

Aangesien klei vinnig verswak indien dit nie nat gehou word of in terra-cotta oonde geplaas word nie, het beeldhouers gipsstukke gebruik as 'n manier om die klei komposisie in stand te hou. Dit was algemene praktyk wat Rodin se tydgenote betref, en beeldhouers sou pleisterwerke uitstal met die hoop dat hulle later opdrag sou ontvang om die werke te omskep in 'n meer permanente vorm. Rodin sou egter veelvuldige gipsstukke laat maak en hulle behandel as die "rou materiale" van die beeldhouwerk, en in die proses hul dele en figure her-kombineer in nuwe komposisies in en dit nuwe name gee.

Soos Rodin se praktyk ontwikkel het in die 1890's het hy meer en meer radikaal geword in sy strewe na fragmentasie, dit wil sê die kombinasie van figure op verskillende skale, en die skep van nuwe komposisies van sy vroeëre werk. 'n Voorbeeld hiervan is die opspraakwekkende Die Lopende Man (1899–1900) wat uitgestal was tydens Rodin se soloskou in 1900. Die werk bestaan uit twee beeldhouwerke van die 1870's wat Rodin in sy studio – gevind het- 'n gebreekte en beskadigde torso deel wat verwaarloos is, en die laer dele van 'n weergawe van sy 1878 Sint Johannes die Doper wat Preek wat hy herwerk het op 'n verminderde skaal.

Rodin het sodoende 'n werk geskep, wat baie beeldhouers op daardie tydstip en daarna beskou het as een van sy sterkste en mees alleenstaande werke, ten spyte van die feit dat die voorwerp twee verskillende style verteenwoordig, twee verskillende houdings ten opsigte van "voltooiing" verteenwoordig; en kortkom aan enige poging om die arbitrêre versmelting van hierdie twee komponente weg te steek. Dit was die vryheid en kreatiwiteit waarmee Rodin hierdie praktyke gebruik het;– saam met sy oppervlaktes met spore van sy eie insig, en met sy permissiewe houding ten opsigte liggaamlike houding, sensuele onderwerpe en nie-realistiese oppervlaktes  – wat Rodin se herbewerking van tradisionele 19de eeuse beeldhou tegnieke-na die oorgang en prototipe vir moderne beeldhouwerk-getipeer het.