Argentinië

Die grot Cueva de las Manos naby die stad Perito Moreno (provinsie Santa Cruz) besit een van die oudste rotsskilderye in Argentinië

Die eerste Europeërs, wat in die 16de eeu langs die Argentynse kus geseil en hier voet aan wal gesit het, was seevaarders op soek na 'n suidelike deurvaart van die Atlantiese na die Stille Oseaan, waaronder Ferdinand Magellaan en Pedro de Mendoza. Laasgenoemde het die nedersetting Nuestra Senora Santa Maria del Buen Aire, die huidige Buenos Aires, in omtrent 1536 gestig. In die noordweste van dié land, waar goeie landbougrond gevind word, het die Spanjaarde, wat vanuit die onderkoninkryk Bolivië suidwaarts beweeg het, verskillende nedersettings soos Mendoza, Tucuman, Córdoba en Salta gestig. Hier is perde geteel, vee vir vleisproduksie aangehou en suiker, tabak en groente verbou.

Die noordwestelike deel van Argentinië het sy bloeitydperk in die 17de en 18de eeu as gevolg van handel met die onderkoninkryk Peru beleef, terwyl Buenos Aires destyds niks meer as 'n tweederangse hawe was nie. Eers in 1776 het Buenos Aires die administratiewe sentrum van die nuwe vise-koninkryk 'Rio de la Plata' geword, 'n gebied wat die huidige Argentinië, Uruguay, Paraguay en 'n deel van Bolivië ingesluit het.

Landskap in Patagonië

Portret van generaal José de San Martin, Libertador (bevryder) van Argentinië, Chili en Peru

Buenos Aires

Op 25 Mei 1810 het die Kreoolse bevolking van Buenos Aires in opstand teen die koloniale Spaanse bewind gekom. Hulle het voor die Cabildo vergader, die gebou waar afgevaardigdes, wat deur die Spaanse Kroon benoem is, byeengekom het en die visekoning en heersende junta se bedanking geëis. Ná 250 jaar se heerskappy oor die kolonie was die heersende klas só verswak dat hulle voor die betogende massas geswig het. Die politieke mag het skielik in die hande van 'n Kreoolse junta beland.

Ook in ander dele van Suid-Amerika, waar 'n opgeleide en liberale stedelike Kreoolse middelklas deur merendeels Spaans-gebore bewindhebbers geregeer is, het inheemse burgers op magsdeling aangedring. In Europa het Napoleon Bonaparte destyds militêr teen sy ou politieke bondgenoot Spanje opgetree, dié land binnegeval en, ondanks plaaslike weerstand, sy eie broer tot nuwe koning verklaar. Hierdie gebeure het die politieke druk op Spanje se koloniale bewind in Suid-Amerika versterk en die tafel gedek vir politieke hervormings.

Die inheemse Kreoolse bevolking was vasberade en magtig genoeg om politieke veranderings teweeg te bring, soos hulle reeds in 1806 en 1807 bewys het toe die inwoners van Buenos Aires 'n militêre oorwinning oor twee invallende Britse leërs behaal het. Terwyl die eerste Britse mag met slegs 1 500 soldate nog relatief klein was, was die tweede oorwinning oor 'n magtige en goed opgeleide leër van 11 000 man, wat deur Buenos Aires se bevolking gedwing is om te kapituleer, al hoe indrukwekkender. Die slaankrag van plaaslike burgermagte het selfs geblyk om groter te wees as dié van Spaanse koloniale regimente. Die Kreoolse bevolking het uit hierdie groot militêre sukses hul reg op selfregering afgelei.[16]

In 1816 het Argentinië onafhanklik van Spanje geword, na 'n kort stryd met die Spaanse besetters, onder leiding van José de San Martin. De Sa Martin, wat ook in Chili en Peru vir onafhanklikheid geveg het, word nog steeds deur die Argentyne as 'n held beskou. In die eerste jare van die jong nasie ontstaan diverse konflikte tussen sentraliste en federaliste, tot in 1853, toe 'n nuwe grondwet aangeneem is.

In die tweede helfte van die 19de eeu gaan Buenos Aires snel vooruit, deels as gevolg van die aankoms van duisende immigrante. Nuwe tegnologieë (vries van vleis, spoorweë) stimuleer landbou en veeteelt. Nuwe gebiede soos Patagonië word verower. Immigrante uit Engeland en Wallis begin skaapteelt op groot estancias. Argentinië word na die Verenigde State die tweede "Beloofde Land" van die Amerikas.

Vervolgens word Argentinië egter gekenmerk deur aanhoudende politieke konflikte tussen konserwatiewe en liberale elemente en tussen burgers en die weermag. Na die Tweede Wêreldoorlog verskyn die populistiese "peronisme", wat die verhouding tot 'n punt dryf. Tot 1983 word steeds bloediger optredende militêre juntas afgewissel met outoritêre siviele regerings, wat lei tot toenemende ekonomiese probleme, korrupsie, algemene afkeur in die politiek en die nederlaag in die Falklandoorlog teen die Verenigde Koninkryk in 1982.

Hierna help vier vrye verkiesings om demokrasie in Argentinië stewig te vestig. In 2001 het ekonomiese probleme, insluitend die wanbetaling van buitelandse skuld, gelei tot bloedige onluste en die val van die regering. Ekonomiese maatreëls soos die ontkoppeling van die Argentynse peso van die Amerikaanse dollar het vervolgens tot ekonomiese herstel gelei en Argentinië is nou ook 'n gewilde toeristebestemming, aangehelp deur die gunstige wisselkoers teenoor meeste belangrike geldeenhede. Argentinië se totale buitelandse skuldlas het in 2009, te midde van die internasionale finansiële krisis, nogtans weer tot 145 miljard VSA-$ gestyg.[17]

Argentinië behoort saam met Suid-Afrika tot die Groep van 20

Suid-Afrikaanse diplomatieke skakeling met Argentinië het in 1938 begin; dié land het sy betrekkinge met Suid-Afrika egter op 23 Mei 1986 vanweë Pretoria se beleid van rasseskeiding tydelik verbreek.

Die moontlikheid van 'n Suid-Atlantiese Verdragsorganisasie is in die sewentigerjare voorgestel. Vir 'n dergelike militêre alliansie tussen Suid-Afrika, Argentinië, Brasilië, Chili, Paraguay en Uruguay het destyds veral die Raad vir Inter-Amerikaanse Veiligheid gepleit. Dit het egter nooit tot stand gekom nie.

Die nywerheidstad Córdoba is die sentrum van die Argentynse motorbedryf: Avenida Chacabuco

Argentinië se ekonomie maak net stadig vordering nadat die land teen die middel van 2018 'n kwaai resessie beleef het. Die ekonomie het met 'n gemiddeld van 2,5 persent oor die hele jaar en met meer as 6 persent in die laaste vier maande gekrimp. Vir 2019 word 'n verdere krimping van sowat 1 persent verwag.

Die uitvoergerigte landbousektor sal danksy die verwagte rekordoes in 2019 in die tweede kwartaal 'n hupstoot kry. Beleggings sal voor die verkiesing in Oktober 2019 waarskynlik geen noemenswaardige bydrae tot ekonomiese groei lewer nie.

Argentinië bly aangewese op massiewe finansiële steun deur die Internasionale Monetêre Fonds (IMF) wat krediete ter waarde van VS$57 miljard goedgekeur het. Die Argentynse regering sal in ruil hiervoor sy begrotingstekort teen 'n vinniger tempo verminder en 'n restriktiewe monetêre beleid volg nadat pogings om die inflasiekoers van meer as 50 persent te verminder misluk het. Die binnelandse vraag na goedere en dienste sal as gevolg hiervan afneem.

Die Argentynse peso het in 2018 meer as die helfte van sy waarde teenoor die Amerikaanse dollar ingeboet. Invoere het as gevolg hiervan merkbaar afgeneem (29 persent in die vierde kwartaal van 2018). Uitvoere het na die peso se devaluasie skerp gestyg, net soos die getal buitelandse toeriste (terwyl Argentyne die voorkeur aan binnelandse vakansies begin gee), sodat daar in 2019 'n oorskot op die handelsbalans verwag word.

Die land se infrastruktuur word as sterk verouderd beskou. Grootskalse beleggings in vervoer- en ander geriewe is in die vooruitsig gestel, maar voorlopig gestaak. Op 16 Junie 2019 het 'n grootskaalse kragonderbreking die land se kwesbaarheid getoon.

Wynberg naby Cafayate in die Salta-provinsie

Sojaboonoeste in die provinsie van Buenos Aires. Argentinië is die derde grootste produsent van sojabone in die wêreld.[19] Die sojaboonbedryf is een van die drie grootste sektore in dié land, ná die petrochemiese en metaalbewerking

Die hoogs gemeganiseerde landbousektor beslaan sowat 65 persent van dié land se totale oppervlakte. Alhoewel die landbou se bydrae tot die bruto nasionale produk slegs 11 persent beloop, is dit steeds die grootste bron van buitelandse valuta. Die landbousektor word deur 'n klein aantal welvarende gesinne met groot landerye oorheers. Die belangrikste landbouprodukte is koring, mielies, sorghum, lynsaad, soja, sonneblompitte, grondboontjies, katoen, suikerriet, groente, vrugte, wyn, tabak en mate.

Argentinië is steeds een van die grootste vleisprodusente ter wêreld, alhoewel sy aandeel aan die wêreldproduksie geleidelik begin afneem. Die belangrikste produkte van die veeteeltbedryf is bees- en skaapvleis, en weivelde beslaan sowat 52 persent van dié land se oppervlakte. Oos-Patagonië is die sentrum van die Argentynse skaapteeltbedryf.

Die bosboubedryf beslaan 13 persent van die oppervlakte; bosvelde en woude is die belangrikste bossoorte. Die Quebrachoboom lewer tannien op. Die visserybedryf langs die kus en in internasionale waters word al hoe belangriker.

Die plaaslike nywerheidsbedryf het sy sentrums veral in die metropolitaanse gebiede van Buenos Aires, Córdoba en Rosario en lewer 32 persent van die bruto nasionale produk op. Die swaartepunt van die sektor het in die afgelope dekades van ligte nywerhede en voedselverwerking na die chemiese, ruolie-, yster-, staal-, elektriese, masjienbou- en motorbedryf begin verskuif. Die Argentynse motorfabrikate sluit Anadón, ASA, Biscayne en JVA in, en volgens sommige is Lamborghini Latinoamérica 'n aparte motormerk.

Atucha is die eerste kernkragsentrale wat in Latyns-Amerika gebou is. Argentinië is die land met die grootste aantal kern-fasiliteite in die gebied

Die belangrikste kragvoorsieningsbronne is waterkragsentrales (41 persent van die totale kragopwekking) en termiese kragsentrales (52 persent). Kernkragsentrales (7 persent) is in Atucha en Río Tercero opgerig.

Argentinië se minerale rykdomme sluit onder meer groot aardgasvelde in; hierdie energiebron speel al 'n beduidende rol en word tans veral vir koskook- en verwarmingsdoeleindes en as alternatiewe brandstof vir voertuie gebruik. Nogtans het die groeiende vraag na aardgas, die wanbestuur van plaaslike energiemaatskappye en die toenemende tekort aan fossiele brandstowwe daartoe gelei dat steeds groter hoeveelhede aardgas uit die buiteland, veral Bolivië, ingevoer moet word.

Herwinbare energiebronne word al hoe belangriker. Naas waterkrag word sedert 1994 steeds meer elektrisiteit deur windkragsentrales voorsien. Windenergie speel in die suidelike provinsie Chubut (Patagonië) met sy winderige klimaat al 'n belangrike rol. Windkrag het 'n baie groot potensiaal in Argentinië en word sedert die laat 1990's deur die regering bevorder. In 2006 was Argentinië nogtans slegs die derde grootste produsent van windenergie in Latyns-Amerika, ná Meksiko en Brasilië.

Ontwikkeling van Argentinië se buitelandse handel tussen 1999 en 2005

Argentinië voer hoofsaaklik mynbouprodukte en fossiele brandstowwe, plantaardige en voedselprodukte, organiese olies en vette uit. Die belangrikste invoere is masjinerie, instrumente en elektroniese goedere, halfverwerkte nywerheidsgoedere en vervoeruitrusting. Die hoofhandelsvennote is Brasilië, die Verenigde State en die Volksrepubliek China.

In 2006 het Argentinië se uitvoere met 15 persent gegroei en 'n rekordvlak van 46,6 miljard VS-dollar bereik. Die invoere het selfs met 19 persent tot 34,2 miljard VS-dollar gestyg. Agrariese grondstowwe en voedsel het weer sowat vyftig persent van die uitvoerwaarde verteenwoordig. Nogtans het die aandeel van nywerheidsprodukte (32 persent van die totale uitvoere) met 23,5 persent sterk toegeneem. Die belangrikste markte vir Argentynse uitvoere in 2006 was die Suid-Amerikaanse vryehandelsone Mercosur met 'n aandeel van 21,3 persent, die Europese Unie met 17,5 persent en die Noord-Amerikaanse vryehandelsone NAFTA met 12,9 persent.[20]

Invoere (waaronder veral nywerheidsprodukte) het in 2006 vir die vyfde opeenvolgende jaar duidelik toegeneem. 37 persent van die totale invoere het uit Mercosur-lidstate gekom, veral uit Brasilië (34 persent), 17 persent uit die Europese Unie, 16 persent uit die NAFTA-lidstate en 9 persent uit die Volksrepubliek China. Invoere uit die Volksrepubliek China het in 2006 met 40 persent toegeneem.

Die eksklusiewe ekonomiese sone van Argentinië

Dekades lank is die ekonomiese bande met Latyns-Amerika nouliks ontwikkel; die Suid-Afrikaanse handel met Argentinië het stadig gegroei en in 1980 nog steeds minder as 100 miljoen VSA-dollar beloop. 'n Suid-Afrikaanse Kamer van Koophandel bestaan sedert 1973 in Buenos Aires, terwyl sy Argentynse eweknie vyf jaar later in Johannesburg gestig is.

Suid-Afrika se belangrikste uitvoerprodukte op die Argentynse mark was aanvanklik staal, ystererts, asbes en mangaan, terwyl Argentinië leerware, verwerkte voedsel, tekstielgoedere, chemiese produkte en landboumasjiene na Suid-Afrika uitvoer.

* skatting

Kaart van Argentinië se passasierspoorweë

Die Gran Capitán, 'n langafstandtrein wat tussen Buenos Aires en Posadas geloop het, omstreeks 1990

Die beroemde Tren a las nubes ("Trein na die wolke") loop deur bergagtige terrein in die Andes-bergreeks

Die eerste Argentynse trein het op 29 Augustus 1857 geloop. Vervolgens is dié land se spoornetwerk vinnig uitgebrei, waarby Britse ondernemings en kapitaal 'n sentrale rol gespeel het. Spoorweë het in die volgende dekades 'n sleutelbedryf by die ekonomiese ontwikkeling van dié land geword. In die 1930's was die Argentynse spoornetwerk met 'n totale lengte van 43 000 kilometer groter as dié van die meeste Europese lande. Nadat dit byna 'n eeu lank deur 'n groot aantal onafhanklike privaat ondernemings, waaronder talle Britse maatskappye, bedryf is, het president Perón die spoorbedryf in 1946 genasionaliseer.

Amerikaanse raadgewers, wat teen die einde van die 1950's aangestel is om die verdere ontwikkeling van die bedryf te beplan, het die voorkeur aan padvervoer gegee sodat in die volgende jare steeds meer spoorlyne gesluit is. Argentinië se nasionale spoorweë is in 1992 onder die regering van president Carlos Menem weer geprivatiseer. Passasiervervoer is verder verminder en die invloedryke spoorwegvakbond ontbind. Meer as 50 000 mense het hul werk verloor en hele streke het agteruitgegaan, terwyl korrupsie in die spoorbedryf toegeneem het.

Argentinië beskik oor 'n uitgestrekte spoorwegnetwerk met 'n totale lengte van sowat 31 000 kilometer met drie verskillende spoorwydtes. Twee spoorlyne verbind dié land met Chili, ander lyne loop oorkant die landsgrense na Bolivië, Paraguay, Uruguay en Brasilië. Nogtans hanteer dit tans minder as vyftien persent van dié land se totale vragvervoer (in vergelyking met Europa se vyftig persent), word verdere lyne gesluit of raak in verval. 85 persent van alle vrag word op Argentinië se paaie vervoer. Die regering beplan om 'n groter deel daarvan na die spoorweë te skuif.

Nog 'n rede vir grootskaalse beleggings in die modernisering van die spoorbedryf, wat grotendeels deur Chinese lenings ter waarde van maksimaal 4,9 miljard VS$ gefinansier sal word, is 'n reeks noodlottige treinongelukke wat die lewens van 'n vyftigtal passasiers geëis het, naas vertragings en ander probleme. In die vroeë 21ste eeu is 'n groot getal privaat spoormaatskappye genasionaliseer nadat hulle al lank afhanklik van staatsubsidies was. Privaat spoorlyne speel egter nog 'n belangrike rol as diensverskaffers in die openbare vervoerstelsel van Argentinië, terwyl die infrastruktuur deur die staatsonderneming Administración de Infraestructuras Ferroviarias Sociedad del Estado (ADIF S.E.) bestuur word. Die laaste privaat maatskappy, wat in Oktober 2013 ná 'n reeks ongelukke genasionaliseer is, was Sarmiento wat pendelaardienste in die weste van Groter Buenos Aires bedryf.

Beplande moderniserings fokus op die opknapping van die spoornetwerk van Ferrocarril General Belgrano Cargas, 'n onderneming wat altesaam 11 000 kilometer se spoorlyne bedryf. Hiervan sal 3 200 kilometer opgeknap word – 'n taak waarvoor selfs militêre treinwerkwinkels ingespan sal word om herstelwerk aan treinwaens te doen. In Junie 2013 het die Argentynse regering reeds spoornetwerke in die streke Cuyo (San Martín) en Entre Rios (Urquiza) genasionaliseer wat sedert 1999 deur die Brasiliaanse maatskappy ALL bedryf is en in 2012 sowat 4,2 miljoen ton vrag vervoer het. 'n Nuutgestigte staatsonderneming, Belgrano Cargas y Logística SA, bestuur tans openbare vragdienste.

Die regering het 1 266 nuwe passasiertreinwaens by Chinese vervaardigers aangekoop – twee keer so veel as wat tans bedryf word. Die nuwe waens sal van Duits-vervaardigde remme, Japannese aandryf- en Sweedse veiligheidstelsels voorsien word. 1 046 van die nuwe waens sal vir openbare vervoer- en pendelaardienste in Sarmiento, Mitre, Roca en San Martín in die metropolitaanse gebied van Buenos Aires gebruik word. Daarnaas is 220 langafstandwaens en 22 lokomotiewe bestel. China South Locomotive & Rolling Stock, 'n Chinese onderneming wat 700 van die waens sal vervaardig, het aangekondig dat dit twee aanlegte vir die bou van vrag- en passasiertreinwaens in Argentinië sal oprig.

Ander projekte sluit die modernisering en elektrifisering van spoorlyne in Groter Buenos Aires, die modernisering van die spoorlyn tussen Buenos Aires en Mar del Plata en beleggings in Buenos Aires se moltreinnetwerk in. Die stad Mendoza oorweeg die bou van 'n enkelspoortrein-netwerk, terwyl 'n beplande bilaterale projek met Chili die bou van 'n spoortonnel deur die Andesgebergte met 'n totale lengte van 52 kilometer en multimodale terminale vir spoor- en padverkeer behels.[24]

Vroeë 20ste eeu: Immigrante sit in Buenos Aires voet aan wal

Andrea Gabriela García Gava, "Koningin van die Italiaanse Gemeenskap", tydens die XXXV Fiesta Nacional del Inmigrante (35ste Nasionale Immigrantefees) wat in 2014 in Oberá (provinsie Misiones) gehou is. Na beraming het 25 miljoen Argentyne ten minste een Italiaanse voorvader

Die Argentynse bevolking is 'n mengsel van nasionale en etniese groepe, waarin die nakomelinge van Italiaanse (36 persent) en Spaanse immigrante (29 persent) oorheers. In die tydperk tussen 1850 en 1970 het sowat agt miljoen immigrante hulle in Argentinië gevestig. In die periode tussen 1820 en 1920, toe 'n geskatte 55 miljoen Europese emigrante hulle in oorsese gebiede gevestig het, was Argentinië met 5,5 miljoen nuwe aankomelinge die tweede belangrikste ontvangende land ná die Verenigde State en nog voor Kanada en Brasilië.

Daar is tans sowat 4 miljoen Argentyne van Duitse afkoms en kleiner minderhede van nasate van Engelse, Walliese, Ierse, Franse, Switserse en ander Wes- en Middel-Europese immigrante. In die metropolitaanse gebied van Buenos Aires en in die provinsies Chaco en Misiones is daar groter groepe van Poolse immigrante wat hulle in die 1920's hier gevestig en baie van hul tradisies bewaar het.

Klein groepe Afrikaners – die sogenaamde "bittereinders" – het hulle na die Tweede Vryheidsoorlog in die omgewing van Comodoro Rivadavia (provinsie Chubut) gevestig. Die meeste van die sowat 600 emigrante het in die dertigerjare weer na Suid-Afrika teruggekeer. Veral in die stedelike gebiede woon ongeveer 'n half miljoen immigrante uit Sirië, Libanon en andere lande in die Midde-Ooste. Sedert die negentigerjare het 'n aantal immigrante uit Oos-Asië en die voormalige Sowjetunie hulle in dié land gevestig. Dié land trek ook sommige sogenaamde ekologiese immigrante uit Europa.

Nogtans het die getal immigrante sedert die laat 20ste eeu bestendig afgeneem, terwyl talle hoogs gekwalifiseerde Argentyne hulle in die buiteland gevestig het. Veral gedurende Argentinië se ekonomiese krisis in die tydperk tussen 1998 en 2002 het emigrasiesyfers skerp gestyg.

Balvanera is gekenmerk deur skilderagtige huurkamerwonings in Nederlandse styl

In die geskiedenis van 19de en 20ste eeuse immigrasie- en emigrasiebewegings was Argentinië in dié opsig uniek dat Europese immigrante vanaf die laat 19de eeu 'n buitengewoon hoë aandeel van die bevolking verteenwoordig het. Van die totale Argentynse bevolking van agt miljoen in 1914 was omstreeks 58 persent óf in die buiteland gebore óf kinders van immigrante van die eerste generasie. In die hoofstad Buenos Aires was meer as die helfte van die inwoners dekades lank oorsee gebore.

Europese massaimmigrasie is 'n redelik onlangse verskynsel in die Argentynse geskiedenis. Nog tot omstreeks 1850 was dit hoofsaaklik relatief klein getalle Spaanse amptenare, militariste en soldate wat hulle in die La Plata-streek gevestig het. Eers daarna het dié land 'n belangrike bestemming vir Spaanse en Italiaanse immigrante geword. Die laasgenoemdes het die grootste groep nuwe aankomelinge gevorm – met twee miljoen immigrante in die tydperk tussen 1840 en 1960. Daar word beraam dat sowat 25 miljoen Argentyne tenminste gedeeltelik van Italiaanse afkoms is.[25] Baie van hulle het net tydelik in dié land gebly om hier te werk en kon danksy regstreekse skeepsverbindings tussen Italië en Argentinië in groot getalle as seisoenale werkers immigreer.

So het immigrasie in Argentinië in 'n tweede opsig van migrasiepatrone in byvoorbeeld die Verenigde State of Brasilië verskil. Daar was geen kontinuïteit met ouer migrasiebewegings wat hul verlede in 'n koloniale verlede gehad het en ook geen gedwonge verskuiwing van mense as slawe nie. Immigrante het hulle om suiwer ekonomiese redes in Argentinië gevestig om hier in uitvoergerigte nywerhede te werk – dié land se binnemark was nog nouliks ontwikkel.

Argentinië se ekonomie het aanvanklik op skaapteelt gesteun. Beesvleisproduksie het voor 1900 nog geen noemenswaardige rol gespeel nie. Die omwenteling in die landbousektor het in die periode ná 1875 plaasgevind toe Argentinië, wat aanvanklik graan moes invoer, binnekort tot een van die grootste graanuitvoerders ter wêreld ontwikkel het. Die rol van immigrante was beperk tot dié van landarbeiders of pagters. Opwaartse sosiale mobiliteit was beperk sodat min landarbeiders ooit hul eie grond kon koop en bewerk.

Ekonomiese en sosiale faktore het verhoed dat Argentinië tot 'n "smeltkroes" van kulture kon ontwikkel soos die Verenigde State. Die Spaans-Kreoolse bolaag van die samelewing het min moeite gedoen om die groot getalle immigrante te integreer, terwyl meer as 90 persent van nuwe aankomelinge nie Argentynse burgerskap aanvaar het nie om nasionale diensplig te vermy. Italiaanse immigrante in Buenos Aires het nogtans groot belang gestel in die politieke ontwikkelinge van hul vaderland. Leidende Italiaanse politici soos Giuseppe Mazzini en Giuseppe Garibaldi het vurige aanhangers in Suid-Amerika gehad.[26]

Die seilskip Mimosa

Teen die middel van die 19de eeu was Patagonië nog 'n fel omstrede gebied waarop Argentinië sowel as Chili aanspraak gemaak het. Die stigting van 'n Walliese kolonie is deur die Argentynse regering as 'n kans gesien om beheer oor die grotendeels onbevolkte streek te verseker. So het Walliese immigrante hulle in 1865 in Y Wladfa of "Die Kolonie" in Patagonië gevestig – 'n kolonie met 'n voorgestelde oppervlakte van sowat 100 vierkante myl waaraan volgens die oorspronklike planne militêre beskerming, selfbeskikking en selfs onafhanklikheid toegeken sou word.

'n Tweetalige straatbord in die provinsie Chubut. Die getal Argentyne van Walliese afkoms word op sowat 72 500 beraam – van wie tussen 5 000 en 12 000 nog Wallies as huistaal praat

In Liverpool, 'n Noordwes-Engelse hawestad met 'n betreklik groot bevolking van Walliese afkoms, is 'n emigrasie-komitee onder voorsitterskap van Michael Jones, 'n boorling van Bala, in die lewe geroep wat die Argentynse kolonie as 'n kans beskou het om die Walliese identiteit, taal en kultuur oorsee te bewaar. In 1865 het 'n groep van byna 200 Walliesers aan boord van die Mimosa, 'n brik van 447 ton, vanuit Liverpool-hawe na Patagonië vertrek. Die skip het veilig in Suid-Amerika aangekom waar die immigrante in die hawe van die latere Puerto Madryn voet aan wal gesit het.

Ná 'n moeilike begin het die Walliese nedersettings, wat grotendeels langs die Atlantiese kus van Chubut geleë is, begin floreer. In die volgende vyf dekades het nog honderde Walliese immigrante hulle hier kom vestig om Walliese nedersettings soos Porth Madryn (Puerto Madryn) in die Nuwe Baai; Rawson, Gaiman, Trelew en Dolovan in die Chubut-vallei en Trevelin in Cwm Hyfryd te stig. Nasate van Walliese setlaars word daarnaas aangetref in Esquel, geleë aan die voet van die Andes-bergreeks; in Comodoro Rivadavia (die grootste nedersetting in die provinsie); in Colonia Sarmiento en elders in Argentinië.

Die kolonie, waarin die tradisionele Walliese regstelsel toegepas en die Keltiese Walliese taal gebesig is, sou die eerste samelewing word wat stemreg aan vroue toegeken het. In 1876 is die eerste kulturele fees of Mawr Eisteddfod op Beti Huws se plaas in Chubut gevier.[27] Die fees, wat sedert 1900 gereeld in Trelew gehou word, is die hoogtepunt van Patagoniese Walliesers se kulturele lewe.

Die Walliese nedersettings in Argentinië het – meer nog as soortgelyke Walliese gemeenskappe in Utica in die Amerikaanse deelstaat New York of Scranton in Pennsilvanië – daarin geslaag om hul kulturele identiteit tot vandag toe te bewaar.[28]

'n Guaraní ma en haar seun in die Yiriapú-mission

Argentinië word dikwels as 'n Blanke samelewing in Suid-Amerika beskryf, tog is daar ook 'n inheemse bevolking van tussen 1 en 1,5 miljoen nakomelinge van oorspronklik dertig Indiaanse volke wat hoofsaaklik in die noorde, noordweste en suide van dié land gekonsentreer is. Baie Indiane is gedurende die sogenaamde Woestynveldtog van generaal Rocas (1875–1879) gedood, terwyl nomadiese volke soos die Huarpes en Pehuenches intussen uitgesterf het.

Die grootste Indiaanse volke is die Kollas in Jujuy en Salta, die Mapuche of Araukaners in Neuquén en Río Negro, en die Wichi en Toba in Chaco en Formosa. Die Coya-Indiane in Noordwes-Argentinië is afstammelinge van die ou Inka-beskawings. Slegs 'n minderheid van indigene Argentyne woon in hul oorspronklike stamgebiede. Die meeste Indiane het hulle in die groot stedelike sentra gevestig waar hulle dikwels in suiwer Indiaanse woonbuurte bly en moeilike lewensomstandighede moet hanteer. Sedert die 1980's word pogings onderneem om die oorspronklike tradisies en leefwyse te bewaar.

Die noordooste met die provinsies Misiones en Corrientes is die enigste streek in Argentinië waar 'n kulturele versmelting tussen Guaraní-Indiane en Spaanse setlaars plaasgevind en 'n groot aantal gemengde huwelike voorgekom het.[29] Oor 'n tydperk van driehonderd jaar vanaf die begin van die Spaanse kolonisasie het naas die Kreole (nasate van Spaanse setlaars) ook 'n groot groep van Mestiese (mense van gemengde Spaans-Indiaanse afkoms) ontstaan.

Sowat 97 persent van die Argentynse bevolking is geletterd, en kinders in die ouderdomsgroep tussen 5 en 14 jaar is skoolpligtig.

Tans leef sowat die helfte van die bevolking op of onder die broodlyn en die werkloosheidsyfer het sedert 2001 byna 20 persent bereik.

Die enigste amptelike taal is Spaans, hoewel die immigrante se nasate wat ouer as 40 jaar is, hulle eie taal behou het.

Die NG kerk Chubut in Sarmiento

Die Argentyne is hoofsaaklik aanhangers van die staatsgodsdiens, die Rooms-Katolisisme (90 persent van die bevolking). Sowat sewe persent van die bevolking is aanhangers van ander Christelike kerke. Die Joodse gemeenskap is met 'n kwart miljoen siele die grootste in Latyns-Amerika. Die Afrikaners in Comodoro Rivadavia en Sarmiento is Nederduits Gereformeerd of Gereformeerd.

• (es) Clarín, "Clarin", die gewildste koerant in Argentinië
• (es) La Nación, "The Nation", 'n konserwatiewe koerant
• (es) Página/12, voormalig 'n progressiewe Spaanstalige koerant, maar dit behoort nou aan Clarín.
• (es) InfoBae, 'n regsgesinde koerant
• (es) La Nueva Provincia, "The New Province", 'n konserwatiewe koerant van Bahía Blanca, 'n stad suid van Buenos Aires
• (de) Argentinisches Tageblatt, 'n Duitstalige koerant
• (es) Diario La Capital, 'n koerant van Rosario, Argentinië se derde grootste stad
• (es) La Voz Del Interior, die koerant van Córdoba, Argentinië se tweede grootste stad
• (es) La Gaceta, die koerant van Tucumán, die belangrikste stad in die noordwestelike streek
• (es) La Crítica, die koerant van Tucumán