Apollo 7

Schirra, een van die oorspronklike "Mercury Sewe" ruimtevaarders, het in 1945 aan die Verenigde State se Vlootakademie gegradueer. Hy het Mercury-Atlas 8 in 1962 gevlieg, die vyfde bemanningsvlug van die Mercury-program en die derde wat 'n wentelbaan bereik het, en was in 1965 die bevelvlieënier vir Gemini 6A. Hy was 'n 45-jarige kaptein in die vloot ten tyde van Apollo 7. Eisele het in 1952 aan die Vlootkademie gegradueer met 'n BS in lugvaartkunde. Hy het verkies om kommisie in die Lugmag te ontvang, en was 'n 38-jarige majoor ten tyde van Apollo 7.[1] Cunningham het in 1951 by die Amerikaanse vloot aangesluit, die volgende jaar met vliegopleiding begin en van 1953 tot 1956 in 'n Mariene-vlugeskader gedien. Hy was 'n 36 jarige burgerlike, wat in die Marienekorps-reserwemag gedien het met die rang van majoor.[1] Hy het grade in fisika van UCLA ontvang, 'n BA in 1960 en 'n MA in 1961. Beide Eisele en Cunningham is in 1963 as deel van die derde groep ruimtevaarders gekies.[1]

Eisele was oorspronklik beoog vir 'n posisie in Gus Grissom se Apollo 1-span saam met Ed White, maar dae voor die amptelike aankondiging op 25 Maart 1966 het Eisele 'n skouerbesering opgedoen wat chirurgie sou vereis. In plaas daarvan is Roger Chaffee die posisie gegee en Eisele is na Schirra se bemanning oorgeplaas.[2]

Volgens Cunningham het Schirra oorspronklik 'n beperkte belangstelling gehad om 'n derde ruimtevlug te onderneem, en het begin fokus op sy post-NASA-loopbaan. Deur die eerste sending na die brand te vlieg, het dinge verander, "Wally Schirra is uitgebeeld as die man wat gekies is om die bemande ruimteprogram te red. En dit was 'n taak wat Wally se belangstelling waardig was." Eisele het opgemerk, "op die hakke van die brand, het ons geweet die lot en toekoms van die hele bemande ruimteprogram - om nie te praat van ons eie velle nie - rus op die sukses of mislukking van Apollo 7."

Gegewe die omstandighede van die brand, het die bemanning aanvanklik min vertroue gehad in die personeel by North American Aviation se aanleg in Downey, Kalifornië, wat die Apollo-bevelmodules gebou het, en hulle was vasbeslote om hul vaartuig deur elke stap van konstruksie en toetsing te volg. Dit het ingemeng met opleiding, maar die nabootsers van die BM was nog nie gereed nie, en hulle het geweet dit sou 'n lang tyd duur voordat hulle gelanseer word. Hulle het lang tye by Downey deurgebring. Simulators is by Houston se bemande ruimtetuigsentrum en by KSC in Florida gebou. Sodra dit beskikbaar was vir gebruik, het die bemanning gesukkel om genoeg tyd te kry om alles te doen, selfs met die hulp van die rugsteun- en ondersteuningspanne; die bemanning het dikwels 12 tot 14 uur per dag gewerk. Nadat die BM voltooi en na KSC verskeep is, het die fokus van die bemanning se opleiding na Florida verskuif, hoewel hulle na Houston gegaan het vir beplanning en tegniese vergaderings. Eerder as om naweke huis toe te gaan na Houston, moes hulle dikwels by KSC bly om aan opleiding of ruimtetuigtoetsing deel te neem. Volgens die voormalige ruimtevaarder Tom Jones in 'n 2018-artikel, het Schirra, "met onbetwisbare bewyse van die risiko's wat sy bemanning sou neem, nou geweldige hefboomkrag gehad met bestuur by NASA en North American, en hy het dit gebruik. In konferensiekamers of op die ruimtetuig-monteerlyn het Schirra sy sin gekry."[3]

Die bemanning tydens wateruitgangsopleiding

Die Apollo 7-bemanning het vyf uur aan opleiding spandeer vir elke uur wat hulle kon verwag om aan boord te bly as die sending sy volle elf dae verloop. Daarbenewens het hulle tegniese inligtingsessies en vlieëniersvergaderings bygewoon en op hul eie gestudeer. Hulle het opleiding vir die ontruiming van die lanseerplatform, opleiding om in water die voertuig te verlaat, en het geleer om brandbestrydingstoerusting te gebruik. Hulle het opleiding ontvang op die Apollo Guidance Computer by MIT. Elke bemanningslid het 160 uur aan BM-simulasies spandeer, waarvan Mission Control in Houston regstreeks deelgeneem het. Die "plug out"-toets—die toets wat die Apollo 1-bemanning se lewens gekos het—is saam met die hoofbemanning in die ruimtetuig gelei, maar met die luik oop. Een rede waarom die Apollo 1 bemanning gesterf het, was omdat dit onmoontlik was om die inwaarts-opende luik oop te maak voordat die vuur deur die kajuit verswelg het; dit is vir Apollo 7 verander. [1]

CSM-101 voor lansering

Die Apollo 7-ruimtetuig het Apollo-beheer-en-diensmodule 101 (BDM-101) ingesluit, die eerste blok II BDM om gevlieg te word. Die Blok II-vaartuig het die vermoë gehad om met 'n LM aan te dok, alhoewel nie een op Apollo 7 gevlieg is nie. Die ruimtetuig het ook die lansering-ontsnappingstelsel en 'n ruimtetuig-maanmodule-passtuk ingesluit, alhoewel laasgenoemde geen LM ingesluit het nie en eerder 'n paringstruktuur tussen die DM en die S-IVB se instrumenteenheid verskaf het, met 'n strukturele verstywer vervang vir die LM. Die lanseer-ontsnappingstelsel is na S-IVB-ontsteking weggedoen, terwyl die SLA op die gespandeerde S-IVB agtergelaat is toe die BDM in 'n wentelbaan daarvan geskei het.

Na die Apollo 1-brand, is die Blok II BDM omvattend herontwerp - meer as 1 800 veranderinge is aanbeveel, waarvan 1 300 vir Apollo 7 geïmplementeer is. Prominent hiervan was die nuwe aluminium- en veselglas-luik wat na buite oopmaak, wat die bemanning binne sewe sekondes van binne kon oopmaak, en die steunspan in tien sekondes van buite af. Ander veranderinge sluit in die vervanging van aluminiumbuise in die hoëdruk suurstofstelsel met vlekvrye staal, vervanging van vlambare materiale met nie-vlambare (insluitend die verandering van plastiekskakelaars met metaalskakelaars) en, vir bemanningsbeskerming in die geval van 'n brand, 'n noodsuurstofstelsel om hulle teen giftige dampe te beskerm, asook brandbestrydingstoerusting.

Lanseertuig

Apollo 7 se Saturn IB, SA-205, by Lanseerkompleks 34

Aangesien dit in 'n lae Aarde-baan gevlieg het en nie 'n LM ingesluit het nie, is Apollo 7 met die Saturn IB aanjaer eerder as die veel groter en kragtiger Saturn V gelanseer.[4] Dit was die vyfde Saturn IB wat gevlieg is—die vroeëre het nie spanne die ruimte in vervoer nie. Dit het van sy voorgangers verskil deurdat sterker dryfmiddellyne na die versterkte vonkaansteker in die J-2-enjins geïnstalleer is, om sodoende 'n herhaling van die vroeë stilstand wat op die onbemande Apollo 6-vlug plaasgevind het, te voorkom; navlug-analise het getoon dat die dryfmiddellyne na die J-2-enjins, ook gebruik in die Saturn V wat op Apollo 6 getoets is, gelek het.

Die hoofdoel van die Apollo 7-vlug moes wys dat die Blok II BM bewoonbaar en betroubaar sou wees oor die tydsduur wat nodig is vir 'n maansending, om te wys dat die diensaandrywingstelsel (SPS, die ruimtetuig se hoofenjin) en die BM se leidingstelsels 'n ontmoeting kan uitvoer in 'n wentelbaan, en om later 'n presiese herbetreding en plons te maak. Daarbenewens was daar 'n aantal spesifieke doelwitte, insluitend die evaluering van die kommunikasiestelsels en die akkuraatheid van boordstelsels soos die dryfmiddeltenkmeters. Baie van die aktiwiteite was daarop gemik om hierdie data vroeg in te samel, sodat as die sending voortydig beëindig is, dit reeds voltooi sou wees, sodat regstellings gemaak kon word voor die volgende Apollo-vlug.

Schirra was kwaad weens NASA-bestuurders wat toegelaat het dat die lansering voortgaan ten spyte van die winde, en gesê: "Die sending het ons teen die muur gestoot wat risiko betref." Jones het gesê: "Hierdie voorlanseringsgeskil was die voorspel tot 'n toutrekkery oor bevelbesluite vir die res van die sending." Gebrek aan slaap en Schirra se koue houding het waarskynlik bygedra tot die konflik tussen die ruimtevaarders en Sendingbeheer wat van tyd tot tyd tydens die vlug opgeduik het.