Antiheld

Tradisioneel is die hoofkarakter van 'n storie 'n held. Die persoon het hoofsaaklik goeie eienskappe: hy streef 'n edele doel na, beveg die bose, is vrygewig, idealisties, dapper, sterk, aantreklik en slim.

’n Antiheld, daarenteen, het ook swak eienskappe. Hy is byvoorbeeld op soek na oppervlakkige plesier, is gemaklik, lafhartig of selfsugtig. Soms is hy meer gewild as 'n ware held omdat hy aanklank vind met sy menslike gebreke. Die kyker het simpatie met sy ervarings. ’n Antiheld is meer realisties as ’n held. Boonop is 'n tradisionele held al te voorspelbaar; jy weet dat hy altyd wen en die regte kant kies.

Wanneer dit by liefde kom, is 'n antiheld uit op oppervlakkige avonture. Langdurige, ware liefde is nie vir hom nie. ’n Antiheld of -heldin kan ’n owerspelige man of vrou wees.

'n Antiheld is nie dieselfde as 'n skurk nie. 'n Skurk is die vyand van 'n tradisionele held; hy is fundamenteel sleg. ’n Antiheld, aan die ander kant, het ’n mengsel van goeie en slegte eienskappe. Om u 'n idee te kry, as ons gewoonlik die kleur wit aan 'n held en die swart aan 'n skurk, kan gesê word dat 'n antiheld meer in 'n ''grys sone'' is, d.w.s., 'n antiheld is nie absoluut goed of absoluut kwaad nie, maar eerder 'n moreel dubbelsinnige karakter. Ten spyte van sy swakhede kan die leser simpatie met hom voel en homself in hom herken.

Tydens die Romantiek ontstaan die Byroniaanse held, genoem na sy skepper Lord Byron. Die hoofkarakters in sy verhalende gedigte Childe Harold's Pilgrimage en Don Juan is hartstogtelike, liederlike figure wat rondreis en op soek is na oppervlakkige opwinding.

Die antiheld van negentiende-eeuse realisme is nogal soortgelyk aan die gemiddelde mens: iemand wat 'n gemaklike lewe wil voer sonder om daarvoor te werk. Soms maak hy goeie voornemens, maar daar kom weinig van. Soms kan hy 'n misdaad pleeg, byvoorbeeld 'n diefstal of 'n moord, uit hebsug. Tsjitsjikov in Dead Souls van Nikolaj Gogol is 'n skelm. Oblomov van Ivan Gontsjarov wil liefs die hele dag in bed deurbring en in Luilekkerland lewe.

Vroulike antihelde is die owerspelige Madame Bovary van Gustave Flaubert en Anna Karenina van Lev Tolstoj. Ook Fjodor Dostojevski voer graag 'n antiheld op, soos die naamlose hoofkarakter in Notes from the Underground en Raskolnikov in Crime and Punishment.

Ook in die twintigste eeu is daar heelwat literêre antihelde, soos Leopold Bloom in Ulysses, Ferdinand Bardamu in Voyage au bout de la nuit, Alex DeLarge in A Clockwork Orange, Humbert Humbert in Lolita, Holden Caulfield in The Catcher in the Rye, Ondineke in De Kapellekensbaan en Edward in De koele minnaar.