Anoe

An was in die Sumeriese goderyk die koepel wat die plat aarde bedek het; buite dié koepel was die oerwater bekend as Tiamat.[1]

Die teken An is ook gebruik vir die hemel en daarom is dit nie altyd in geskrifte duidelik of die god of die hemel bedoel word nie. Die Akkadiërs het An geërf as die god van die hemel onder die naam Anoe. Die Akkadiese wigskrifteken dingir kan óf na Anoe óf na die Akkadiese woord vir "god", iloe, verwys.

In die Assiries-Babiloniese mitologie is Anoe beskou as die plaaslike god van Oeroek, Enlil as die god van Nippoer en Ea as die god van Eridoe. Elkeen van dié drie was in sy kultussentrum die belangrikste god.

Hul vereniging in ’n triade (groep van drie gode) dui op die kombinering van die drie verskillende panteons in ’n enkele geheel. Die drie het ook elk oor ’n deel van die uitspansel regeer: onderskeidelik die noordelike, middelste en suidelike streek.

Anoe word selde in die godsdienstige himnes voorgestel as ’n mag aan wie ’n persoonlike versoek gerig kan word. Sy naam was eintlik nie veel meer as ’n algemene sinoniem vir die hemel nie, en selfs sy titel as koning van die gode het nie ’n persoonlike aanslag nie. ’n Metgesel, Antoem (of soms Anatoem), is aan hom toegeken volgens die teorie dat elke god ’n vroulike metgesel moet hê. Anoe het egter so baie tyd op aarde deurgebring om die Sumeriërs te beskerm dat hy haar alleen in die hemel gelos het. Hy ontmoet toe vir Innin, wat hy hernoem het tot Innan, of "koningin van die hemel". Sy was later as Isjtar bekend. Anoe het gewoonlik in haar tempel gewoon en het selde teruggegaan hemel toe. Sommige skrywers identifiseer Isjtar as die dogter van Anoe.[2]

Anoe word ook genoem in die epiese mite oor Gilgamesj,[3] en is ’n belangrike karakter daarin.

• Antieke Mesopotamiese gode en godinne: An/Anoe