Albanië

Albanië se topografie het die taalkundige en politieke isolasie van die land in die verlede bevorder. Meer as twee derde van Albanië se staatsgebied word deur bergagtige terrein beslaan wat dit eeue lank ontoeganklik vir enige invloed of migrasie vanuit die ooste gemaak het. 'n Alluviale vlakte, wat op plekke net enkele kilometer wyd is, strek vanaf die Skutarimeer in die noorde tot Vlora in die suide. In Sentraal-Albanië is dit wyer en vorm die uitgestrekte Myzeqe-vlakte. Langs die kus word talle strandmere en moeraslande aangetref.

Slegs die valleie, die heuwelland en dele van die kusvlakte is geskik vir menslike bewoning sodat die bevolkingsdigtheid hier aansienlik hoër is. Ander landsdele is maar yl bevolk.

In Noord-Albanië rys die Albanese Alpe (Prokletije) wat deel uitmaak van die groter Dinariese Alpe (ook Dinariede genoem). Die Korab (Maja e Korabit) noordoos van Peshkopia en vlakby die grens met Noord-Masedonië is met 2 764 meter bo seevlak die hoogste bergpiek in die land. 'n Tweede hoë en bekende bergpiek, Jezerca met 2 694 m, is die hoogste berg wat volledig op Albanese staatsgebied geleë is.

Die Albanese Alpe in die noorde (dit word so genoem omdat hulle baie na die Sentraal-Europese Alpe lyk, hoewel hulle nie uit dieselfde soort gesteente bestaan nie) vorm ’n groot versperring van oos na wes. Midde-Albanië is ’n massiewe, ontoeganklike bergland, maar in die suide is daar breë, oop valleie.

In die noorde is die laer berghange dig bebos met dwergeike ('n klein, immergroen boom; nie soos die eike in Suid-Afrika nie), beuke en verskillende soorte dennebome. Die inwoners van die gebied maak hul bestaan hoofsaaklik uit veeboerdery. In die somer jaag hulle hul troppe vee hoog die berge in op soek na weiding.

Hierdie rondtrekkery van die Albanese met hul vee in die somer was die oorsaak dat die grense van die land eers na baie jare, in 1912, vasgelê kon word. In Midde-Albanië is die komme en valleie tussen die berge baie vrugbaar, in teenstelling met die barre berghange, en word voedselgewasse verbou.

Alle groot riviere in Albanië mond in die Adriatiese See uit. Die Drin is die langste rivier met 282 km. Die "Swart Drin" ontspring in die Ohridmeer en vloei naby Kukës in Noord-Albanië met die "Wit Drin", wat in Kosovo ontspring, saam. Die Drin-rivier loop daarna deur 'n aantal groot damme en mond naby Shkodra in die Buna uit.

Ander groot Albanese riviere is (van noord tot suid) Mat, Shkumbin, Seman (met die Devoll) en Vjosa. Hulle vloei almal min of meer regstreeks in westelike rigting om in die Adriatiese See uit te mond waarby hulle rivierlope deur alle bergreekse breek. Die kort Buna-rivier dreineer die Shkodra-meer en vorm in dele die grens met Montenegro.

Albanië het 'n subtropies-mediterreense winterreënklimaat met 'n gemiddelde jaarlikse temperatuur van 16 °C en ontvang jaarlikse neerslae van omstreeks 1 200 millimeter.

In Tirana is twee somermaande droog. Die noordelike en oostelike berggebiede het baie koue winters, maar ook gedurende die somermaande word soms relatief lae temperature aangeteken. In die wintermaande is baie nedersettings in hoër geleë landsdele maande lank deur sneeu afgesny.

Die suidelike landsdele aan die Ioniese See het 'n meer gematigde klimaat. Alle kusgebiede kry in die wintermaande meer neerslae as die res van die land. Saranda is een van die sonnigste plekke in Albanië met byna 300 sonskyndae per jaar.