Émile Bernard

Émile Bernard is in 1868 in Lille, Frankryk gebore. Omdat sy suster siek was toe hy jonk was, het Émile nie baie aandag van sy ouers gekry nie. Hy het by sy ouma gewoon wat ’n wassery in Lille besit het. Sy was een van die grootste ondersteuners van sy kuns. Die gesin het in 1878 na Parys verhuis, waar Émile die Collège Sainte-Barbe bygewoon het.

Hy het sy kunsstudie aan die École des Arts Décoratifs begin. In 1884 het hy by die Atelier Cormon aangesluit, waar hy met impressionisme en pointillisme geëksperimenteer het en bevriend geraak het met sy medekunstenaars Louis Anquetin en Henri de Toulouse-Lautrec. Nadat hy uit die École des Beaux-Arts geskors is "omdat hy uitdrukkingsvolle neigings in sy skilderye toon", het hy te voet deur Bretagne getoer. Hier het hy verlief geraak op die tradisies en landskap.

In Augustus 1886 het Bernard en Gauguin mekaar in Pont-Aven ontmoet. Tydens hul kort ontmoeting het hulle min oor kuns gesels, maar daarna uitgesien om mekaar weer te ontmoet. Bernard het agterna gesê: "My eie talent was reeds ten volle ontwikkel." Hy het geglo sy styl het ’n aansienlike rol gespeel in die ontwikkeling van Gauguin se volwasse styl.

Bernard het September 1887 aan die kus deurgebring en La Grandmère, ’n portret van sy ouma, geskilder. Hy het steeds met ander kunstenaars gepraat en goeie dinge oor Gauguin te sê gehad. Bernard het na Parys teruggekeer en Van Gogh ontmoet, wat beïndruk was deur sy werk. Bernard het in ’n restaurant aan Avenue Clichy sy werk saam met dié van onder andere Van Gogh en Toulouse-Lautrec uitgestal. Van Gogh het die groep die Skool van Petit-Boulevard genoem.

’n Jaar later het Bernard te voet na Pont-Aven gereis en Gauguin weer gesien. Hul vriendskap en kunsverhouding het gou sterk geword. Teen dié tyd het Bernard baie teorieë ontwikkel oor sy kunswerk en wat hy wil wees. Hy het gesê hy het ’n "begeerte om ’n kunsvorm te vind wat uiters eenvoudig en vir almal toeganklik sou wees, sodat dit nie individueel beoefen sou word nie, maar gesamentlik". Gauguin was beïndruk deur Bernard se vermoë om sy idees te verwoord.

1888 was ’n belangrike jaar in die geskiedenis van moderne kuns. Van 23 Oktober tot 23 Desember het Gauguin en Van Gogh saam in Arles gewerk. Gauguin het sy nuwe styl van Pont-Aven gebring, soos gesien kan word in Visioen ná die Diens (Jakob wat met die Engel Stoei), ’n kragtige werk van visuele simboliek; hy het reeds in September ’n skets daarna na Van Gogh gestuur.

• 
  Selfportret met Portret van Paul Gauguin, Bernard, 1888.
• 
  Gauguin se weergawe in dieselfde jaar.
• 
  Bretonse Vroue in ’n Groen Weiveld, Bernard, 1888.
• 
  Van Gogh se kopie, Desember 1888.
• 
  Visioen ná die Diens (Jakob wat met die Engel Stoei), Gauguin, 1888.

Hy het ook Bernard se Le Pardon de Pont-Aven saamgebring wat hy vir een van sy eie skilderye verruil het en waarmee hy die gedeelde werkwinkel versier het.[2] Hierdie werk was net so treffend as die styl waaraan Bernard Van Gogh reeds bekendgestel het toe hy in Augustus vir hom ’n paar tekeninge gestuur het. Van Gogh het so baie daarvan gehou dat hy ’n waterverfkopie van die Pardon (Desember 1888) gemaak het; hy het dit vir sy broer, die kunshandelaar Theo van Gogh, gestuur en aanbeveel dat Bernard se nuwe styl bevorder word. Die volgende jaar kon Van Gogh steeds die skildery duidelik onthou in ’n brief aan sy suster, Wil (10 Desember 1889):"...dit was so oorspronklik, ek moes net ’n kopie hê."

Bernard se styl was doeltreffend en samehangend, soos gesien kan word in ’n vergelyking van die twee "portrette" wat hy en Gauguin einde September 1888 na Van Gogh gestuur het op laasgenoemde se versoek: selfportrette wat klein portrette van die ander een op die agtergrond insluit.

In 1893 het hy begin reis: na Egipte, Spanje en Italië, en daarna het sy styl meer eklekties geword. Hy het in 1904 na Parys teruggekeer en vir die res van sy lewe daar gewoon. Hy het aan die École des Beaux-Arts klas gegee voordat hy in 1941 oorlede is.